KJMV-KONTAKT 2-2022

COLOFON

Voorzitter

Peter van der Zon voorzitter@kjmv.nl

06 81501492

Secretaris

Benedetto Mascini secretaris@kjmv.nl

06 10461980

Penningmeester/ledenadministratie

Wiebe Eenling

penningmeester@kjmv.nl

0594 612047/614320 of 06 21853400

Webmaster

Carlo Mascini webmaster@kjmv.nl

Public Relations

Peter van der Zon pr@kjmv.nl

Redactie Peter van der Zon redactie@kjmv.nl

06 81501492

Algemeen bestuurslid Loek Touw

06 10388235

Albert Woord

06 23819482

Redactieleden

Fotografe

Carlo Mascini, Peter van der Zon

Druk

Editoo Arnhem

Lidmaatschap

De kosten van het KJMV-lidmaatschap bedragen:

€ 30,00 per kalenderjaar met girokaart

€ 27,00 per kalenderjaar bij automatische incasso

Bankrekening

Dezomer komt eraan en we popelen allemaal om van de zon en onze motor te gaan genieten. Ik heb net de examens van het Mediacollege achter de rug en sta gereed om zondag de Jaap Schulz-rit te gaan rijden. Het weer wordt goed! Komen jullie ook mee rijden? Dit was 10 juni...

Tijdens de Algemene Leden Vergadering op 27 maart heb ik aangegeven dat ik mijn taak als voorzitter volgend jaar tijdens de ALV ga neer leggen. Drie functies (voorzitter, PR en redactie/clubblad) binnen het bestuur wordt mij te veel, te meer dat er te veel werk op mijn schouders ligt. Mochten er mensen binnen de vereniging (van 250 leden) zijn die taken willen over nemen, dan ben ik wellicht over te halen om bij te tekenen, maar als dat niet zo is, ben ik voorzitter af! Een uitgebreid verslag van de afgelopen ALV in maart en de notulen zijn bij de secretaris opvraagbaar. In 2023 is de ALV op zondag 19 maart!

Gelukkig ging in het voorjaar Nederland weer open, zodat er weer beurzen bezocht kon worden en de diverse georganiseerde ritten verreden worden. Wat mij teleurstelde is het feit dat op de ritten zo weinig mensen zich laten zien. Bij de Voorjaars-rit waren 5 motoren, bij de Brasemer-rit waren er 15 motoren en bij de JaapSchulz-rit waren er maar 6. Kunt u mij vertellen waarom!!

Onlangs had Nol Bikker weer een groots Kawasaki Festival weekend georganiseerd naast een cross-spectakel, waarvan er foto’s en een mooie video (Gemaakt door Carlo Mascini) op de site staan. In clubblad 3 zal hierover een artikel komen. In de zomermaanden zal er incidenteel iets georganiseerd worden, maar de maand september staat weer helemaal vol met ritten, het NVT te Woerden en op Assen de ClassicGP. Zou het een soort Centennial kunnen worden? Of komt die nog een keer...

Wij hebben ons best gedaan om KJMV-KONTAKT vol informatie en mooie verhalen te vullen waarvoor wij de mensen bedanken die steeds in de pen springen om uw lijfblad vol te krijgen met deze interessante artikelen.

Het 50 jarig bestaan van de Kawasaki Z1 staat in dit blad centraal met deel 2 van de Z-reeks van dit merk. Heidi Bosma van het Bosma Racing Team heeft weer voor een leuk raceverhaal gezorgd. Daarbij een verhaal van de Cordia-twins die verzot waren op hun Honda CB750F. Uiteraard gaat Fred Appelman verder met zijn restauratie van zijn CBX (is inmiddels klaar) en op de middenpagina kunt u zijn 6 cilinder bewonderen. Hans Wijmer, die met zijn Hondaatje vanuit Japan naar Nederland gereisd is (begin 70er jaren) vertelt zijn bevindingen. Deze motor kunt u ook bezichtigen op de clubdag in november. Johan de Vries schrijft een mooi artikel over de expositie over 90 jaar Internationale Motorcross Markelo. Toch wel een prestatie van wereld formaat!

Onderstaande foto werd gemaakt tijdens de opening van het tijdelijke TTMuseum welke te zien was tijdens de TTweek eind juni. De familie van Boet van Dulmen was hierbij aanwezig en mochten trots zijn omdat zijn motor er stond.

