50 lat temu polskie czasopisma fotograficzne donosiły... Jan R. Paśko
W styczniowym numerze „Fotografii” z 1972 roku Urszula Czartoryska przedstawia sylwetkę twórczą Romana Cieślewicza, zajmującego się fotografią reklamową oraz tworzeniem collage’ów. Autorka przedstawia reprodukcje wybranych prac artysty. Hanna Ptaszkowska pisze o wystawie Eustachego Kossakowskiego 6 metrów przed Paryżem, składającej się ze 196 zdjęć, na których pokazano tabliczkę drogową z napisem „Paris”. Artykuł ilustruje kilkanaście zdjęć z tej wystawy. W związku z brakiem na rynku koreksów do wywoływania filmów autor ukryty pod inicjałami WT proponuje do tego celu wykorzystać wanienki z wałkiem, pod którym przeciągałoby się film. W lutowym numerze „Fotografii” z 1972 roku Alfred Ligocki przedstawia refleksje nad wystawą Karla Pawka pt. Kobieta. Artykuł jest w zasadzie polemiką z tekstem Juliusza Garzteckiego, zamieszczonym w „Tygodniku Kulturalnym”. Wspomniany tekst oce-
nia aż dwie wystawy Pawka: Kobietę i Czym jest człowiek. Z czasopisma dowiadujemy się też, że firma zachodnioniemiecka Turaphot wyprodukowała materiał pozytywowy, w którym podłożem jest masa plastyczna, zamiast tradycyjnego papieru. Zwraca się uwagę, że w Bydgoskich Zakładach Fotochemicznych opracowano technologię otrzymywania takiego materiału, jednak produkcji (z jakichś względów) nie rozpoczęto. Marcowy numer „Fotografii” z 1972 roku w dużej części poświęcony został Janowi Bułhakowi. Pierwszy artykuł: Krótkie ABC o Janie Bułhaku został napisany przez Leonarda Sempolińskiego. Autor zaczyna go od stwierdzenia: „Pomimo upływu 22 lat od śmierci Jana Bułhaka osobowość tego człowieka nie przestaje interesować nie tylko ludzi, którzy go pamiętają, lecz i młodych, współczesnych publicystów, krytyków i badaczy fotografii polskiej.” Dalej autor pisze: „Był artystą — choć bez «przydziału», lecz bałwochwalczo wrażliwym na otaczający go świat słońca, lasów, obłoków i ziemi. Te cechy pozostały mu do śmierci”. Po krótkim przedstawieniu życiorysu artystycznego, autor cytuje kredo artystyczne wyrażone słowami samego Bułhaka „Miłość jest najważniejszą sprawą żywota. Ze stosunku bezmiłosnego w strefie duchowej nie urodzi się nic żywego ani pięknego. Trzeźwy rozum i ścisłość obliczenia nie wystarczą tam, gdzie trzeba patrzeć, czuć i trudzić się sercem”. Na zakończenie artykułu Sempoliński dodaje: „Podobno są to poglądy konserwatywne i wsteczne, które przestały już obowiązywać. Gdzie leży prawda — pozostawmy to zagadnienie do rozwiązania przyszłym historykom fotografii polskiej”. Interesujący jest artykuł Juliusza A. Chrościckiego pt. 1000 fotografii Jana Bułhaka. Oprócz informacji z działalności fotograficznej artysty, piszący omawia krótko zasoby znajdujące się na Uniwersytecie Warszawskim. Artykuł jest ilustrowany reprodukcjami [47]
