INFORMATOR nr. 53

PISMO

Zdzisław Nitka, 7 Best, 2022, olej, płótno, 100 × 100 cm.

SPIS TREŚCI

WSTĘP 2 ZDZISŁAW I YOLA .............................................................................................................. 4 PAWEŁ JACH ....................................................................................................................... 6 BARBARA KOZŁOWSKA 8 JUBILEUSZ 75. LAT OKRĘGU 10 KAZIMIERZ PAWLAK PROJEKT 4.0 14 IMPRESJE KŁODZKIE 18 ODESZLI 2022 20 Z WNĘTRZA NA ZEWNĄTRZ I ODWROTNIE. ........................................................... 24 NASZE GALERIE 30 LISTA WYSTAW W NASZYCH GALERIACH 34 LISTA INDYWIDUALNYCH WYSTAW CZŁONKÓW 36 ZARZĄD PRZYPOMINA 38 ZASŁUŻONY KULTURZE GLORIA ARTIS 39 XXVI ZWYCZAJNY WALNY ZJAZD DELEGATÓW ................................................... 40

INFO O SKŁADKACH ........................................................................................................ 42 AKCJA ŚWIĄTECZNA PACZKA 2022 43

KOLEŻANKI I KOLEDZY

Czas płynie nieubłaganie i oto zbliża się koniec kadencji aktualnych władz Okręgu. Patrząc wstecz na mijające 4 lata muszę przyznać, że prawie przez dwa lata mieliśmy utrudnione działania przez Covid. Ograniczenia w wystawach i projektach artystycznych, niższe wpływy z najmu naszych lokali czy pandemiczne ograniczenia kontaktów i spotkań nie pozwoliły nam w pełni realizować ustalonych planów. To był trudny czas, ale z chwilą zdjęcia części ograniczeń, Zarząd miał szansę powrotu do statutowych zadań. Z dużych projektów warto wspomnieć dwa plenery przygotowane i finansowane przez Okręg oraz ważną dla nas jubileuszową wystawę na nasze 75 lecie. O tych wydarzeniach przeczytacie na kolejnych stronach Informatora z numerem 53.

W listopadzie odbył się w Warszawie Walny Zjazd Delegatów, na którym dokonano wyboru nowych władz Zarządu Głównego ZPAP.

Nowe władze naszego Okręgu zostaną wybrane w połowie lutego na przygotowywanym Walnym Zebraniu Członków. Liczymy na Waszą obecność i aktywny udział w wyborze władz. Mamy nadzieję, że nasze zebranie rozpoczniemy od uroczystego wręczania, przyznanych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, medali Gloria Artist oraz odznaczeń Zasłużony dla Kultury Polskiej, o większość których wnioskowaliśmy za pośrednictwem Zarządu Głównego ZPAP.

Również w listopadzie zakończyła się wystawa „Po Sztuce”. Spotkała się z bardzo pozytywnym odzewem. Pozostały po niej wspomnienia udanego wernisażu, interesującej ekspozycji i katalog, który już od grudnia uczestnicy wystawy mogą odbierać w biurze Okręgu na Jatkach.

Na przełomie roku zaprezentujemy w Lewinie Kłodzkim, Wałbrzychu i we Wrocławiu poplenerową wystawę pt: „Impresje kłodzkie”. Katalog i prezentacje przygotowaliśmy dzięki wsparciu Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu oraz Prezydenta Miasta Wałbrzych.

fot. Jacek Samotus

Zarząd nie zrealizował wszystkich swoich planów i zamierzeń. Na część z nich zabrakło środków, a inne zweryfikował czas. Niektóre z nich powinny być kontynuowana w przyszłej kadencji równolegle z nowymi projektami. Jestem gotowy stanąć na czele przyszłego Zarządu, by wykorzystać nabyte doświadczenie do poprowadzenia naszego stowarzyszenia do kolejnego jubileuszu.

Składam w imieniu Zarządu Okręgu wszystkim naszym członkom życzenia zdrowia, pomyślności oraz realizacji życiowych i artystycznych planów w nowym 2023 roku.

Kazimierz Pawlak Prezes Okręgu Wrocławskiego ZPAP

Mars i Wenus, Oskar i Alma, Marc i Bella, Bob i Sara, Paul i Linda, Georg i Elke, Zdzisław i Yola. On i Ona, wrocławskie małżeństwo artystyczne, ze sobą i ich pasją do sztuki od ponad czterdziestu lat. Najpierw uczęszczali do wrocławskiego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, gdzie byli w tej samej klasie; zaraz potem, w czasie stanu wojennego, wzięli ślub i kolejne lata studiowali malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w pracowni profesora Józefa Hałasa. On został w swojej uczelni jako mentor dzielący się swoją wiedzą z młodzieżą artystyczną. Ona stała się animatorką życia kulturalnego, prowadząc Salonik – miejsce dla muzyki i sztuki w Obornikach Śląskich. Ale ponad wszystko oboje są malarzami. Sztuka zdominowała ich otoczenie i dni powszednie; największy pokój w ich domu jest pracownią, garaż, gdzie przez jakiś czas był samochód, stał się magazynem obrazów, książki o sztuce i katalogi wystaw rozpychają się wszędzie, w domu unosi się zawsze zapach farb olejnych i żywicznej terpentyny. Nitka i Nikt są artystami „pokolenia lat osiemdziesiątych”, przypisani do ruchu europejskich i amerykańskich twórców, takich jak: Georg Baselitz, Anselm Kiefer, Julian Schnabel lub Enzo Cucchi, którzy zaznaczyli swoją obecność w ówczesnym rozdziale historii

Zdzisław Nitka, Spacer z psem, 2005, olej na płótnie, 70 × 100 cm.

Zdzisław Nitka, Oskar i Alma, 2022, olej na płótnie, 200 × 300 cm.

sztuki, proponując obrazy ekspresyjne, narracyjne i eklektyczne.

We Wrocławiu obok nich w tej stylistyce tworzyli również Krzysztof Skarbek, Eugeniusz Minciel i grupa Luxus.

„Zbuduj most i niech się zawali”, według Jego i Jej to sentencja, która stanowi zrozumienie idei i kreacji twórczej. W sztuce rację bytu posiadają dzieła nieprzewidywalne i wywołujące efekt zaskoczenia. Współczesna sztuka nie wymaga komentarza ze strony twórcy. Malarz nie musi być również postacią społeczną czy opiniotwórczą. Owszem, artysta może zbudować most, lecz jeśli ma się stać on dziełem sztuki – musi runąć w nurt rzeki.

Edyta Mordka

Yolanta Nikt, Zalśniła cytrynowo, 2020, olej na płótnie, 120 × 110 cm.

Yolanta Nitka Nikt, Plamki z konikami, 2021, rysunek, 50 × 70 cm.

Fot. Marcin Łaszek, 2017.

Zdzisław Nitka i Yolanta Nitka Nikt

i Yola

PAw E ł J A ch

„Rolą artysty nie jest niewolnicze naśladownictwo natury, lecz nadawanie formy wizualnej własnym marzeniom.”

Denis

Paweł Jach, inspirując się słowami Maurice’a Denisa w sposób świadomy i nieodmienny kreuje swój świat malarski. Dotychczasowe poszukiwania i osiągnięcia twórcze, kilkuletni epizod z wyrobem biżuterii, podyplomowe studia z zakresu pedagogiki i filozofii/etyki, fascynacja literaturą sci-fi i fantastyczną, postanowił uzewnętrznić w opracowanym około 2015 roku projekcie plastycznym „IKONY Z MEGO IMAGINARIUM”.