De KJMV-clubdag van 2022 staat op zondag 13 november gepland. Het item van deze dag wordt:

We hebben enkele stuks clubkleding (T-shirt, polo en feece) laten maken. We kunnen u de kleding nu laten zien tijdens ritten en/of activiteiten, op de Algemene Leden vergadering en op de clubdagen. We hebben een formulier gemaakt waarop u kan aangeven wat u zou willen bestellen. U kunt dit formulier vinden op de documenten-pagina van de KJMV-site; downloaden bij het menu-documenten (nummer 14)

Het bestuur wenst alle leden een zonnige, gezonde zomer toe en hoopt u weer een keer te kunnen zien en spreken op een of meerdere van de evenementen! Veel leesplezier.., Peter van der Zon

Familie van Boet van Dulmen bij opening tijdelijk TTMuseum

JAPANSE MOTOREN UIT DE JAREN 50, 60 EN 70!

COLUMN

Morrie luitjes..., Race- en Harley- keuzeperikelen…

Hoewel het al vaker is voorgekomen, wordt er nu toch wederom een punt achter gezet… Inderdaad heb ik al eerder de uitlaatpijpen aan Maarten gegeven en mijn race-valhoed aan de wilgen gehangen en dat gaat nu toch weer ongeveer gebeuren… Dit jaar nog meegedaan aan de voorjaarstraining op Assen, een uitstapje met de CBR400RR in de ‘Japan Legend Class’, de races op Hengelo en tijdens de Ducati Club Race, eveneens op Assen, maar ik stop nu echt met het classic-racen in competitieverband bij de CMRCH/IHRO-Classics…

De kalender is weliswaar goed en interessant qua circuitaanbod, maar het merendeel der races vindt plaats in het buitenland en op nogal forse afstand van het Noord-Hollandse Schagen. Het wordt mij veel te kostbaar. De sponsoring van CMSNL was al een tijdje niet meer aan de orde en dan ben ik ook nog offcieel gestopt met mijn bedrijf.. Tja, met alleen AOW en een niet overdadig pensioentje wordt een beetje serieus racen dan toch lastig..

Erg? Welnee, het is een keuze en ik wil graag nog wat ‘andere dingen’ doen..! Een circuitdagje op Assen of Zandvoort zit er nog wel in en wellicht af en toe een ‘demootje’… Feitelijk ben ik al een tijdje terug bij ‘AF’…

Dat wil zeggen: Ik ben ooit begonnen met een oude Harley in 1968 en daar ben ik nu weer deels naar teruggekeerd… De oude Harley van toen rijdt overigens nog steeds, maar behoeft na ruim een halve eeuw nu toch wel wat aandacht en onderhoud… Ondertussen heb ik mijn ‘Harley-bobber WLCBR-project’ eindelijk weer eens opgepakt en dat begint nu serieus vorm te krijgen. Ik hoop deze fets nog voor ’t einde van de zomer rijdend te hebben…

Dan staat er nóg een Harley-project in de steigers; een U1200 zijklepper uit 1940… Deze motor heb ik een half jaar geleden van mijn vriend en zwager Hans overgenomen. Hij was daar een kleine twintig jaar geleden dapper aan begonnen, maar zijn gezondheid laat het niet meer toe de Harley af te maken… Hans is dezelfde persoon die 52 jaar geleden deel uitmaakte van ons roemruchte vijftal dat op twee Harley’s met zijspan en een oude Norton naar Italië op vakantie toog, een reis met veel avonturen! Hans heeft die oude Harley met zijspan nog steeds en onze vriend Jaap eveneens zijn Norton.. Mijn Harley tuft ook nog immer vrolijk rond zodat we hier toch wel van ‘duurzaamheid’ mogen spreken…

Leuk is dat ik een maand geleden Hans’ zoon Pieter rijles op de Harley heb gegeven en dat ging goed. Hij heeft al een tijdje zijn rijbewijs, dus hij kan de weg op met de WLC..!

Al doende kom ik dus eigenlijk alweer tijd te kort om al deze ‘klussen’ te klaren en ben daardoor toch wel bijna dagelijks in de werkplaats in Schagen te vinden.

