Leven zonder antwoorden
M VRAGEN
Ik hou van vragen. Van open, nieuwsgierige vragen. Ik vind het fijn om ze te stellen en ook fijn om ze te beantwoorden. Daar waar vragen eerlijk beantwoord worden, ontstaat helderheid. En daar houd ik van, van helderheid. Het geeft me houvast. Ik weet hoe ik me tot iets of iemand moet verhouden, als de zaken helder zijn.
76 | THEOPTIMIST.NL |ZOMER 2020
Maar soms, merk ik, kun je te veel vragen stellen. Tien jaar lang had ik de ziekte van Lyme. Waarom is mij dit overkomen? Wat heb ik hier te leren? Die twee vragen heb ik mijzelf eindeloos vaak gesteld. En ik kon velerlei antwoorden verzinnen, maar ik kwam er geen steek verder mee. Ik zocht antwoorden, omdat ik houvast zocht. Ik zocht controle over wat me overkwam. Ik wilde de ziekte kunnen beheersen. Als ik wist wat ik te leren had, dan kon ik mijn herstel bevorderen, zo beredeneerde ik. Maar zo werkte het niet. Het had eerder een averechts effect. Er zat iets krampachtigs in het willen weten. Het voedde de frustratie en de machteloosheid en bracht onnodige spanning. Terwijl mijn hele lijf alleen maar riep om ontspanning en overgave. Loslaten. Toeven in het niet weten. Leven zonder antwoorden. Dat was de grote uitnodiging. Let go, let God. Daar ging het om. Te vertrouwen dat vanuit het optimaal steunende interactieve grote geheel, alles dienend is. Zelfs als het niet zo lijkt. Dan toch blijven vertrouwen. Het optimale evenwicht ontstaat vanzelf.
