IN DE SCHADUW VAN EEN DROOM... ‘DE MEESTE DROMEN ZIJN BEDROG’ Fons van Heugten jr.
´Stel dat u de ochtend niet haalt, wilt u dan gereanimeerd worden?´, vroeg de Intensive care arts enkele uren na mijn motorcross ongeval. Ik vond het een belachelijke vraag tot hij de ernst van de kwetsuur toelichtte.
H
et was natuurlijk niet mis. Tien ribbreuken, een gebroken ruggenwervel en een klaplong. Zorgwekkender was de rib die aan de wandel was en bloed in mijn longen liep lopen. Hierdoor zou ik kunnen stikken als ik niet in staat zou zijn het bloed op te hoesten. Hoesten!! Jullie snappen wel dat dit een beetje pijn deed. Blijkbaar heb ik die nacht het bed gedeeld met een engeltje, Ik heb het licht zien worden. De tweede dag mocht ik zelfs naar de medium care en de derde dag had ik mijn motorcross shirt al weer aan.
Mijn vrouw en ik zijn een tijdje uit elkaar geweest. Ze kon het niet begrijpen dat ik voor de zoveelste comeback wilde gaan.
Nou ja comeback. Het boek was nog niet vol. Echte successen ontbraken nog. Dit vrat aan mij. Dit frustreerde mij. Ik wilde zo graag eens een heel seizoen met een beetje voorspoed rondcrossen. Alleen dat. Geen grote prijzen, geen waardering van anderen alleen lekker crossen. Een heel seizoen lang. 2019 moest het gebeuren. Heel veel tijd en geld werd er vrijgemaakt. De gouden handjes van Ferry Brouwer, Mario en mijn beste vriend en voormalig bakkenist Arjan van der Horst fabriceerde een prachtig span. Dit ging ook zeker niet voorspoedig. De winter waarin we veel zouden trainen met mijn zeer jonge bakkenist viel weg door mijn op driekwart afgescheurde kuitspier veroorzaakt door een teruggeslagen kickstarter. De eerste serieuze meter maakte we pas eind juli! Met een zijspan met kinderziektes pas verholpen nadat ik vroegtijdig op 14 september de handdoek in de ring gooide. Boosheid en teleurstelling overheerste. Mijn zoveelste, en allerlaatste poging tot een jaartje lekker crossen voelde alsof ik een halsband om had die steeds strakker werd aangetrokken. De TvH replica heeft nog een tijdje in de schuur gestaan. Heb er nog een keer mee getraind maar het gevoel was weg. Toen Arjan, waarmee ik zolang de passie voor het zijspancrossen deelde overleed, was het vuur gedoofd en kon het boek dicht.
Het zijspan is verhuist naar een fijne nieuwe werkplaats. Gegund aan een ‘ouwe’ zijspancrossvriend, Enrico Meulenbroek. Hij is er heel blij mee. ‘Fons, als je nog eens zin hebt, je komt hem maar ophalen hoor!’ Mijn motorcross carrière is ten einde. En hiermee ook deze reeks verhalen. In de schaduw van een droom. De werkelijkheid bleek een donkere deken.