Overigens heb ik door al deze ontwikkelingen ook enig racemateriaal te koop… Want dat racen mag dan kostbaar zijn… en spelen met oude Harley’s is weliswaar weer ontzettend leuk, maar vergt ook wel wat van de geldbuidel.., da’s toch een heel ander verhaal dan 50 jaar geleden… Ernst Hagen

In Memoriam Theo van Doorn

Hij was geen redenvoerder, maar één op één gesprekken gingen meestal ergens over.

Hij was ook altijd te porren om zijn motor, de Honda CXTurbo op diverse beurzen te showen. Niets was hem te veel.

Hij was ook altijd te vinden bij de HFTC, de club van de Honda Turbo’s. De KJMV en de HFTC treden de laatste jaren, vóór de corona vaak gezamenlijk op om zo ons Japanse erfgoed in de belangstelling te houden.

Ik leerde Theo kennen via Gerard Beuzekom en beiden waren trouwe gasten op het Gersloot weekend. Zij hadden reuze lol met elkaar en er werd ook vaak stevig gedronken. Theo was een rustige, uiterst beleefde persoon en had belangstelling voor iedereen.

Bij het laatste Gersloot-weekend (2019) had Klaas Poutsma een mooie rit georganiseerd in Friesland en het viel mij op (ik reed achter hem) dat zijn langzame bochten moeilijker wer- den. Later gaf ik hem het advies om een lichtere motor te gaan berijden omdat hij niet erg zeker meer reed. Hij heeft dat advies opgevolgd en de Turbo verkocht. Maar ja, hij heeft niet zo veel meer gereden nadien. Zijn gezondheid en die van zijn vrouw waren reeds broos en het doet ons verdriet dat hij, terwijl hij in het ziekenhuis lag moest vernemen dat zijn vrouw het niet meer ging redden. Dinsdag 22 februari was ik bij hem in Hoofddorp en toen schrok ik erg. Hij was blij mij te zien en er kwam een glimlach op zijn gezicht. Maar hij vertelde mij dat hij geen zin meer had. Begrijpelijk, zijn vrouw dood en hij heel erg ziek.

Vrijdag 25 februari is hij rustig heen gegaan. We zullen je missen Theo....!

Groet..., namens het bestuur: Peter van der Zon

Q1- Potver, erg zenuwachtig maar desondanks is het me gelukt om een bakje yoghurt met fruit en muesli weg te krijgen. 20 min. voor aanvang moesten we opgesteld staan. We waren veel te vroeg, als eerste, maar het team had een bolderkar met aggregaat en bandenwarmers mee, dus we konden daar de boel ook wel goed klaarzetten. Hopla, de poort ging open en we konden de baan op..

Heerlijk weer, 18 graden en volop zon. Het asfalt is niet al te best met z’n hob-

beltjes en bobbeltjes maar grip was er genoeg. Wat ontzettend wennen, hard werken ook. Dat had ik niet zo verwacht. De CB’s en Twins vlogen me voorbij... Ik wist dat ik in het nadeel zou zijn omdat de meesten de baan op hun duimpje kennen en/of getraind hadden. Voor mij waren deze twee kwalifcaties ook gelijk training, baanverkenning, alles.. Ik was ontzettend zoekende naar de lijnen, rempunten, instuurmomenten en moest me ontzettend focussen op het ver kijken. Hoogteverschil zit er ook in. Blinde rechterbocht, dan een mooie snelle linker en

dan na een stukje rechtdoor vol in de ankers voor een knijpende rechter in de tweede versnelling. Ik probeerde me voor te houden om niet te voorzichtig te zijn, want ik begin vaak wel rustig en heb tijd nodig om te wennen, maar de andere rijders maakten zulke mooie vloeiende bochten, staken me binnen- en buitenom voorbij zodat ik me erg traag voelde. Maar ik probeerde goed door te gaan en te blijven lachen, proberen te genieten en te leren. Toch voelde het niet vertrouwd en kreeg ik de motor de bochten maar niet door.