Arte-fakt MM-01, relief z płyt MDF, 100 × 70 cm.

Maurice

Arte-fakt AO-01, pastel, 100 × 70 cm.

Portret matki –pastel, 56 × 44 cm.

Projekt polega na stworzeniu dwóch cyklów dzieł: olejnych i pastelowych obrazów imitujących płaskorzeźbione plakiety oraz rzeczywistych bas­reliefów. W zamierzeniu są to olejne obrazy figuratywne (akty, portrety, martwe natury, pejzaże, fantasy), pastelowe kompozycje abstrakcyjne oraz reliefy w stylu steampunk.

Pomysł nie sprowadza się tylko do rozwiązań formalnych ­ służyć ma też do przekazania przemyśleń pozaartystycznych. Za pomocą podjętych tematów, przedstawionych postaci, symbolicznych rekwizytów oraz sentencji umieszczonych w dziełach, artysta podkreśla zachwyt pięknem kosmosu, ziemskiej przyrody i ludzkimi osiągnięciami. Np. w serii „Multikulti” deklaruje swój racjonalistyczny, ateistyczny światopogląd i etykę świecką, ale i prawo innych ludzi do głoszenia odmiennych światopoglądów, wierzeń, religii i subkultur. Natomiast w serii „Hortus conclusus” aprobatę dla naturyzmu, związków partnerskich, philianizmu, hippisowskiej idei wolnej miłości, dla środowisk LGBT i różnych tożsamości płciowych.

Taki zakres treści ideowych przekazu pozaplastycznego, a nie tylko „sztuki dla sztuki”, czyni te dzieła poniekąd sztuką programową. Nie chodzi mu jednak o manifest, propagandę, agitację czy przekaz podprogowy. Mówi: „pragnę zostawić po sobie coś więcej niż ślad węglowy i górę śmieci, kieruje mną przeświadczenie, że to nasze dzieła są jednym ze sposobów zaistnienia w życiu i po śmierci”. Tak więc, artysta w powstałych pracach oddaje cząstkę siebie, a widz może nie tylko oceniać ich walory plastyczne, ale także dzięki nim poznać twórcę, jego stosunek do świata i ludzi, spełniając tym marzenie autora o nieśmiertelności.

Arte-fakt MM-02, relief z płyt MDF, 135 × 200 cm.

Arte-fakt MC-01, olej na płótnie, 100 × 100 cm.

Piotr Micek

B A r BA r A KOZ ł O ws KA

From East to West Through the Globe Towards the Moon…

Pod tym tytułem 30 września otwarto wystawę prac i dokumentów działalności Barbary Kozłowskiej (1940 – 2008) w galerii Kunstverein w Amsterdamie. Wystawa będzie czynna do 17 grudnia 2022 w nowym lokalu przy Pieter Baststraat 35 . Ekspozycje przygotowała Yana Foque. Wystawa ukazuje charakter twórczości polskiej malarki i rzeźbiarki, performerki i konkretystki. Dwie duże realizacje stanowią rodzaj intencjonalnej ramy dla opowieści o dziejach życia i twórczości Wrocławianki.

Najpierw jest, od razu przy wejściu, wielki kwadrat barwny “Green” z 1973 roku (pierwotnie w galerii Richarda Demarco w Edynburgu), drugim obramowaniem są „Negatywy fikcji” (premierowy pokaz w BWA we Wrocławiu w 1976 roku). Rok 1976 to zbiór 356 czarno – białych podziałów standardowej kartki na dzień i noc, tutaj w nowym, przestrzennym układzie. Poprzednie realizacje w różnych układach przestrzennych, ostatnio w Muzeum Współczesnym Wrocław w 2020 r. Dokumenty „Linii granicznej” – od wyprawy nad jezioro Bajkał (Syberia 1967) do wybrzeża Pacyfiku

w Y stAwA P r A c I DOK um EN tów DZIA ł ALNO śc I B A r BA r Y KOZ łO ws KIEJ (1940 – 2008) w g ALE r II Ku N stv E r EIN w Amst E r DA m IE

(Kalifornia 1990) to projekty, notatki i fotografie rejestrujące koncepcje – z przeniesieniem “Linii” na Księżyc (Morze Kopernika 1972) i realizacje na wybrzeżach innych mórz (Bałtyk 1970, Północne 1973, Śródziemne i Atlantyk 1975). Tym głównym motywom aktywności danym od nowa in situ i zobrazowanym przez dokumenty towarzyszą relacje z performansów dokamerowych (np. „Tu i Tam” 1974) i realizowanych na żywo (np. „Arytmia” 1980). W gablotkach pieczołowicie ułożono relacje ze spotkań w galerii Babel czyli otwartej pracowni artystki (1968 – 1981) będącej punktem oparcia dla aktywności artystów niezależnych. Yana Foque – kuratorka, opracowała tę ekspozycję z niezwykłym wyczuciem istoty dzieła Barbary. Podział na salę dolną i górną z perfekcyjnym doborem prac i dokumentów umożliwił zwiedzającym wnikliwe przyjrzenie się tej zastanawiającej aktywności. Przedstawiono na wystawie także wydawnictwo – monografię twórczości Kozłowskiej w redakcji Mariki Kużmicz w dwujęzycznej wersji. Ulotka przygotowana przez organizatorów zręcznie skonfrontowała prezentację polskiej artystki z najnowszym „trendem” „rewolucyjnych zobowiązań muzeów sztuki współczesnej” oferowanym holenderskiej, a w zasadzie międzynarodowej publiczności (Stedelijk Museum, lipiec 2022), Wybrano z tekstów Barbary zbiór haseł definiujących jej postawę daleką od lewackiej ideologii. Ale zaznaczono, że patrząc z perspektywy wzajemnych powiązań sztuki i ekologii „prace Kozłowskiej należy uznać za prekursorski, a przynajmniej historyczny filar obecnego nurtu sztuki współczesnej, który w podobny sposób łączy te dwie dziedziny”. Jednocześnie przypomniano, że „Barbara nie chciała być nazywana artystką feministyczną” Może dlatego na otwarcie przybyło ponad sto osób w różnym wieku i profesji, a szampana i piwa nie brakło do późnych godzin nocnych przy rozmowach o sztuce, o świecie i towarzyskiej wymianie ciekawostek.

Zbigniew Makarewicz

Barbara Kozłowska, Negatywy fikcji, 1976 ­2022

J u BILE us Z 75. LAt

wY stAwA „P O sZ tuc E ” 75. LAt O K ręgu w r O cł Aws KIE g O ZPAP 30.09 – 30.10.2022 PA ł A c hAt Z f ELD ów, u L . wI tA s tw O s ZA 30 w E w r O cł Aw I u

Rocznice i jubileusze są często okazją do uroczystego świętowania radosnych wydarzeń lub uczczenia ważnych postaci. Stają się także okazją do dobrej zabawy, wspomnień, nawiązywania nowych znajomości czy zacieśniania dawnych relacji. Nie inaczej było w przypadku wystawy „Po Sztuce”, zorganizowanej przez Okręg Wrocławski ZPAP z okazji 75. lat istnienia.

Ten znaczący jubileusz, przypadający na rok 2021, został przesunięty w czasie, w związku z pandemicznymi obostrzeniami oraz ich skutkami, dlatego zbiorowa wystawa prezentująca twórczość członków dolnośląskiego Okręgu ZPAP odbyła się z pewnym opóźnieniem.

