Kans 1-2018

‘Zondag was ik nog gewoon papa, maandag liep ik tussen de zwervers.’ Het is op de dag van het interview precies een jaar geleden dat Mario Matla (49) van de één op de andere dag op straat belandde.

Als je Mario twintig jaar geleden had verteld dat hij dakloos zou worden, had hij je niet geloofd. ‘Ik was een heel betrokken vader, ging altijd mee naar de sportlessen van mijn dochter en zoon, miste geen enkel tienminutengesprek op school. Inmiddels heb ik ze al een jaar niet gezien.’ Ogenschijnlijk rustig vertelt Mario zijn verhaal terwijl hij sleutelt aan fietsen bij 50|50 Bike, de tweedehands fietsenwinkel van het Leger des Heils in Den Haag. Het ‘rommelen met schroefjes en fietskettingen’ maakt dat hij even niet denkt aan de vraag die hem al het hele jaar achtervolgt: hoe heeft het zover kunnen komen? Kijk dat zijn relatie al een tijdje niet goed liep, wist hij zelf ook wel, maar dat z’n vriendin hem van de één op de andere dag op straat zette en er met een ander vandoor ging? Dat scenario zag hij even niet aankomen. ‘Na twintig jaar hè. Ik kon opzouten, had alleen de kleren die ik droeg.’

Het was de tweede klap, nadat niet veel eerder zijn eigen zaak in zonweringen failliet ging. Geen huis, geen geld en geen sociaal vangnet. Aan die eerste weken denkt Mario niet graag terug.

’s Nachts slaapt hij bij de noodopvang van het Leger des Heils, overdag zwerft hij over straat. Om de kou te ontvluchten, slijt hij zijn dagen in de bibliotheek. Bij de noodopvang verwijzen ze hem door naar ‘Herstart’, een project van het Leger des Heils. Daar helpen ze hem zijn leven weer op te bouwen. Hij krijgt er een kamer en ze regelen een werkplek bij 50|50 Bike. Dat is nu een half jaar geleden. ‘Ik ben bezig met mijn comeback, werk samen met mijn psychiater aan mijn depressie en sta op de wachtlijst voor een huurhuis. Op termijn wil ik op zoek naar betaald werk.’ Verder dromen durft hij niet. ‘Mijn mooiste droom is me immers al afgenomen: m’n kinderen. Geen idee wanneer ik ze weer zie.’

KANS NR.1 maart 2018

4

Dirk besloot: mijn erfenis gaat naar het Leger des Heils. ‘Het gaat me om het menselijk aspect.’

10

Kleding shoppen in de ReShare Store met heilssoldaat én fotomodel Marlies uit Leeuwarden.

14

Het Leger helpt de bevolking van Nepal.

16

Iedereen kan in de schulden raken. Met schuldhulpmaatjes krijg je je leven weer op de rit.

20

Reportage in de Pitstop Zeist: medebewoner Peter is geen politieagent.

28

Grace: ‘Ik durf mijn stem te laten horen’

TEKST FIEKE WALGREEN BEELD LINELLE DEUNK

COVER Mario Matla (49)

Verder: P25 ‘Extra bedden voor daklozen vanwege de kou’. Reacties op Facebook. P26 Onderweg met Hans van Vliet P27 Bijlmer ontvangt The Passion

Als wij er niet meer zijn

Na je leven je idealen voortzetten: dat kan in je nalatenschap. De uiteenlopende levensverhalen van Marinus Hoogesteger, de familie Van Hoften en Dirk Zwartenbol hebben één gemeenschappelijke deler: na hun dood gaat hun erfenis (of een deel ervan) naar het Leger des Heils. Met het vertrouwen dat hun geld bij mensen komt die het hard nodig hebben.

TEKST MAUREEN LAND BEELD FRANK RUITER

Alleen maar goeie dingen

Vanaf zijn zeventiende is Marinus Hoogesteger (78) gegrepen door de stem van operazanger Enrico Caruso. Hij volgt Caruso’s pad over de hele wereld en maakt van zijn huis een Caruso-tempel. Dagelijks luistert Marinus naar Caruso, die hem zo dierbaar is dat hij zijn verzameling en de rest van zijn bezit schenkt aan het Leger des Heils.

‘In mijn ogen doet het Leger alleen maar goeie dingen. Als jongetje ging ik naar de zondagsschool, dat was mijn eerste contact met het Leger des Heils. In de bijbel lezen, samen bidden en zingen. Bij het opmaken van mijn testament besloot ik alles aan het Leger na te laten: mijn antieke meubels en mijn Caruso-verzameling. Het is een goede instelling, mijn spullen zijn daar safe. En mijn zoons geven niet om mijn verzameling. Op mijn zeventiende zag ik een film over de componist Verdi, waarin de Napolitaanse operazanger Enrico Caruso zong. Vanaf die dag greep de opera mij, en vooral Caruso’s stem. Ik heb al zijn 261 opnames, de meeste op plaat. Omdat ik meer over hem wilde weten, ging ik naar Napels. Bij toeval ontmoette ik professor Rizzi die alles over de operazanger wist. We werden vrienden, tot aan

zijn dood drie jaar geleden. Mijn verzameling telt ook 700 foto´s, vele boeken en al zijn muziek op cd. Op de dag dat Caruso 75 jaar dood was, sliepen mijn vrouw en ik in de suite van Hotel Vesuvio in Napels waar hij overleed. ’s Ochtends vlogen er zes straaljagers in de kleuren van Napels over, dat moet een teken zijn geweest.’