Eenmaal afgevlagd reed ik weer terug naar onze tent en dan weet je dat men gaat vragen ‘hoe ging het?’. Ik vind dat zo’n moeilijke vraag, omdat dit voor mij echt te kort was en ik compleet nog moest nadenken van hoe de baan loopt en hoe ‘t uiteindelijk gegaan is. Dus ik antwoord, ja wel goed (denk ik). Maar je ziet dat de andere rijders je snel voorbij gaan, dus eigenlijk weet je dat je nog niet op dat niveau zit. En dat knaagt. Vooral als je later de uitslag krijgt, de snelste CB een tijd van 1,00 rijdt en ik met mijn hoge 1,12 me niet kan kwalifceren voor de wedstrijden morgen. K**, denk ik. Je stapt in dit avontuur met het idee ach, leuk, ervaring op doen en lekker rijden. Als ik nee had gezegd op het aanbod van Jarno om dit te gaan doen, wist ik dat ik spijt zou krijgen. Ik had steeds wel de angst ‘wat als ik te langzaam ben, wat als ik me niet kwalifceer’. Nou, daar heb je ‘t dan. Gewoon klote dus. ‘Hadden we maar getraind... ‘. Jep... Dat heb ik toch echt wel nodig. Ik hou me groot maar merk dat dit wel zeer doet. Ik weet dat dit mijn eerste meters zijn op deze baan, de andere rijders erg snel zijn en dit een moeilijk circuit is, maar ik moet en zal me kwalifceren. Het moet. Straks geef ik alles.

Ik weet dat ik leuk kan rijden, dat er veel meer in zit, maar ik heb geen training hier gehad en heb enkel deze twee sessies om me te kwalifceren terwijl ik de baan niet ken. Daarbij heb ik met de CB al wel 2x op Assen gereden (waar je niks aan hebt hier in Croix, echt totaal niet) en dat ging redelijk, maar de CB is me nog niet helemaal eigen geworden, ik heb er een haat-liefde verhouding mee, het is nog steeds niet het gevoel dat ik heb als ik op de ZXR400 stap. Als ik op de ZXR400 stap, is het direct vertrouwd, gelijk vriendjes. Het voelt nog als onmogelijk om de CB plat te kunnen leggen, ik krijg dat nog maar niet omgezet. Dus, daar gaan we weer, op naar de 2e kwalifcatie. We stonden allemaal in een mooie rij, dat was mooi om te zien. Samen de baan op, iedereen begon rustig, ik probeerde rust in m’n hoofd te houden en te proberen om soepel te rijden maar niet te lief. De eerste paar rondes gingen aardig goed, maar ik kon niet goed voelen wat de motor deed, weinig contact met de motor. Bij het insturen van de bochten probeerde ik m’n arm tegen de tank te krijgen, om de motor te voelen. Maar dit kost veel inspanning en voor je het weet, zit je alweer hangend in de volgende bocht. Er gingen weer redelijk wat coureurs de baan af, gele vlaggen, etc. Ik werd er onrustig van en raakte uit m’n ritme. Ik ben dus ook even de pit in gereden, even rustig aan, dacht ik. Dries en Jeremy (twee mede CB piloten) reden ook de pit in. Ze wilden me op sleeptouw nemen (super lief) maar het was erg druk toen we de baan op kwamen en deze twee heren behoren tot de toppers van het veld, dus het verschil is nog vrij groot.

Normaal gesproken liggen de rechter bochten me beter maar hier niet, de rechter bochten voelen totaal niet vertrouwd, ik durf de motor niet plat te leggen. Het lukt me niet, hoe ik ook probeer op verschillende manieren de bochten aan te snijden of m’n houding aan te passen, het blijft lastig en onwennig. De linkerbochten gaan goed, durf ik ook op het gas en ga ik platter. De andere coureurs gingen me minder snel voorbij, reden minder hard bij me weg, goed teken, dacht ik. Maar ze hebben een hogere bochtensnelheid, kennen de baan door en door. Bij mij is het nu alles of niks, meer risico maar niet eraf liggen. De bochtensnelheid ging omhoog, in de 3e versnelling was de motor in de bocht soms te onrustig en beweeglijk en zat ik snel in de begrenzing bij het uitkomen en in de 4e versnelling kon ik de bocht niet lekker eruit trekken. Ik begon te klooien, maar ik ging door. Ik heb zo hard gewerkt, zo gepusht. Maar ik maakte nog steeds foutjes, schakelfoutjes, het wilde niet. Ik wist dat ik het niet ging redden, misschien ook maar beter zo. Het verschil is te groot. Ik had moeten trainen de dag ervoor, dit is niet te doen. Ik kwam gefrustreerd de baan af, in tranen en trok me terug. Niemand die me pusht dit te doen, niemand die zegt dat dit moet. Ik moet dit kunnen van mezelf. Ik had mezelf uiteindelijk een seconde verbeterd, maar dit was nog niet genoeg. De range van 115% van de gemiddelde tijd van de eerste 3 coureurs was niet gehaald. Ik baalde gigantisch, het voelde als falen maar tegelijkertijd weet ik dat dit gewoon niet haalbaar was. Dat maakt de frustratie echter niet minder, maar het is zoals het is. Met de aanpassing van de CB hoop ik me te kunnen kwalifceren voor Hengelo. Jarno gaat een verlaagd zitje plaatsen, waardoor ik meer ‘in’ de motor kom te zitten en meer contact maak met de motor. Ik verwacht dat me dit meer vertrouwen gaat geven. Eerst op naar Assen, 25 april met de oude 636 van René. Ik moet meer meters maken! Kop ervoor en door!

