Column
C-man
Primitieve mannetjesputterij We schrijven juni van het jaar des heren 1992. C-Man was afgereisd naar de VS om aldaar een door hem tijdens een taalcursus in het Spaanse Salamanca ontmoette yank te bezoeken. Maddison, zoals de man met het naar verluidde zwaarste lid van Salamanca heette, was erfgenaam van een rijke familie die een idyllisch gelegen ranch vlak buiten Austin, Texas, bezat.
We brachten er tezamen met enkele typisch Amerikaanse speknek-vrienden van Maddison een weekend door. Let’s shoot some tweety birds, klonk het, als het weer niet gelukt was de bij gebrek aan beter uit boven-
doen aan een kommetje melk, door landlord Maddison neergezet. Een schitterend gebouwd rank beest, ongeveer zo groot als een kleine herdershond. De buren hadden de ou-
vooral bob, maakten grote indruk. Ik ging op de grond liggen om het hemelgewelf te bewonderen. Het duurde niet lang of bob vlijde zich op mijn borst. Ze (het was een bitch) spinde als een huiskat, alleen was ze wel een kat ter grootte van een kleine herdershond en was ik mij er van bewust dat ze nog nooit eerder iemand zo dicht genaderd was. Ik bleef zo stijf als een plank liggen, mijn hart bonkte alsof de
ders en de rest van het nest doodgeschoten,
dood plannen met me had. Als dit dier kwaaie
Ik verstijfde nog verder, en dan bedoel ik ook DAAR, en de tranen sprongen me in de ogen. maatse bongs van acryl gesmoorde Mexicaanse dirtweed te scoren. Dan trokken de jongeheren uit pure cannabisfrustratie met geladen shotguns de periferie van de ranch in om alles wat vloog, zong en nesten bouwde voor de gein uit de lucht te schieten. Zo zag ik een handvol bosduiven halfdood en met betraande ogen door slecht gelukte schoten zieltogend in het woud creperen. Uiteraard keken de boys niet eens of en zo ja wat ze geraakt hadden. Beschaamd over mijn onvermogen de op zich niet eens onsympathieke jongeheren aan te spreken op hun gedrag, voelde ik me verplicht de stervende dieren uit hun lijden te verlossen. Dolle pret!
Krachtig hallucinogeen Een lichtpunt tussen al deze primitieve mannetjesputterij was de halftamme bobcat die zich regelmatig rond de ranch liet zien om, als niemand in de buurt was, zich tegoed te
16
waarna Maddison zich over het katje hadden ontfermd. Niemand was er ooit in geslaagd het geadopteerde beest dichter dan vijftien meter te naderen, zo wild was ze dan ook wel weer. Die nacht namen we een niet nader te noemen, maar bijzonder krachtig hallucinogeen. Het was volle maan. Ondanks de mystieke sferen die dit middel opwekt, bleven de heren over auto’s praten en met hun vuurwapens spelen.
zin had, kon ze met één haal van haar klauwen mijn gezicht er af scheuren. Toen begon de grote kat mijn gezicht te likken. Ik verstijfde nog verder, en dan bedoel ik ook DAAR, en de tranen sprongen me in de ogen. Nog steeds kan ik de ruwe, schuurpapierachtige tong van het magnifieke wilde beest over mijn gelaat voelen gaan. Ik denk niet dat ik ooit nog iets erotischers en aangrijpenders zal meemaken.
Maanovergoten prairie
Eenmaal thuisgekomen hoorde ik dat M. het beest met kogels doorzeefd op het terrein had aangetroffen. Nee, een C-Man mag niet huilen, ook toen al niet.
Ik voelde me plots erg alleen en besloot een wandeling over de maanovergoten prairie te maken. Na korte tijd werd ik een snorrend geluid gewaar. Het was de bobcat, die spinnend als een poesje een meter verder aan mijn zijde meewandelde. Kippenvel trok over mijn rug. Het pikzwarte uitspansel was gevuld met ziljoenen sterren. Het maanovergoten landschap, de geuren, de ruimte, de stilte, en
Ik wil maar zeggen, niemand kan beweren dat C-Man een kattenhater is. Toch lijkt het gevoel dat me overweldigt als ik vanmorgen de restanten van mijn prille buitenplanten terugvindt in een chaos van omgewoelde aarde en kattenstront in niets op de tere passie die ik twintig jaar geleden voelde. Plots voel ik me een Texaan. Where is my shotgun?
