04 | ΕΠΙΛΟΓΟΣ
XI.tabula rasa
Η
χωρική-χρονική υπόθεση της απομόνωσης αποτελούσε πάντα ένα από τα βασικότερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά σχεδόν όλων των ουτοπικών προτάσεων. Συχνά, οι ιδεολόγοι/στοχαστές αρχιτέκτονες, όταν οραματίζονται και προτείνουν με κείμενα και σχέδια μία ουτοπική κοινωνία/κοινότητα, δεν προσπαθούν να κατανοήσουν και να ενσωματώσουν στην περιγραφή τους τις διαφορετικές και περίπλοκες/σύνθετες στρεβλώσεις της κοινωνίας στην οποία δρουν, ώστε να τις αντιμετωπίσουν. Αντίθετα, προτιμούν να σχεδιάσουν από την αρχή νέες κοινωνικές δομές σχέσεων ή εντελώς καινούργιους τύπους ‘‘δοχείων’’ αρχιτεκτονικής, απλοποιώντας/παραβλέποντας τις επιπλοκές που δημιουργούνται, μέσω της αφελούς απομόνωσης, την παράβλεψη όλων των ήδη υπαρχόντων κοινωνικών/πολιτικών αξιών και δομών και τις υλικές αποδώσεις τους (πόλεις, κτίρια, τοπία, γεωγραφία) επιχειρώντας τον ριζικό επαναπροσδιορισμό τους σε έναν άγραφο πίνακα. H επιλογή της τακτικής της απομόνωσης, όμως, ως παράκαμψη, συντομότερη πορεία -όντας μία πορεία με λιγότερες επιπλοκές και απλοποιημένες κοινωνικοπολιτικές αξίες σε σχέση με αυτές μίας κατοικημένης πόλης- προς την κοινωνική ευημερία, παρουσιάζει συνήθως επιπλοκές με αποτέλεσμα οι προτάσεις να αδυνατούν να λειτουργήσουν. Ενώ οι τε51