Q2- Zenuwachtig en onder druk was ik. Ik denk dat niemand verwacht had dat de kans zou bestaan dat ik me niet zou kunnen kwalifceren, behalve ik zelf. Dat was al m’n grootste angst, dat ze te snel zouden zijn en ik dit niet zou kunnen, maar uiteindelijk weet ik ook dat ik niets moet en dat ik dit doe om te leren en mezelf te verbeteren, progressie boeken.

50 jaar Kawasaki Zserie

DEEL 2

Verloop van de Superbike ‘King

‘New York Steak’ - Als we kijken naar de duizenden verschillende motormodellen die zijn uitgebracht sinds Gottlieb Daimler in 1885 een ritje maakte, kunnen we eerlijk zeggen dat er maar weinig modellen zijn die in de buurt komen van de cultstatus en legendarische status van de Kawasaki Z1.

De Kawasaki Company werd in 1896 opgericht door Shozo Kawasaki als een scheepswerf bedoeld voor het bouwen van stalen zeeschepen. Aanvankelijk bouwden ze stoomturbines, locomotieven, goederenwagons, passagierswagons en brugliggers. In 1918 wordt de vliegtuigafdeling opgericht en na langdurig onderzoek slaagt Kawasaki erin het eerste metalen vliegtuig van Japan te bouwen. Toen kwam 1949 en ze richtten zich op de motorfietsindustrie door motoren te maken die geschikt waren voor motorfietsen.

Kawasaki kwam in 1954 met hun eerste fiets, Meihatsu genaamd. Deze motor had Kawasaki’s eigen KB-5-motor en in 1956

werd een verbeterd model van de Meihatsu geïntroduceerd. Ze noemden hem Meihatsu 125 Deluxe, maar het duurde tot 1956 voordat het Kawasaki-logo in het zijdeksel van de motor werd getoond. Een grote rol in de ontwikkeling van Kawasaki Motorcycles werd gespeeld door Meguro Motorcycles, destijds een van de toonaangevende fabrikanten van motorfietsen in Japan. Ze hadden een goede run voor ongeveer 30 jaar, maar uiteindelijk werd Meguro gekocht door Kawasaki, wat Kawasaki veel sterker maakte. Dus vanaf 1962 verdween Meguro en sindsdien is er nooit meer iets van vernomen. In 1960 maakte Kawasaki hun eigen motorfietsfabriek en zes jaar later kwamen ze met hun meest opvallende inspanning tot nu toe, het 650cc W1-model. Dit was geen groot succes omdat de rivaliserende fietsen op dat moment een stuk sneller waren, maar nog steeds een opmerkelijke inspanning. Kawasaki kwam toen met lichtere fietsen, de 250 cc A1 Samurai en de 350cc A7 Avenger, fietsen die behoorlijk wat succes hadden.

Het verhaal achter de creatie van de originele Z1 en hoe deze serie verder is verlopen...

Kawasaki

Bekend is de Z-serie en de KZ-serie.

Het verhaal achter de creatie van de originele Z1 en hoe deze serie verder is verlopen...

Kawasaki Z1’ serie vanaf 1972

Maar het duurde tot 1969 voordat Kawasaki werd opgemerkt als een grote speler op de motorfietsmarkt. Dit was te wijten aan de release van het 500cc H1model (ook bekend als Mach III). Vanwege het succes brachten ze twee kleinere modellen uit, afgeleid van de H1, de 250cc S1 en de 350cc S2. Voor degenen die meer vermogen wilden, ontwikkelde Kawasaki in 1972 een 748cc-versie, de H2 (Mach IV).

