Column
C-man
Urban THC-farming Urban farming - of 'gardening’ als je wat minder ambitieus wilt klinken - schijnt alweer over zijn hoogtepunt heen te zijn. Als ik aan urban gardening denk, denk ik aan mijn 22-jarige nicht Valery. Nadat bij haar glutenallergie was vastgesteld (over hypes gesproken...) kwam ze op het idee haar eigen eten te gaan verbouwen.
Aangezien madam nog bij mams thuis woont, mocht de Vierkante Meter Tuin die ze voor haar verjaardag kreeg in de achtertuin van de al jaren onverkoopbare woning staan. Zo’n vierkante meter tuin bestaat uit een houten bak van 30 cm hoge plankjes. Er bovenop een plastic foliekap, zodat het geheel oogt als een onevenwichtige hybride van een zandbak en een tuinkas.
Boerenkool Valery koos - vraag mij niet waarom - voor de start van haar urbane landbouwavontuur boerenkool. De voedzame kruisbloe-
Helse klus Sinds kort ben ik zelf onverwacht bezitter van een urban farm; ik was vergeten dat ik al jaren op de wachtlijst stond voor een minituintje middenin mijn buurt. Zo’n 16 vierkante meter, amper voldoende om wat aardbeien, kruiden en een rabarberplant neer te zetten, zoals de meeste van mijn medetuinders doen. Dat moet anders kunnen. Om te beginnen zocht ik uit welke groentes behalve gezond & lekker het duurst zijn. Het gecultiveerde berm-onkruid rucola kost zo’n 13 euro per kilo, en is daarmee een van de duurste groentes. Water-
Kweken in plain sight vraagt om speciale maatregelen. mige spoot de grond uit, iets wat de omvangrijke slakkenpopulatie in de tuin niet ontging. De plastic overkapping hield de gluiperige slijmerds niet op afstand. Binnen een week was er van de tientallen boerenkoolplantjes niet veel meer over dan enkele met slijm besmeurde steeltjes. Valery keerde zich walgend van haar tuinje af en keek er nooit meer naar om. Nu gebruikt mams het om een 'Wilde Bloemen Assortiment’ in te zaaien, wederom tot grote vreugde van het kruipende weekgedierte. Dit voorbeeld illustreert het verschil tussen het onbezonnen optimisme van een hype in volle galop en de praktijk. Stedelingen denken dat je alleen wat zaadjes hoeft te strooien, eens in de week met de gieter langs te gaan en vervolgens de rest van het jaar borden vol dampende vierkante-meter-groente op tafel hebt. Helaas. Tuinieren is strijd, zoals de boeiende tv-serie over Maarten 't Harts wederwaardigheden in zijn moestuin even realistisch als geestig laat zien. Ongedierte, schimmels, droogte, onkruid, ziektes, het is een strijd waarin je kansloos bent als je niet dagelijks enkele uren op je landgoed bikkelt.
kers levert zelfs 20 euro per kilo op, hoewel het overal langs slootranden als onkruid woekert. Daarvoor heb ik via marktplaats een gebruikt vijvertje op de kop getikt. Aardbeien zijn eigenlijk nooit goedkoop, en bovendien mijn favoriete vruchten, dus daarvan ga ik een exotische collectie aanleggen.
Met dank aan Vreeken in Dordrecht, de wellicht best gesorteerde aardbeien (en zaden!)winkel ter wereld. Natuurlijk kan ook ons geliefde plantje niet ontbreken. Dat is gewoon erezaak. Bovendien, er staat niets over wiet in de gebruiksovereenkomst.
Sluwe strategie Kweken in plain sight vraagt echter om speciale maatregelen. Ter misleiding van hangpubers met duistere bedoelingen heb ik een sluwe strategie uitgebroed. Ten eerste gebruik ik een autofloweringsoort omdat die snel klaar is en klein blijft. Ten tweede ga ik die in een tuinkasje met verlaagde bodem zetten, zodat het plantje amper boven het maaiveld zal uitpiepen en onder het plastic nauwelijks opvalt tussen de aardbeien. Zoals gewoonlijk wordt mijn voortvarende start door een praktisch probleempje gedwarsboomd. Nadat ik het schandelijk verwaarloosde landje had ontdaan van kniehoog onkruid, bleek de bodem te zijn gepenetreerd door een dicht web van polsdikke wortels. Een helse klus om te verwijderen zonder het volledige oppervlak 30 centimeter diep uit te graven. Het wachten is dus op de toegezegde hovenier die daarvoor over zwaar materieel beschikt. En laat wachten met dit prachtige voorjaarsweer nou net het enige zijn wat nu niet kan...
81