Mimo to, zarówno uroczysty wernisaż w przestrzeniach dawnego Pałacu Hatzfeldów, jak i sama ekspozycja, były poniekąd wielkim spotkaniem twórców Dolnego Śląska, będących członkami ZPAP. Wystawa stała się okazją by środowisko mogło spotkać się po miesiącach przymusowej izolacji, czy rozłące z powodu dzielących nas kilometrów, lat i różnych okoliczności. Można też uznać przekrojowy charakter ekspozycji, za symboliczne spotkanie

rozmaitych dyscyplin artystycznych, stylów a także osobowości i pokoleń. Wśród prezentowanych prac 154 uczestników, można było odnaleźć dzieła reprezentujące dokonania twórcze w dziedzinach malarstwa, rysunku, grafiki, rzeźby, fotografii, konserwacji dzieł sztuki, tkaniny artystycznej, ceramiki i szkła. Szerokie spektrum dzieł przedstawiało bogactwo kultury i sztuki Wrocławia i Dolnego Śląska, a także różnorodność tutejszego środowiska artystycznego. Była to rzadka okazja, by w jednym miejscu zobaczyć tak rozmaity i obszerny przekrój dzieł plastycznych.

Miejsce ekspozycji nie było przypadkowe, dawny pałac Hatzfeldów przez dekady znany był jako siedziba wrocławskiego BWA, będąc dla artystów i miłośników sztuki symboliczną świątynią sztuki. Przestrzenie pałacowych sal nie raz gościły

znamienitych artystów, a także młodych adeptów sztuki, lecz zawsze pokazując najciekawsze przejawy sztuki w Polsce.

Trwałość Biura Wystaw Artystycznych w tym miejscu została przerwana, wraz z decyzją o przeniesieniu siedziby galerii w inne miejsce. Pałac otrzymał szansę na nowe życie, dzięki spółce Rafin, której Zarząd zakupił działkę i zabytkowy budynek, by przywrócić mu przedwojenny blask i nadać nową funkcję. Wkrótce rozpoczyna się remont obiektu a po jego zakończeniu, powstanie tam luksusowy hotel.

Zarząd Okręgu Wrocławskiego, poczynił starania i uzyskał zgodę obecnego właściciela, by symbolicznie pożegnać się z tym budynkiem, organizując jubileuszową wystawę Okręgu, która pokazuje dorobek artystyczny wielu twórców tego regionu. Tytuł wystawy ma być grą słów. „Po Sztuce” stało się hasłem przewodnim wystawy, bo każdy z uczestników miał wybrać po jednej pracy ze swojego dorobku, a równocześnie wystawą zorganizowaną po raz ostatni w tym miejscu. Idąc dalej, można zadać sobie pytanie, co będzie „Po Sztuce”? Rozważyć los sztuki w tym mieście i regionie. Niech tytuł stanie się motywacją do rozważań, lecz tych optymistycznych, prowadzących do działań i planów na przyszłość. Oby dla wszystkich twórców, przyszłość „po sztuce” okazała się wyłącznie świetlana i pełna sukcesów.

Paweł Rojek – prezes spółki Rafin, Sebastian Lorenc – wiceprezydent Wrocławia, Tomasz Kucharski – wiceprezes ZG ZPAP

Za nami trudny czas pandemii, trwamy wciąż w cieniu koszmarnej wojny, nie są to okoliczności zachęcające do optymizmu. Dlatego tym bardziej cieszą nas okazje do wspólnego świętowania, jaką był jubileusz ZPAP Okręg Wrocławski i towarzysząca temu obszerna wystawa. Znów wszyscy byliśmy razem, wśród pięknych dzieł, dobrze znanej architektury, otoczeni przyjaciółmi i gośćmi. My, artyści Dolnego Śląska, byliśmy na chwilę w swoim, bezpiecznym „azylu sztuki”.

Adam Włodarczyk

Coś z niemal niczego, rzeźba wyczarowana ze składników – zdawałoby się – pierwotnie nie mających ze sztuką nic wspólnego, kolor wydobyty z monochromatycznych bez mała substancji –tak pracuje Kazimierz Pawlak. Profesor Akademii, uczeń Zbigniewa Horbowego i Ludwika Kiczury, nauczyciel pokoleń artystów, sam artysta cierpliwy i uważny wobec tworzyw i ludzi. Laureat nagród i człowiek towarzyski w ciszy i samotności kształtujący szkło. Przez cztery dekady ze szklanych grysów i odłamków przemyślnie przekształcanych, z kawałków i fragmentów misternie łączonych, z nitek nizanych i zaplatanych z wytrwałością tkacza wyprowadza w światło swoje szklane obiekty. W światło, bo właściwie materia tutaj, to tylko kolor i ono – w lśnieniach, załamaniach, migotliwości. Projekt 4.0 pokazuje te najsubtelniejsze z rzeźb, formowane z włókna szklanego, tkaniny z niego wykonanej i siatki z włókna technicznego używanego do prac ociepleniowych na elewacjach budynków, czyli tworzyw pozornie zupełnie do artystycznych celów nie przeznaczonych. A jednak… Cóż może sprawić wyobraźnia twórcy! Nadaje on powierzchniom obiektów różne faktury: od srebrzystej, lekko

zgrzanej, do zielonkawej, szklanej nitki gubiącej pierwotną cechę użytego materiału. Jego kreacje mają wysmakowane, perłowe, chłodne barwy. Wykonane nowoczesnymi technikami przedmioty światło transformuje w zjawiska niemające wieku, czerpiące szlachetność z patyny czasu, a zarazem upodobnia do tiulów, batystów i koronek, tych wszystkich delikatnych i przeziernych tkanin, właściwych arystokratycznym ubiorom, uczynionych niejako po to, by nadawać alabastrowy odcień temu, co pod spodem. Przenika przez nie mleczna poświata, tak jakby rzeczywistość, którą próbują zamknąć te quasi­naczynia stała się oprzędem z włókna szklanego, przestrzenią symboliczną stworzoną przez artystę, „w której nigdy nie byliśmy, lecz która wydaje nam się od zawsze znana, jak gdyby była naszą wewnętrzną obcą krainą, utraconą i czasem na krótko odzyskiwaną”. Kokony, misy i wazy, jednak nie takie, których można użyć na stole. Można w nich za to gromadzić światło i marzenia.

P r

tA c JA m ONO gr A f II

Ta książka o artyście jest jak podróż, prowadzi przez zmieniające się czasy, kolejne przebudowy, burzenie albo niszczenie starego i zastępowanie go nowym. Tak w sensie fizycznym jak i tym innym, trudniejszym do uchwycenia. Składa się z kawałków jak krajobraz za oknem jadącego pociągu, tak jak ludzie ukazujący się i znikający w korytarzu wagonu, idący gdzieś dalej, widziani tylko przez chwilę. Bowiem „rzeczywistość, opisana, namalowana czy sfilmowana jest zupełnie inna niż ta dana nam bezpośrednio, […] im gładszy opis tym od niej dalej. Więc niech będą pomieszane ze sobą wycinki prasowe, ustępy z książek, osobiste wspomnienia, reminiscencje z dzieł przeczytanych”, niech podróż Kazimierza Pawlaka lepi się z fragmentów na podobieństwo jego rzeźb szklanych, w których łączy on, dopasowuje i klei różne elementy, jak karteczki i fiszki w jego archiwum, niech przypomina to, co bez zapisu w jego dziele i słowie popadłoby w niepamięć.

