WANDELAVONTUUR | België, Frankrijk
In de diepte wacht Membre.
De lavoir van Haulne.
GR 16
De rivieren van professor Gobelijn*
Æ Tekst en foto’s Bart Van den Eynde
Beste vibramofielen, berg fanaten en hellinglikkers, Als Mozes niet naar de Pyreneeën komt (hij mocht niet, code rood), komen de Pyreneeën naar de Mozessen van de 21ste eeuw. J’ai nommé Bart, Jakke, Michel en Dieter, eeuwige pelgrims, aanbidders van het gouden pad, moderne Livingstones living among the stones. Maar hoe haal je de Pyreneeën naar hier? Simpel: een tweedaagse van Vresse-sur-Semois naar Monthermé, en circuit, met een stafkaart uit het archief van Stroomaf** (een recente update van 1977). Dan heb je sowieso meer dan 30 km en meer dan 1300 hoogtemeters heen, en iets minder – althans dat was de bedoeling – terug. Grensoverschrijdend gedrag dat meerdere malen per dag culmineert in extatische vergezichten na een zestal adembenemende beklimmingen. De GR 16 is veruit de mooiste van België – zeg maar dat Stroomaf het gezegd heeft – en het laatste stukje in Frankrijk moet er zeker niet voor onder doen, integendeel.
60
| Op Weg 2021-1
Het zijn twee gevulde dagen: we staan op voor dag en dauw en stoppen met wandelen in de avondzon, ‘entre chien et loup’ zoals ze zo mooi in het Frans zeggen. We parkeren de wagen in Vresse naast het imposante standbeeld van een schilder en vatten de eerste beklimming aan. Het profiel van de etappe oogt als het elektrocardiogram van een twintiger tijdens een nuit blanche met Grace Jones! We nemen de eerste meander tot Membre en snijden de tweede af. In Bohan, het laatste dorpje in België, is het zo druk dat er in het straatje bij de kerk mondmaskerplicht geldt: tijd voor een koffie. Na Bohan wacht ons de derde beklimming tot aan de grens, waar we een boterham eten. Het is een prachtig plekje naast de Ruisseau du Bois Michel, ik bedoel du Bois Jean. We stappen verder richting Les-Hautes-Rivières, waar onze topoguide links naar het zuiden wijst en de GR-tekens rechts naar het noorden. We besluiten ons boekje te volgen en snijden een bocht af door een paadje te volgen dat er leuk
uitziet, zo leuk dat na 500 m de weg weg is, en we ons een weg naar beneden banen. We geraken in Naux, het eerste dorpje in Frankrijk, via een mooi pad dat zelfs niet op de stafkaart staat: hoera! Een prachtige oude spoorbrug, nu voor fietsers en voetgangers, helpt ons over de Rijn, ik bedoel Semois. Wie spoorbrug zegt, zegt trein en wie trein zegt, zegt locomotief en wie locomotief zegt, zegt machinist. Nee mis, we zijn anno 1949 en dan spreek je van ‘chauffeur en mécano’ en dat van die chauffeur mag je letterlijk nemen, getuige deze tekst bij de brug (nu snap ik ook waar het woord chauffeur vandaan komt): De 1946 à 1956 qui marque la fin du Petit Train, c’est Mr René Pellerin qui fut chauffeur sur la locomotive. “Je me levais à 3 heures du matin tous les jours. En 1949 alors que j’habitais Naux, je partais à bicyclette jusqu’à Hautes-Rivières pour préparer la loco. Je devais décrasser la chau-
