Niebieskobiały świat Rozmowa z Katarzyną Kryńską
Lilianna Wolnik: Kasiu, kto wprowadzał Cię w tajniki fotografii. Czy wykształcenie architektoniczne wpływa na Twoje widzenie świata? Kasia Kalua Kryńska: Fotografia towarzyszy mi od zawsze. Pierwsze kroki w ciemni poczyniłam pod czujnym okiem Taty. W małej łazience na pralce stał powiększalnik, a na wannie porozkładane były kuwety. Pojawiający się obraz na kartce papieru wywarł na mnie tak duże wrażenie, że magii fotografii daję się uwodzić do dziś. Zapach chemii, czerwone światło i procedury, których trzeba przestrzegać, szybko mnie zafascynowały, a ciemnia stała się ulubionym miejscem spędzania wolnego czasu. Już w szkole podstawowej wykonywałam po 30 odbitek danego ujęcia dla koleżanek i kolegów z klasy. Studia architektoniczne przyniosły mi z kolei znajomość kanonów piękna, proporcji, zasad perspektywy i rytmu, które wkrótce zaczęłam świadomie stosować w fotografii, a także je przełamywać. W dzieciństwie dużo rysowałam i malowałam, zajmowałam się grafiką, ale będąc na
studiach zrozumiałam, że fotografia łączy te dziedziny i jednocześnie jest ich analityczną wersją. Zajęcia plastyczne, czytanie, oglądanie wystaw czy spektakli teatralnych ma wielkie znaczenie — obcując ze sztuką, kształtujemy wrażliwość i gust. Ciekawość ludzi, zdobyte wykształcenie czy nowe doświadczenia mogą być nieustającym źródłem inspiracji. Wszystkie te czynniki rozwijają nas i mają wpływ na to kim jesteśmy, jak postrzegamy świat, a to przekłada się na twórczość. Od pewnego czasu obserwuję Cię na Instagramie oraz na Facebooku. Masz mnóstwo osiągnięć fotograficznych, byłaś wielokrotnie nagradzana na prestiżowych konkursach, wystawiałaś swoje prace w różnych miejscach w Polsce i za granicą. Ostatnio mogliśmy podziwiać Twoje prace z cyklu Silence of the Heart w krakowskiej galerii Zpaf. Skąd pomysł na zestawienie rodzinnych portretów kobiet z wizerunkami ptaków? Skąd takie skojarzenia i jakie przesłanie niesie ta wystawa? Cichość Serca (Silence of the Heart) to seria cyjanotypii, która powstała w 2019 roku. Rok później zdobyła II Grand Prix na Vintage Photo Festivalu. To wyróżnienie było dla mnie ważne, ponieważ jest to bardzo osobisty cykl. Prace stanowią istotny element w poszukiwaniu własnej tożsamości i jednocześnie posiadają aspekty uniwersalne. W krakowskiej Zpaf Gallery wystawa jest kameralna, bardzo dobrze się ją ogląda, dlatego cieszy mnie, że została przedłużona i można ją oglądać do 11 września 2021 r. W swoim projekcie odwołuję się do doświadczeń wielu kobiet — kształtowanych przez tradycję, formowanych w imię kultury i autorytetów ukazując jak łatwo zatracić więź z własną naturą. Łączę skojarzenia utrwalone w symbolice ptaków z wizerunkami kobiet mojego rodu. Ptaki utożsamiane z mądrością, ochroną lub niebezpieczeństwem w baśniach [7]