Scheepswerf

‘Enrico Caruso en ik hebben veel overeenkomsten. Ik ben ook een tenor, zing al jaren opera. Op de personeelsfeesten van de scheepswerf waar ik werkte was het altijd: “Rinus, horen we nog van je?” Dan trad ik weer op. Vijfentwintig jaar zong ik bij het Middelburgs Mannenkoor, later bij het Philharmonisch koor. Thuis zing ik ook, al kon ik dat na het overlijden van mijn vrouw en mijn zoon Mario lang niet meer. Ik viel in een diep gat, verdroeg geen muziek. Maar sinds kort heb ik weer zangles en zing ik elke dag, met kerstmis nog voor ex-drugsverslaafden. Op mijn begrafenis zal de aria Qual valutta uit I Lombardi van Verdi klinken, die muziek is zo troostrijk. Na mijn overlijden mag het Leger des Heils met de verzameling doen wat zij wil, ook met het antiek uit Caruso’s tijd. Ik vertrouw de mensen van het Leger, zij zijn eerlijk en oprecht.’

BEKIJK HET FILMPJE MET MARINUS OP LEGERDESHEILS.NL/KANS

De armen wijd open

Meneer (81) en mevrouw (80) Van Hoften verhuizen vaak in hun leven. Uiteindelijk vinden de geboren Amsterdammer en Limburgse hun plek in Zuid-Limburg. Meneer Van Hoften wilde dorpsdokter worden, maar thuis was niet genoeg geld voor een studie geneeskunde. Het werd de KMA in Breda. Later, als hij al officier is en twee kinderen heeft, gaat hij alsnog studeren in Eindhoven en brengt hij het tot generaal bij de Landmacht. Jarenlang zet hij zich in voor de katholieke kerk. En sinds 1992 is het echtpaar donateur van het Leger des Heils. Bij het opmaken van hun testament nemen zij het Leger des Heils erin op als ‘vierde kind’.

Gelukkig

‘Vroeger was er weinig geld, in de oorlog hadden we honger. Toch waren we gelukkig. Nu zie ik ontevreden kinderen en ouders die alles hebben continu op hun telefoon kijken. Waar moet dat heen, denken wij wel eens. Mijn vrouw en ik zijn ook met het kleine gelukkig. Ondanks een pijntje hier en daar vermaken we ons nog kostelijk, het glas is altijd halfvol. In het verleden zeilden we veel en we maakten tochtjes op de motor. Nu reizen we met de caravan naar Italië,

Vraag de brochure ‘Samen zorgen voor een ander’ aan met de antwoordkaart in dit blad

Frankrijk en Spanje. Thuis is er ook genoeg te doen. Tot voor kort was ik lector bij de kerk. En ik ben graag met techniek bezig, op mijn elfde zette ik een motor in elkaar. Van jongs af aan bouw ik scheepsmodellen, in de oorlog met een aardappelmesje en een restje hout, later met lucifers. Ik ben trots op mijn model van de Zeven Provinciën, het schip van Michiel de Ruijter. Na mijn pensioen ging ik houten meubels maken. Een eiken salontafel voor mijn vrouw, boekenkasten voor mijn zoons en eikenhouten kinderbedjes voor de kleinkinderen.’

De Pijp

‘Het Leger des Heils herinner ik me nog uit mijn jeugd. We woonden drie hoog in de Pijp in Amsterdam. Als ik op straat de heilssoldaten hoorde zingen, ging ik naar beneden om te luisteren. In de winter stonden ze er altijd met de kerstpot, sneeuw en ijs trotserend. Mooi vind ik dat het Leger des Heils niet kijkt naar uiterlijk of geloof: ze staan voor iedereen klaar, met de armen wijd open. Om goed te doen voor mensen die een slechte periode meemaken. Daarom steunen we het Leger nu en ook als wij er niet meer zijn. Onze kinderen hebben het goed; het is aan ons om te beslissen wat we met ons geld doen.’

Het menselijk aspect

Een ras Rotterdammer is Dirk Zwartenbol (71). Geboren en getogen op Zuid, vlakbij Feijenoord, woont hij als enig kind lang bij zijn ouders. Hij werkt zijn hele leven als onderhoudsschilder. Als zijn vader veel te vroeg overlijdt, kan Dirk het niet over zijn hart verkrijgen zijn moeder alleen te laten. Tot zijn 48ste blijft bij haar wonen. Later koopt hij een huis in Krimpen aan de IJssel om weer bij zijn moeder in de buurt te wonen. Tot zij vijf jaar geleden overlijdt, Dirk mist haar nog elke dag. Hij is alleen, maar zeker niet eenzaam. Dirk komt overal met zijn poedel en maatje Neo.

Vooroorlogs Rotterdam

‘Ik kan slecht tegen onrecht, zou willen dat de rijkdom en het geluk van de wereld eerlijker verdeeld was. Vroeger zag je het aan de kleren als iemand arm was, nu is er veel verborgen armoede. Veel ouderen moeten naar de voedselbank. In de jaren zeventig werkte mijn moeder bij de Van Nelle-fabriek voor extra inkomsten. Zo kon ze sparen voor een kleurentelevisie. Tegenwoordig moet je wel z’n tweeën werken, anders red je het niet.

Toen mijn vader in 1979 overleed, liet hij een grote verzameling na over vooroorlogs Rotterdam. Boeken, foto’s, kaarten. Mijn moeder en ik besloten

Aan het denken gezet door deze verhalen? Neem een kijkje op legerdesheils.nl/helpen/nalaten. Daar lees je meer over de mogelijkheden van een nalatenschap aan het Leger des Heils.

dit aan de gemeente te schenken. De rest van ons bezit gaat naar het Leger des Heils, besloten we, een goede organisatie die iedereen helpt zonder aanziens des persoons. Ze kijken niet naar je geloof, afkomst of seksuele geaardheid. Zelf ben ik niet religieus, het gaat me om het menselijk aspect. Kort na het overlijden van mijn moeder zag ik een documentaire over een nalatenschap aan het Leger des Heils. Ik liet mijn testament aanpassen: alles, inclusief de verzameling van mijn vader, gaat naar het Leger. En ze regelen ook mijn begrafenis.’

