e ll e
wonder woman
Elke maand geeft Barbara De Munnynck het woord aan een vrouw die zich inzet voor een betere wereld.
MAGALI DE BIOLLEY blijft de honger in Afrika aankaarten
“Ik ben 28 en zou mijn leeftijdsgenoten willen wakkerschudden. We leven in een social media-bubbel en consumeren vooral het nieuws dat op ons afkomt. Er is weinig interesse in politiek of verre wereldproblemen. Dat frustreert me! Je mag Somalië niet opzijschuiven als ‘zo’n typisch, arm land in Afrika’. De herdersfamilies daar zijn veerkrachtig, maar ze hebben onze hulp nodig. Hun vee sterft door de aanhoudende droogte. Een gemeenschap die 200 kamelen verliest – dat moet je zien als een bedrijf dat over de kop gaat. Ik ben gevoelig voor onrecht, maar was nooit het type om op straat te gaan betogen. Ik geloof meer in dialoog en bemiddeling. Na mijn studies politieke wetenschappen en internationale relaties liep ik stage in onder andere Libanon en Jordanië. Ik leerde er hoe belangrijk het is om de lokale cultuur te respecteren als je bemiddelt. Je moet je westerse evidenties loslaten. Momenteel werk ik al een kleine vijf jaar voor Oxfam. Zo verschoof mijn blik naar Afrika. Voor Oxfam België werkte ik langere tijd op een project in de Sahel, een regio geteisterd door gewapende conflicten. De economische situatie is er barslecht: mensen hebben maar beperkte toegang tot voedsel, jobs en medische zorgen. Door dat gebrek aan kansen sluiten dorpelingen zich aan bij een bende. Als je dan ziet welke eisen de internationale gemeenschap verbindt
aan haar hulpverlening ... Dat is geen respectvol partnerschap, maar een neokoloniale aanpak. En dat werkt niet. Intussen maak ik deel uit van het crisisteam van Oxfam International. Ik zit nu drie maanden in Kiev, na twee termijnen in Somalië. Het contrast is groot. De Europese en Amerikaanse solidariteit met Oekraïne is sterk en dat is fantastisch, want het land heeft steun nodig. Tegelijk ben ik geschokt. Ik heb een half jaar geprobeerd om 2% extra fondsen te werven voor de honger in Oost-Afrika en dat bleek onmogelijk. Terwijl voor mij elk leven evenveel waard is. In Somalië, Ethiopië, ZuidSoedan en Kenia zijn 22 miljoen mensen in levensgevaar. Elke minuut komt er een hongerdode bij. Die landen zorgen voor amper 0,1% van de CO2-uitstoot, maar gaan gebukt onder de gevolgen van de klimaatverandering. Waar is onze verantwoordelijkheidszin, onze empathie? Ik heb Somalische vrouwen gevolgd, gefotografeerd en hun verhalen opgetekend. Mensen die tien jaar geleden een goed leven hadden, wonen nu in kampen. Als de media hun verhalen zouden oppikken, kregen ze misschien weer een toekomstperspectief. Media-aandacht zorgt voor steun en een beetje meer fondsen kan zoveel verschil maken. Daarom blijf ik praten over Afrika. Over hongersnood mogen we niet zwijgen.”
PERSDOC.
“EEN FAMILIE DIE HUN DIEREN VERLIEST? DAT MOET JE ZIEN ALS EEN FAILLISSEMENT”
22 ELLE magazine
_ELLENL_225_Wonderwoman_lh_AD_JV.indd 22
10/01/2023 16:14