EZEN

„P OD róŻNIK . O  ŻY c I u I  s ZKLE K AZI m IE r ZA PAw LAKA” NAPI s ANEJ P r ZEZ mONIK ę Br A u N

Tekst Monika Braun

I m P r E s JE K ł ODZKIE

Plener malarski w  l ewinie k łodzkim

W drugiej połowie XIX wieku Paryż zasłynął wielkim rozkwitem techniki, optyki i fotografii (1839).

Ten rozkwit zafascynował grupę artystów, szczególnie malarzy. Część artystów skupionych wówczas w Paryżu, malowała nadal w pracowniach, w konwencji realistycznej, których obrazy zawsze komuś służyły społecznie. Nie akceptowano grupy artystów, zainteresowanych tworzeniem na świeżym powietrzu. Szydzono i nie dopuszczano do prezentacji dzieł na wystawach organizowanych w salonach paryskich.

Wyśmiewano malowanie polegające według świeżo odbieranych wrażeń barwnych i świetlnych z zastosowaniem głównie barw widma słonecznego.

Pojawił się plener, który do dziś jest popularną formą twórczości artystycznej w kontakcie z naturą. Jedynym celem ich artystycznego trudu był obraz jako wartość sama w sobie. Plenerowe prace, barwne eksperymenty, przyczyniły się do powstania nowego kierunku w malarstwie – IMPRESJONIZMU.

Pomysł pleneru malarskiego postanowił zmaterializować Zarząd ZPAP Okręgu Wrocławskiego, powierzając mi jego prowadzenie. Wybrałam piękne miejsce w Kotlinie Kłodzkiej w miasteczku Lewin Kłodzki z górującym nad nim kamiennym wiaduktem z 1905 roku. Plener zaplanowaliśmy na początku września, koniec lata, idealne warunki do twórczości w plenerze. Okolica wyjątkowa pod względem ukształtowania terenu i roślinności, panoramiczne widoki, oraz miejsca. Zalew na potoku Klikawa, Izba Pamięci Violetty Villas w Gminnym Ośrodku Kultury, niedaleko Lewina Ogród japoński i ranczo Stokrotka z konikami i innymi zwierzętami. Tematów było dla każdego pod dostatkiem. Wieczorem po kolacji odbywały się projekcje filmowe, prezetujące dorobek artystyczny kilku uczestników pleneru. Dyskusje, wymiany doświadczeń i rozmowy o sztuce trwały do późna.

Jolanta Kasińska Kurator pleneru

Edyta Purzycka, Zmierzch, kolaż

Anna Larina ­ Dzimira, Odblaski Lewina, technika mieszana

Janusz Krzysztof Jędrzejec, Bajkowy o zmroku, akryl na płótnie

Ewa Barska, Tajemniczy ogród, akryl na płótnie Jolanta Kasińska, Zakątek ulicy Wodnej, akryl na płótnie

ODE

s ZLI 2022

Grzegorz Koterski

1935 – 2022

Pożegnaliśmy artystę i przyjaciela Grzegorza Koterskiego.

Ostatnio trochę podupadł na zdrowiu ale nie myśleliśmy, że tak szybko nas opuści. Zmarł w Australii, która była – jak sam pisał – jego wielkim hobby. Ale zanim się tam w 1990 roku osiedlił, był aktywnym twórcą i animatorem sztuk plastycznych we Wrocławiu, który zawsze uważał za swoje miasto i do którego wielokrotnie powracał.

Dyplom ASP we Wrocławiu uzyskał w 1967r. w pracowni prof. Władysława Winczego. Był Członkiem ZPAP od 1968r. i pozostał nim od końca. Zajmował się grafiką, rysunkiem, malarstwem i ilustracją.

Wspominał jak ważną w jego drodze twórczej była wystawa – „trzech prac” we wrocławskim BWA w 1971r. Potem reprezentował polską sztukę współczesną w Edynburgu na „Atelier 72” a pierwszą australijską prezentację swoich prac miał w 1990 r. w Adelajdzie. We Wrocławiu trzykrotnie uczestniczył w Międzynarodowym Triennale Rysunku (1971; 1974; 1981). Nieprzerwanie też brał udział w naszych wystawach okręgowych i jubileuszowych.

Grzegorz Koterski był także w przeszłości animatorem życia artystycznego we Wrocławiu. W latach siedemdziesiątych pełnił funkcję szefa artystycznego BWA. Był także pierwszym kierownikiem i organizatorem naszej związkowej Galerii Sztuki, która mieściła się wtedy we Wrocławiu przy pl. Solnym pod nr. 15. Galeria „Na Solnym” istnieje nieprzerwanie do dzisiaj.

Ale to tylko kronikarski kawałek Jego bujnego i twórczego życia. Kiedy przed laty zaproponowałem Mu żeby podzielił się z nami swoimi impresjami i spostrzeżeniami z licznych podróży, nie sądziłem, że zaowocuje to stałą współpracą z naszym „Informatorem”. Grzegorz okazał się nie tylko świetnym i wnikliwym, ale i dowcipnym komentatorem tego co oglądał w świecie sztuki.

Nie ważne, czy pisał o rozterkach artystów polskich w Paryżu czy Anglii, czy przyglądał się sztuce australijskich Aborygenów lub komentował Biennale weneckie, czy w Kassel – zawsze Jego spostrzeżenia były wnikliwe, osobiste i z dozą swoistego dowcipu. A sztuką interesował się nieprzerwanie. Zawsze znalazł coś wartego zauważenia. Można było z Nim rozmawiać długo w czasie Jego częstych wrocławskich odwiedzin, a opowieść wciągała i zastanawiała.

Był gawędziarzem a przy tym skromnym i zawsze życzliwym przyjacielem. Żartowaliśmy, że jest „naszym człowiekiem” na antypodach, a był też członkiem stowarzyszenia artystów polskich i związku artystów australijskich w Adelajdzie. Tam też często wystawiał – a o australijskich artystach i sztuce Aborygenów – której przecież nie znaliśmy, mówił ze znawstwem i swoistym komentarzem.

Umarł w Australii a my pożegnaliśmy Go symbolicznie w październiku na spotkaniu we Wrocławiu wspominając ze smutną życzliwością Jego żarty, zdarzenia, ale też to wszystko co z Nim przeżyliśmy.

W naszym katalogu „Po pięćdziesiątce” napisał: „Od 30 lat uprawiam turystykę artystyczną żeby być, oraz małą poligrafię żeby żyć” Grzesiu, gdziekolwiek byś poleciał i tak będziesz z nami…

Piotr Wieczorek

ODE s ZLI 2022

Eugeniusz Smoliński 1942 – 2022

Pierwsze spotkanie? Człowiek w ciemnoszarej marynarce z dziennikiem pod pachą. Pan od rysunku odręcznego w moim Technikum Geodezyjnym. Trwające przez wiele lat nasze spotkania na uczelni, już jako wykładowców, nieustannie uruchamiały moją ciekawość. Gienek zawsze był w gotowości intelektualnej. Nie dążył do doskonałości ale z pewnością do precyzji. Przede wszystkim w języku. Językiem kreował i językiem opisywał. Zastanawiam się co było dla niego ważniejsze, słowo czy obraz. I wiem, że wywinąłby się od jednoznacznej odpowiedzi. Zacytuję fragment naszego dialogu mailowego z grudnia 2020: Eugeniusz: – Zacząłem pół wieku temu. W Prawie Autorskim w cenniku grafiki były dwie pozycje: grafika z pomysłem i grafika bez pomysłu. Różnica w honorarium była tak duża, że postanowiłem bez pomysłu nic nie robić. Ja: – A po czym poznajesz, że to jest grafika z pomysłem? Eugeniusz: – Grafikę z pomysłem poznaję po znakach diakrytycznych. Moich prowokujących pytań było więcej. Może jeszcze jedno. Ja: – Czy prawda może być kreacją? Eugeniusz: – Prawda może być kreacją zdeformowana / ...a wtedy kłamstwo jest kreacją. Pocieszam się tylko, że raczej świat opisuję i prawdy nie kreuję. Nosił w sobie ideę utworzenia Pracowni Grafiki Teoretycznej. Z Getem Stankiewiczem żartobliwie postulowali aby w nazwie akademii wrocławskiej ukryć nazwisko patrona zostawiając tylko imię.

