‘Op zoek naar een passende plek voor elke cliënt’ Interview Cliënt Service Punt
‘Blijf altijd de mens achter de ziekte zien’ Scholing over dementie helpt om cliënt beter te begrijpen
‘Zingeving is ruimte maken in je hart om mensen echt te zien’
Erik Pagina 32-33
Oog hebben voor de ander, elkaar écht zien. Zo kunnen we van een huis een thuis maken. Dat geeft hoop en vertrouwen, juist in tijden van kwetsbaarheid.
Hoge energiekosten, toenemende prijsverhogingen; het kan thuis veel zorgen geven. Ondersteuning toelaten bij een dierbare of jezelf, verhuizen en een vertrouwde thuissituatie uit handen geven; ook dat kan verdriet en heimwee oproepen. Thuis kan zo breekbaar een kwetsbaar zijn. En dat in een tijd van het jaar waarin we de mensen die er niet meer zijn vaak zo missen.
Aan omstandigheden kunnen we vaak niets veranderen. Maar wat we wél kunnen: de ander zien. Want de plaats waar je gezien en gekend bent, kan een thuis worden. Thuis is immers daar waar je jezelf durft te zijn. Waar je ertoe doet, ook als er weinig woorden meer zijn. Waar je door de ander te zien het verschil maakt tussen een huis en een thuis.
Zo kijk ik ook terug op mijn start bij WZU Veluwe. In mijn eerste paar maanden als bestuurder heb ik bewoners, vrijwilligers, naasten en collega’s ontmoet. Ik hoorde
mooie verhalen en zag het delen van zorgen en verdriet. Het is er beide en het mag er beide zijn.
Om verschil te kunnen maken, hebben we ogen nodig die niet wegkijken, oren die luisteren en een hart dat zich laat raken. Elke dag hebben we bij WZU Veluwe de kans om op die manier een huis een thuis te laten zijn. Dat lukt alleen samen met u
die bij ons woont, met familie en naasten, met vrijwilligers en wij die voor u mogen werken. Hoe hoopvol en vol vertrouwen is dat, juist in deze tijd.
Lees op pagina 20 meer over nieuwe bestuurder José Geertsema
‘Door een ander te zien ontstaat verschil tussen huis en thuis’
Dagbesteding, thuishulp, vervangende mantelzorgers en vooral samen leuke dingen doen. Sinds Jannie van Ommen drie jaar geleden de diagnose dementie kreeg, is dochter Terri nauw betrokken als mantelzorger. Casemanager dementie Gerda van der Beek ondersteunt beiden, zodat moeder zo lang mogelijk thuis kan wonen.
Dolly Parton schalt door de kamer. ‘I will always love you’, zingt de Amerikaanse countryster. Innig gearmd dansen moeder Jannie en dochter Terri van Ommen door het huisje in Wapenveld. Beiden zingen hartstochtelijk mee en moeder kijkt met stralende ogen naar
‘Het zorgen voor ma is geen moeten, maar een verlangen om er voor haar te zijn’
haar dochter. Zo gaat het vaak, vertelt Terri als de muziek is afgelopen. ‘Als ik hier kom, staat ze met open armen op me te wachten. Ik krijg een dikke knuffel en ze laat me de eerste minuut niet meer los.’
‘Ma heeft zo’n aanstekelijke blijheid,
Terug uit buitenland Voordat er sprake was van dementie spraken Terri en Jannie elkaar vooral telefonisch. Terri woonde vijf jaar lang op de Azoren. Toen een tante en later haar moeder ziek werden, kwam ze naar Nederland. ‘Terugkeren was een moeilijk besluit, maar ik wilde de zorg niet overlaten aan iemand anders.’
Contact houden met haar moeder is voor Terri nu het belangrijkst. Dat lukt door samen leuke dingen te doen. ‘Shoppen, lekker eten of een terrasje pakken vindt ma geweldig.’ Een oude hobby bleek ook een uitkomst. ‘Mijn ouders speelden vroeger in een bandje, de Zilvermeeuwen. In de kamer stond
Hannie Stoel, red.). Ma ziet zichzelf daar als vrijwilliger. Ze helpt met koffie inschenken, dekt de tafel en doet de afwas.’ Ook voor boodschappen en eten koken is er hulp, via Home Instead. Gerda: ‘Samen zorgen we ervoor dat Jannie zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen.’
Hoewel ze met liefde doet, valt het zorgen Terri af en toe ook zwaar. ‘Ik ben ma kwijt. Daar zit ik soms echt wel om te huilen. Verdriet en onmacht voel ik ook, maar dat parkeer ik voor mijn vrije uurtjes.’ Juist daarom is een casemanager dementie goud waard, vindt ze. ‘Gerda is er ook voor mij, zodat ik er voor mijn moeder kan zijn.’
Het is een zoektocht om als mantelzorger de balans te houden, weet Gerda. ‘Zorg dat je blijft doen wat je energie geeft. Alleen dan kun je de zware taak volhouden.’
nog altijd een gitaar en we zitten nu samen op les. Muziek is bij ma een wondermiddel.’
Om ook non-verbaal in verbinding te blijven, volgde Terri een opleiding tot contactclown voor mensen met dementie. ‘Daar leerde ik om zonder woorden contact te zoeken. Nu ma steeds meer fysieke nabijheid zoekt, kan ik haar geruststellen en veiligheid bieden.’
Alleen zijn is voor Jannie steeds moeilijker, weet casemanager Gerda. ‘Het weekprogramma voor zorg en ondersteuning is al behoorlijk gevuld.’ ‘Drie keer per week gaat ma naar de dagbesteding op Rehoboth’, vertelt Terri. ‘Clubje Hannie noemen we het (naar leidster
Jannie wordt onrustig naar mate het interview voortduurt, merkt Terri. Ze knuffelt haar moeder en die zegt: ‘Mijn Terri is een lekkere schat.’ ‘Het zorgen voor ma is geen moeten’, vindt dochter, ‘maar een verlangen om er voor haar te zijn. Ma vindt alles mooi, vindt mij altijd lief en goed. Ze heeft zo’n aanstekelijke blijheid, daar bof ik echt mee. Ik voel steeds meer dankbaarheid voor wat er nog wel is.’
Voor een podcast over dementie worden Jannie en Terri van Ommen gevolgd door een journalist. De podcast is te beluisteren vanaf het voorjaar van 2023.
Lees meer over het werk van de casemanager dementie op www.wzuveluwe.nl/dementie
Als mantelzorger of naaste kan omgaan met iemand met dementie moeilijk zijn. Dochter Terri geeft tips op basis van haar eigen ervaringen.
1. De persoon van nu is verdwenen, laat dat los. Bedenk liever: wat vond hij of zij vroeger leuk?
2. Denk niet te ver vooruit, blijf in het hier en nu.
3. Maak gretig gebruik van de tips en adviezen van de casemanager dementie.
4. Zoek naar mogelijkheden binnen de onmogelijkheden. Vaak kan iets met een beetje aanpassing toch.
5. Beweeg mee met wat er is en stel niet te veel vragen.
6. Eerlijkheid is niet handig als het onrust en verdriet veroorzaakt. Wees wel altijd waarachtig.
7. Ga voor geluk, niet voor gelijk.
‘Met elkaar zorgen we dat Jannie zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen’
Mooie meubels, verse bloemen en familiefoto’s. Toen zijn vrouw verhuisde naar De Boskamp wilde meneer Kiss dat het haar aan niets ontbrak. Voor mevrouw voelt de nieuwe plek als een warm en zorgzaam thuis.
Samen met een collega ben ik op weg naar verpleeghuis Randerode in Apeldoorn. We gaan op huisbezoek op de plek waar mevrouw Kiss tijdelijk verblijft om te revalideren. Samen met haar man en zoon wacht ze ons op. Terug naar huis is geen optie meer, horen we. Door de ziekte van Parkinson verslechtert haar situatie steeds verder. Jammer, vindt meneer Kiss. Thuis hielp hij zijn vrouw nog zelf. ‘Als het nodig was, tilde ik haar zelf in bed.’
Samen eten
Tijdens het bezoek krijg ik de indruk dat deze familie voor elkaar klaarstaat. Als zorg zouden wij nog wel eens flink ons best moeten doen om aan de goede zorgen van meneer te kunnen tippen. Meneer vindt het fijn te horen dat zijn vrouw op De Boskamp kan komen wonen. Ook mevrouw is blij dat ze weer terug kan naar Epe. ‘We heb-
‘Ik wil dat mijn vrouw zich hier thuis voelt’
‘Hier
ben een huis in Epe’, vertelt meneer. ‘Dagelijks rijd ik naar Apeldoorn en weer terug om tijdens het eten bij haar te kunnen zijn.’ En dat op een leeftijd van 92 jaar. Wat een liefde!
Op de dag dat mevrouw Kiss in De Boskamp komt wonen, kijk ik om het hoekje de kamer in. Wat ik daar zie is prachtig! De familie heeft veel aandacht besteed aan de ‘thuiskomst’ van mevrouw. Er staan mooie meubels, aan de muren hangen schilderijen uit het ‘oude huis’, in een glazen schaal liggen chocolaatjes en er is een grote bos verse tulpen. De theekopjes en theepot staan al klaar voor gebruik en een schaaltje met heerlijke koekjes maakt het helemaal af. Ik ben onder de indruk. Zo zou elke inhuizing moeten gaan! Het enige klinische is het
bed. Als verpleegkundige ga ik daar zelf nog wel eens achteraan. Ik vraag mevrouw of zij hetzelfde ervaart als ik. ‘De foto’s van mijn familie zijn het allerbelangrijkst’, antwoordt ze. En ook die ontbreken niet.
Oud werkgever helpt Meneer Kiss vertelt dat hij het in eerste instantie alleen moest doen. ‘Onze zoons zijn aan het werk en ik wilde dat mijn vrouw zich hier meteen thuis zou voelen. Meubels van Leen Bakker of Ikea zou ik helemaal in elkaar moeten zetten. Toen bedacht ik me dat mijn vrouw vele jaren bij B&G Meubelen in Oene heeft gewerkt. Ik heb contact gezocht en zij
hebben geholpen met het inrichten van het appartement.’
