Van Japan naar Nederland op de Honda CB350E Reisverhaal. In KJMV-KONTAKT nummer 4-2020 ben ik geëindigd met mijn verhaal over mijn terugreis vanuit Japan met mijn Honda CB350. door Hans Wijmer Deel 10 - Het gebouw waarin het hoofdkwartier van de Sindh Boy Scouts Association is gevestigd, bestaat uit een kantoorgedeelte, enkele lokalen voor de padvindersactiviteiten, een woning voor de beheerder en een gastenverblijf. Dit alles gelegen rondom een binnentuin waar ik via een poort mijn motor kan stallen, een veilig gevoel. Na de avondmaaltijd is het gezellig keuvelen met Zahid Nabi Khan, de beheerder, tot het tijd is om naar bed te gaan. Halverwege de nacht verstoord een vreemd onbestemd gevoel in mijn buik mijn slaaprust. Niet veel later kondigen de eerste krampen zich in alle hevigheid aan. Nog half slapend leg ik de afstand naar het toilet af in recordtijd, alsof ik een nieuw wereldrecord op de 60 meter sprint probeer te vestigen. Die nacht moet ik vijf keer en ’s morgens vroeg nog twee keer naar het toilet. Montezuma heeft toegeslagen is mijn conclusie of om geografisch meer in de buurt te blijven: ik heb de Delhi Belly. Ik voel mij beroerd, belabberd, leeg en geheel uitgewrongen en het restaurant van gisteren in Karachi stond nog zo goed aangeschreven. Uiteindelijk kwam het hierop neer: een dag plat, rusten; Ik voel mij echt gammel. Uit mijn EHBO-doos neem ik een tablet loperamide. In de patio van het gebouw onder de schaduwrijke arcade lig ik op een charpai, het traditionele bed van het Indiase subcontinent, bij te komen van de inspanningen van de afgelopen nacht. De bezorgde beheerder, die mijn conditie zich persoonlijk aantrekt ondanks mijn bezweringen dat hem geen blaam treft, verzorgt mij met veel muntthee en biscuits – een soort Petit Beurre – en om mijn spijsverteringskanaal te sparen eet ik ’s avonds slechts witte rijst. Deze onvrijwillige rustdag gebruik ik om verder te lezen in ‘Seven Pillars of Wisdom’ van T.E. Lawrence, het enige meegenomen boek. Tegen de avond voel ik mij al een stuk beter, gelukkig heb ik geen koorts. Ongestoord kom ik de nacht door en hoewel nog een beetje katterig, besluit ik toch te vertrekken, want ik had volgens mijn inmiddels achterhaald reisschema gisteren, 23 april 1972, al in Jalalpur Jattan behoren aan te komen. Tijdens het opladen komt de heer Gills, de provinciale secretaris van de Sindh Boy Scouts Association, op bezoek met een paar stafleden. Ik maak nog even tijd vrij voor een praatje. Vervolgens is het een kwestie van handje schudden, een foto nemen en dan snel wegwezen: het is inmiddels al 10 uur geworden De route uit Hyderabad gaat over de AH 73, die samenvalt met de National Highway 5 (N-5), en heeft als einddoel voor vandaag Khairpur 280 km verderop. De kwaliteit van deze weg verschilt nauwelijks van de wegen waarop ik in India heb gereden: een tweebaansweg met variabele breedte die
de loop van de Indus, die op enkele kilometers links van mij stroomt, volgt. De Indus is met zijn zijrivieren in de bovenloop de belangrijkste rivier van Pakistan. De rivier is voor Pakistan net zo belangrijk als de Nijl is voor Egypte. Om de afvoer van het rivierwater te verminderen heeft men een aantal barrages aangebracht. Het water wordt vervolgens via irrigatiekanalem ‘afgetapt’ om de omliggende gronden te bevloeien zodat deze voor landbouw gebruikt kunnen worden.
Waar ik in India onderweg veel buffels of koeien als lastof trekdier zag, is het in Pakistan de dromedaris. Onderweg passeer ik dan ook veel van deze dieren die vaak zwaar beladen in een karavaan van twee of meer of anders ingespannen voor een kar zich moeizaam sjokkend voortbewegen. Ondertussen bezorgt de bagagedrager weer voor problemen: gelukkig geen breuk, maar wel de vaker voorgekomen ‘onttrekkingen’, veroorzaakt door de belasting van de fotokoffer in samenwerking met het wegprofiel. De weg deint namelijk op en neer als golven in de ‘roaring forties’.
