Geert dacht Het hoofd dat spreekt met het hart
Opa Geert
J
eanne Moerman is op 17 oktober geboren. Mijn eerste kleindochter na twee kleinzonen, Emiel en Viktor. Jeanne is de dochter van mijn zoon Pieter, de bougie boys – zo noem ik mijn kleinzonen – zijn zonen van mijn dochter Fientje. Nog steeds een kleine familie – 2 kinderen, 3 kleinkinderen – maar het leest toch al een beetje als een netwerk(je), een clan. Zo voelt het ook. Ons eigen bestaan, van mijn vrouw Trui en ikzelf, wordt vermenigvuldigd, ook wij worden een knooppunt in een spinnenweb waar draden in alle richtingen lopen en nieuwe knooppunten vormen. Natuurlijk is dit niet uniek. Het is bij miljoenen mensen zo, al tienduizenden jaren, elke generatie opnieuw. En toch voelt het als een wonder, elk kind dat geboren wordt en het menselijk web verder uitbreidt. Elke boreling waar een mama zoveel inspanningen voor deed in de zwangerschap, elk koppel dat hun leven nu voor een belangrijk deel in dienst stelt van dat kind. De emotionele ladder die plots veel meer hoogtes kent. Pure waarachtige diepe emotie, maar ook dieptes als er iets mis gaat, als de energie op is. Spontaan kiest een koppel voor een ander bestaan, minder op zichzelf gericht reiken ze de hand uit naar de volgende generaties. Voor de grootouders verandert het leven minder drastisch. Het is precies of je je eigen jaren als jong gezin opnieuw beleeft, maar met een meer selectieve keuze welke impact dit heeft. Als de bougie boys hier zijn, voel ik me soms opnieuw de jonge papa die onbezorgd speelt en lacht. Ik voel me dan geen generatie ouder door het grootvaderschap, eerder een herbeleven van de heerlijke gezinstijd, 20 tot 30 jaar geleden. Ook is er de diepe wens om een hechte relatie met de kleinkinderen te hebben, hoe ze denken en zich voelen, dat wij elkaar begrijpen en zij op mij kunnen rekenen in elke levensfase. En ik misschien ook op hen, als ze volwassen zijn ben ik de 80 immers voorbij. Het is een uitwisseling van emotionele bonding en inspanningen over generaties, die geen wetgever hoeft op te leggen, die spon taan komt. Dat verzengende gevoel dat je kleinkinderen je toekomst zijn, ook als je eigen toekomst begint in te perken. Maar terug naar Jeanne, Viktor en Emiel, mijn heerlijk stel kleinkinderen. In de naam van een kind ligt al een deel van het levensprogramma vervat. Ouders kiezen heel bewust voor een naam, hebben een beeld hoe het zal zijn als kind, als tiener, hoe hij of zij als volwassene zal zijn. Slimme ouders slagen erin om dit wat af te vlakken, hun eigen soms onbewuste verwachtingen en verlangens wat af te houden, zodat het kind kan evolueren zonder handleiding. Ofwel met een handleiding, maar niet op resultaat gericht maar op hoe je dingen aanpakt. Oprechtheid, vrolijkheid, sociaal zijn, zich willen inspannen, … Het is moeilijk niet op een of andere manier normatief te zijn, nog meer in een wereld waar zelfs de sekse waarmee het kind zich zal identificeren geen zekerheid meer is. De ultieme vorm van het kind dat zelf een eigen levensverhaal schrijft, maar ook een extra opdracht voor kind en ouders, als ook de evidenties in vraag worden gesteld. Als grootouder neem je daar wat afstand van. Bekijk je de boeiende en moeilijke zoektocht van elk van je kleinkinderen naar een unieke persoonlijkheid van wat verder. Je schat in waar je kan bijdragen zonder normatief te zijn. Soms heb je wel eens zin om no-nonsense te zeggen wat je er van denkt, been there, done that. Maar dan bijt je op je tong, elke generatie heeft recht op zijn zoektocht en elke uitkomst is een beetje van hetzelfde en een beetje anders. Mijn eerste kleinkind, “mijn grote vriend” Emiel, zag ik de voorbije jaren in de taal komen, woorden en betekenis proeven en testen, en dan – veel sneller dan verwacht – GEERT MOERMAN gedelegeerd bestuurder spelen met woorden, humor, emotie, zoeken naar het waarom, naar eigenheid, … Voka Oost-Vlaanderen Hij is nog maar drie jaar, maar hij is al uniek, een eigen merk als het ware.
“
Pas nu komt dat gevoel van connectie tussen generaties. De rol van grootouder als opvangnet voor ouders en kleinkinderen op de roetsjbaan van het leven 68
Opa Geert is intussen een generatie verder. Het leven leek zo eindeloos in die vele gezinsjaren waar we lief en leed deelden terwijl we werkten, kinderen naar school gingen, hobby’s, vrienden, vakanties … een wervelend bestaan dat voorbij gevlogen is. Veel goede en ook wel wat kwade dagen, bezorgde dagen vooral. Pas nu komt dat gevoel van connectie tussen generaties. De rol van grootouder als opvangnet voor ouders en kleinkinderen op de roetsjbaan van het leven. Een opvangnet dat je zo graag spant, omdat het ook betekenis geeft aan jezelf. Als je je geen individu meer voelt, maar een connectie tussen generaties. Het is een lot, het is een roeping, en het geeft zoveel intens plezier.