Gevoel van thuis De liefde voor zijn vrouw maakt het plaatje compleet. Mevrouw Kiss voelt zich echt welkom. ‘Dat komt niet alleen door de inrichting van het appartement’, zegt ze. ‘De medewerkers zijn lief en erg behulpzaam. Ik heb hier alles wat ik nodig heb: goede zorg, mijn man is altijd welkom en mijn appartement geeft mij het gevoel van thuis.’ Ik vraag of ik een foto mag nemen van de inrichting van het appartement. Gewoon, om aan mijn man te laten zien. Je weet immers nooit wat de toekomst brengt.
‘Mijn man is altijd welkom, dat is heel fijn’
Zorgen dat een cliënt de juiste zorg of hulp krijgt en zich thuis voelt bij WZU Veluwe. Dat is voor de adviseurs van het Cliënt Service Punt het allerbelangrijkst.
Dat doen zij met veel plezier, warmte en passie.
Geen dag is hetzelfde bij het Cliënt Service Punt (CSP). Het werk is heel divers, vinden cliëntadviseurs Alie Bosch en Mirjam Kamphof. ‘Elke ochtend bespreken we de bewonerslijst: of er mutaties zijn en welke acties daar uitkomen. Daarbij is het belangrijk dat we snel kunnen schakelen. Als er bijvoorbeeld een plaats vrijkomt in een van de locaties, willen we cliënten op de wachtlijst zo snel mogelijk benaderen.’
Er is veel vraag naar wonen met zorg en kleinschalig wonen. Mirjam: ‘Mensen blijven langer thuis wonen dan vroeger. De zorgvraag is intensiever geworden, omdat nu een Wlz-zorgindicatie nodig is. Als de zorgvraag niet meer passend is voor de thuissituatie doen wij ons best een
‘Wij gaan uit van het belang van de cliënt’Ans Reitsma Alie Bosch Mirjam Kamphof
passende plek te vinden.’ Alie vult aan: ‘Soms kunnen cliënten die bij ons op de wachtlijst staan plotseling niet meer zelfstandig thuis wonen, maar heeft WZU Veluwe nog geen plek. Dan bemiddelen wij dat de cliënt tijdelijk ergens anders kan wonen. Als dossierhouder zijn wij verantwoordelijk voor de cliënt.’
Soms is een Wlz-indicatie er nog niet. Mirjam: ‘Als de indicatie er niet is, kunnen wij adviseren in wat daarvoor moet gebeuren. Als die er wel is, benaderen wij de cliënt.’ Alie: ‘Dan is het belangrijk om goed te vragen naar de zorgvraag en of er al thuiszorg komt. Is die er niet, dan schakelen we eerst thuiszorg in. Wellicht kan de cliënt dan later in een woonzorglocatie komen wonen.’
Belang van de cliënt Alie vervolgt: ‘We zien ook wel mensen die een indicatie hebben, maar eigenlijk geen hulp willen ontvangen. Dan adviseren we een van onze casemanagers dementie in te schakelen.
Zij kunnen cliënten net dat extra beetje vertrouwen geven, waardoor we toch thuiszorg in kunnen zetten en zo ook een beter beeld krijgen van de zorgvraag. Dat kan echt het verschil maken. Wij gaan uit van het belang van de cliënt.’
Warm welkom Alie en Mirjam begrijpen dat, als een cliënt verhuist naar een woonzorglocatie, het lastig is om de vertrouwde omgeving achter te laten. Mirjam: ‘Daarom is het fijn dat onze collega’s op de locatie zorgen voor een enthousiast en
Heeft u of uw naaste zorg, verpleging of begeleiding nodig vanuit de Wet langdurige zorg? Dan is een indicatie van het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ) vereist. Met een indicatie wordt het zogenoemde zorgzwaartepakket (ZZP) bepaald. Het Cliënt Service Punt van WZU Veluwe kan helpen bij de aanvraag.
warm welkom. Je merkt dat dat echt goed doet. Ja, dat thuisgevoel vinden wij bij het CSP heel belangrijk, maar de medewerkers op de locatie net zo. We hebben echt een team dat met passie werkt en daar zijn we trots op.’
Wilt u informatie over zorg of hulp van WZU Veluwe? Neem dan contact op met het Cliënt Service Punt. De cliëntadviseurs staan u van maandag tot en met vrijdag van 8.00 tot 16.30 uur graag te woord.
Het CSP is bereikbaar via 0578-76 37 08. Kijk ook op www.wzuveluwe.nl/servicepunt.
‘Het thuisgevoel vinden we heel belangrijk’Martha Bleijenberg Marijke van der Heide
Het zorgplan: een dossier over lichamelijke gezondheid. Maar een mens is meer dan dat. Dus gaat Eerst Verantwoordelijk Verzorgende Moniek Boer op zoek naar de geschiedenis, gewoonten en gevoelens van elke cliënt. Zodat het leven in de nieuwe woonomgeving blijft zoals het was.
Wanneer een cliënt komt wonen in een van de woonzorglocaties van WZU Veluwe stelt de Eerst Verantwoordelijk Verzorgende (EVV) een zorgplan op. Hierin staat vaak een overzicht van de ziektes en tekortkomingen. Feit is namelijk dat de cliënt zorg nodig heeft en dat thuis wonen niet langer veilig kan, zelfs al komt de thuiszorg vier keer per dag langs. De cliënt heeft behoefte aan 24-uurszorg. Dus ligt de focus in het zorgplan bijna automatisch op de gezondheid van de nieuwe bewoner.
‘Wonen in het verpleeghuis gaat gepaard met de gedachte van het eindstation’
Kijken naar mogelijkheden Maar gezondheid is zoveel meer, vindt WZU Veluwe. Het gaat om een totaalplaatje, de holistische mens. Daar komt Moniek Boer in beeld, EVV in woonzorglocatie De
Boskamp in Epe. Moniek verlegt de focus van ziektes naar mogelijkheden. Die visie helpt om de cliënt zich echt thuis te laten voelen in de nieuwe woonomgeving.
‘We zien vaak dat een nieuwe bewoner vrijwel automatisch meedraait in het reilen en zeilen van de locatie’, constateert Moniek. ‘Cliënten passen zich snel aan. Dat komt mede doordat het wonen in een verzorgings- of verpleeghuis gepaard gaat met de gedachte van ‘het eindstation’, zoals de meeste ouderen zeggen. Daarbij past een passieve houding ten opzichte van het leven.’
Als EVV wil Moniek deze gedachtegang ombuigen. ‘Ik probeer te
achterhalen wat écht belangrijk is voor de cliënt. Welke huishoudelijke taken deed hij of zij thuis nog? Welke activiteiten ondernam de cliënt? Hoe voelde hij of zij zich hierbij? En welke rol hebben eventuele familieleden?’ Ook praktische zaken zijn van belang. ‘Had de cliënt in de vorige woning een bel bij de voordeur of kwam bezoek gewoon binnen via de achterdeur? Al die zaken kunnen ervoor zorgen dat de cliënt zich thuis gaat voelen in het verpleeghuis.’
Prettige laatste jaren Het doel van deze benadering door de EVV: prettige laatste jaren voor de cliënt. ‘Een thuis in het verpleeghuis, binnen het leven zoals hij of zij dat gewend was’, omschrijft Moniek. ‘In de zorg beseffen we steeds meer dat gezondheid te
maken heeft met de mate waarin je kan omgaan met ouder worden en de bijbehorende ziektes of tekortkomingen. De focus ligt op lekker leven. Dat bereik je door te kijken naar de wensen van de cliënt en door altijd te denken in mogelijkheden.’
‘Je mag er wel zijn’ Moniek vertaalt welzijn naar ‘je mag er wel zijn’. Dit biedt een meer persoonlijke kijk, vindt zij. ‘Als EVV mag je de cliënt begeleiden bij dit laatste stukje leven. Ik lever een bijdrage aan het thuisgevoel van de cliënt. Dat is een mooie, waardevolle taak.’
‘Welke activiteiten en taken deed u thuis nog?’
Thuiszorg Doornspijk wil dat cliënten zich thuis prettig blijven voelen, ook als er veel zorg nodig is. Verzorgende IG Jenneke Veldman vertelt hoe zij en haar collega’s dat doen.
Mevrouw Vos is helaas onlangs overleden. In overleg met haar familie plaatsen we dit artikel.
Ze zijn met vijftien vrouwen, het thuiszorgteam in Doornspijk. En hoewel verschillend van leeftijd en karakter gaan ze allemaal voor hetzelfde doel, weet Jenneke: ‘Zoveel mogelijk eigen regie voor de cliënt.’ Dat kan ingewikkeld lijken als er voor verzorging of verpleging regelmatig iemand in huis komt. ‘Soms zijn we er wel vijf keer per dag’, vertelt Jenneke.
Luisteren
Toch is de omgang met elkaar altijd gemoedelijk. ‘Je bent kind aan huis bij mensen, maakt hen op hun kwetsbaarste momenten mee. Dan is het juist belangrijk dat je, ook al heb je maar tien minuten de tijd, even je jas uittrekt, gaat zitten en luistert naar hun verhaal. We horen vaak terug dat mensen dat waarderen.’
Welkom
Wanneer een nieuwe bewoner
het complex in het centrum van Doornspijk betrekt, zorgt Jenneke dat er contact wordt gelegd. ‘Ouderen die hier komen wonen, hebben in de toekomst mogelijk ondersteuning nodig of zijn op zoek naar activiteiten in het wijkontmoetingscentrum. Met een bosje bloemen en een kaartje heten wij ze van harte welkom.’
Ook onderling in het team is de sfeer prettig, beschrijft Jenneke. ‘We praten met elkaar, niet over elkaar. We staan open voor de frisse blik van stagiaires en durven buiten de lijntjes te kijken als wij denken dat dit goed is voor de client. Wij hebben het als team heel goed samen en dat stralen we uit.’
Lees meer over zorg en ondersteuning in Doornspijk op www. wzuveluwe.nl/locaties/doornspijk of neem contact op via thuiszorgdoornspijk@wzuveluwe.nl.
De bingo staat op het punt van beginnen in Hart van Thornspic. Op de tafel in de recreatiezaal staat een grote mand gevuld met prijsjes. Mevrouw Vos zit er klaar voor, te midden van een grote groep cliënten en activiteitenbegeleider Anita Krupe. Ze wil nog wel kort wat vragen beantwoorden, maar Anita mag eigenlijk niet zonder haar beginnen. ‘Ik ben gek op bingo’, vertelt mevrouw. ‘En op spelletjes doen’, vult ze meteen aan. ‘Het is heel mooi dat hier zoveel te doen is.’