Oude muts op een motor

‘Nog elke dag heb ik het er moeilijk mee dat mijn moeder er niet meer is. Het was altijd gezellig. We gingen samen op vakantie, ik haalde haar elke zaterdag op. Tot haar 82e zat ze bij me achterop de motor. In Gouda parkeerde ik de motor eens bij een bushalte waar vier bejaarden zaten te wachten. Toen ze afstapte en haar helm afzette, zag ik de monden openvallen. Een oude muts op een motor, dat hadden ze niet verwacht, haha.

Mijn moeder overleed aan kanker. Tot het einde heb ik haar met liefde verzorgd. Al mijn spullen deed ik weg, om mijn moeders spullen in huis te halen. Eigenlijk woon ik nu in haar huiskamer. Is ze toch een beetje bij me.’

Intussen in de ReShare

SPIJKER-

aar leven vliegt op en neer sinds zij op haar veertiende op straat in Stockholm werd gescout. Marlies

Smedinga uit Leeuwarden zette de stap en is nu fulltime fotomodel, én heilssoldaat.

Een bijzondere combi, model en heilssoldaat. Hoe ziet je leven eruit?

‘Geen dag is hetzelfde. In Nederland ben ik graag thuis en met

mijn vriend Erik. We maken uitstapjes als we daar maar even tijd voor hebben. In het buitenland werk ik vooral: van castings en sollicitaties tot fotoshoots, buiten of in de studio. Lange dagen en ja, ik mis mijn familie dan zeer. Gelukkig kan ik ’s avonds facetimen met Erik en mijn ouders.’

Je werd heilssoldaat, samen met je vriend ben je ingezegend in het korps Leeuwarden. Wat betekent het Leger des Heils voor jou?

‘Veel, daar ben ik nu wel achter.

Naar een andere kerk gaan zou nooit in mij opkomen, het Leger hoort bij onze familie. Ik zing en speel er zondags trombone in het muziekkorps, net als mijn opa trouwens die op zijn 85ste nog altijd speelt. Maar ook mijn ouders en zusje, iedereen doet wel iets bij het Leger. Het geeft betekenis aan ons leven. Voor mij werd dat intenser na een ervaring die ik een paar jaar geleden had op het muziekkamp met alle jongeren uit de Leger des Heils-korpsen. Het was tijdens de heilavond aan het slot van een intense week,

Leger des Heils soldaat Marlies Smedinga (20) reist als topmodel de hele wereld over. Thuis in Leeuwarden speelt ze trombone in de korpsband. ‘Het Leger geeft betekenis aan mijn leven.’

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD VINCENT BOON

iedereen was kapot, zo moe. We bespraken hele persoonlijke dingen, er kwam van alles los. Ik vind het moeilijk te beschrijven, maar ik voelde dat God bij me was. Ik kreeg er rillingen van, zo bijzonder was dat. Na die zomer volgde ik de heilssoldaatcursus, de rekrutering, gegeven door mijn oma.’

Kan het, als ‘werelds’ model een goede heilssoldaat zijn?

‘Juist! Het steunt mij, ook in mijn werk. Ik kan altijd bij het Leger terecht, ook in het buitenland. Of het nou in Londen is of Sydney – de mensen bij het Leger voelen als familie. Als heilssoldaat ben je belijdend lid van de kerk van het Leger des Heils; je zet je daar in je vrije tijd voor in. En kunt dus gewoon een baan hebben, zoals ik; ik kan het goed combineren. En de beloften die ik heb gedaan, zoals geen alcohol en drugs, niet roken, daarmee heb ik geen enkele moeite. Daarbij ben ik heel trots op het Leger, het goede werk dat zij doen voor daklozen en verslaafden. Hier in Nederland en in de rest van de wereld.’

Wat doe jij voor het welzijn van mensen?

‘Ik hoop dat ik binnen mijn werk sparkle. Dat zegt mijn moeder, sparkle wherever you go. Ik vind het belangrijk om iemand te helpen.’

Marlies en ReShare

‘Ik ken de kledingwinkels van ReShare van mijn vader die voor het Leger des Heils werkt; hij is zelf met dit nieuwe concept gekomen. Ik shop er graag en het share­idee vind ik mooi: het is zonde om kleding weg te gooien als je er een ander blij mee maakt. Wat ik niet meer draag, gaat naar mijn zusje of naar de kledingbak. De mooie spullen gaan rechtstreeks naar ReShare. De principes van ReShare vind ik goed passen bij het Leger des Heils: sociaal en duurzaam, en lokaal­voor­lokaal. Dat springt er voor mij uit! Iets in je eigen stad doen voor mensen in die stad, dat is toch mooi? Mooi dat dat bij ReShare gebeurt. Van mij mogen er meer van dit soort goede ontwikkelingen komen.’