W jednej z ostatnich naszych korespondencji z kwietnia 2021 roku pisał w odpowiedzi na moje kolejne pytanie: Doskonałość nie daje żadnych szans, nie tylko na rozwój. Doskonałość oznacza że lepiej już być nie może w żadnej sprawie. Chyba też nie może być gorzej. Pocieszające jest, że doskonałość nie daje też szans sobie, jest nie do osiągnięcia. I dodał: – ... koniecznie trzeba pielęgnować swoje wady aby nie zbliżyć się do doskonałości.

Wiesław Gołuch

Eugeniusz Smoliński – Gienek – należał do trzonu założycielskiego projektowania graficznego uczelni wrocławskiej.

Zatrudniony został przez Macieja Urbańca, firmującego od roku 1970, specjalność projektową na kierunku grafiki. Wraz z Janem Jaromirem Aleksiunem – po odejściu Urbańca do Warszawy – utrzymali otwartą, założycielską formułę kierunku iż nie ma sztuki czystej czy brudnej – jest tylko dialog między autorem i odbiorcą.

To stąd porosły gałęzie dzisiejszego Wydziału Grafiki i Sztuki Mediów, jednoczącego obrazujące media. Gienek był jego pierwszym dziekanem.

Wspominając początkowe lata, jako jeden z nieco później zatrudnionych, pamiętam przyjacielskie, ale nie kumplowskie relacje. Jednoczyły nas bliskie sobie wybory wartości, epoki prawdziwej Solidarności. Nie inaczej było w zespole katedry, którą przez lata konstruował i prowadził. Trwałość zasad, ubogacała skromność środków i panował optymizm.

Gienek z pewnością tworzył wzorzec mocno uporządkowanej, dobrze skoordynowanej osoby. Robiąc studentowi korektę, potrafił zapanować nad palącą się fajką, tytoniem, ubijaczką, zapałkami, okularami, kartka papieru, ołówkiem, żonglując tym wszystkim spokojnie i pewnie. Imponował błyskotliwą inteligencją, dowcipem i eleganckimi manierami. Obserwacyjny dystans pozwalał mu odkrywczo puentować. Dystans i artystyczne postrzeganie odległości zagościło wszechwładnie w jego sztuce. Już na początku geodezyjną tyczką wyznaczył pion, miarę odległości i sięgnął po horyzont. Linie perspektywy przybliżały i oddalały wyabstrahowane widoki. Tak skonstruował swoją wczesną pracę zaprezentowaną na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie zatytułowaną Biografia. Na obrazie naturalistyczna łopata przekopuje grafię nieczytelnych słów w ostrym perspektywicznym ujęciu aż po horyzont. Temu obrazowi był Gienek wierny. Słowa wypowiedziane, zapisane, wyrysowane, zobrazowane stały się jego tworzywem po kres. Linia horyzontu, co powyżej i co poniżej to jego Credo.

Wszystko to robił Gienek z wdziękiem, twierdząc iż: namalowanie pięknego obrazu to dla profesora żadna sztuka, … dwa obrazy są dwa razy ładniejsze niż jeden, a jeśli chodzi o kryteria to najważniejsze jest własne widzimisię.

Ludwik Żelaźniewicz

Z w N ętr ZA NA ZE w N ątr Z

I OD wr O t NIE .

Świat Banksy’ego, fot. Ryszard Piegza

Miasto jako przestrzeń wystawiennicza stanowi dla artysty szczególne wyzwanie i od wielu lat jest częstym zjawiskiem w aglomeracji paryskiej. Podkreśla to realizacja Banksy’ego, czołowej postaci tego gatunku artystycznego, jakim jest Street Art. Tłumnie oblegana głównie przez paryską młodzież, ale nie tylko, rekonstrukcja „Walled Off Hotel” otwartego w Betlejem w 1917 roku. Hotel Walled Off jest dosłownie „wycięty przez mur”, gra słów na temat luksusowego Waldorf Astoria Hotel, trzygwiazdkowego pensjonatu z widokiem na mur oddzielający w Betlejem na Zachodnim Brzegu.

53 Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie.

To hotel, w którym Banksy zainstalował w pokojach swoje projekty uliczne i możemy również wynająć pokój na kilka dni, aby przenieść się do Palestyny. Tego typu realizacja rodzi wiele pytań o sens idei postawy artystycznej. Street art to, jak sugeruje tytuł, coś, co dzieje się na zewnątrz i wizualnie prowokuje w określony sposób. Istotny jest w tym przypadku również stosunek artysty do rynku sztuki oraz sposób bezpośredniego kontaktu z odbiorcą. W Paryżu istnieje specjalnie wykreowana przestrzeń przez dzisiaj już kultowych artystów. To nie jest zwykłe graffiti, często postrzegane jako wandalizm. Są to na ogół elementy finalnej realizacji przygotowanej wcześniej w pracowni i naklejane na ściany budynków w taki sam sposób, jak tapeta pokojowa. Łatwe do usunięcia w każdej okoliczności. I tak w wielu przypadkach są to prace wizualne, które dzięki swojej atrakcyjności pozostają nienaruszone przez długi czas. Ulubioną i tradycyjną rozrywką paryżan i turystów jest przesiadywanie na tarasach kawiarni wzdłuż tętniących życiem bulwarów i ulic. I właśnie w takiej sytuacji często z przyjaciółmi widywaliśmy znaną postać Street Artu maszerującą w otoczeniu fanów, niosącą elementy swojego dzieła, by w mgnieniu oka zainstalować je w ustalonym wcześniej miejscu. Innym sposobem jest zainstalowanie obiektu w nocy na dużej wysokości, trudno dostępnego, ale dobrze widocznego dla przechodniów

Dziś niektóre prace tych samych artystów, którzy od lat za darmo instalowali swoje wizualizacje na paryskich budynkach, osiągają astronomiczne sumy na nowojorskich czy londyńskich giełdach. Najlepszym przykładem jest Invader. Artysta od lat instaluje fragmenty wizualizacji pikselowo­kolorowych wysoko na uroczych

Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie.

Banksy ­ Walled Off Hotel

kamienicach Montparnasu i innych artystycznych dzielnic Paryża. Tutaj ponownie wracamy do idei tytułu. Wewnątrz sprzedaje się to co na zewnątrz możemy oglądać bezpłatnie i wchodzić w interakcje.

