VIII.συμπέρασμα Ι
Σ
την αρχιτεκτονική, υπάρχει έντονη ρήξη-σύγκρουση μεταξύ των εννοιών-προτάσεων του πραγματικού και του σχηματικού/υποθετικού. Υπάρχει μία ισχυρή αντίφαση, ένα μεγάλο εννοιολογικό-στοχαστικό κενό μεταξύ της σύλληψης μίας ουτοπικής ιδέας, και της ολοκληρωμένης αναπαράστασης της. O Vidler ισχυρίζεται ότι είναι αδύνατο κανείς να σκεφτεί και στη συνέχεια να διατυπώσει μία ιδέα για μία ουτοπική κοινωνία, χωρίς αυτόματα-συγχρόνως να απεικονίσει-κριτικά τα ελαττώματα του υπάρχοντος κόσμου στον οποίο ζει/δρα. Όταν προσπαθούμε να εκφράσουμε την ιδέα μας/κάθε ιδέα μας για την ουτοπία, ταυτόχρονα, κρίνουμε το προσωπικό/συλλογικό ιδανικό. H αναπαράστασή της υπονομεύει κριτικά την πραγματικότητα. “Η αναπαράσταση της ουτοπίας γίνεται τελικά, σταδιακά, η δική της υπονόμευση, η εικόνα της ουτοπίας την διαψεύδει, θέτοντας όρια στο θέμα της.”²⁷ (Vidler) Οι ουτοπικές απεικονίσεις δεν πρέπει να είναι ξεκάθαρες και σαφείς, αντίθετα πρέπει να παραθέτουν τα βασικά/ουσιαστικά χαρακτηριστικά της ιδέας, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη/παρατηρητή/θεατή να δώσει τις δικές του ερμηνείες και ιδέες για μελλοντικές πιθανότητες συλλογικής έκφρασης. Τα αφηρημένα μοντέλα-προτάσεις της δεκαετίας του ’60 έδειξαν το τί θα μπορούσε να είναι το μέλλον, παρά ένα συγκεκριμένο τι θα έπρε41