Contact Mevrouw en haar man wonen al heel wat jaren in een appartement in Hart van Thornspic. In haar kamer blijven zitten is
niets voor haar. ‘Ik hou van gezelligheid, van mensen om me heen. Ik maak graag contact, heb altijd wel zin in een praatje.’
Haar trouwe deelname aan de activiteiten heeft mevrouw Vos een flinke schare kennissen opgeleverd. ‘Ik heb hier heel veel vriendinnen’, vertelt ze blij. Beste vriendin is mevrouw Van ’t Hul. De dames zijn vaak samen in de grote zaal te vinden. ‘Vanaf de eerste dag hadden we een klik met elkaar.’ Dan is het de hoogste tijd om aan te schuiven bij de bingo. ‘Ik hoop dat ik een prijs win.’
‘Ook al heb ik maar 10 minuten, ik ga altijd even zitten en luisteren’
‘Ik heb hier heel veel vriendinnen’
Mevrouw Vos woont al jaren in Hart van Thornspic. Vol enthousiasme neemt ze deel aan de activiteiten.
‘Familie heeft altijd kritiek en de zorg weet het altijd beter.’
Goede samenwerking tussen mantelzorgers en zorgmedewerkers staat of valt met de ander proberen te begrijpen. Casemanagers
Elles Nijland, Shweta Bos en Marjolijn Harders bieden advies, coaching en begeleiding.
Het begint vaak met overnemen van kleine taken, zoals boodschappen of de was. Logisch om dat als mantelzorger te doen voor een ouder wordende vader, moeder of andere dierbare. Maar met toename van de zorgbehoefte breidt ook het takenpakket van de behulpzame naaste gestaag uit. Grenzen bewaken is van groot belang, weten Elles, Shweta en Marjolijn. Maar als het gaat om een dierbare is dat ook lastig.
Vuile was ‘Soms is iemand enig kind en ontbreekt verdere familie die kan bijspringen’, noemt Elles als voorbeeld. ‘Onenigheid binnen families kan ook voor problemen zorgen. Net als wanneer een zorgprofessional en familie niet op één lijn liggen.’ De huidige generatie ouderen vindt het bovendien lastig om hulp van ‘buiten’ aan te nemen. ‘Een ‘vreemde’ over de vloer willen mensen dan niet. De vuile was hang je immers niet buiten. Dat betekent extra verantwoordelijkheid voor kinderen, die bijvoorbeeld nog werken of ver weg wonen.’
Zorgen dat de mantelzorger meer zelfvertrouwen krijgt is wat de casemanagers in feite proberen te bereiken als zij worden ingeschakeld door familie of zorgpersoneel. Dat begint met inzicht geven. ‘Ga je extra langs voor een vergeten boodschap of denk je: volgende week weer? Moet jij altijd mee naar het ziekenhuis of is de regiotaxi een optie?’ Het sociale netwerk uitbreiden kan ook lucht geven. ‘Wellicht is er een vrijwilliger in de buurt of van de kerk met wie je de last kunt delen.’ De casemanagers wijzen daarnaast op
‘Betrokkenheid van naasten is van grote waarde voor het welzijn van de cliënt’
gemeentelijke ondersteuning of respijtzorg. ‘We geven advies, maar uiteindelijk kiest de mantelzorger zelf.’
Wanneer een ouder of andere naaste verhuist naar het verpleeghuis, reageren mantelzorgers verschillend, zien Elles, Shweta en Marjolijn. ‘Soms is er opluchting, omdat de zorg kan worden overgedragen. Soms ontstaat een drempel, omdat de situatie nieuw is. En soms blijft de mantelzorger enorm betrokken en kan niet zomaar alles uit handen geven.’ Zijn ze daarmee lastig? Shweta vindt van niet. ‘Die betrokkenheid is van grote waarde voor het welzijn van de cliënt. Het is aan de zorgprofessional om te zien waarom de naaste zo reageert. Zie de vraag achter de vraag.’
In de zogenoemde zorgdriehoek van bewoner, mantelzorger en zorgprofessional is het belangrijk om te beseffen dat iedereen zijn eigen plek heeft. Het slagen van de samenwerking hangt mede af van ieders hou-
ding. ‘Laat een mantelzorger maar dichtbij komen. Voor hen is deze wereld nieuw. Help hen om zich
lijn. ‘Hij of zij kent de naaste toch het best. Betrokkenheid van familie is heel waardevol.’
op hun gemak te voelen. Daardoor voelt de cliënt zich ook sneller thuis in de nieuwe omgeving.’
Speelt er iets in de zorg? Zijn er vragen rondom welzijn, eten of drinken? Dan is het juist fijn als een mantelzorger daar iets over zegt, vindt Marjo-
Op www.wzuveluwe.nl/mantelzorg is meer informatie te vinden. Vragen over mantelzorg? Stel ze aan de casemanagers via mantelzorgondersteuning@wzuveluwe.nl.
WZU Veluwe vindt het belangrijk om te investeren in een goede samenwerking met mantelzorgers. De casemanagers mantelzorg ontwikkelden samen met collega-zorgorganisaties Riwis en Klein Geluk de e-learning Sterk Samenwerk. De training helpt zorgprofessionals om mantelzorgers te zien als een logische en betrokken samenwerkingspartner.
‘Laat een mantelzorger maar dichtbij komen, voor hen is deze wereld nieuw’
Samen eten bereiden roept herinneringen aan thuis op
Vers fruit, een schaal eieren en een fles brandewijn staan klaar op tafel. Er omheen zitten cliënten van De Boskamp. Op zaterdagmiddag maken zij samen met medewerker Welzijn Janine Verduijn gerechten van vroeger. Thema van vandaag: de verjaardag.
De plekjes rond de grote tafel in het midden van de Brasserie raken rond 14.00 uur langzaam gevuld. Bewoners, meest dames en een enkele heer, schuiven aan voor de smakelijke en gezellige activiteit van vanmiddag. ‘Kom erbij, wat leuk dat u weer meedoet’, begroet Janine de binnenkomers hartelijk.
Nieuwsgierig bekijkt de groep de ingrediënten. Er is een dienblad met allerlei soorten vers fruit, een glazen schaal, mesjes en snijplanken. En er zijn eieren, jenever, suiker en een mixer. ‘Vandaag staat in het teken van de verjaardag van vroeger’, onthult Janine. ‘Als u vroeger
‘De gesprekken die ontstaan aan tafel zijn prachtig’’
naar een verjaardag ging, wat kreeg u daar dan?’ vraagt ze vervolgens. Dat roept herinneringen op. ‘Slagroomgebak of van die lekkere mokkataart’, noemt een cliënt op. Plakjes worst, blokjes kaas, sigaretten in een glaasje op tafel, de asbak ernaast; iedereen weet het nog goed.
Ook de gerechten van deze middag zijn oude bekenden. ‘We gaan advocaat maken én een grote schaal met bowl, zegt Janine. ‘Bowl noemden wij vruchten’, reageert een mevrouw. ‘Lekker, met slagroom erop’, vult een ander aan. ‘En in de winter kwam het fruit uit blik’, weet een derde. Een late binnenkomer schuift enthousiast aan. ‘Ik had vroeger ook zo’n mooie bowlset’, herinnert ze zich.
Werk als kok
Bowl maken is een boel werk, constateert menigeen. Dus wordt er fanatiek geschild, gesneden en af en toe geproefd. Een meneer vertelt intussen over zijn vroegere werk. ‘Ik ben 27 jaar kok geweest in een sportkantine. Voor de sporters maakte ik vooral gezonde gerechten. Laat mij die meloen maar snijden, daar weet ik wel raad mee.’
Met slagroom
Terwijl de eieren en suiker voor de advocaat in een pan staan op te warmen, groeit de hoeveelheid gesneden fruit in de schaal. De hele zaal smult even later van een glaasje eigengemaakte bowl mét een flinke dot slagroom. Ook een tweede ronde
gaat er met smaak in. De advocaat vordert intussen gestaag; de jenever kan worden toegevoegd. ‘Advocaat maakte ik vroeger ook’, vertelt een mevrouw. ‘Ik weet nog precies hoe het moet.’ ‘Wilt u dan de alcohol erbij gieten?’ vraagt Janine.
De bekende geur van de roomgele lekkernij vult de Brasserie. De dames en heren cliënten gaan ondertussen aan de afwas. ‘Ik doe altijd mee’, vertelt een mevrouw enthousiast tijdens het afdrogen. ‘Het is heel plezierig en dan ben je er even uit.’ Ook Janine geniet van het initiatief, dat ze zelf heeft opgezet. ‘We hebben al van alles gemaakt: wentelteefjes, kruudmoes, groentesoep, sla met papnat. Je merkt dat deze middagen allerlei herinneringen oproepen. De gesprekken over vroeger die tijdens het snijden en koken ontstaan zijn prachtig.’
Als de vaat schoon en droog is, blijkt de advocaat nog te warm om te proeven. ‘We laten het afkoelen en nemen het morgen’, besluit Janine. ‘Dan is het mijn verjaardag’, zegt een mevrouw. ‘En een glaasje advocaat hoort daar echt bij.’
‘Advocaat maakte ik vroeger ook, ik weet nog precies hoe het moet’’
Ze koos bewust voor een zorgorganisatie met een christelijke identiteit en stevige wortels in de lokale gemeenschappen. Na een paar maanden voelt bestuurder José Geertsema zich thuis bij WZU Veluwe en in de regio. ‘We hebben samen goud in handen.’
Om WZU Veluwe alvast te leren kennen, nam oud-bestuurder Wim Martens zijn opvolger afgelopen zomer mee op kennismakingstoer. Samen bezochten ze woonzorglocaties, thuiszorg en dagbesteding.
▷ Wat is je opgevallen tijdens die eerste rondgang?
