II.υποκειμενικότητα
Μ
ελετώντας τις θεωρητικές απόπειρες δημιουργίας ουτοπικών κοινωνιών μέσα στο χρόνο, μπορούμε να αντιληφθούμε πως, στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο δεν είναι διαθέσιμες σε όλους/όλες, αλλά, αντιθέτως, επιτρέπουν τη συμμετοχή σε ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων που ικανοποιούν ένα σύνολο συγκεκριμένων πολιτικών-φυσικών χαρακτηριστικών τόσο σωματικών όσο και νοητικών και επιπροσθέτως, καταδικάζουν, εξορίζουν, τιμωρούν με θάνατο μέλη ή ομάδες που σύμφωνα με την πολιτική εκδοχή του συγγραφέα θεωρούνται από την κοινότητα-αρχή ως επικίνδυνα στοιχεία της κοινωνίας, φορείς απειλής (κριτικής) για την αρμονική, ιδανική μορφή ζωής που εκδηλώνεται-κυριαρχεί σε αυτούς τους τόπους. Οι πολιτικές-φιλοσοφικές καταβολές της ουτοπικής ιδέας και των πρακτικών πιθανόν να περιέχονται σε κείμενα-αρχές των μονοθεϊστικών θρησκειών, που υπόσχονται-περιγράφουν επίσης την μεταθανάτια ζωή, τον Παράδεισο-κήπο, δηλαδή, διαθέσιμο όμως μόνο σε όσους/όσες ικανοποιούν αυστηρά τυπικά συμπεριφοράς. Είναι πιθανόν να πηγάζουν από την αρχαιοελληνική μυθολογία, όπου περιγράφεται πως οι ψυχές των ηρώων και των ενάρετων ανθρώπων έχουν ως τελικό προορισμό τα Ηλύσια Παιδία, περιοχή-τμήμα του Άδη (κόσμου των νεκρών) όπου : 15
