De routeverkoper ‘Bij de laatste deed je je best om NIET te verkopen’
Column
HERMAN Herman van Eck sr. was tot 2019 eigenaar en oprichter van Heveck VriesVers B.V. en sinds 1973 ondernemer in Nieuwegein. herman@heveck.nl | 0653499666 In de jaren zestig, zeventig en ook tachtig waren er heel veel bedrijven die winkels langsreden om producten te verkopen. Dan had je een bestelbus vol met handel en ging je langs de winkels om je order te noteren, producten (gelijk) af te leveren, om natuurlijk zoveel mogelijk producten te verkopen aan een klant. In die tijd waren er veel vleeswarengrossiers, kaasgrossiers en ook met zuivel werd er aan routeverkoop gedaan; Mona, Jolly, en Gouda’s Glorie zijn voorbeelden van merken die je regelmatig langs zag rijden. Wij deden dat met diepvriesproducten. Elke morgen laadden we de bestelbus vol met hetgeen we dachten te verkopen die dag. We hadden zo’n vijftien tot twintig klanten per dag. Het assortiment was toen nog beperkt; het aantal producten van toen valt in het niet bij wat er tegenwoordig verkrijgbaar is. Het moeilijke was altijd dat je precies genoeg mee moest nemen voor die dag. Bij de laatste klant wilde je immers ook nog alles kunnen aanbieden, al was dat niet altijd mogelijk. Bij elke klant stond je weer je best te doen om zoveel mogelijk te verkopen, maar bij de laatste klant deed je vaak je best om NIET te verkopen omdat je wist dat je het product niet meer in je bestelbus had. Zo ben ik nooit een situatie vergeten bij een bepaalde laat-
ste klant van de dag: de firma Noy in Gennep. Dat was een SPAR-winkel waar wij hoofdzakelijk diepvriesvlees leverden. Mevrouw Noy was een heel aardig mens dat meestal achter de kassa zat en de heer Noy een norsere man in een lange witte stofjas met een potlood achter z’n oor. Hij vroeg altijd of ik alles bij me had waarop ik antwoordde: “Natuurlijk, meneer Noy.” Maar hij had een doos riblappen besteld waarvan ik wist dat ik ze niet meer had. Ik hield nog even m’n mond daarover. Vervolgens haalde ik de bestelling en zette het in de winkel waarop hij opnieuw vroeg of ik alles had. En weer zei ik keurig: “Jazeker, meneer Noy.” Gevolgd door: “Ik heb de twee dozen riblappen alleen even nagekeken en ze blijken erg vet te zijn. Ik weet dat u daar niet van houdt. Ik wil ze wel voor u pakken maar ik kan er ook voor zorgen dat ik volgende week een doos mooie magere riblappen bij me heb.” Daar ging hij mee akkoord: “Die vette hoef ik niet, doe dan volgende week maar.” Had ik gezegd dat ik ze niet bij me had, dan was hij boos geworden en was hij vermoedelijk geen klant meer van mij geweest. In plaats daarvan was ik nu een goede adviseur, al moest ik natuurlijk wel zorgen dat ik de week erna een goede doos riblappen voor hem zou bewaren. Dus, zo zie je maar, ook als je iets niet hebt, moet je soms toch verkopen.
ONDERNAMEN LEKSTROOM HERFST 2020 | 61
