Rens Hooijmaijers
Pinball Palace Een paleis voor flipperkasten
Marcel Kolen is al vele jaren met zijn Pinball Palace een bekende naam in de flipperwereld. Onlangs heeft Pinball Palace een nieuw pand betrokken en is met hernieuwde energie bezig om onze flipperhobby verder te laten groeien. Tijd dus om op bezoek te gaan in het Brabantse Nuland.
Een exploitant met passie voor het flipperen, dat is voor ons liefhebbers de gedroomde combinatie. De voorbije jaren hebben flipperaars al kunnen ervaren dat bij Marcel het flipperhart op de goede plaats zit. Tijd om een praatje te maken met de man achter Pinball Palace en zo toog uw Spinner-verslaggever op een maandagavond naar Nuland. Als de deur van de bedrijfsruimte opengaat, gaat het hart sneller kloppen. Het zien van een aantal flipperkasten nog in de doos doet het flipperhart namelijk altijd sneller kloppen en als je dan de trap op gaat naar de showroom... Wat een mooie line-up... Wanneer en waarom ben je begonnen met Pinball Palace? Word je op een dag wakker en denk je: ik ga met flippers iets doen?
36
Nee, niet op die manier, maar is wel een leuk verhaal. Toen ik net met een nieuwe baan was begonnen bij CANAL+ circa vijfentwintig jaar geleden kreeg ik mijn eerste leaseauto. Een geweldig grote sloep (Ford Mondeo station). Ik ben toen richting Hoek van Holland gereden naar het strand om eens te chillen. Toen hadden we nog geen mobiele telefoons dus kocht ik bij het tankstation De Vondst (vergelijkbaar met Via Via in Zuid-Holland). Dat was een geel krantje met allerlei advertenties. Soort papieren voorloper van Marktplaats. Terwijl ik daar op het strand lag, heb ik dat hele krantje lopen doorspitten en kwam ik een rubriek tegen ‘flipperkasten en jukeboxen’. Ik dacht: he, dat is leuk en vroeg me af: kun je dat kopen? Ja dus. Ik vertelde mijn toenmalige vriendin dat ik een flipperkast ging kopen. Zij zei: ‘ik denk het niet!’.
NFV Spinner Magazine | jaargang 28 | nummer 3
Lekker eigenwijs toch iemand gebeld die een mechanische Freedom-machine te koop had voor honderdvijfentwintig gulden. Uiteindelijk kwam ik bij iemand in Schijndel terecht waar de machine in een oud schuurtje stond. Hij had het altijd gedaan, maar nu toch ineens niet. Uiteindelijk dacht ik: ‘Ik ga hem proberen te maken.’ En ik kreeg de machine voor vijfenzeventig gulden mee. Er bleek van alles mis met de machine maar het belangrijkste was een spoel die verbrand was. Omdat ik niemand kende en niet wist waar ik heen moest, heb ik spoeldraad gekocht in een elektronicawinkeltje en met een afgewikkelde spoel op een boormachine een soort van zelfde lengte op de spoel gewikkeld. En hij deed het! Deze machine heb ik uiteindelijk aan een kennis verkocht