ReShare store

Al sinds 1885 zamelt het Leger des Heils kleding in voor mensen die het goed kunnen gebruiken. Toen met een voddenkar; inmiddels haalt het Leger jaarlijks 25 miljoen kilo textiel op. Daarmee is het de grootste textielinzamelaar van Nederland. Een groot deel van de kleding gaat naar tweedehands winkels in Nederland en daarbuiten. Naast de korpswinkels, gerund door vrijwilligers vanuit de kerk, kent het Leger de meer eigentijdse

ReShare Stores. Met nog steeds lage prijzen en werkgelegenheid voor vrijwilligers en mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Groningen had de primeur met een pilotstore voor het nieuwe concept. Daarna volgden er ReShare Stores in Den Haag, Rotterdam, Breda, Arnhem, Nijmegen, Alkmaar, Eindhoven en Tilburg (zie reshare.nl voor de adressen).

‘Geen alcohol en drugs, niet roken. Met die beloften heb ik geen enkele moeite’

Mee helpen inzamelen?

Je kast opruimen? Doneer je kleding aan het Leger des Heils. Kijk op www.reshare.nl waar de kledingbakken staan. Tijdens openingstijden van de ReShare Store kun je ook kleding doneren in de winkel. En wil je meer doen? Help dan mee met de inzameling, bijvoorbeeld door op je werk of in de kantine van de sportclub een inzamelbox, de Rebox, te plaatsen. ReShare zorgt voor het legen van de boxen en zet de textielopbrengst om in cadeaubonnen voor mensen met een smalle beurs. Voor de Rebox kijk op: reshare.nl/actie.

DE BEVOLKING VAN NEPAL

Twee zware aardbevingen, kort na elkaar, treffen Nepal in 2015. Achtduizend Nepalezen komen om het leven, eenentwintigduizend raken gewond. Het Leger des Heils

steunt de Nepalese gemeenschap bij hun herstel. Omdat na noodhulp het echte werk pas begint.

Helpen? De hulp aan Nepalese gemeenschappen is een project van de lokale afdeling van het Leger des Heils in Nepal. Het Leger des Heils in Nederland helpt bij de financiering van het project. Wilt u een bijdrage leveren? Vul dan de antwoordkaart in, in het hart van deze Kans.

Wederopbouw

De bewoners van het rampgebied hebben nog steeds behoefte aan basisgezondheidszorg, een bron van inkomsten en voedselzekerheid om hun kwetsbaarheid te verminderen.

Kort na de aardbevingen startte het Leger des Heils een meerjarenproject om de getroffen dorpsgemeenschappen te steunen bij de wederopbouw.

Beter voorbereid op natuurramp

Het meerjarenproject steunt vijf getroffen gemeenschappen in hun herstel. De bevolking leert hoe zij zich in de toekomst beter kunnen wapenen tegen natuurrampen, ze leren een ramp­risico­plan te maken en hoe ze beter kunnen omgaan met de gevolgen van een ramp. De dorpsgemeenschappen leren zo hoe ze bestaande systemen kunnen aanpassen en funderingen kunnen versterken. Daarnaast is een doel: verbetering van hun algehele veerkracht.

Irrigatiesystemen

Velden met gewassen zijn door de aardbevingen vernietigd. En nog steeds hebben vele Nepalezen, afhankelijk van de landbouw, geen inkomen. Het wederopbouwproject van het Leger helpt de bewoners bij de aanleg van irrigatiesystemen en stimuleert meer diversiteit in de landbouw. Ook zet het Leger des Heils in samenwerking met Child Nepal programma’s en trainingen op om de levensstandaard van bewoners van de getroffen dorpen te versterken.

Met een maatje werken aan schuldproblemen

Lucht in je leven

Ontslag, een scheiding, ziekte. Iedereen kan in financiële problemen raken.

Door schaamte, stress of pure wanhoop trekken mensen met schulden vaak te laat aan de bel. Het Leger helpt: met schuldhulpmaatjes krijgen Hans en Jeroen hun leven weer op de rit.

Hans gaat van 110 naar

57 kilo en van een vrijstaande boerderij met paarden naar een schuld van 3,5 ton. Het Leger is de eerste instantie die echt iets voor hem doet.

Het is mei 2017 als Hans (64, achternaam bekend bij de redactie) aanklopt bij het Leger des Heils in Winschoten. In tranen en in de war. Twee kapotte broeken, geen dak boven zijn hoofd en geen cent op zak. De van oorsprong scheepswerktuigbouwkundige werkt jarenlang in de industriële bouw, als constructiemanager en projectleider op ingewikkelde klussen. Voor Rijkswaterstaat, maar lang ook voor zichzelf. Hij verdient goed en kan investeren in de dressuurpaarden van zijn dochter. Tot het rampjaar 2013. Hans krijgt de ziekte van Pfeiffer, een burn-out, twee keer een ontstoken lever (‘terwijl ik geen druppel alcohol drink’) en een auto-ongeluk op de ring van Parijs. Hij houdt er uitval van zijn armen aan over, door – zoals later blijkt – drie verschoven nekwervels. Maar dan zit

‘Het zijn maar getallen’

TEKST MAUREEN LAND BEELD KAISA POHJOLA

Hans al thuis. Arbeidsongeschikt, hij nooit ziek was en dertig jaar aan karate deed. Hans pleegde roofbouw op zijn lichaam door als zelfstandige tachtig tot honderd uur per week te werken.

Onderdak

Van de een op de andere dag komt er geen geld meer binnen. Opdrachtgevers die hem grote sommen geld verschuldigd zijn, betalen niet. ‘Niets is erger dan je huis kwijtraken’, vertelt Hans op de zolder van het Leger des Heils in Winschoten. Bang om iemand in zijn woede wat aan te doen, stuurt hij zijn vrouw en dochter naar Spanje, met geld voor een paar maanden onderdak. Zonder uitkering zwerft hij door het land, slaapt in schuurtjes en bij mensen thuis, in ruil voor zijn hulp bij een verbouwing. Bij de stugge Groningers vindt hij de empathie die hij elders niet krijgt. Uiteindelijk stapt Hans bij het Leger des Heils binnen omdat hij nergens terechtkan. ‘Dat is de enige instantie die echt iets voor mij doet. Ik ken het van vroeger door mijn oma, zij zat bij het Leger. En als jongetje speelde ik er trompet.’

