Via de huisdealer Tekst: Arjan van Sorge // Foto: Sarah Wong
Laban (1964) was vooral bezig met veel lol hebben en muziek luisteren toen hij zijn eerste jointje rookte. Het beviel niet goed, maar het was toch ook wel weer zo bijzonder dat hij daarna flink heeft doorgesmookt.
“Ik was een jaar of vijftien en woonde in Huizen. Op school hadden we een creatieve vriendenkring. We luisterden veel naar muziek, en reggae was ons ding. We gingen naar concerten in Paradiso en de Melkweg, en daar rook je al een en ander in de lucht natuurlijk. Wiet en hasj werden daar toen openlijk verkocht. Door de huisdealer ja, die af en toe op het politiebureau aan de overkant van de Melkweg zat. Ook deden ze wel eens een inval en dan ging dat tafeltje met de spullen door de achterdeur weg. Dat heb ik wel een paar keer meegemaakt, dat er een lichte paniek uitbrak.”
B52’s
aan meedoen. Die jongens waren cool. Ze maakten graffiti, eigen blaadjes en waren met muziek bezig. Reggae is gasten met chillums en joints, dus dat moesten we ook ervaren. Zo werd het niet gezegd, maar wel gedaan, je deed gewoon mee. In mijn herinnering heb ik een pufje genomen, en that was it. De anderen hebben de rest opgeblowd. Ik weet niet eens of het echt goed werkend spul was, want misschien hadden ze gewoon wel echt vogelzaad ingeslagen. Daarna ging het hard. Je leest erover, je komt het meer tegen, je maakt het verband met muziek en al die andere dingetjes, en je wordt eigenlijk wel een expert op het gebied van blowen. De huisdealer in Hilversum waar je het spul ging halen, de buurthuizen, al die namen
zoals Kashmir, Border, Afghaan, gele en rode Libanon, Sinsemillia, ik heb het allemaal wel tot mij genomen.”
Snoepgoed “Er waren ook op de middelbare school jongens mee bezig. Ik herinner me een vriend die een jaar in Amerika was geweest. Hij kwam terug met verhalen over wietplantages in Californie, te gek, helemaal stoned, daar word je creatief van, geestverruimend, Cheech & Chong. En die jongen trok ons eigenlijk mee, het was een heel inspirerend iemand die zijn tijd ver vooruit was. Dan lag je te spacen op een bed of op de grond, met muziek op, dat was cool op die leeftijd. En stiekem he, want de ouders wisten het niet. Een snoepgoed wat je gewoon tot je nam, zoals dat eigenlijk nu nog steeds is, hier in Amsterdam.”
“In 1979 kwam de eerste plaat van de B52’s uit, met hele freaky teksten als ‘Planet Claire has pink air, all the trees are red. No one ever dies there, no one has a head’. Dat was eigenlijk de eerste ontmoeting met rare muziek, naast de reggae. Ik luisterde verder naar de Soulshow van Ferry Maat. Mijn stiefvader was een sportman en mijn moeder danseres, ze waren allebei vaak uithuizig. De gang uit Amstelveen kwam toen weer een keer langs, en ze hadden de nieuwe plaat van Madness meegenomen, One Step Beyond. Wat ze ook bij zich hadden was wat wiet.”
Onnatuurlijk “Voor mij was dit de vuurdoop van m’n eerste jointje. Het licht was vrij gedimd, Madness stond op, het jointje was gedraaid en ging rond. Ik kreeg dus ook m’n eerste trekje en het voelde ehm... ja... heel onnatuurlijk. Je ademt die rook in, het was helemaal niet lekker en het doet bijna pijn – een onprettige sensatie. Ik had en heb trouwens nooit sigaretten gerookt... Maar vanaf dat moment heb ik wel tien jaar lang jointjes gerookt, op regelmatige basis. Je werd meegesleept in de spanning van hier
79