Ostatnio bywa na odwrót. Organizowanych jest wiele wystaw, jak obecnie w Saint Ouen pod Paryżem wystawa zatytułowana „URBAN”. To, co kiedyś było eksponowane na zewnątrz, teraz pojawia się w hali wystawienniczej lub w dobrze zlokalizowanych i rozpoznawalnych galeriach. Na wystawie w Saint Ouen, wśród wielu nieznanych artystów, pojawiają się wspomniane gwiazdy Banksy i Invader

W innym klimacie, w  Musée de l’Orangerie w ogrodzie Tuleryjskim obok Luwru, do 9 stycznia 2023 r. można oglądać wystawę pt. „Sam Szafran. Malarska obsesja” Trzy lata temu zmarł w Paryżu artysta polskiego pochodzenia urodzony 19 listopada 1934 roku w Paryżu w rodzinie polskich imigrantów żydowskich. Sam Szafran – naprawdę nazywał się Sam Berger – bardzo wcześnie poznał okrucieństwa wojny. Chociaż uciekł podczas łapanki Vel d’Hiv w 1942 roku, został później uwięziony kilka miesięcy w Drancy, zanim został zwolniony w wieku 10 lat. Jego ojciec i duża część rodziny nie przeżyli obozów zagłady. Następnie mały Sam opuścił Francję i udał się z siostrą do Australii, gdzie znalazł schronienie. Po powrocie do Francji w 1951 roku udzielał lekcji rysunku w paryskich szkołach. Znany ze swoich pasteli i akwareli artysta silnie inspirował się twórczością swojego przyjaciela Alberto Giacomettiego. Szafran przez wiele lat odcinał się od świata zewnętrznego. Ukrywał się w swojej pracowni

53 Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie.

Invader, wystawa URBAN, fot. Ryszard Piegza

w Malakoff pod Paryżem i prawie nigdy jej nie opuszczał. Artysta odcina się od świata zewnętrznego, aby lepiej i głębiej odzwierciedlić to, co się rodzi tylko w nim samymi. Uczynił on kręte schody i zielone szklarnie swoimi ulubionymi motywami. Znany był ze swoich pasteli i akwareli.

Jeszcze nie tak dawno bo miesiąc temu zmarł w wieku 102 lat Pierre Soulages Uznany przez Francuzów za największego malarza XX wieku. W bardzo młodym wieku wybrał on kolor, który niesie ze sobą wszystkie inne: czerń. Jego wystawy retrospektywne były wielokrotnie organizowane na całym świecie i za każdym razem kończyły się sukcesem. W 2005 roku artysta zgadza się przekazać w spadku ponad 500 prac, łączących wszystkie techniki stosowane w jego karierze: obrazy, ryciny,

Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie.

Sam Szafranpastel

serigrafie, litografie dla muzeum Rodez, jego rodzinnego miasta. Sam artysta położył kamień węgielny pod muzeum 20 października 2010 roku. Jego inauguracja odbyła się w 2014 roku. Patrząc na obrazy Soulagesa, zawsze przypominają mi się obrazy

Alfonsa

kompozycje mogłam podziwiać odwiedzając

w ich pracowni we Wrocławiu. W tym miesiącu przypada setna rocznica jego urodzin. Być może gdyby Mazurkiewicz dożył stu lat jak Soulages, miałby w Polsce własne muzeum. Podsumowując tytułowe sformułowanie przypominam sobie „La Tour des Figures” Jeana Dubuffeta w parku Ile Saint Germain w Issy les Moulineaux. Artysta inspirował się tutaj automatycznymi rysunkami wykonanymi podczas rozmów telefonicznych, co jest mi szczególnie bliskie, ponieważ nic nie wiedząc o tym projekcie, w pierwszych latach pobytu w Paryżu wykonałem dużą serię rysunków podczas właśnie takich samych kontaktów na odległość. To szczegół z życia emigranta, gdzie kontakt z bliskimi ogranicza się do tego typu relacji. Przestrzeń prezentacyjna wieży

INFORMATOR 53 Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie.

Mazurkiewicza. Jego mroczne, wzbogacone reliefem

Krzesławę Maliszewską

Pierre ­ Soulages fot. Ryszard Piegza

jest ogólnodostępna i czynna przez cały rok od 1 marca do 31 października. Wieża Figur to nietypowa praca, zadziwiająca wizyta wewnątrz dzieła sztuki. To szczególne miejsce, w którym można zapomnieć o całym otaczającym nas świecie i znaleźć się w samym środku malarskiego obiektu. Zaczyna się na zewnątrz, a kończy w środku i odwrotnie.

Ryszard Piegza, Paryż, grudzień 2022

Z wnętrza na zewnątrz i odwrotnie. INFORMATOR

Miła Niespodzianka

Gniazdo Nieśmiałość

tO m A s Z ch O łu J, rY su NKI tus ZE m

Tour de chiffres, Jean Dubuffet

NA s ZE g ALE r IE

g ALE r IA KO wAL sc Y

Galeria Sztuki Współczesnej Krystyny Kowalskiej, zainaugurowała działalność 4 czerwca 1989 roku. W 2001 roku, w którym, w wyniku wygranego konkursu,

Po latach do prowadzenia galerii dołączył syn, Wojciech Kowalski, a przez cały czas służy swoją pomocą mąż, Władysław Kowalski. Tak więc galeria stała się galerią rodzinną i taka też atmosfera panuje w niej do dziś. Nie sposób wymienić wszystkich twórców, którzy ją współtworzyli. Pewne jest, że oni i setki wystaw, stworzyły niesamowity klimat i nastrój tej galerii. Ludzie, którzy nas odwiedzają przez lata, stali się dobrymi znajomymi. Teraz przychodzą ich dzieci i nawet wnuki.

Przez ponad 20 lat współpracowaliśmy z Akademią Sztuki w Ludwigshafen, w NadreniiPalatynacie. Pokazywaliśmy tam cykliczne wystawy artystów z Polski, a artystów z Niemiec prezentowaliśmy w naszej galerii. Mamy nadzieję wrócić do tej współpracy. Tak więc bogactwo świetnych, na wysokim poziomie artystycznym prac artystów z Wrocławia, Polski i zagranicznych sprawia, że przez wszystkie te lata funkcjonujemy. Teraz pod nazwą: „Galeria Sztuki Współczesnej KOWALSCY”.

NA s ZE g ALE r IE

PAt I D u BIEL

Galeria sztuki Versus we Wrocławiu została założona przez artystkę Pati Dubiel w 2013 roku. Od tego czasu Galeria stała się ważnym i znaczącym miejscem zarówno w zakresie organizacji wystaw, promocji artystów i ich sztuki jak i też sprzedaży prac twórców z Polski i z zagranicy. Stała się też charakterystycznym punktem na artystycznej uliczce Jatki, miejscem niezwykle chętnie odwiedzanym przez Wrocławian i turystów

Od 2013 r. na wystawach indywidualnych pokazywali tu swoje prace m.in. Tomek Budzyński, Janina Myronowa, Michał Wawrzyniak, Kalina Bańka, Gosia Herba, STANI (Stanisław Jan Borowski), Krystyna Szczepaniak, Grzegorz Radziewicz. W Galerii można znaleźć obiekty szklane i ceramiczne, malarstwo, rysunek, rzeźbę i grafikę. Przede wszystkim jednak jest to jedna z dwóch galerii w Polsce gdzie można obejrzeć i zakupić oryginalne prace Pati Dubiel, a także przy odrobinie szczęścia, zastać samą artystkę na Jatkach.

Kolor, forma, jakość i niepowtarzalność to główne założenia które realizowane są w działaniach Galerii Versus, a także w sztuce, obiektach które można u nas zobaczyć i nabyć.

Sztuka

jest naszą pasją i wielką radością jest móc się nią dzielić!

