WANDELREPORTAGE | Nederland
Wandelen langs Friese dorpen Een sloot bij Lystewierrum.
Dertig jaar geleden woonden we in Friesland. We fietsten, schaatsten en maakten kleine ommetjes door het dorp met onze pasgeboren dochter. Maar wandelen? Nee, niet echt. Afgelopen zomer keerden we terug, voor een serieuze vierdaagse rondwandeling. Opnieuw veroverden de kleine dorpen, de machtige wolkenluchten en de enorme, weidse ruimte ons hart. Æ Tekst en foto’s Britta Schmidt
Als een biljartlaken We starten in Sneek, één van de elf Friese steden. Vrienden zwaaien ons uit als we rond het middaguur in noordelijke richting over het fietspad de stad uit wandelen. We volgen het Elfstedenpad, een LAW die zoveel mogelijk het parcours van de Elfstedentocht volgt. Deze in Nederland legendarische schaatswedstrijd van bijna 200 km over natuurijs werd voor het laatst in 1997 gereden. Heel Nederland, mijzelf inbegrepen, hoopt elke winter weer op de strenge vorst die nodig is voor een volgende editie. Eerlijk is eerlijk, onze eerste kilometers vind ik niet de mooiste. We lopen langs de Zwette, de oude trekvaart tussen Sneek en Leeuwarden.
32
| Op Weg 2021-1
Met links een nieuwbouwwijkje en rechts een doorgaande weg met veel autoverkeer. Het is even doorbijten, maar in Scharnegoutum wordt het beter. In de middeleeuwen lag het aan de Middelzee, een zeearm die diep het Friese land indrong. Nu staat op de oude terp een robuuste, bakstenen kerk en ernaast de oude pastorie, strak in de lak en in gebruik als Bed and Breakfast. Verderop een dorpshuis en een bescheiden supermarkt. Het is erg rustig op straat. Na de laatste huizen ontvouwt de wereld zich op grandioze wijze. Kilometers weiland, glad en groen als een biljartlaken. Grasland zover het oog kan zien. Met hier en daar een grote
boerderij met een nog grotere, nieuwe schuur erachter. Soms oude, hoge bomen rond het erf, vaak een trampoline in de voortuin. En boven dat alles steeds die eindeloze, blauwe lucht met ontelbare helderwitte stapelwolken. Wie elke kilometer iets anders wil, heeft hier niets te zoeken. Maar wie, zoals ik, ruim wil ademhalen, die is helemaal op zijn plek.
Een enkele kievit Na een paar kilometer wandelen we Bozum binnen, zo’n vierhonderd inwoners en een dorpscafé dat open is. Op het terras drinken we een heerlijke, ijskoude rivella. In goed gezelschap van de hond van de cafébaas, die eerst