Heilssoldate Fokje Cnossen neemt Hans bij de hand en regelt een kamer, de voedselbank, kleding en een uitkering. Er komt beweging in zijn situatie, lucht in zijn leven. Hans krijgt ondersteuning van Schuldhulpmaatje en leeft – nu hij onder bewindvoering staat – van 30 euro per week. ‘In dit tempo moet ik nog minstens 250 jaar afbetalen, haha. Ach, het zijn maar getallen weet ik nu. Mijn gezondheid is het allerbelangrijkste.’

Het gaat beter met Hans. Hij helpt bij het Leger, vindt zijn draai in Winschoten. En hij durft voorzichtig naar de toekomst te kijken. ‘Ik zeg je: over drie maanden werk ik weer. En over een jaar of wat bouw ik met mijn dochter en haar vriend aan een nieuwe toekomst in Las Palmas.’

die ik niet

Je kunt gerust zeggen dat Jeroen (42, achternaam bekend bij de redactie) geen gelukkige jeugd heeft. Vanaf zijn vijftiende woont hij in een tehuis. Later kan hij de overgang van begeleid naar zelfstandig wonen financieel niet aan. Met SchuldHulpMaatje krijgt Jeroen de boel weer op orde.

SchuldHulpMaatje

Eén tot anderhalf miljoen huishoudens in Nederland heeft problematische schulden; zo’n 200.000 huishoudens volgen een schuldhulpverleningstraject. In samenwerking met SchuldHulpMaatje helpt het Leger des Heils mensen zoals

Jeroen en Hans om hun financiën en leven weer op orde te krijgen. De maatjes zijn vrijwilligers die getraind zijn om langere tijd hulp te bieden. Ze bouwen een relatie op en helpen zoeken naar een blijvende oplossing.

‘Ik kocht dingen

nodig had’

Wandelend langs het AmsterdamRijnkanaal vertelt Jeroen zijn verhaal, dat begint met de scheiding van zijn ouders als hij elf jaar oud is. Zijn moeder, manisch depressief, blijft met Jeroen en zijn jongere zusje achter. Maar Jeroen en zijn zusje gaan niet goed samen; op zijn vijftiende komt Jeroen in een opvanghuis van het Leger des Heils in Amersfoort. Daar voelt hij zich veilig, maar hij mist zijn ouders en heeft er geen vriendjes. Na de lomschool en de leao doet Jeroen de opleiding metaalbewerking; op zijn achttiende gaat hij begeleid wonen. Hij krijgt een baan als heftruckchauffeur bij een afvalverwerker, waar hij dertien jaar werkt. Hij is loyaal aan zijn werkgever, doet zijn werk goed en verdient een aardig salaris. Zo betaalt Jeroen langzaam zijn studieschuld af van 25 duizend euro.

Pesten

Dan keert het tij. Zijn collega’s vinden Jeroen anders en pesten hem weg. Jeroen stort in. Hij kampt met angsten en heeft een flinke burn-out. Eerst woont hij weer bij zijn moeder, later begeleid. Het duurt vier jaar voor Jeroen er bovenop is en de overstap maakt naar een eigen woning. Die overgang nekt hem financieel. Zonder huursubsidie en met een te ruim uitgavenpatroon, schiet hij door zijn geld heen. ‘Ik kocht dingen die ik niet

nodig had. Heel lang had ik zuinig geleefd om mijn studieschuld af te betalen, toen werd ik ineens een big spender.’

Alleen wonen is lastig voor hem. Zijn moeder krijgt een hartaanval, Jeroen voelt zich eenzaam en verloren. In januari 2017 worden zijn financiële problemen hem te veel. Hij klopt aan bij buurthuis Bij Boshardt, om de hoek bij zijn moeder in Kanaleneiland. Het Leger heeft hem immers eerder opgevangen. Daar ontmoet Jeroen William van SchuldHulpMaatje. ‘William werd een echte vriend. Hij helpt me zonder te oordelen.’

Jukebox

Jeroen en William gaan met de kaasschaaf langs zijn uitgaven. Een goedkopere verzekering en telefoon, hobby eruit: dat scheelde meer dan 100 euro in de maand. ‘Per maand heb ik 40 euro voor mezelf, meer niet.’ Dat geeft rust. Net als muziek, dat is alles voor Jeroen. Uit zijn jukebox met oude singletjes klinken Frank Sinatra, Fats Domino, Nina Simone. Hij speelt synthesizer en volgt een cursus producen in Amsterdam. Jeroen krijgt ondersteuning van het buurtteam van stichting Doen & Laten en inmiddels is hij er ervaringscoach en helpt hij anderen: hij weet hoe je kunt herstellen na zware tegenslag. Jeroen heeft er vrienden, ze doen samen spelletjes en eten elke dinsdag met elkaar. ‘Ik ben niet meer eenzaam.’

Alliantie schuldhulppreventie

Het Leger des Heils ontwikkelt een standaardaanpak voor schuldhulppreventie, samen met Humanitas, het Inspraakorgaan Turken, het Landelijk Stimuleringsnetwerk Thuis Administratie en het Samenwerkingsverband Marokkaanse Nederlanders. Door betere samenwerking met gemeenten en pilotprojecten streeft de alliantie naar een standaardaanpak voor schuldhulpvrijwilligerswerk. Met als doel: met behoud van eigen identiteit efficiëntere en duurzame hulp leveren om mensen uit de schuldhulp te houden.