LI stA w Y stAw w NA s ZY ch g ALE r IA ch

Galeria Tkacka Na Jatkach

Galeria Mia

08.08.­ 02.09.2022, SEKCJA TKANINY ARTYSTYCZNEJ przy ZPAP O/WROCŁAW, Lilianna Borowska, Bartosz Burgielski, Dagmara Chotnicka ­Świat, Krystyna Dyrda­Kortyka, Aleksandra Gisges­Dalecka, Agnieszka Godszling, Anna Jesinowicz­Nguyen, Agnieszka Cecylia Kazała, Ewa Maria Poradowska­Werszler, Honorata Rębisz­Werszler, Rafał Werszler, Robert Wieczorek 12.09.­ 30.10. 2022, CONTINUUM, Agnieszka Cecylia Kazała 12.09.2022, Inauguracja 49. Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Włókna­Kowary 2022

10.08. – 20.09.2022, Krystalizacje i inne takie, Agnieszka Apoznańska, Aleksander Baszyński, Iwona Demko, Andrzej Gieraga, Łukasz Huculak, Urszula Madera, Kamil Moskowczenko, Thomas Vinson, Urszula Ślusarczyk, Halina Wrzeszczyńska

8.09. – 25. 09. 2022, / PKOL –Warszawa, W poszukiwaniu porządku, Andrzej Gieraga

29.10. – 3.12.2022, Nieoczywiste Konsekwencje Przemiany, Daniel Mikulski

Galeria M

23.09. – 1.10.2022, COILS, Fania Kolaiti, 14 – 29.10.2022, Arka Botanica, Barbara Trzybulska

10 ­ 13.11 2022, Affordable Art Fair, Hamburg, Wiesław Szamocki, Teodor Durski, Daria Pietryka, Małgorzata M. Niespodziewa, Anna Sobol­Wejman, Andrzej Kasprzak, Barbar Trzybulska

Galeria BB

04.07. – 28.08.2022, Zapach, Bożena Nowak­Sztachera

01.09. – 13.10.2022, Skrzydlate, Magdalena Kuźniarz

17.10. – 27.11. 2022, Play With Glass –European Glass Festival 2022 – Debiut, Morph, Aleksandra Ehrensvärd 05.12. – 15.01.2023, Balans, Magdalena Wodarczyk

Galeria Art.&Prints

16 – 30.11.2022, Minimalizm, kobiety i kwiaty, Daniel Krzewiński

L I stA INDY w ID u ALNY ch w Y stAw c Z ł ONKów

OD v III ­ XII 2022

Michał Pietrzak: Granice Czasu. 25 lipca – 28 sierpnia 2022. Galeria ASP Neon, Wrocław.

Aleksandra Gisges-Dalecka: Energia burzy na Słońcu. 29 lipca – 24 września 2022. Galeria Intymna, Katowice.

Witold Liszkowski: Struktury osobiste. 2­31 sierpnia 2022. Galeria Fundacji OK.ART. Wrocław.

Jerzy Głuszek i Andrzej Głuszek: Polifonie. 2­29 sierpnia 2022. Galeria Sztuka na Miejscu, Wrocław.

Rafał Bakalarczyk: Czas wybudzonych demonów. 6­27 sierpnia 2022. Galeria Sztuki MD_S, Wrocław.

Ewa Maria Poradowska-Werszler: Niedopowiedzenia. Miękkie Medium 18 sierpnia – 18 września 2022. Piwnica PodCieniami, Krosno.

Agnieszka Cecylia Kazała: Continuum. 2 września – 30 października 2022. Galeria Tkacka Na Jatkach, Wrocław.

Józefowski Eugeniusz: Proces-ja i prze-loty. 7 września – 20 października 2022. BWA Wałbrzych.

Rafał Werszler: Maski. Odsłona 2022. 8 września – 4 października 2022. Galeria Na Zakręcie, OKSiR, Wisznia Mała.

Wojciech Pukocz: Czternaście razy osiem. 9 września – 24 października 2022. Narodowe Forum Muzyki, Wrocław.

Honorata Rębisz-Werszler: Muzyczne inspiracje. 12 września – 30 października 2022. Galeria Pod Plafonem, Wrocław.

Łukasz Nawrocki: Portret Młodzieńca Rafaela Santi. 12 września 2022 – 27 stycznia 2023. Muzeum Piastów Śląskich, Brzeg.

Robert Wieczorek: Trwanie i oczekiwanie. 19 września – 16 października 2022. Dom Carla i Gerharta Hauptmannów, Szklarska Poręba.

Kazimierz Pawlak: Projekt 4.0. 8­20 października 2022. Galeria ASP Geppart, Wrocław.

Mirek Antoniewicz: Postpamięć. 7­31 października 2022. Arsenał, Muzeum Miejskie Wrocławia.

Patrycja Dubiel: Autopsy. 27 października – 31 grudnia 2022. Galeria Stara Łaźnia. Zawiercie.

Rafał Werszler: To nie tylko kolorowa maskarada. 5 listopada – 31 grudnia 2022. ODSK Piast, Wrocław.

Yolanta Nitka Nikt i Zdzisław Nitka: Zbuduj most i niech się zawali. Prace malarskie. Szczęśliwe rysunki. 4 listopada – 31 grudnia 2022. Narodowe Forum Muzyki, Wrocław.

Adam Włodarczyk: Ekspresje. 1­15 listopada 2022. Galeria ASP Zaułek, Wrocław. Tomasz Chołuj: Extraposition_Man. 5 – 17 listopada 2022. Domek Miedziorytnika, Rynek, Wrocław

Piotr Butkiewicz: Pozwól, że przedstawię Ci moich znajomych. 9 listopada – 7 grudnia 2022. Galeria Krótko i Węzłowato, ZPAF. Łódź.

Jolanta Nitka Nikt: Portrety dzbanków. 10 listopada – 31 grudnia 2022. Miejski Ośrodek Kultury i Sztuki, Oleśnica.

Robert Wieczorek: 24/12. 24 listopada 2022 – 13 lutego 2023. Galeria Środek Tkaniny. Dzielnicowy Ośrodek Kultury Ursynów, Warszawa.

Irena Bigosińska: Modern colour. 3­29 grudnia 2022. Piwnica Świdnicka, Wrocław. Teresa Buczyńska: Malarstwo. Rysunek. Miniatury. 3 grudnia 2022 – 7 stycznia 2023. Galeria Trzebnicka, Trzebnica.

Krzysztof Rozpondek: Suplementum. 9 grudnia 2022 – 14 stycznia 2023. Galeria ASP Neon, Wrocław.

Robert Syta: Skrawki. 9 grudnia 2022 – 15 stycznia 2023. Galeria Pod Plafonem, Wrocław.

Wojciech Pukocz: Najwyższe n.p.m. 2 grudnia 2022 – 8 stycznia 2023, Galeria Rektorat, Uniwersytet Zielonogórski

Konrad Ziółkowski: Postacie. Grupa pierwsza. 10 grudnia 2022 ­ 14 stycznia 2023, Galeria JH, NOT Wrocław

Lista indywidualnych wystaw członkówod VIII ­ XII 2022

Z A r Z ą D Pr ZYPO m INA

REGULAMIN NAGRODY „DZIEŁO ROKU”

Zarządu Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Wrocławskiego Nagroda przyznawana przez Zarząd Okręgu ZPAP ma na celu wyróżnić i zwrócić uwagę publiczności na szczególnie interesujące i wartościowe – zdaniem Zarządu – dzieło plastyczne lub indywidualne wydarzenie artystyczne zrealizowane w roku poprzedzającym jej przyznanie.

1. Nagrodę mogą otrzymać wyłącznie członkowie Okręgu Wrocławskiego ZPAP. Wymagany jest minimalny 2 letni okres członkowski.

