TORUŃ Stare i Nowe Miasto Stare i Nowe Miasto wraz z terenem dawnego zamku krzyżackiego w Toruniu uznane zostały za Pomnik historii rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 8 września 1994 roku. Trzy lata później, 4 grudnia 1997 roku, w Neapolu, zespół staromiejski Torunia wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Fakty te były i są świadectwem uznania krajowej i międzynarodowej rangi toruńskich zabytków. Strefa wyróżnionej w dwójnasób zabudowy miejskiej zamknięta jest aleją Jana Pawła II, Wałami Generała Władysława Sikorskiego oraz ulicami Leona Szumana, Wolą Zamkową i Bulwarem Filadelfijskim. Zachwyt nad tym miastem trwa od średniowiecza. „Toruń – jak napisał Jan Długosz – ozdobnymi budowlami i pokryciem z ceglanych dachówek tak cudnie jaśnieje, że niewiele miast może mu dorównać pięknością i wspaniałością”. Uroda toruńskiej starówki przetrwała wieki, przeto w plebiscycie „Rzeczpospolitej” z 2007 roku została ona uznana za jeden z siedmiu cudów Polski. Sukces odniósł też toruński Rynek Staromiejski, który razem z tamtejszym ratuszem zajął trzecie miejsce w plebiscycie „National Geographic Polska” na 30 najpiękniejszych miejsc na świecie. Z kolei cały średniowieczny Toruń został zaliczony przez nowojorski portal The Huffington do dziesięciu najciekawszych miejsc w Europie, jakie warto odwiedzić. Wszystko zaczęło się w XIII stuleciu, wraz z przybyciem w 1228 roku na pogranicze ziemi chełmińskiej i Kujaw (obie te krainy wchodziły wówczas w skład Mazowsza) dwóch pierwszych
127