Pitstop bij Peter

‘Kun je even tafeldekken?’, vraagt Peter vanuit de keuken. Eigenlijk zouden ze met zijn tweeën koken, maar na het snijden van vijf tomaten staat Daan alweer met een sigaret in de tuin. Of de fotograaf, nu hij hier toch is, niet even een portretje kan maken voor zijn datingprofiel? Na de fotoshoot laat Daan zijn licht schijnen over de gezamenlijke woonkamer. ‘Die tl-bakken: het lijkt wel een voetbalkantine. Ik mis vrouwen in huis, die zorgen voor sfeer.’ Daan pakt een fles rosé uit de koelkast en schenkt een glas in. Voor Peter een halfje. Ook steekt hij een kaarsje aan. ‘Ik houd van gezelligheid en warmte. Wie weet, als het met de vrouwen niet lukt… hè Peter?’, grapt Daan. ‘Zeg, wil je nog mee-eten?’, reageert Peter. De student pastoraal werk is hoofdbewoner van dit mannenhuis. ‘Ik ben medebewoner, geen politieagent’, zegt

Door het faillissement van zijn installatiebedrijf raakt Daan (42) alles kwijt. Na jaren in de daklozenopvang woont hij tijdelijk bij Pitstop in Zeist. Boven een bord macaroni lucht hij zijn hart bij medebewoner Peter (25). ‘Jij helpt me uit die negatieve spiraal te komen.’

Peter meteen. ‘Hooguit geef ik het goede voorbeeld aan mijn vijf huisgenoten. Soms kopen ze precies dezelfde boodschappen, als ze horen dat ik met 25 euro genoeg heb voor een week.’

Peter koos voor deze woonvorm omdat hij iets wil betekenen voor anderen. De mannen, allen veertigers en vijftigers, wonen in hun oude omgeving in de hoop dat dat het makkelijker maakt om hun leven weer op de rit te krijgen. Om hen te ondersteunen komt er wekelijks een hulpverlener van het Leger des Heils langs. Zodra hun leven enigszins op orde is, stromen ze door naar een huurwoning. Als rots in de branding regelt hoofdbewoner Peter praktische zaken. Ook helpt hij met klussen en neemt hij

het initiatief om eens per week samen te koken. ‘Ik heb inmiddels gemerkt: daden zeggen meer dan woorden.’

Boeterentes

Vanavond schuift Daan, die hier nu zes weken woont, graag aan. Vijf jaar geleden had hij nog een goedlopend installatiebedrijf. Vlak voor de oplevering van een nieuw hotel ging het mis. Het plafond kwam naar beneden. ‘Als ik tegen mijn bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering had gezegd dat ik de waterschade zelf had veroorzaakt, was het gedekt geweest. Maar ik zei eerlijk dat de schade was veroorzaakt door zzp’ers die ik had ingehuurd. Dat betekende mijn faillissement.’ Daans koophuis werd geveild,

‘Ik houd van gezelligheid en warmte’

hij bleef zitten met een restschuld van 30.000 euro. ‘Door boeterentes is die schuld opgelopen tot 96.000 euro en komt er elke maand 3.000 euro bij.’

Na het faillissement volgt een burn-out. Uiteindelijk belandt Daan op straat en moet hij overleven. Hilarische verhalen volgen. Over hoe hij als dakloze voor advocaat wordt aangezien, omdat hij altijd netjes in pak loopt. Over hoe hij één keer in zijn leven een fiets steelt en het een lokfiets blijkt te zijn. Jarenlang heeft Daan geen uitkering. ‘Maar ik moet toch eten, ik heb diabetes. Dus wat doe je dan?’ Tijdens een winkeldiefstal wordt hij betrapt. ‘Met mijn helm schiet ik uit, ik wilde die winkelbediende

Wat is Pitstop?

Daklozen moesten altijd naar de opvang in een centrumgemeente. Sinds de decentralisaties zijn ook kleinere gemeenten verantwoordelijk voor maatschappelijke opvang. ‘Vaak zijn plaatsen te klein voor een daklozenopvang’, zegt Frank Vader, projectleider van het Leger des Heils. ‘Bovendien is de daklozenopvang niet voor iedereen een goede plek; het is vaak een verzamelplaats van ellende. Pitstop is een lichtere vorm: je woont onder begeleiding in je eigen buurt. Dat voorkomt verder afglijden.’ Eens per week komt een vaste begeleider langs. Daarnaast is er een hoofdbewoner die een oogje in het zeil houdt, een luisterend oor biedt en helpt met praktische zaken zoals klussen. Het is de bedoeling dat deze mensen na zes maanden verhuizen naar een huurwoning van de woningbouwcorporatie. Sinds de zomer van 2016 zijn er Pitstophuizen in Woerden en Amersfoort. De Pitstop in Zeist opende in de zomer van 2017 en sinds kort is er ook een in Nieuwegein. ‘Resultaten zijn nog lastig te meten; we zijn pas net begonnen’, zegt Frank. Maar de projectleider is hoopvol: de gemeente Zeist heeft woningen toegewezen aan het Leger des Heils, waar mensen na hun pitstop naartoe kunnen verhuizen.

echt niet slaan.’ Diefstal met geweld: Daan moet een maand de gevangenis in en krijgt negentig dagen taakstraf. ‘En dat voor 14 euro aan boodschappen.’

