7 column Rex vermeulen
Klef? Geloof me… het onderwerp ‘afscheid nemen’ in mijn vorige column was echt volledig toevallig! Maar het bleek helaas wel bijzonder toepasselijk. Mijn geëerde naamgenoot Parry is zijns weegs gegaan. En daar zit ik dan met mijn fictieve VIP Telecom. VIP dan nu in de zin van ‘Voornamelijk Ik Ploeter’. C’est la vie, zullen we dan maar zeggen. Voor mij een mooi moment om eens na te denken hoe ik hier nou mee om zou gaan als we echt aan het telecom dealen geslagen zouden zijn. Beginnen met zijn tweeën of meer... en ineens sta je er alleen voor. Mijn eerste (letterlijke) primaire reactie zou er natuurlijk eentje zijn die stijf staat van de testosteron en mannelijke ego. Een echte telecommer dus. “Hup, de barricades op! Ik zal ze wel eens even wat laten zien… mij krijgen ze niet gek!” Messcherp gaan onderhandelen, lekker paniek zaaien in de organisatie en ik als enige met het gevoel rond gaan lopen dat we het allemaal strak onder controle hebben. Wind zaaien met die handel! En mij dan na een jaar natuurlijk de pest schrikken dat ik iedereen tegen me in het harnas heb gejaagd, als de orkaan geoogst wordt. U voelt hem al aankomen; ik ga het eens anders aanpakken, op een manier die eigenlijk veel dichter bij mezelf ligt. Ik buig mijn hoofd even in nederigheid en roep gewoon: ‘Ik weet het even niet...’ Auw, dat doet zeer! Maar ze zeggen dat het went. Volgens mij blijken er dan in al die snelle telecomjongens en meisjes ook gewoon harten te kloppen, want die ledematen en organen van hun moeten ook blijven bewegen tenslotte. En dus zal ik in plaats van weerstand ineens hulp krijgen. Natuurlijk niet van iedereen en niet altijd, maar de (zachte) toon is gezet. Ik hoef dan niet constant de spoken in mijn eigen koppie te trotseren en rond te draaien in mijn eigen nood scenario’s. Ik sta gewoon even op nul en geef dat ook aan. Alle hulp en kennis die ik dan aangereikt krijg is dan ineens een optelsom bovenop mijn ‘nul’. Eigenlijk lijkt me dat wel een lekker gevoel! Pff… terwijl ik het schrijf voel ik de last al van mijn schouders glijden. Dus, lieve beste branche, wees eens wat liever voor me! En nu we daar toch zijn… wees eens wat liever voor elkaar! Gooi dat opgeblazen, betweterige wauwelgedrag eens overboord. Ken je competenties, maar vooral ook je incompetenties, en ga die niet recht lopen lullen. Maar geef ze gewoon toe en wees er trots op. Niet dat je ze hebt… maar dat je het durft toe te geven. Wat we ermee bereiken is dat we iets in elkaar oproepen van ‘helpen’. Wat is er nou lekkerder om iemand even een steuntje te geven en na afloop een warme handdruk en een gemeende tik op je schouders te krijgen. ‘Hee, bedankt!’ Uiteindelijk kan daar geen factuur of loonstrook tegenop. Weet u wat dan ook lekker is? In plaats van een branche die elkaar eerst onderling aan het slopen is, om vervolgens eens te kijken of ze de markt nog wat te bieden hebben, ontstaat er een soort van collectief. Samen sterk en allemaal een deel. Komt er nu een reactie van: “Vermeulen, wat is er met jou aan de hand? Wat ben jij ineens ‘een kleffe’ geworden?” Dan behoort u tot de aangesprokene! Even koppie leegmaken, mind-set aanpakken en weer bovenin beginnen met lezen…
Rex Vermeulen is al vele jaren in de telecomsector actief. Hij is momenteel onder andere de directeur van Mantor Marketing en Communicatie, dat betrokken is bij diverse evenementen in de telecomsector.
tbm
En dan nog even dit… ‘ Vijfduizend doden in VS door SMS’ Het versturen van SMS-jes eist in de Verenigde Staten jaarlijks vijfduizend doden. Dat blijkt uit onderzoek. Niet geheel onlogisch blijkt de grootste boosdoener SMS’en achter het stuur. Uit het onderzoek blijkt dat de kans op een ongeluk dan 23 keer zo groot. SMS’ende bestuurders zouden tijdens het schrijven van een SMS’je gemiddeld 4,6 seconden hun ogen van de weg houden; met ongeveer 90 kilometer per uur betekent dat dat je de afstand van een voetbalveld zou overbruggen zonder te kijken. Geschat wordt dat in de Verenigde Staten 16 procent van alle automobilisten van jonger dan 20 jaar die bij een ongeluk betrokken waren, werd afgeleid door SMS of mobiel bellen. Bron: portablegear.nl
Celstraf voor VoIP in Ethiopië De regering in Ethiopië heeft het niet zo op internetbellen. Het kan nu worden bestraft met drie tot acht jaar cel. Een sessie met een programma als Skype kan zelfs resulteren in een gevangenisstraf van vijftien jaar. Volgens Reporters without Borders zijn de Ethiopische autoriteiten bezig met het installeren van filters om het internetverkeer in de gaten te houden en te blokkeren waar zij dat nodig achten. VoIP is in de ban gedaan om de staatsveiligheid te garanderen, zo stellen de Ethiopische autoriteiten. Ook zou het een bedreiging vormen voor het door de staat gecontroleerde telefoonmonopolie. Eind 2006 stelde Ethiopië al een regel in, waarbij internetcafés de namen en adressen van klanten moeten bijhouden, zodat internetgebruikers die kritiek hadden op het regime getraceerd konden worden. Bron: computeridee.nl
De volgende verschijnt begin september met daarin: alles over Unified Communications en de laatste ontwikkelingen uit de branche.