2. Do oceny przedstawiane są dzieła lub indywidualne wydarzenia artystyczne zaprezentowane w danym roku kalendarzowym.

3. Do nagrody pretendują na zasadach równoważnych wszystkie dyscypliny plastyczne.

4. Zawiadomienie o realizacji dzieła pojedynczego lub indywidualnego wydarzenia artystycznego należy składać osobiście w sekretariacie Zarządu Okręgu (ul. Jatki 1­2) lub elektronicznie na adres sekretariat@zpap.wroclaw.pl Za zgłoszenie uważa się również dostarczenie zaproszenia na wernisaż zdarzenia artystycznego.

5. Członkowie Okręgu Wrocławskiego ZPAP organizujący wystawy lub realizujący dzieła poza granicami miasta Wrocławia powinni przedłożyć dokumentację w formie port folia lub w formie elektronicznej /zdjęcia, adresy stron internetowych, recenzje.../ i przesłać ją na adres sekretariat@zpap.wroclaw.pl Realizacje grudniowe mogą być zgłaszane do 15 stycznia następnego roku.

6. Zarząd przyznaje nagrodę główną i dwa równorzędne wyróżnienia. Może przyznać także, bez gratyfikacji finansowej, nagrodę honorową. Kolejną nagrodę główną można otrzymać po upływie 7 lat.

7. O liście nominowanych do nagrody i laureatach Zarząd informuje pisemnie autorów oraz zamieszcza informację na swojej stronie internetowej. Nagroda wręczana będzie na specjalnej uroczystości zorganizowanej przez Zarząd.

8. Do nagrody nie mogą być przedstawiane prace członków aktualnie działającego Zarządu Okręgu.

DECYZJA ZARZĄDU O PRZYZNANIU NAGRODY I WYRÓŻNIEŃ JEST OSTATECZNA.

Z A słu ŻONY Ku Ltur ZE gLO r IA Art I s

v I Z w Y c ZAJNY wALNY ZJAZD DELE g Atów

Okręg Wrocławski reprezentowali, wybrani na Walnym Zebraniu w dniu 15 września, delegaci: Anna Babicka, Lilianna Borowska Pona, Krzysztof Jędrzejec , Anna Kutera , Witold Liszkowski, Adam Marciniak, Janusz Motylski , Kazimierz Pawlak, Adam Włodarczyk.

Fot. Mirosław Mikuszewski

sK ł AD NO w Ych wł ADZ KADEN c JI 2022 ­ 2026:

Zarząd Główny

Urszula Święcicka – Prezes ZG ZPAP

Maria Moroz – Wiceprezes ZG ZPAP

Rafał Urbański – Skarbnik ZG ZPAP Anna Kutera – Sekretarz ZG ZPAP

Regina Fydrych­Porębska – Członek ZG ZPAP

Główny Sąd Koleżeński

Bożena Kuzio­Bilska – Przewodnicząca

Główna Komisja Rewizyjna  Wojciech Kozioł – Przewodniczący Katarzyna Sadrak – Wiceprzewodnicząca Teresa Frodyma – Sekretarz Liliana Kozak – Członek

Joanna Dąbkiewicz­Luścińska – Członek

Katarzyna Gawrych­Olender – Wiceprzewodnicząca

Magdalena Tyczka – Sekretarz Iwa Kruczkowska­Król – Członek Grzegorz Sołtysiak – Członek

Jednocześnie, zgodnie z głosowaniem w trybie jawnym Uchwały Intencyjnej, jednorazowo wydłużono czas na wybór nowych władz w Okręgach do końca marca 2023.

tO m A s Z ch O łu J, rY su NKI tus ZE m

Marzenia

Zobaczyć siebie

IN f O O  s K ł ADKA ch

sK ł ADKI c Z łONKO ws KIE :

Koleżanki i Koledzy, Przypominamy, że wysokość składek miesięcznych to: 10 zł Składka roczna : 120 zł

Od czwartego kwartału 2022 roku, przekazujemy miesięcznie do Zarządu Głównego 2 zł od każdego członka.

Składki za cały rok lub pierwsze półrocze (styczeń — czerwiec) należy opłacać nie później, jak do dnia 30 stycznia każdego roku.

Składki za drugie półrocze (lipiec — grudzień) należy opłacać nie później, jak do dnia 30 lipca każdego roku.

Namawiamy do korzystania z wpłat przelewem bankowym na konto Okręgu : PKO BP SA, na numer konta: 22 1020 5226 0000 6002 0678 2116.

Zwolnienie z opłacania składek przysługuje każdemu członkowi który ukończył 75 rok życia, oraz istnieje możliwość uzyskania ulgi w płaceniu składek w wysokości 50%, po osiągnięciu wieku emerytalnego (60 lat dla kobiet i 65 dla mężczyzn), przyznanie ulgi następuje wyłącznie na wniosek zainteresowanego.

Uchwałą Zarządu od stycznia 2023 roku, dofinansowanie do wystaw indywidualnych, które można otrzymać co dwa lata, wzrasta do kwoty 400 zł brutto.

A Kc JA ś w I ąt E c ZNA

PA c ZKA 2022

W przerwie międzyświątecznej Komisja Socjalna ZPAP Okręgu Wrocławskiego przystąpiła do dorocznej akcji „Paczka dla Seniora”. Korzystając z pięknej wiosennej pogody wspólnymi siłami zrobiliśmy zakupy a następnie zapakowaliśmy w zgrabne paczki, które tym razem postanowiliśmy wysłać pocztą. Jak bywało we wcześniejszych latach, co wiemy, ten gest jest bardzo ceniony wśród naszych Członków. Dziękujemy naszemu Zarządowi za doroczne przeznaczanie środków finansowych na wsparcie naszych artystów. Mamy nadzieję, że tym razem również trafimy w gusta i potrzeby obdarowanych osób, co sprawi nam ogromną radość.

Najlepsze życzenia na nadchodzący Nowy Rok 2023 składa Zarząd ZPAP Okręgu Wrocławskiego oraz Komisja Socjalna. Do Siego Roku

Zdjęcia: Jacek Samotus, Zdzisław Nitka, Jolanta Nitka Nikt, Marcin Łaszek, Zbigniew Makarewicz, Mieczysław Hruszowiec, Anna Kutera, Jolanta Kasińska, Przemysław Kuzborski, Piotr Wieczorek, Ryszard Piegza, Tomasz Chołuj, Mirosław Mikuszewski, Daniel Krzewiński, Lilianna Borowska, Wojciech Kowalski, BWA Wałbrzych, archiwa artystów, archiwum ZPAP, archiwa galerii, zasoby Internetu

Korekta: Adam Włodarczyk

Layout: Piotr Olejarz

Opracowanie graficzne i DTP: Wojciech Kowalski

Numer zamknięto: 04.01.2023

Druk: Print Group Sp. z o.o., Szczecin

Redakcja zastrzega sobie prawo zmiany tytułów, opracowywania i skracania dostarczonych tekstów. Materiałów niezamówionych nie zwracamy. Nie odpowiadamy za treść obcych reklam i ogłoszeń.

Cena ogłoszenia całostronicowego: 400 zł Ogłoszenia dla członków i instytucji związanych z ZPAP — cena do uzgodnienia. Informator jest bezpłatny dla członków Okręgu Wrocławskiego ZPAP.

Wydawca: Związek Polskich Artystów Plastyków Zarząd Okręgu we Wrocławiu ul. Jatki 1­2, tel. 71 341 72 88 sekretariat@zpap.wroclaw.pl www.zpap.wroclaw.pl

ISNN 2544­6428

Tomasz Chołuj, Artelaguna 1, rysunki tuszem

Paweł Jach, Arte ­ fakt HC ­ 04, olej na płótnie, 100 × 75 cm.