‘We startten bij De Boskamp in Epe, waar ik meteen onder de indruk was van de goede sfeer, de openheid en de gastvrijheid. Bewoners knoopten een praatje aan of lieten me hun kamer zien. Na een bezoek aan de dagbesteding en de thuiszorg eindigden we onze rit op het lege veld aan de Van der Feltzlaan in Epe, waar we een nieuwe Boskamp hopen te realiseren. Wat me die dag vooral is opgevallen is de veelkleurigheid. Elke plek heeft zijn eigen couleur locale of authenticiteit. Er is een mooie diversiteit aan mensen, hoe ze wonen en met elkaar samenleven.’
▷ Eind augustus nam Wim Martens afscheid en op 1 september begon jij officieel. Hoe was die start?
‘Ik denk terug aan het lied dat we Wim en zijn vrouw bij het afscheid toezongen: Ga met God en Hij zal met je zijn. Zingen over Zijn nabijheid vond ik een mooie bemoediging, maar het voelde ook als een opdracht aan mij als opvolger. Gaan met God is geen vrijblijvendheid. Het geeft je ook verantwoordelijkheid. Als mens streef ik ernaar, het is de basis van mijn leven. Zo zie ik het ook voor het werk dat we met elkaar doen.’
▷ Wat betekent de christelijke identiteit voor WZU Veluwe?
‘Voor de huidige en komende generatie ouderen speelt religie een wezenlijke rol in hun leven. Christelijke identiteit die terugkomt in de dagelijkse zorg maakt dat zij zich thuis kunnen voelen bij een zorgorganisatie. WZU Veluwe
‘We kunnen als lokale gemeenschap echt van betekenis zijn voor elkaar’
heeft met een oorsprong in de kerken in onze regio een stevig fundament. Die erfenis moeten we met elkaar goed beheren, het is iets om in het hier en nu heel zuinig op te zijn. Onze identiteit helpt ons om richting te geven aan de zorg.’
▷ Hoe kijk je naar de huidige zorg en die van de toekomst?
‘Het zorglandschap van tegenwoordig is enorm ingewikkeld. De komende vijftien jaar bereiken we een piek in de vergrijzing en het wordt een uitdaging om voor iedereen op een laagdrempelige manier zorg bereikbaar en beschikbaar te houden. Dat lukt alleen als we meer de samenwerking opzoeken. Lokale gemeenschappen zijn echt nodig om die verandering
‘Recht doen aan het leven van een mens, dat is waar we als zorgorganisatie voor staan’
mogelijk te maken. Wat dat betreft hebben we hier op de Veluwe goud in handen. Mensen zijn er hier goed in om elkaar stevig vast te houden. Dat is iets om trots op te zijn. Juist vanwege die identiteit en de lokale verbondenheid heb ik ervoor gekozen om in deze regio te gaan werken.’
▷ Hoe ziet die samenwerking in gemeenschappen eruit?
‘De basis van ons werk is: recht doen aan het leven van een mens, zorgen voor kwaliteit van leven. Dat is waar we als zorgorganisatie voor staan. Daarin verwachten we iets van onze collega’s. Dat zit ‘m niet in regels en protocollen, teams kunnen prima zelf hun verantwoordelijkheid nemen. Andersom hebben we als werkgever ook een taak, bijvoorbeeld door ons flexibel op te stellen als een collega tevens mantelzorger is.
Wanneer een cliënt naar het verpleeghuis gaat, speelt de familie tot het moment van verhuizing een grote rol. Waarom zou dat daarna ineens heel anders moeten? Ik vind het juist belangrijk om te blijven doen wat je deed, om samen met de zorg van betekenis te blijven voor een dierbare. Ik denk ook aan de honderden vrijwilligers die betrokken zijn bij WZU Veluwe. Dat zijn honderden mensen die betekenis willen geven aan hun leven, die verbinding zoeken. Of neem jongeren. Zij hebben net als ouderen tijdens de coronaperiode echt contact gemist. Oud en jong kunnen wederzijds voor elkaar van betekenis zijn. Het gaat erom dat je gezien wordt. Dat is zo kostbaar voor een mens!’
▷ Welke plek heeft een zorgorganisatie als WZU Veluwe in zo’n gemeenschap?
‘Wij zijn een klein schakeltje in het geheel, in het grote netwerk van familie, buurt, kerk en zorg rondom mensen. Wij kunnen ons werk alleen goed doen als we in verbinding staan met de andere schakels. Daarom is het belangrijk dat je elkaar kent, elkaar weet te vinden. Daar maken we bij WZU Veluwe ruimte voor. Want het feit dat
‘Het gaat erom dat je gezien wordt, dat is zo kostbaar!’
ik op de Veluwe veel mooie voorbeelden zie van gemeenschappen, maakt dat ik hier met veel liefde werk.’
Bestuurder José Geertsema is regelmatig te vinden op een van de woonzorglocaties of thuiszorgkantoren van WZU Veluwe. Zij ziet ernaar uit om collega’s, cliënten, mantelzorgers of vrijwilligers te ontmoeten. Wanneer u of jij haar ziet, hoort zij graag uw of jouw verhaal of vraag. Van harte uitgenodigd om met haar in gesprek te gaan.
Niemand verhuist voor zijn plezier naar het verpleeghuis. Maar dat betekent niet dat je er niet met veel plezier kunt wonen. Psycholoog Arjan Oosterveen ziet daar dagelijks veel voorbeelden van. Voorbereiden kan helpen, stelt hij.
Hoe kun je die lastige overgang van thuis naar verpleeghuis zo goed mogelijk maken? Dat begint al met een goede voorbereiding. Hoewel je er liever niet aan denkt en de wens hebt om zo lang mogelijk zelfstandig te blijven wonen, is het wijs om de vraag te stellen: ‘Wat als het thuis niet meer gaat? Wat als ik naar een verpleeghuis ga? Wat zou ik dan willen, wat ben ik gewend?’
In een verpleeghuis woon je met veel verschillende mensen. Het is onze insteek om iedere bewoner persoonlijke aandacht te geven. Bijvoorbeeld niet douchen op een moment dat het ons uitkomt, maar wanneer de cliënt dat gewend is. Het is belangrijk om in een voorgesprek gewoontes, gebruiken en verwachtingen zo goed mogelijk te bespreken. Het is geen gek idee om eens op te schrijven hoe een fijne dag thuis er voor u uitziet.
Het moment van verhuizing verloopt meestal hectisch. De tijd tussen het telefoontje dat er een appartement beschikbaar is en het moment waarop u, als u toestemt, gaat verhuizen, is kort. Onvermijdelijk moeten er keuzes gemaakt worden, want helaas past die prachtige antieke kast niet in de kamer
van het verpleeghuis. Ook dit is iets wat u mogelijk vooraf al kunt bedenken, bespreken en eventueel opschrijven. Kortom: je thuis voelen in het verpleeghuis begint eigenlijk al thuis.
‘Schrijf eens op hoe een fijne dag thuis er uitziet’
Zeventien jaar jong was meneer Hansen toen hij begin jaren veertig van de vorige eeuw wegliep van zijn ouderlijk huis op Java, in het toenmalige Nederlands-Indië. Hij ging het leger in en werd beroepsmilitair voor het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL). In de Tweede Wereldoorlog maakte hij zware tijden door: als krijgsgevangene van de Japanse bezetter werd Henk tewerkgesteld aan de beruchte Birma-spoorlijn.
Veertig dienstjaren
Na de bevrijding en de onafhankelijkheid van Indonesië kwam meneer Hansen, inmiddels getrouwd met de Sumatraanse Siti Maimunah-Solihin, naar Nederland. De dertig jaren die volgden diende hij bij de Koninklijke Landmacht; eerst in Wezep, later in Nunspeet. In 1980 zwaaide hij na in totaal veertig dienstjaren af.
Wat meneer Hansen als militair zag en meemaakte liet onuitwisbare sporen na. Nachtmerries kwelden hem jarenlang en op zijn 80ste werd vastgesteld dat hij kampt met een posttraumatisch stresssyndroom (PTSS). Actuele ontwikkelingen, zoals de aankondiging van een onderzoek naar mogelijke oorlogsmisstanden in voormalig Nederlands-Indië, doen zijn gemoedstoestand geen goed.
Hij leidde een bewogen leven als militair, waar hij tot de dag van vandaag nog de gevolgen van ondervindt. In de keuken kan Henk Hansen zijn gedachten verzetten. ‘Zo houd ik mezelf op orde.’
In de keuken
Eten koken is voor meneer Hansen dé manier om rust te vinden. Dat ontdekten hij en de medewerkers van WZU Veluwe toen meneer kwam wonen in De Tuinkamer. ‘Ik
wijding. Toen zij ziek werd, zei ze: je moet zelf leren koken, voor als ik er straks niet meer ben.’ Inmiddels kan meneer alles maken: ‘Bami met ei, nasi voor een grote groep, een saladeschotel voor een verjaardag of stokken saté voor de lieve verzorgers hier.’ Zijn elektrische wokpan is vast onderdeel van de keukeninventaris op de afdeling.
Uiten
vroeg of ik af en toe in de keuken bezig mocht zijn.’ Niet als hobby, benadrukt hij. ‘Ik doe dat om mezelf op orde te houden.’ Dat bleek te werken. De nachtmerries namen af en meneer voelt zich sindsdien prettiger.
Leren van vrouw Koken leerde Henk van zijn vrouw, die in 2010 overleed. ‘In Indonesië had zij een cateringbedrijfje. Ook in Nederland kookte ze met veel toe -
Zijn twee zoons en schoondochters zorgen ervoor dat het kooktalent van meneer Hansen op peil blijft. ‘Elke week komen zij mij opzoeken en nemen ze boodschappen en ingrediënten voor mij mee.’ Vanaf tientallen foto’s in de kamer kijkt mevrouw Hansen liefdevol toe op haar man. Na een roerig leven heeft hij bij WZU Veluwe zijn draai gevonden. ‘Door mij te laten koken helpen jullie mij om me te uiten.’
Naast het hoofdgebouw van De Bunterhoek verrees afgelopen jaar een twee verdiepingen tellend bijgebouw. Hiermee biedt WZU Veluwe in Nunspeet 26 extra plekken voor zorg en ondersteuning aan ouderen. Het nieuwe gebouw telt twee afdelingen met elk dertien appartementen. Ieder appartement is ruim en voorzien van moderne technieken en hulpmiddelen. Bewoners, medewerkers en vrijwilligers vormen op elke afdeling een huishouden, met een gezamenlijke huiskamer en keuken. Ook de bewoners van De Tuinkamer, zoals meneer Hansen, hebben hier een nieuw thuis gekregen. Het oude gebouw maakt plaats voor extra parkeergelegenheid.