In de nachtopvang van Amersfoort vond Daan het zo gek nog niet, met vers eten en een schoon bed. Maar daar moest hij weg omdat hij eigenlijk uit Zeist komt. Gelukkig kwam er een kamer vrij bij Pitstop. De ambulant begeleider die wekelijks langskomt, is een vriend geworden die helpt met lastige zaken, zoals langsgaan bij de gemeente om zijn uitkering zeker te stellen.

Fietsenmaker

‘Die tomaatjes zijn wel heel mooi gesneden’, zegt Daan als de macaroni op tafel staat. Na het moment stilte, serieuzer: ‘Ik kan dit echt waarderen.’ Tijdens het eten praten de huisgenoten over hoe lastig het is om uit een negatieve spiraal te komen als je eenmaal schulden hebt. Daan: ‘Met een auto zou ik mijn werk als installateur kunnen oppakken. Maar zodra ik een auto op naam laat zetten, pakt de Belastingdienst hem af omdat er nog schulden openstaan.’ Ondanks alle tegenslagen kroop Daan uit het dal. Hij heeft plezier in zijn vrijwilligerswerk als fietsenmaker in Utrecht. ‘Ik geniet van de

Gezocht: hoofdbewoners

‘In mijn huis kan ik iets betekenen voor andere mensen. Huisgenoten die in de put zitten, kan ik een stapje vooruit helpen. Ik hoef geen oplossingen te verzinnen, een luisterend oor bieden is al genoeg.’ Voor Peter is het de ideale woonvorm.

Het Leger des Heils is op zoek naar meer hoofdbewoners die bereid zijn om woonruimte te delen en wekelijks een paar uur iets willen betekenen voor hun huisgenoten. Meer weten? Mail Frank Vader: f.vader@legerdesheils.nl.

blije gezichten als ik een band heb geplakt. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik weer een toekomst heb.’

Geluk heeft Daan ook wel eens. Op straat vond hij een vuilniszak vol maatpakken. Terwijl Peter de vaatwasser inruimt, showt hij zijn lichtroze linnen jasje. Het zit als gegoten.

Tijdens de foute party werd hij eruit gepikt om met Barbie op de foto te gaan. Triomfantelijk toont hij het bewijs. ‘Het is niets geworden tussen ons. Dus, dames…’ Peter gaat geduldig door met opruimen. ‘Daan, heb je nog vaat?’

Wij volgen het Leger op Facebook

Leger des Heils op Facebook telt ruim 60 duizend volgers. De berichten krijgen vaak hartverwarmende reacties van lezers. Zoals op de Extra­bedden­post tijdens de koude nachten in februari.

Extra bedden voor dak- en thuislozen vanwege de kou

Vannacht was het weer erg koud, met temperaturen tot ver onder het vriespunt. De winteropvang van het Leger des Heils heeft het druk in deze koude perioden. Zo ook in Amsterdam: "Veel daklozen zoeken een warm plekje op. Gelukkig hebben we alle bezoekers een bed kunnen geven."

Marjolein Heinen

Hier in Roermond mogen er niet meer dan acht daklozen tegelijk slapen; brandweerverordening. Er is nergens plek voor die mensen. Ja, zwartrijden met de trein naar Venlo en daar hopen op een plaatsje. Ik wilde vrijwilligerswerk doen voor het Leger des Heils hier, maar die zitten hier helemaal niet. Hopelijk komen jullie ook hier mensen helpen: er is genoeg leegstand waar jullie kantoren in kunnen richten!

Kans mailt met Marjolein

Alie Duits

En anders maar in de koffieruimtes slapen als geen plek meer is dan maar ff dweilen in de ochtend.

Ik heb respect voor het Leger des Heils! Mijn vader was bij het Leger des Heils!

Kans: Je maakt je druk over daklozen in jouw stad?

Marjolein: ‘Ja, Roermond heeft maar een beperkt aantal bedden. De eerste acht daklozen die zich ’s avonds melden, mogen naar binnen. Nummer negen moet op straat slapen of bij vrienden om een slaapplaats bedelen. Als de brandweer voorschrijft dat er maximaal

acht mensen in een kamer mogen, dan maak je toch meerdere kamers? Of zorg je voor meer opvanglocaties? Als het Leger besluit naar Roermond te komen, help ik graag mee. Het zou mooi zijn als er een oecumenisch verband kan ontstaan tussen het Leger en mijn kerk. God riep ons op om samen christen te zijn, toch?’

Volg ons op Facebook en reageer ook op onze berichten!

Vind ik leuk Reageer

Karin Lamein

COLOFON

Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers.

Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen.

Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL

COMMANDANT

Hans van Vliet

HOOFDREDACTIE

Will van Heugten

COÖRDINATIE/ EINDREDACTIE

Irene Belkum

REDACTIE

Richard de Vree, Hanneke Timmer, Rien Timmer, Margreet KramerSchutte

CONCEPT/EINDREDACTIE

Maters & Hermsen, Caroline Togni, Jelle Hoogendam, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING

Maters & Hermsen Journalistiek en Vormgeving

LITHOGRAFIE/DRUK

Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem

DRUKWERKBEGELEIDING

Arnoud van Roosmalen

REAGEREN?

Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl

GEEF OOK!

Wilt u ons helpen?

Stort uw gift op bankrekening

IBAN NL72RABO0707070171 of word donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder

het kopje ik wil helpen. Of bel:

036 53 98 134

3 x KORT

Collecte levert

889.319 euro op

De opbrengst van de collecte van dit jaar is: 889.319 euro. Met dank aan alle donateurs, collectanten en collecte­coördinatoren!

