EVENT
Όταν ο «Αβέρωφ» επέστρεψε στα Ψαρά του Δημήτρη Καπράνου
Ας μιλήσουμε πρώτα για τη Χίο. Το πανέμορφο νησί των ναυτικών και του Ομήρου. Πάντα απορούσα με το ότι σε ένα τόσο όμορφο, πλούσιο και ιστορικό νησί να μην υπάρχει όχι ένα, αλλά περισσότερα ξενοδοχεία πολλών αστέρων. Με τα χρόνια, αντιλήφθηκα ότι οι Χιώτες δεν «καίγονται» για την «τουριστική αναβάθμιση» του τόπου τους. Ναυτικοί οι περισσότεροι από τους κατοίκους, κάτι το δημόσιο, κάτι η παροχή υπηρεσιών, κάτι η αλιεία και η κτηνοτροφία και φυσικά η ελιά και η μαστίχα, φτάνει για να είναι η οικονομία στα καλά της και ο κόσμος σε καλό επίπεδο. Κι αν βάλεις το Πανεπιστήμιο, με τα Ναυτιλιακά και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων, και τις στρατιωτικές μονάδες, τι να τον κάνεις τον μπελά του τουρισμού; Η Χίος, λοιπόν, είναι ένα πεντακάθαρο νησί, με την πόλη περιποιημένη και προσεγμένη, με καταστήματα καλοστημένα και με τιμές που δεν έχουν να ζηλέψουν από την Αθήνα. Η προκυμαία γεμάτη νεολαία και ήχους, το πλακόστρωτο με τα σχέδια εξαίσιο. Δεν είναι η Χίος από τα νησιά που ερημώνουν τους χειμώνες. Η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Οι πλαζ, που κλείνουν και ερημώνουν, φιλοξενούν έτσι κι αλλιώς ντόπιους, καθώς οι περισσότεροι από τους επισκέπτες του νησιού τα προ του ιού καλοκαίρια ήταν Τούρκοι, που περνούν από τα παράλια της Μικράς Ασίας στο νησί της μαστίχας, που τόσο αγαπούν. Κι ύστερα, γιατί να ερημώσει η Χίος; Και το σινεμά της το έχει και τα κλαμπ της τα έχει και τα αθλητικά της σωματεία τα έχει και το 48 SHIPPING SEPTEMBER 2021
αεροδρόμιό της το έχει που τη συνδέει με την Αθήνα και σύνδεση ακτοπλοϊκή καθημερινά με τον Πειραιά και δις της εβδομάδος με Θεσσαλονίκη. Έχει και την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, έχει και το Ναυτικό Λύκειο ΤΕΕΝS.Τί λείπει; Φυσικά, έχει κι εκείνα τα μαγικά μεσαιωνικά χωριά, τα υπέροχα μοναστήρια. Χωριά όλα με ζωή και δράση. Σας τα γράφω όλα αυτά, ενώ ταξιδεύουμε με ένα αρκετά γρήγορο σκάφος για τα Ψαρά, από τη Χίο. Έχουμε πέσει σε ένα δυνατό εξάρι και το σκάφος πάει κι έρχεται, βουτάει στο κύμα και, φυσικά, ο φορητός μου υπολογιστής χορεύει σαν τρελός. Τα ποτήρια και τα μπουκάλια στο σκάφος κροταλίζουν συνεχώς κι εγώ, ο δυστυχής, γράφω πέντε λέξεις με κόπο και περιμένω να σταματήσει το σκαμπανέβασμα για να συνεχίσω. Τόσα χρόνια, έχοντας ταξιδέψει από τον Σαρωνικό ως την Βόρια Θάλασσα και έχοντας διανύσει τα νορβηγικά παράλια με ιστιοπλοϊκό, πρώτη φορά έχω την εμπειρία να γράφω και ταυτόχρονα να χορεύω το πιο τρελό θαλάσσιο ροκ-εντ-ρολ της ζωής μου! Το Αιγαίο, αφρισμένο και καταγάλανο, στα αριστερά μας η Χίος, που μοιάζει ατέλειωτη και μπροστά, αχνοφαίνονται τα Ψαρά. Με δεκατρία μίλια ταχύτητα και το κύμα μας έρχεται με ορμή στην πλώρη. Η ώρα πλησιάζει έξι και τώρα μπαίνουμε στο ήρεμο λιμάνι του νησιού, έχουμε ήδη καθυστερήσει λίγο για τις εκδηλώσεις. Κι εγώ σας χαιρετώ αφήνοντας τα σπουδαία για αύριο. Ήταν μια εμπειρία. Να είμαστε καλά…
Στα Ψαρά, προπύργιο του Ελληνισμού Mε το που μπαίνει το πλεούμενο στο λιμάνι των Ψαρών, το μάτι πέφτει στο κατάλευκο, υπέροχο άγαλμα, δωρεά του ναυτίλου Θανάση Μαρτίνου, που αναπαριστά τη Δόξα, η οποία μοιάζει, πράγματι, να βαδίζει «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη». Και καθώς ο ήλιος ετοιμάζεται να βυθιστεί στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, η εικόνα γίνεται ακόμη πιο υποβλητική… Δεν μπορεί να μη συγκινηθείς, να μη σε αγγίξει η αύρα του ηρωικού νησιού, της μικρής αυτής πέτρινης κορυφής, που υψώνει περήφανα το ανάστημά της στα νερά του αρχιπελάγους και φωνάζει «είμαστε εδώ, φυλάσσοντας θαλάσσιες Θερμοπύλες»… Είχα έλθει στα Ψαρά, για πρώτη φορά, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60. Θυμάμαι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι, με βαρ-
