Rok XIII nr 3 (66) lipiec-wrzesień 2020
Kryzys – Twoja droga przejścia
Alina Lorek
Kryzys to moment, w którym zostaje zachwiana równowaga, a dotychczasowe sposoby reagowania okazują się niewystarczające, aby przywrócić poprzedni stan. Konieczna jest wówczas zmiana jakościowa, stanowiąca intensywny rozwój. Póki kryzys się nie wydarza, póty powielamy to, co działa, i szukamy takich form działania, które rozwijają nas ilościowo w obrębie tego, co znamy, co daje nam poczucie bezpieczeństwa i stabilność. Mamy obecnie do czynienia z kryzysem o różnych obliczach: społecznym, gospodarczym, politycznym, klimatycznym, finansowym, ideologicznym, zdrowotnym, emocjonalnym… Niektórzy z nas muszą zmierzyć się z nim na wielu płaszczyznach, niektórzy na niewielu. Ma wymiar bardziej osobisty lub globalny. Jeśli przekracza nasze umiejętności radzenia sobie, wówczas staje się traumą, o wiele bardziej dotkliwą w skutkach, wymagającą odrębnych form pomocy, wsparcia i interwencji. Życzyłabym Wam i sobie, aby obecny kryzys wymusił na nas głębokie i dobre zmiany. Piszę słowo ‘wymusił’, ponieważ ludzie jednak bywają zbyt ostrożni, by samowolnie decydować się na zmiany jakościowe, dotyczące ich nawyków, tradycji czy wzorców zachowań. Póki koronawirus nie dotarł do granic Polski, większość osób próbowała funkcjonować tak, jakby nic się nie zmieniło (na przykład gdy uznali, że i tak pojadą na narty do Włoch), odczuwając równocześnie pewne napięcie związane z nadchodzącą nieuchronnie koniecznością zmian funkcjonowania. Kolejny etap to stopniowe, choć czasem nagłe, ze względu na sytuację, dostosowywanie się do okoliczności. Uwidocznił się on masowymi zakupami papieru toaletowego, sosu pomidorowego, makaronu czy kaszy. To był moment, w którym prepersi czuli największą satysfakcję, a także czas, w którym chcieliśmy wierzyć, że sytuacja jest tymczasowa, że to jakaś zmowa, spisek, i że po dwóch tygodniach dyskomfortu będzie znowu „normalnie”. Nie jest normalnie. Poczułam to, gdy w Wielki Czwartek, o godzinie 22:30, stałam w długiej kolejce przed wejściem do jednego ze sklepów. Ale tego się jeszcze spodziewałam. Jednak moment, w którym radiowóz policji przejechał powoli po parkingu, wzdłuż kolejki, a jego pasażer w niebieskim mundurze przyglądał się, czy przypadkiem nie stoimy zbyt blisko siebie, uznałam za symbol przejścia między kiedyś a potem. Uwieńczeniem tej chwili był mój strach o to, czy mogę iść na spacer z moim synem i psem tam, gdzie nie ma ludzi, żeby nieco odetchnąć. Jak wszedłeś w kryzys? Zachwycony sobą i własną skutecznością? A może ostrożny i bardziej ufający
Fot. Alina Lorek
16