> Kijk op www.wzuveluwe.nl/nunspeet voor meer informatie over zorg in Nunspeet
‘Jullie helpen mij door mij te laten koken’
Scholing over dementie helpt om cliënt beter te begrijpen
Dertien bewoners telt kleinschalig wonen-afdeling Het Zandenbos. Dertien individuen met elk hun eigen geschiedenis, behoeften en gedrag. Om iedereen zo goed mogelijk te ondersteunen volgen Bertha van de Weg en Evelien Karzijn met hun team een speciale scholing over dementie.
Ze zijn net met z’n allen verhuisd naar het tweede deel van De Bunterhoek. Cliënten en medewerkers van voorheen team De Hoge Veluwe betrokken begin november de eerste verdieping van het nieuwe gebouw. Bertha, Verzorgende IG en Gespecialiseerd Verzorgende Psychogeriatrie (GVP), en Evelien, afdelingsassistent en in opleiding voor Helpende, zijn tevreden met hun nieuwe stek. Onder meer de ruime gemeenschappelijke huiskamer is een uitkomst, vindt Bertha. ‘Bewoners en collega’s zijn daar overdag veel samen. Met elkaar vormen we in feite een groot gezin, waarin we het beste willen voor cliënten. Dan is het prettig dat we in de huiskamer veel mogelijkheden hebben.’
Het team startte dit jaar met de leermethode U woont nu hier (zie kader). Beide collega’s zijn blij dat ze de scholing kunnen volgen. ‘Bij de start van De Bunterhoek in 2020 stapte ik over van een afdeling Wonen met zorg naar Kleinschalig wonen’, vertelt Evelien. ‘Dat was voor mij nieuw. Ik had weinig ervaring met mensen met dementie. De leermethode geeft mij handvatten om cliënten te begrijpen en te stimuleren.’
Het lastigste aan mensen met dementie? ‘Boosheid en moeilijk hanteerbaar gedrag’, vindt Bertha. ‘Dit kan onder andere komen door een teveel aan prikkels’, weet ze. ‘Iemand met dementie raakt de grip op het leven kwijt, begrijpt het allemaal niet meer. Daardoor kan ander gedrag ontstaan.’ In haar opleiding voor GVP’er deed ze al veel kennis op over dementie. ‘De leermethode helpt om gedrag te herkennen.’ Evelien vult aan: ‘Tijdens de reflectiebijeenkomsten koppelen we dat aan de cliënten op onze afdeling.’
Neem bijvoorbeeld de mevrouw die haar hele leven een cafetaria heeft gerund. ‘Zij kan daar mooi over vertellen. Het is belangrijk om dan mee te bewegen en niet in discussie te gaan’, merkt Evelien. ‘Als zij denkt dat
ze een groep eters krijgt, laat ik haar aardappelen schillen of meehelpen met koken.’
Juist door rustig en geduldig te blijven win je vertrouwen bij de cliënt, concluderen de collega’s. ‘Iedereen heeft zijn eigen levensverhaal, zorg dat je dat kent’, adviseert Bertha. ‘Blijf de
Elke medewerker van WZU Veluwe krijgt scholing in het omgaan met mensen met dementie. Dit gebeurt via de leermethode U woont nu hier en het vervolg Die past hier niet van Bergsma & de Boer. De scholing is een combinatie van individueel te maken e-learnings en reflectiebijeenkomsten met het eigen team. Medewerkers leren over persoonsgerichte zorg, onbegrepen gedrag, omgang met familie en goed wonen. Doel van de scholing is medewerkers helpen cliënten beter te begrijpen.
mens achter de dementie zien. Ook al weet iemand niks meer, verlies nooit de mens uit het oog.’
voor omgaan met mensen met dementie
Spreek nooit tegen, geef altijd gelijk
Zeur niet over het heden, ga mee terug naar het verleden Niet corrigeren, maar afleiden en waarderen
Focus op mogelijkheden, niet op onmogelijkheden
Niets moet, alles mag
Vraag nooit te herinneren, maar herinner samen
Oordeel niet, bemoedig en complimenteer
Zeg nooit: dat heb ik gezegd, herhaal het gewoon nog een keer Preken is voor de kerk, geruststellen dat is het betere werk
Doe niets met dwang, dan duurt het alleen maar extra lang
‘Iedereen heeft zijn eigen verhaal’
In het verpleeghuis en de thuiszorg van nu en de toekomst is technologie onmisbaar. Dat varieert van leefcirkels en val- en dwaaldetectie tot robothuisdieren en beweegstokken met licht en geluid. Ze bieden cliënten op een veilige manier vrijheid.
Stel je voor, je ligt als cliënt te slapen in je appartement en wordt onrustig wakker. Je loopt door de kamer, drinkt een slokje water en… tot je grote schrik staat er opeens een zorgmedewerker voor je die zich afvraagt of er soms iets aan de hand is. Met zorgtechnologie is dat veel minder nodig, weet regieverpleegkundige van Het Nieuwe Feithenhof Esther de Groot. ‘Dan is bijvoorbeeld op sensoren te zien dat de cliënt gewoon weer gaat slapen. Dat is zowel voor de nachtrust als de privacy gunstig.’
Esther is samen met medewerker Logistiek Gerrit van den Hardenberg en de zogenoemde key-user van elke afdeling verantwoordelijk voor de inzet van zorgtechnologie op de locatie in Elburg. Dat is soms best een puzzel, weten zij. Elke cliënt is immers anders. ‘Standaard heeft
‘Met een gps-tracker kan een cliënt toch dat ommetje maken’
een bewoner een polsalarm of een halszender’, vertelt Gerrit. ‘Aanvullend kunnen we leefcirkels instellen, heel ruim of beperkt. Daarmee kan een cliënt bijvoorbeeld zelfstandig door een deel van het gebouw bewegen.’
Toch naar buiten
Per individu kijken naar de mogelijkheden is belangrijk, benadrukt Esther. ‘Als een cliënt naar buiten wil, is dat soms niet verantwoord. Maar iemand die altijd een vaste route volgt, kan met een gps-tracker toch dat ommetje maken.’ Afspraken en aanpassingen gebeuren steeds in overleg met familie. De collega key-user denkt mee en zet kennis en kunde op het gebied van zorgtechnologie in.
‘We zijn heel blij met de mogelijkheden’, zegt Esther. ‘De gesloten afdeling is helemaal voor bij, we zijn zoveel mogelijk een open huis.’
Voor mensen die angstig of eenzaam zijn is er de interactieve kat. Het robotdier vergroot het welzijn van de cliënt door hem of haar gezelschap te houden. Ook activeert het de client om bijvoorbeeld de kat te aaien of te kammen.
Moofie brengt cliënten eenvoudig in beweging. Zelfstandig of met een beetje begeleiding. Deze handzame beweegstok zegt hardop, stap voor stap, wat je moet doen en knipt oefeningen in kleine, begrijpelijke stapjes op. Lichtjes en geluiden worden daarbij ter ondersteuning en motivatie gebruikt. Zo
Vallen is een groot probleem bij ouderen, daarom zet WZU Veluwe met succes de Wolk-heupairbag in. Door de Wolk is het aantal heupfracturen tot vrijwel nul gedaald. Dit is een positieve manier om bij te dragen aan langer actief blijven.
WZU Veluwe werkt samen met Technologie & Zorg Academie (TZA) IJssel-Vecht aan zorgtechnologie binnen de organisatie. TZA heeft allerlei middelen in huis. Het innovatieteam onderzoekt samen met zorgmedewerkers de meerwaarde ervan voor cliënten.
Wil je meer weten over zorgtechnologie of iets uitproberen? Neem dan via Werkplein contact op met het innovatieteam.
Eipie de Jong is al 25 jaar vrijwilliger bij WZU Veluwe
Het is een zonnige donderdagochtend in Elburg. Samen met haar man Arie zit Eipie de Jong mij al op te wachten. De kaarsjes branden en onder het genot van een lekker bakje koffie en een stroopwafel vertelt ze over haar vrijwilligerswerk. Al snel blijkt dat Eipie een aanpakker is, stilzitten is duidelijk niks voor haar.
Vroeger werkte Eipie altijd in de kraamzorg: ‘Ik vond de afwisseling daar erg fijn. Daarnaast was ik gewend aan onregelmatige diensten. Zodra ik gebeld werd, was het spullen pakken en gaan.’ In 1996 stopte ze met werken. Vrijwel direct startte ze met vrijwilligerswerk in de ouderenzorg: op Mariposa in ’t Harde. 25 jaar later is ze nog steeds erg actief op dat gebied.
Vol energie vertelt Eipie wat ze allemaal doet: ‘Koffieschenken, zingen, dagjes uit naar bijvoorbeeld het bloemencorso begeleiden, een
‘De mensen vinden het zo fijn als je er weer bent’
rondje wandelen of even koffiedrinken met een cliënt, mee naar de kerk en natuurlijk de cliëntenparticipatieraad.’ Ik kan beter vragen wat ze niét doet. De afwisseling van taken en mensen vindt ze prachtig. Naast WZU Veluwe is ze ook actief bij ziekenhuis Sint Jansdal in Harderwijk en bij zorgorganisatie Het Baken. ‘Ik ben het helemaal gewend. Je rolt zo overal in en het is echt ons kent ons.’
Ten opzichte van 25 jaar geleden zijn cliënten in een verpleeghuis nu lichamelijk minder goed, merkt Eipie. Hierdoor kun je niet alles meer doen, zoals een boottocht. ‘Maar je merkt dat cliënten juist genieten van de kleine dingen, zoals een rondje lopen met de rolstoel door het winkelcentrum in het dorp, samen Daar ruist langs de wolken zingen of uitgebreid
natafelen met elkaar. Eipie helpt graag mee om de gedachten van bewoners te verzetten en, zoals ze zelf zegt: ’Voor mij is het ook een beetje onthaasten. De mensen hebben geen haast, daarom kom ik ook tot rust.’
