Mode
115
Er wordt gezegd dat de coronacrisis alles zal omgooien. Maar in de modewereld is er al langer een en ander in beweging. Weg van fast fashion, richting duurzaamheid, kleinschaligheid en authenticiteit. We staken ons licht op in modescholen en bij jonge ontwerpers.
Aan de HELMomodehogeschool in Luik worden de studenten zich steeds meer bewust van de uitdagingen van een sector in volle transformatie.
Tekst Marie Honnay
Aan de modeacademies wordt diep nagedacht. Sommige studenten stellen zelfs hun bestaansrecht in vraag. In Luik twijfelen enkele leerlingen van de bachelor modeontwerp aan de HELMo-modehogeschool eraan of het wel verantwoord is om na hun studie het zoveelste kledingmerk te beginnen. Wéér een merk dat een systeem stimuleert waarin overconsumptie en wegwerpmode de norm zijn? Nee, jonge ontwerpers hebben een totaal ander ideaalbeeld. Franc’Pairon is de oprichtster van de afdeling mode aan het Hoger Instituut Ter Kameren en ook van een postgraduaat modeontwerp aan de Franse modeschool IFM in Parijs. Geen nieuwkomer in de sector dus. Volgens haar hebben ontwerpers er na decennia van fast fashion nood aan om terug te keren naar de essentie. “De manier waarop de mode functioneert, is irrationeel geworden. Door in gesprek te gaan met ontwerpers en modestudenten groeit het besef dat ze niet noodzakelijk die schema’s willen overnemen. Sommigen zeggen zich te schamen dat ze een systeem ondersteunen waarin ze niet meer geloven.” In haar pedagogische strategie heeft deze autodidacte – ze is binnenhuisarchitecte en ontdekte de mode door achter de naaimachine te gaan zitten – plezier altijd een centrale plek gegeven. “Naar mijn gevoel moet het ontwerpproces hoe dan ook een speelse dimensie hebben. Als niemand vreugde beleeft aan het ontwerpen of vervaardigen van een kledingstuk, hoe kan de consument dan plezier beleven aan zijn aankoop?”
ELODIE TIMMERMANS.
Klare kleren
Weer met plezier ontwerpen Plezier beleven aan het ontwerpen: het is een concept dat een paar jaar geleden zijn betekenis had verloren. En hoewel Franc’Pairon ongetwijfeld iedereen voor was toen ze de individuele expressie opwaardeerde, stellen we vast dat de huidige ontwerpers er hun handelsmerk van hebben gemaakt. Aurélie Nuozzi (31 jaar) heeft zich in Luik gevestigd als oldskool couturière. Deze jonge vrouw ontkent trouwens dat ze modeontwerpster is. In haar atelier in een groot industrieel gebouw dat ze met meerdere kunstenaarscollectieven deelt, rolt ze haar kledinglijn Seize uit, op basis van oude modellen die ze een make-over geeft. De mood is eigenzinnig,
de inspiratie street style. Alles om modefans van zo’n 25 à 45 jaar te verleiden, die het hebben gehad met fast fashion. “Het begint altijd met een kledingstuk dat iemand me geeft of dat ik in een oude stock vind. Ik zet me aan het werk om de gebreken ervan weg te werken en de snit en productiedetails te herwaarderen.” Ook Élise Viste (32 jaar), die haar diploma aan Ter Kameren haalde, trekt die kaart. Ze deed ervaring op bij grote modehuizen (Roland Mouret, Victoria Beckham...), waar ze volop in het veeleisende systeem kon onderduiken. Omdat de lage salarissen en de duizenden overuren nauwelijks ruimte lieten voor persoonlijke ontplooiing, besloot ze naar Brussel terug te keren. “Mijn koffers zaten vol stukken stof waar ik potentieel in zag.” Ze geloofde dat een andere manier van ontwerpen mogelijk moest zijn en stichtte MaisonÉlise, een label dat zich op een monoproduct toespitst: een top die bestaat uit een T-shirt, waar mouwen in gerecycleerde stof aan worden gezet. “Bij Ter Kameren was het bijna een vanzelfsprekend vooruitzicht dat je voor luxehuizen zou werken. Als we wisten dat een oud-student bij Dior of Saint Laurent was aangeworven, droomden we ervan dezelfde weg in te slaan. Mijn ervaring in Londen heeft me wakker geschud. Ik heb in die acht jaar uiteraard zeer veel geleerd, maar MaisonÉlise geeft me de voldoening dat ik een echte creatieve uitdaging aanga en mijn waarden trouw blijf.” Aanpassen aan een wereld in verandering Eric Maquet, directeur aan het Brusselse College of Art & Design, is een van de drijvende krachten achter deze mentaliteitsverandering. In september dit jaar lanceert de kunst- en designschool die hij bestuurt een nieuwe studierichting, Fashion & Textile. Kan je anno 2020 modeonderwijs geven zonder essentiële aspecten als ecologie aan te snijden, zonder na te denken over milieuverantwoorde stoffen en upcycling, en over secundaire maar fundamentele kwesties als de manier waarop je een kledingstuk verkoopt en promoot? Door Edouard Vermeulen, stichter van het Belgische modehuis Natan, te vragen als peter van de nieuwe studierichting, wilde Eric Maquet hem verankeren in de
