Wyniki pozyskane we wcześniejszych etapach naszych badań wskazywały, że znaczna część badanych podkreślała pewną ambiwalencję w stosunku do funkcjonowania w tym czasie więzi międzyludzkich. Z jednej strony dostrzegalne i odczuwalne było poczucie niedoboru relacji. Zmiana trybu pracy i edukacji, zamknięcie w domach, ograniczone możliwości przemieszczania się, zmiany sposobów spędzania czasu wolnego – to wszystko sprawiało, że pozostawaliśmy w konieczności w oddaleniu od wielu naszych bliskich. Z drugiej jednak strony, niedoborowi relacji towarzyszył paradoksalnie ich nadmiar. Te same uwarunkowania sprawiały, że byliśmy zdani na przebywanie wciąż w towarzystwie tych samych osób. Nowe dylematy wynikające z wyjątkowej sytuacji potęgowały napięcie emocjonalne, a zamknięcie w jednej przestrzeni skutkowało brakiem możliwości odcięcia się od innych, bycia samemu. Stąd też zdjęcia prezentujące wspólnotowość i więzi w trakcie pandemii można potraktować jako obrazy tych właśnie dylematów i napięć, oscylujących pomiędzy nadmiarem i niedoborem relacji z innymi. Bycie obok (więcej s. 167-171 →)
Czas lockdownu, jako okres (przynajmniej częściowej) separacji od innych osób (rodziny, znajomych, współ179