Onderweg met

Hans van Vliet

17.559 maaltijden via Shownieuws

Elke lege maag, nacht op straat of dag alleen is er één te veel. Daarom zette Shownieuws zich in december 2017 in voor het Leger des Heils. Dennis van der Geest & Kees Tol gingen op pad om mensen met een bijzonder verhaal te spreken. De actie leverde 17.559 sms’jes op voor een maaltijd.

5 vragen aan verslaafdeeen

Een verslaving roept vaak vragen op. Hoe kon het gebeuren? Hoe moeilijk is afkicken? Is het iemands eigen schuld of niet? Strijdkreet stelt steeds vijf vragen aan verslaafden. Lees hun antwoorden in de serie op Strijdkreet.nl.

‘Wat voel je je bijzonder als je echt verliefd bent…’ Hans van Vliet, leider van het Leger des Heils in Nederland, vlogt vanuit zijn auto voor Strijdkreet.nl. Terwijl hij onderweg is, maakt hij korte filmpjes waarin hij hardop nadenkt over verliefd zijn, vriendschap of onrecht. Bekijk zijn autovlogs op Strijdkreet.nl.

Dam tot Damloop 2018

Uitgelicht

The Passion

in de Bijlmer

De uitvoering van The Passion is dit jaar in de Bijlmer, AmsterdamZuidoost. Op 29 maart biedt de Bijlmer het decor voor de muzikale vertolking van het verhaal over het lijden en sterven van Jezus. Een rauw, maar troostrijk verhaal tegen de achtergrond van een wijk die bekend is met verdriet en tegenslag, maar ook met wederopbouw en veerkracht.

Ik zie jou

Thema van alweer deze achtste uitvoering van The Passion is ‘Ik zie jou’, waarbij het gaat om omzien naar elkaar. De Bijlmer bestaat vijftig

jaar en is volgens omroep EO – die The Passion samen met KRO/NCRV uitzendt – een van de verrassendste buurten van Nederland. Het stadsdeel kent maar liefst 150 kerken, The Passion werkt met hen samen. Een hoogtepunt, aldus de organisatie, om dit verhaal te vertellen vanaf een plek met zo’n gemêleerde bevolking als de Bijlmer met 130 verschillende nationaliteiten.

De Protestantse Kerk Nederland, het Leger des Heils en stadsdeel Amsterdam­Zuidoost maken de uitvoering van The Passion mogelijk, samen met de omroepen. Meer weten? Kijk op thepassion.nl.

Ben jij fit voor een sportieve uitdaging?

Ren dan voor ons van Dam tot Dam en bezorg kwetsbare mensen een onvergetelijke week vakantie. De Dam tot Damloop 2018 is in het weekend van 22 en 23 september. De Leger des Heils­ploeg loopt 10 Engelse Mijl (16,1 kilometer) op zondag 23 september; er is nog een beperkt aantal kaarten beschikbaar. Loop je mee? Meld je aan op loopwarmvoormensen.nl.

‘Koffers en een kind, dikke ogen, moe. We gaan logeren en ik houd haar vast. Honger, eten, maar ik kan er niet bij. Ik zie huizen, maar geen één is van mij’, zingt Grace tijdens het Kunst & Theater Gala van het Leger des Heils. ‘Zo vaak heb ik sleutels in deuren gestoken, maar ik heb nooit een thuisgevoel gehad. Nu steek ik mijn sleutel in het slot van deze vrouwenopvang. Ik kan niet uitleggen hoe dat voelt, dat thuisgevoel heb ik jaren niet gekend.’ Grace had altijd veel aan haar hoofd, was aan het overleven. ‘Nu pas begrijp ik dat ik een veilige basis nodig heb om me te kunnen ontwikkelen. Kom, ik laat je mijn kamer zien’ – ook dat zegt ze voor het eerst met trots.

Werken met je hart

Sinds haar vijftiende staat Grace er alleen voor. Als puber maakt ze verkeerde keuzes, zwerft ze van logeerplek naar logeerplek en belandt ze in ongezonde relaties. Haar onzekerheid verstopt ze achter een laag make-up. Bij de weerbaarheidstraining blijkt dat Grace haar eigen grenzen niet voelt en dus ook niet aangeeft, waardoor mensen misbruik van haar maken.

Op het podium geeft ze zichzelf voor het eerst bloot. ‘Ik had niet verwacht dat het zoveel zou openbreken. Ik durf nu mijn stem te laten horen.’ Sindsdien zingt ze in een band. En heeft ze een doel voor ogen: ze wil als ervaringsdeskundige werken bij het Leger. ‘Hulpverleners van het Leger werken met hun hart. Tijdens hun gebeden spreken ze liefdevolle en bemoedigende woorden. Daardoor zie ik in dat ik wél iets waard ben.’ Grace zong tijdens het kerstdiner voor officieren. ‘Mijn voorbeelden! Ik wilde laten zien: hier staat het zaadje dat jullie hebben geplant. Als ik mijn trauma’s heb verwerkt, wil ik meezaaien.’

GRACE

‘Ik kan niets.’ Die leugen in haar hoofd brokkelt langzaam af. Een hulpverlener van het Leger vraagt wat Grace (28) goed kan. Het blijft stil. Maar wat doe je dan graag? ‘Zingen, maar ik kan het niet goed hoor.’ Op het Kunst & Theater Gala zingt ze de tekst die ze voor zichzelf heeft geschreven. Zonder make-up en glitterjurk – uit zenuwen heeft ze daar geen tijd voor. Op slippers is ze voor het eerst zichzelf. ‘Mijn naam is Grace, mijn visie is veranderd, ik zie waarom ik leef.’ Sinds dat prachtige optreden veranderde er veel. Grace kreeg vrede met zichzelf.