‘Het is voor mij een beetje onthaasten, een moment van rust’
Nog 25 jaar erbij Aan stoppen denkt Eipie zeker nog niet. ‘Ik zou het echt gaan missen. Ik ga nooit met tegenzin richting Mariposa of een van de andere plekken. Elke dag thuiszitten is niks voor mij, dan word je ook zo snel oud. En het stof in de vensterbank ligt er morgen ook nog wel.’ Echtgenoot Arie moet lachen. ‘Ze moet wel eens afgeremd worden hoor, want ze ziet en wil alles.’ Eipie vertelt dat ze gewoon de schouders eronder zet. ‘Dat is veel fijner dan afwachten tot er iets naar je toe komt.’
Al 25 jaar geniet Eipie van de cliënten en het moois dat vrijwilligerswerk met zich meebrengt. ‘De mensen vinden het fijn als ik er weer ben en ik kan écht het verschil voor hen maken. Dat is en blijft genieten.’
Iedereen heeft talent. Of je nu goed bent in koffieschenken, liever op de duofiets naar buiten gaat, geniet van verhalen aanhoren of graag een bloemstuk maakt: alle vrijwilligers zijn welkom! Familie, bekenden, naasten, omwonenden of juist vrijwilligers die niet direct een binding hebben met WZU Veluwe. Vertel ons wat jouw talent is via bureauwelzijn@wzuveluwe.nl
Verpleeghuisbewoners worstelen regelmatig met zingevingsvragen. Met hun zorgen, verdriet, eenzaamheid of doodsangst kunnen zij terecht bij het pastoraal team van WZU Veluwe. Pastoraal werker Erik van Loo vertelt hoe hij dat doet.
Met zijn gitaar in de hand stapt Erik de huiskamer binnen. Het is tijd voor de weeksluiting op deze afdeling van Rehoboth in Wapenveld. ‘Daar is de dominee met de gitaar’, herkent een bewoner blij. Cliënten schuiven aan terwijl Erik Daar ruist langs de wolken inzet. Al snel zingt iedereen mee.
Elke cliënt krijgt een zangbundel uitgereikt. ‘Wat wilt u nu zingen?’ vraagt Erik. Een mevrouw weet het meteen: Eens zal op de grote morgen. Ook een andere dame, Truus, heeft een lievelingslied: Lichtstad met uw paarlen poorten. Weer zingt de hele groep mee. Dan vraagt Erik naar een woord uit het laatste lied. ‘Liefdesstem staat daar.
Wat is dat eigenlijk, een liefdesstem uit de hemel?’ Een mevrouw antwoordt vol vertrouwen: ‘Ik ben altijd bij jou.’ Prachtig, vindt Erik. Het gesprek gaat door over stemmen vol liefde. ‘Zoals die van een vader of moeder die liefdevol en met begrip iets konden uitleggen.’
Band opbouwen Het werk van een pastoraal werker draait om het opbou-
‘Voor veel cliënten is het geloof een groot houvast’
wen van een band met mensen. ‘Daar liggen overal kansen voor’, weet Erik. Dus als er, zoals deze ochtend, hulp nodig is bij het uitdelen van de koffie is dat een gelegenheid om contact te leggen. Zo’n gesprek hoeft niet altijd direct over het geloof te gaan. ‘Wil iemand vissen of een potje schaken, dan doen we dat. Op die manier leer ik mensen kennen, ontdek wat hen drijft, welke gevoelens er spelen. Het gaat er om dat je ruimte in je hart maakt om iemand echt te zien en te horen.’
Aansluiten bij dat waar de cliënt altijd plezier aan beleefde, maakt een dieper gesprek makkelijker, merkt Erik. ‘Mensen krijgen zo meer vrijmoedigheid om samen het gesprek over diepere levensvragen over verlies, lijden en afscheid aan te gaan. Voor veel mensen op de Noord-Veluwe is het geloof een groot houvast, ze vinden het fijn om
hun verhaal te delen. Dan spreek je al snel van hart tot hart.’
Elke collega kan een bijdrage leveren aan zingeving, vindt Erik. ‘De kracht zit in samenwerking.’ In een teamkamer beaamt Verzorgende IG en Eerst Verantwoordelijk Verzorgende Daniëlle Blom dat. ‘Als iemand hier komt wonen, vraag ik altijd naar gewoonten op dat gebied. Is meneer of mevrouw gewend om in de Bijbel te lezen? Komt er een dominee of ouderling langs? En als ik merk dat een cliënt neerslachtig is of bang, zoek ik contact met Erik. We doen dit met z’n allen.’ In de huiskamer klinkt ondertussen een laatste lied, de weeksluiting zit erop. ‘Jammer’, verzucht een mevrouw, ‘de kerk is altijd zo gauw afgelopen.’
Cliënten en medewerkers genoten afgelopen zomer van het evenement Samen Geloven, georganiseerd door de teams Pastoraal werk en Welzijn.
Rond het thema geloof, hoop en liefde zagen zij een voorstelling van een zandkunstenaar, die het verhaal van de verloren zoon uitbeeldde. Ook was er samenzang met liederen als ‘Ik zal er zijn’ en ‘Ere zij aan God, de Vader’. Trompettisten Arjan en Edith Post en organist Guus Zoeteweij, een 80-jarige vrijwilliger, zorgden voor de muzikale begeleiding. Tijdens Samen geloven vertelden cliënten wat geloof, hoop en liefde voor hen betekenen. Ook maakten bewoners prachtige kunstwerken. WZU Veluwe kijkt terug op een inspirerend en waardevol evenement.
‘Daar is de dominee met de gitaar’Mevrouw Westerink zong graag met Erik. Zij overleed onlangs. In overleg met haar familie is deze foto geplaatst.
Eten en drinken is verweven in ons dagelijks
leven. Toch is lekker en plezierig eten en drinken niet voor iedereen vanzelfsprekend. WZU Veluwe startte daarom een voedingsproject: Toegewijd Eten en Drinken.
Ouderen hebben vaak te maken met voedingsproblemen. De gevolgen daarvan kunnen groot zijn: niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch. WZU Veluwe vindt het belangrijk dat cliënten in de woonzorglocaties kunnen genieten van goede maaltijden en een gezellige sfeer aan tafel.
Samen
In het project Toegewijd Eten en Drinken (TED) verzamelt WZU Veluwe bij medewerkers en cliënten ideeën op het gebied van kwaliteit, keuzevrijheid, flexibiliteit, duurzaamheid en gastvrijheid. Denk bijvoorbeeld aan: met bewoners naar de markt of koken met familieleden. De projectgroep richt zich op gezonde, uitnodigende, gevarieerde, verrassende en smakelijke maaltijden afgestemd op de behoefte en situatie van de cliënt en is hierover in gesprek met leveranciers.
‘Smakelijke maaltijden afgestemd op de behoefte van de cliënt’
Het is een werkdag zoals altijd. Ik rapporteer mijn bevindingen van die dag in de cliëntendossiers. De telefoon gaat en ik neem op. ‘Dag, met de dochter van meneer Jansen’, klinkt het aan de andere kant van de lijn. ‘Ik lees mee via Caren-familieportaal en u schrijft dat ze mijn vader vaker chocolademelk aan moeten bieden. Maar dat lust hij helemaal niet!’ ‘Dat is ook wat’, antwoord ik. ‘De zorgcollega’s vertelden mij dat ze het hem een aantal keer hebben aangeboden en de beker werd in één teug leeggedronken.’ Het is even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ben helemaal verbaasd. Hij heeft het echt nooit lekker gevonden.’
Is dat jou als zorgmedewerker ook wel eens overkomen: dat familie verbaasd is over iets wat hun naaste eet of drinkt? Bijzonder, maar eigenlijk goed te verklaren. Als we ouder worden, verandert onze smaak en kan het dus zijn dat we opeens genieten van iets wat we nooit lekker hebben gevonden. Het kan ook zo zijn dat cliënten als gevolg van dementie niet meer weten wat ze altijd lekker vonden. Beide situaties zijn een uitgelezen kans om, onder andere bij verminderde eetlust, eten en drinken aan te bieden dat misschien niet bij de smaakvoorkeuren van de cliënt lijkt te passen. Dan kun je wel eens aangenaam verrast worden door de eetlust die dan ontstaat…
De geur van eten is sterk verbonden aan herinneringen. Vertrouwde etensluchtjes kunnen de eetlust opwekken. Ga je ter plekke bakken, koken of opwarmen, dan komen etensgeuren vrij die de smaakbeleving verhogen.
Maak de smaakbeleving intenser
Met het ouder worden gaat de smaakwaarneming achteruit. Maak de (warme) maaltijd aantrekkelijker door toevoeging van herkenbare smaakversterkers als peterselie en bieslook en specerijen als nootmuskaat, kerriepoeder of gemberpoeder.
Ook het uiterlijk van een maaltijd draagt bij aan de smaakbeleving. Bij het ouder worden vermindert meestal het gezichtsvermogen. Een wit bord met aardappelpuree, bloemkool en een gehaktbal? Dat kan betekenen dat alleen de gehaktbal wordt opgegeten. Verschillende kleuren op het bord nodigen uit tot eten. Speel dus met contrastkleuren.
Geef kleine porties bij weinig eetlust
Is er minder eetlust? Bied dan niet te veel op een bord aan. Iemand kan beter iets extra’s vragen, dan de helft laten staan. Serveer de kleine portie op een groot bord, zodat het nog beter behapbaar lijkt.
Houd de tafel overzichtelijk
Een volledig gedekte tafel is een plezier voor het oog, maar kan ook onoverzichtelijk zijn. Een cliënt kan worden afgeleid of in de war raken. Dek de tafel overzichtelijk.
Sluit aan op vroeger Groenten als courgette, aubergine, peultjes, groene
asperges, venkel, broccoli en paprika kende men vroeger niet in Nederland. Ouderen zullen ze minder snel herkennen en misschien ook minder waarderen. Groente van vroeger sluit beter aan.
Houd het handzaam
Als bestek gebruiken lastig is, wees dan creatief. Geef een lepel bij stamppot of macaroni, vouw de boterham dubbel en giet soep of dessert in een drinkbeker. Of ga voor fingerfood: zorg dat onderdelen van de maaltijd, zoals boontjes, aardappelpartjes en stukjes hamburger, met de hand kunnen worden gepakt. Handzaam maken van de maaltijd zorgt vaak voor verbeterde inname en meer gevoel van eigenwaarde. Na het eten, in het kader van hygiëne, weer lekker de handen schoonmaken.
