Vastgoed Het was begin dit jaar twee jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik mis hem nog, gelukkig. Eens per half jaar haal ik het zilveren plukje haar dat ik van hem bewaar uit een buisje en houdt het even tegen mijn wang. Stiekem wacht ik dan op een wonder, maar mijn nuchtere vader had geloof ik altijd al gelijk; na de dood is er niets meer. Mijn vader was een wijs man en ik vroeg hem graag om raad. Omdat zijn ego klein was en hij iedere ruimte alleen maar vulde met een vredige wijsheid. Toch zijn de keuzes van mijn vader niet de mijne. En dat komt allemaal door de geschiedenis. De oorlog maakte een geweldige indruk op mijn vader. Een Engels vliegtuig stortte neer en mijn vader en zijn broer slopen een dag later naar het wrak. Daar vonden ze een leren handschoen, maar toen mijn oom deze aantrok zaten er nog vingers in. De kreet van ontzetting alarmeerde een Duitse soldaat die verderop op wacht stond en toen was het rennen geblazen. Gelukkig wisten de Bakkertjes te ontsnappen. Veel indrukwekkender voor mijn vader was echter de dag dat hij mijn opa huilend thuis zag komen. Mijn opa en oma hadden een sigarenzaak in Steenwijk en dat was geen vetpot. Toen daar de oorlog bij kwam kelderde de omzet en wist mijn opa zich geen raad meer.
ontslagen. Met een enorme ijver studeerde hij er in de avonduren op los en verzamelde alle diploma’s die nodig waren om nóg meer zekerheid te krijgen in het leven. Daar draaide veel om: zekerheid. Zo groeide ik ook op: financieel niet te veel risico’s nemen. Maar mijn ouders respecteerden vervolgens álle avontuurlijke keuzes die ik tóch maakte. Er was nooit een oordeel. Het is heel frappant: ik heb dankzij mijn ouders zó’n onbezorgde jeugd gehad en zó veel geborgenheid gevoeld dat ik juist daardóór doe wat ze mij nooit hebben willen aanraden: risico’s nemen. Zo besloot ik een jaar geleden om in vastgoed te stappen. Een spannend avontuur, omdat ik mezelf daarmee flink in de schulden ga steken. En er zal veel ijver nodig zijn om voldoende kennis te vergaren en niet te veel geld te verliezen. Maar ik heb er hartstikke veel zin in. En ik weet: mijn vader denkt bij alles wat ik zal doen stilletjes met me mee.
Menno Bakker HOOFDREDACTEUR
Het is uiteindelijk nog goed gekomen, maar dat beeld van een huilende vader heeft mijn vader gevormd. Na de oorlog koos hij daarom voor een baan als gemeenteambtenaar, want dan kon je niet worden
L E E S O F M A G A Z I N E O O K O N L I N E V I A W W W . O F. N L E N V O L G O N S V I A
,
EN
Meer lezen of reageren? linkedin.com/in/bakkermenno of op https://twitter.com/OF_nl
.
3
OF 2021-02
