ien?
vrijzinnig antwerps tijdschrift
[ 9 ]
AFORISMEN
Max Schneider
Zo’n restaurantbordje waarover nagedacht is; te karig, te vergezocht en te duur. Ik krijg nu al trek in een pak friet met stoofvlees.
Kent u ze ook? De boeken die, vrijwel onmiddellijk, van zodra je ze openslaat, naar gebakken lucht beginnen te ruiken.
ker van de omstandigheden dan je zou denken Onder andere daarover heeft filosoof Bart Libbrecht het in een artikel betreffende post-corona tijden. Bijvoorbeeld over het gigantische verschil in bereidheid tot een drastische aanpak in de huidige situatie en het gebrek aan politieke durf als het gaat over maatregelen tegen, pakweg, kanker, ecoproblemen, lifestyle-aandoeningen, fijn stof, roken enzovoort. Terwijl het daar over hallucinante aantallen slachtoffers gaat. Jaarlijks 604 doden en 3636 zwaargewonden in het verkeer vinden we nauwelijks nog het vermelden waard, maar elk 80-jarig coronaslachtoffer was in het begin van de crisis breaking news. Op zich is dat psychologisch te begrijpen vanwege de waarnemingsbias die nu eenmaal eigen is aan de mens. Het heeft iets te maken met zichtbaarheid en spreiding in de tijd; vergelijk het met vaak voorko-
mende vliegangst tegenover het autotochtje naar Zaventem dat statistisch véél gevaarlijker is dan vliegen. Het zit ‘m in het woordje statistisch, daar is ons brein niet zo heel goed in. Bovendien is het virus, niet feitelijk, maar emotioneel véél zichtbaarder dan andere, in de tijd gespreide, gevaren waaraan we gewoon geworden zijn. Mogen we nu hopen dat de huidige miserie ons de oogkleppen zal afrukken? Dat we in verband met de ‘gewone’ ziektes, de eco-problemen, de verkeersellende enzovoort, even drastische maatregelen gaan nemen? Mogen we verwachten dat waarden, jawel de ethiek zelf, zich aan de veranderde omstandigheden zal laten aanpassen? Volgens de auteur dient beleid ethisch te zijn. Uiteraard, maar ook objectief, dus niet afhankelijk van een menselijke bias, zeg maar, van een oude biologische viscerale intuïtie die het vroeger op de savanne uitstekend deed, maar vandaag danig irrationeel en contraproductief geworden is. Hij lijkt te verwachten en minstens te hopen dat die post-corona nieuwe morele standaard consequent wordt doorgetrokken naar alle andere problemen die een impact hebben op ons leven. Dat is pas een morele vooruitgang. Die zouden we dan niet eens te danken hebben aan een dier of een bacterie, maar aan een RNA-molecule in een eiwitjasje. Ik help het hem hopen. (Aangepast artikel, eerder verschenen op het blog van HV)
Als het geen saaie kronieken zijn, maar goed geschreven verslagen met mensen van vlees en bloed, maakt de lectuur van historische non-fictie je tot een alwetende god. Je beleeft de passie van de protagonisten terwijl ze hun donker lot tegemoet gaan en jij weet al hoe het afloopt.
Ach, die jeugdige onzin toch. Toen ik nog vond dat we conceptuele kunst niet moesten begrijpen, maar ervaren.
Het heeft lang geduurd vooraleer ik het durfde, maar ik heb nu toch ook maar eens een pakket teruggestuurd naar Bol.com. Ik ben nog van de generatie die dan verbaasd is dat ze zonder morren het geld terugstorten. Ik herinner me immers nog levendig de attitude van de uitgebluste medewerkers klantenonthaal. De verveelde blikken en de afwerende uitvluchten als ze mijn niet werkende elektrische aankoop onder garantie moesten terugnemen.
Ik ben een echte expert met jàren ervaring in twijfelen, mitsen en maren, enerzijds/anderzijds.
Iemand die zinnige argumenten aanhaalt, maar dat met een belerend, betweterig vingertje doet; je zou uit pure frustratie het tegendeel beweren.
Woke idealen, geserveerd op een politiek correct bedje van deugdzaamheid.