Laat oudere meehelpen Zelf een aardappel schillen (of alleen vasthouden), zelf opscheppen of de eigen boterham smeren en beleg kiezen: het ritueel is herkenbaar en hoort bij de maaltijd die vanzelfsprekend erop volgt. Autonomie en rituelen rondom het eten dragen bij aan enthousiasme voor het eten.
Kies een passende omgeving Achtergrondmuziek of een gezellig gesprek aan tafel is voor veel mensen aanleiding om smakelijker te eten. Voor anderen zijn geluiden juist storend of afleidend. Zij raken geïrriteerd en zullen minder eten en drinken. Stem de omgeving af op het individu.
Zien eten, doet eten Het spreekwoord ‘zien eten, doet eten’ spreekt voor zich, maar gaat niet altijd op. Andere mensen aan tafel hebben invloed op het eetgedrag. Heb oog en oor voor wat er aan tafel gebeurt.
Doe de aardappels samen met het zout in een ruime pan en voeg zoveel water toe dat ze nét
Leg het spek boven op de aardappels en verdeel de appels erover. Breng aan de kook en laat 20 minuten op zacht
Giet de aardappels en appels af, bewaar het Neem het spek uit de pan en snijd het in dikke
Stamp de aardappels en appels en voeg desgewenst wat kookvocht toe om het smeuïger te maken (afhankelijk van de appels die je gebruikt). Proef en breng op smaak met citroensap en eventueel nog wat zout.
Dit heb je nodig:
• 750 g kruimige aardappels, geschild en in stukken
• 1 theelepel zout
• 400 gram zure appels, geschild en in stukken
• 400 gram zoete appels, geschild en in stukken
• 200 gram gerookt spek aan één stuk
• citroensap naar smaak
De Cliëntenparticipatieraden (CPR) van Epe en ’t Harde trakteerden bewoners in het voorjaar op een uitgebreide maaltijd. Op het menu: vis. ‘Via de lokale vishandel hebben we alle cliënten van De Boskamp een visschotel aangeboden’, vertelt Zwaantje Noteboom van CPR Epe. ‘Tijdens het eten luisterden we visserijliederen.’ Ook in Mariposa aten cliënten samen. ‘De vismaaltijd was een groot succes’, zegt Chris van Os van CPR ’t Harde. ‘Bijzonder om te zien hoe er gesmuld werd en om de dankbare reacties te horen.’
8. Leg de plakken spek op de hete bliksem.
Hete bliksem wordt van oorsprong vaak geserveerd met gebakken bloedworst en gebakken appels: wentel per persoon een plak bloedworst van 1 centimeter dik door de bloem en bak in hete boter. Bak daarna een appelschijf in dezelfde boter en leg die op de bloedworst.
Van wasgoed dat kwijtgeraakt is tot een bejegening die onprettig aanvoelt. In de zorg is ontevredenheid niet altijd te voorkomen. Klachtenfunctionarissen Petra Kempe en Marjolein Sparnaay staan paraat om de partijen te begeleiden.
Het beste is eigenlijk als ze niet nodig zijn, benadrukken Marjolein en Petra. Gelukkig worden veruit de meeste problemen gewoon op de werkvloer opgelost, weten ze. Waar onvrede blijft hangen, bieden zij de helpende hand. ‘Graag zelfs’, zegt Petra, ‘want ermee blijven zitten is voor niemand fijn.’
‘Ergens gaat het niet lekker, voelt een cliënt zich niet thuis’, omschrijft Marjolein het ontstaan van een klacht. ‘Een concreet voorval is dan soms de druppel. Denk aan een trui die zoek raakt of een zonnescherm dat niet goed werkt.’ Daar zit vaak veel emotie achter, weet ze. ‘Mensen hadden liever meer, eerder of andere zorg willen krijgen dan is gebeurd.’
Onafhankelijk
Een boos gesprek tussen cliënt en medewerker is meestal het gevolg.
‘De onderliggende emoties zitten een goed gesprek tussen de strijdende partijen regelmatig in de weg’, weet Petra. ‘Juist dat gevoel maakt het
moeilijk om elkaar te verstaan. Wij hebben meer afstand en kunnen het verhaal vertellen zonder die emotionele lading.’
Gehoord en gezien Soms is het nodig dat alle betrokkenen aanschuiven voor een bemiddelingsgesprek. De klachtenfunctionaris fungeert dan als gespreksbegeleider. ‘We doen er ons best voor dat mensen zich gehoord en gezien voelen’, zegt Marjolein. ‘Dan is een oplossing vaak binnen handbereik.’
Mevrouw heeft een klacht. Ze is ontevreden over de huishoudelijke hulp: het afstoffen gebeurt niet goed en het stofzuigen kan beter. Ik luister naar haar verhaal. Ze heeft een prachtige verzameling porseleinen beeldjes. Daar ‘fladdert de medewerkster maar zo’n beetje overheen’, terwijl ze haar juist zo dierbaar zijn. Ze heeft ze stuk voor stuk van haar overleden man gekregen. Ook de medewerkster doet haar verhaal. Hoe meer mevrouw over die emotionele waarde vertelt, hoe liever ze bij de beeldjes uit de buurt blijft. ‘Ik moet er niet aan denken dat er één stuk gaat!’
‘Wanneer zij er ook met hulp van de locatiemanager niet uitkomen, kan de cliënt, een familielid of de medewerker de klachtenfunctionaris inschakelen’, vertelt Petra. Hun grote voordeel? ‘Wij zijn onafhankelijk en onpartijdig. Wij zeggen niet wie gelijk heeft, geven geen oordeel.’
Elkaar verstaan Persoonlijk of telefonisch begeleiden en ondersteunen is wat de klachtenfunctionarissen voornamelijk doen.
Laat een klacht dus niet liggen, stellen beide dames. Want een klacht biedt altijd een kans om te leren. ‘Misgegaan wil niet zeggen mis gedaan’, zegt Marjolein. ‘Soms moet iets de volgende keer gewoon anders. Zodat het een ander niet overkomt.’
Klachtenfunctionarissen Petra Kempe en Marjolein Sparnaay houden regelmatig spreekuur op de woonzorglocaties. Ze zijn ook bereikbaar via het klachtenformulier op de website, via klachtenfunctionaris@wzuveluwe.nl en 0578-56 90 45.
In een gesprek vertellen beiden elkaar wat hen dwars zit. Dan ontstaat een onverwachte oplossing: mevrouw besluit voorlopig de beeldjes zelf af te stoffen en op zoek te gaan naar een vitrinekastje. De medewerkster gaat in de tijd dat ze niet meer hoeft af te stoffen meer aandacht besteden aan het stofzuigen. Door goed te luisteren heb ik als klachtenfunctionaris handvatten kunnen aanreiken voor het gesprek dat leidde tot een oplossing.
> Kijk op www.wzuveluwe.nl/klacht voor een video over het werk van de klachtenfunctionaris
‘Een klacht biedt altijd een kans om te leren’
‘Wij
Van betekenis zijn, mooie verhalen horen en bijdragen aan geluk. Dat maakt werken in de ouderenzorg waardevol. Byco Hoff en Matthijs Pauw vertellen waarom zij graag bij WZU Veluwe werken.
Byco Hoff studeert Social Work en zocht vorig jaar een bijbaan in de zorg. Het liefst ging hij aan de slag bij een organisatie die bij zijn christelijke achtergrond past. Hij vond een fijne werkplek op De Bunterhoek en is daar sindsdien afdelingsassistent en gastheer.
Enthousiast ‘Via een kennis hoorde ik over WZU Veluwe. Ik zocht een bijbaan naast mijn studie Social Work en raakte enthousiast door de verhalen die zij mij vertelde. Ik solliciteerde
‘Ouderen dragen door hun al levenservaring veel wijsheid met zich mee, dat waardeer ik’’
op een vacature voor vakantiewerk en werk sinds 1 mei 2021 op De Bunterhoek. Ik ben voornamelijk verantwoordelijk voor het klaarmaken en rondbrengen van eten en drinken.’
Christelijk ‘Het werk van afdelingsassistent en gastheer bij kleinschalige woongroepen sluit goed aan bij mijn opleiding. Ik doe relevante werkervaring op. Bovendien past WZU Veluwe goed bij mijn christelijke achtergrond, ook dat is voor mij een motivatie om hier te werken.’
‘Dit
Tevreden
‘Eigenlijk ben ik hartstikke tevreden met hoe het is verlopen. Ik kon van tevoren aangeven op welke dagen en tijden ik beschikbaar was en hier werd in het rooster rekening mee gehouden. Over het algemeen kan ik het goed vinden met mijn collega’s, ondanks de soms grote leeftijdsverschillen. Ook het werken met ouderen met dementie is mij in positieve zin bevallen.’
Goed geregeld ‘Mijn ervaring is dat bij WZU Veluwe zaken goed geregeld zijn. Denk bijvoorbeeld aan het buddysysteem. Daarbij helpt een collega je om kennis te maken met de organisatie en wegwijs te raken. Ook zijn er veel ontwikkelmogelijkheden en werken we met overzichtelijke systemen voor je rooster en uren. Ik werk vanuit het Flexbureau en ben erg tevreden over de communicatie. Wanneer er iets moet worden geregeld of afgestemd, zijn er eigenlijk nooit problemen. De communicatie
verloopt op een voor mij prettige en natuurlijke manier.’
‘Als je werkt met ouderen (met dementie) mag je van betekenis zijn in hun laatste levensfase. Ik ervaar dat als dankbaar werk. Daarbij beland ik soms in bijzondere situaties en maak ik unieke dingen mee. Ouderen dragen door al hun levenservaring veel wijsheid met zich mee en ook dat kan ik waarderen. In het werk zijn er leuke, lieve, grappige en mooie momenten, maar soms ook minder mooie en verdrietige. Ook dat hoort bij dit werk.’
‘Heb je een hart voor het werken met mensen, specifiek voor ouderen met dementie en wil je voor hen van betekenis kunnen zijn? Kom dan werken bij WZU Veluwe. Naast dat deze bijbaan me veel mooie momenten heeft opgeleverd, heb ik ook nog eens mijn kooktalent verder ontwikkelt.’
Matthijs Pauw werkte als vakantiekracht bij Thuiszorg Doornspijk. Dat deed hij niet alleen voor een zakcentje, maar ook om te leren. Een aanrader, vindt hij.
‘Ik was op zoek naar een bijbaan in de zorg voor in de weekenden en de vakanties. Ik wilde graag wat extra geld verdienen en meer ervaring opdoen in de zorg. Een dag nadat ik had gesolliciteerd bij WZU Veluwe belde het Flexbureau al met de vraag of ik wilde komen werken.’
‘Het team waarin ik kwam te werken was erg gezellig. Ook mocht ik veel oefenen. Daardoor heb ik mijn basiszorg goed kunnen ontwikkelen. Daar ben ik echt blij mee. Vanuit het team was er constant begeleiding en ik kon altijd bellen als ik een vraag had of als iets niet lukte.’
Flexibel, de ideale bijbaan ‘Het leuke aan de thuiszorg vind ik dat je bij de mensen thuis komt en echt interactie met hen hebt. Verder vind ik het prettig om een 0-urencontract te hebben. Je zit dan niet vast aan een verplicht aantal uren dat je moet werken. Heel flexibel. Als je een baan in de zorg zoekt, is werken via de flex echt ideaal. Je kunt zelf kijken of je in de thuiszorg of in het verpleeghuis wilt werken en je krijgt goed betaald. Een aanrader!’
Solliciteren doe je via www.werkenbijwzuveluwe.nl. Daar lees je ook de ervaringen van meer collega’s en laten we je graag zien wat werken bij ons zo bijzonder maakt.
‘Je komt bij mensen thuis en hebt echt contact, dat maakt de thuiszorg leuk’Byco Hoff
Als ik me ergens thuis voel, schop ik mijn schoenen uit, laat ik mijn mobiel en sleutels slingeren, leg ik mijn voeten op tafel en hang ik mijn jas over een stoel.
Je thuis voelen, dat is je op je gemak voelen, veiligheid ervaren en je niet anders voor hoeven doen. Veel mensen hebben dat in hun eigen huis, te midden van dierbaren en hun eigen spulletjes. Het thuisgevoel kun je natuurlijk ook krijgen in de bibliotheek, op je werk of in je favoriete restaurant.
Voor de meeste mensen is thuis een veilige beschermende plek. Maar vergeet niet dat er ook mensen zijn die hun huis juist moeten ontvluchten, bijvoorbeeld door armoede, huiselijk geweld of oorlog. Zij komen soms op straat te staan. En dat is nooit een thuis. Wie op straat leeft, krijgt het stempel dak- en thuisloos.
Voor cliënten is verhuizen naar een verpleeghuis best ingrijpend. Op hoge leeftijd naar een nieuwe, onbekende plek. Ga je je daar nog thuis voelen? Samen met mijn collega’s doe ik er in ieder geval alles aan om bewoners dat thuisgevoel elke dag weer te laten ervaren. Hoe mooi zou het zijn als we een plek kunnen creëren waar iedereen zich echt thuis mag én kan voelen?
De woorden in deze woordzoeker zijn horizontaal, verticaal of diagonaal verborgen. U kunt uw oplossing tot vrijdag 30 december inleveren bij de receptie van de dichtstbijzijnde woonzorglocatie, meegeven met uw verzorgende of afgeven bij de dagbestedingsmedewerker. Puzzel allemaal gezellig mee!
Psalm 4 vers 3 Berijming
Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis. Alleen bij U ben ik geborgen.
Gij doet mij rusten tot de morgen en wonen in een veilig huis.
Met een bewoner sprak ik over thuis zijn. Ze haalde herinneringen op aan een huis waarin ze het zo goed had gehad. Allereerst met haar man en kinderen. Een mooi licht huis met een moestuin in de buurt. Met de buren in de straat vormden ze een gemeenschap; van het samen delen van fijne en moeilijke gebeurtenissen, elkaar helpen én het over en weer delen van groente en fruit uit de moestuin. Het was een gelukkige tijd, waarin ze zich thuis voelde en geborgenheid ervoer.
Het geeft weer wat bewoners in een woonzorglocatie vaak ervaren: ja, wat was er veel goed en mooi waar we
met zijn leerlingen zei Jezus tegen hen: ‘In het huis van Mijn Vader zijn veel woningen; als dat niet zo was, zou Ik het u gezegd hebben.’ Hij wist dat er verwarring zou komen over zijn vertrek met hemelvaart. Hij laat ons
woonden. Wat hebben we veel los moeten laten en wat moeten we het nu met veel minder doen. Ik bewonder de veerkracht van cliënten die proberen thuis te komen in hun nieuwe situatie en ook anderen helpen daar thuis te zijn. Je vertrouwde thuis loslaten en weer op een andere plek thuiskomen is niet makkelijk.
Dat geldt ook voor de laatste overgang in ons leven. Straks mogen wij ons aardse huis loslaten en dankzij Jezus thuiskomen bij de Vader. Bij de laatste maaltijd
echter niet zomaar in de steek. Hij zegt dat Hij voor ieder van ons een woning zal klaarmaken in het huis van Zijn Vader. Als het klaar is, zal Hij ons halen, zodat wij zijn waar Hij is.
Hij verzekert ons dat Hij ons wil opnemen in de liefdevolle gemeenschap tussen Vader, Zoon en Geest. In die gemeenschap van God kom je echt thuis. Je bent er geborgen en gekend. Daar is plaats voor heel veel mensen. Dit huis van de Vader is een huis van herstel. Alle dingen zijn nieuw. Een leven dat nooit zal eindigen. Een nieuw lichaam. Niet meer aangetast door pijn, ziekte of veroudering. Iemand had op haar rouwkaart laten afdrukken: naar Huis gegaan. En zo is het.
Het mooie is dat Hij door zijn Heilige Geest ons al een voorproefje geeft van thuiskomen. De komst van Zijn Geest, die we elk jaar met Pinksteren vieren, maakt het mogelijk dat de Vader en de Zoon nu al in ons wonen.
‘Je vertrouwde thuis loslaten en weer op een andere plek thuiskomen is niet makkelijk’
‘Hij zal voor ieder van ons een woning klaarmaken in het huis van Zijn Vader’
Wilt u blijven wonen op de u vertrouwde plek? Wij helpen u! Jong en oud kunnen rekenen op ondersteuning passend bij de eigen gewoonten. ▷ Hulp bij uw huishouding
Personenalarmering
Maaltijden
Verzorging en verpleging bij u thuis
Nachtzorg
Gespecialiseerde zorg ▷ Palliatieve zorg begeleiding en ondersteuning bij een ongeneeslijke ziekte ▷ Casemanagement persoonlijke begeleiding
Als zelfstandig wonen niet veilig voelt, bent u welkom in een woonzorglocatie of zorgwoning. Ook logeren na bijvoorbeeld een ziekenhuisopname is mogelijk.
▷ Zorgwoningen zelfstandig wonen dichtbij woonzorglocatie(s) met zorg en ondersteuning. ▷ Kortdurend verblijf bij herstel na ziekenhuisopname of bij respijtzorg ▷ Kleinschalig wonen in woonzorglocatie(s) voor mensen met dementie ▷ Woonzorglocatie(s) te vinden in: Elburg, Epe, ‘t Harde, Nunspeet (2x) en Wapenveld
Behoefte aan dagstructuur of op zoek naar gezelligheid?
Ook als u zelfstandig woont ontmoeten wij u graag als gast in één van onze dagbestedingslocaties of wijkontmoetingscentra.
▷ Doornspijk Hart van Thornspic ▷ Elburg Het Nieuwe Feithenhof
▷ Epe De Schakel, De Eijk ▷ ’t Harde Jeanne d’Arc ▷ Oene Keizershof
▷ Nunspeet De Clockenslach ▷ Wapenveld Berkenhof
Wij zoeken samen met u naar een passende oplossing.
Bel: (0578) 76 37 08
mail: clientservicepunt@wzuveluwe.nl of kijk op: www.wzuveluwe.nl
Meer weten over de dienstverlening van WZU Veluwe? Kijk op www.wzuveluwe.nl of neem contact op met onze cliëntadviseurs. Bereikbaar via het telefoonnummer (0578) 76 37 08 (bij voorkeur tussen 08.30 - 17.00 uur) of via het e-mailadres clientservicepunt@wzuveluwe.nl.
Uw behoeften en wensen staan centraal bij WZU Veluwe. Onze zorg en ondersteuning stemmen wij daar zo goed mogelijk op af. U kunt ons daarbij helpen door via ZorgkaartNederland te laten weten wat er goed gaat en wat beter kan. Natuurlijk kunt u uw ervaring ook delen met onze medewerkers. Dat stellen wij zeer op prijs.
ZorgkaartNederland is een betrouwbare en onafhankelijke databank met waarderingen over veel zorgorganisaties in Nederland. Wanneer u uw mening over WZU Veluwe hier deelt, helpt u anderen met het maken van een goede keus en geeft u ons de gelegenhied om de kwaliteit van onze zorg en ondersteuning verder te verbeteren.
Zo werkt het
• Ga naar www.zorgkaartnederland.nl en zoek op WZU Veluwe
• Kies het team of de locatie waarover u een mening wilt geven
• Klik op waarderen
• Na het geven van uw mening sluit u af met ‘verstuur uw waardering’
Colofon
Dit magazine is een uitgave van WZU Veluwe Hoofdredactie: Annet van der Linde
Redactie: Britt Bomhof, Alina Bruijnes, Sanne Lakerveld, Sylvia van Leeuwen, Coreina Pleizier, Ellen Remmers en Jenneke Veldman
Ontwerp: Jaager Hattemerbroek
Reacties en opmerkingen kunt u sturen aan: Afdeling communicatie: Stationsstraat 27, 8161 CP Epe, communicatie@wzuveluwe.nl (0578) 56 90 46
Druk- en zetfouten voorbehouden
www.wzuveluwe.nl twitter.com/wzuveluwe facebook.com/wzuveluwe linkedin.com/company/wzuveluwe
Zorgkaartnederland.nl en zoek op WZU Veluwe
Is dit blad onjuist geadresseerd? Dit kunt u melden via het e-mailadres info@wzuveluwe.nl
Je mag wonen in Zijn huis Je mag schuilen in Zijn tent Met Zijn liefde om je heen