Daarna kwam 1972 en introduceerde Kawasaki hun eerste superbike, de Z1 die een 903cc-motor had. Het had een zeer goede prijs- en prestatieverhouding, dus het werd erg populair. Drie jaar later verbeterde de Japanse fabrikant de Z1 en maakte er een krachtigere fiets van, de Z900. Kort daarna volgde de Z1000 en dit model had nog meer vermogen.

De “Z-serie” ging verder met Z1300 (1978), Z400FX (1979) en de eerste Japanse in massa geproduceerde riemaangedreven motorfiets, de KZ440LTD, vond in hetzelfde jaar zijn weg naar de Amerikaanse markt. Ze gebruikten dezelfde technologie

voor twee van hun modellen voor Japan, de Z250LTD en de Z400LTd, uitgebracht in 1983. In 1982 begon Kawasaki met de verkoop van de Z400GP op de Japanse markt en de Z1000R in Amerika. Een van de meest opvallende fietsen in de geschiedenis van Kawasaki, de GPZ900R, kwam ook in 1983. Dit was het eerste model dat ooit door Kawasaki werd geproduceerd met een vloeistofgekoelde motor en een snelheid van 250 km/u. Een jaar later begonnen ze deze motor in de VS te verkopen en noemden ze hem Ninja, wat een zeer weldoener bleek te zijn. , die enorme verkopen registreerde.

De ZZR-110, de snelste productiefiets voor een periode van vijf jaar, werd gelanceerd in 1990. Afgaande op zijn capaciteit (1052cc) kan je niet verrast zijn. Maar hij had ook een sterk frame en een degelijke In de jaren 90 had Kawasaki een paar opvallende modellen zoals de GPz1100 ABS (199 “ 6), de off-road Super Sherpa (1997). Om terug te gaan naar vroeger, in 2000, begon de Amerikaanse verkoop van de Ninja ZX-12R.

Deze aanduiding is voor de USA!

Deze baby had 1200cc en een aluminium monocoque frame en een maximale output van 178 PS.

Drie jaar later bracht Kawasaki nog drie modellen uit, de Ninja ZX-6R, Ninja ZX6RR en een straatfietsmodel genaamd Z1000.

Toen kwam 1981 en Kawasaki won de fabrikantstitel in het FIM World Road Racing 250cc Championship, met dank aan Anton Mang die op de KR250 reed. Kawasaki’s meest opmerkelijke overwinning in hun autosportgeschiedenis was de 24-uursrace van Le mans in 1983. Het model dat aan die race deelnam, was de ZXR-7.

Kawasaki is al lang superieur in de Supersport en Superbike, waar zij vele kampioenschappen gewonnen hebben. Ook in de World Superbike-klasse is Kawasaki toonaangevend. Jonathan Rea heeft meerdere kampioenschappen op zijn naam staan.

Door de jaren heen deed Kawasaki het ook goed in de motorsport, wat hen hielp hun fietsen te verkopen. Hun allereerste motorsportoverwinningen werden behaald door Dave Simmons in het FIM World Road Racing 125cc Championship. Hij won de West-Duitse en de Isle of Mann TT-races en het seriekampioenschap met een KR-1.

KZ750FOUR EEN VREEMDE EEND IN DE BIJT

Aangekondigd werd deze fiets in 1976 en het jaar daarop gelanceerd, was dit de eerste Kawasaki die werd aangeboden met schijfremmen voor én achter, en het onderbieden van elke andere Japanse 750 uit die periode had goed moeten verkopen.

Het probleem was echter een van Kawasaki’s eigen makelij, namelijk de superieure KZ650 of de veel snellere KZ900! De KZ650 was aanzienlijk lichter en gaf weinig weg in termen van vermogen, en de KZ900 was slechts iets zwaarder, maar met een duidelijk vermogensvoordeel, waardoor de KZ750 ongemakkelijk tussen deze twee klasse-setting motorfietsen zat. Zonder het bestaan van deze twee modellen zou de KZ750 een doorslaand succes zijn geweest!

Het was niettemin goed gemaakt en met fijne handling en prestaties, maar voor de meeste Kawasaki-enthousiastelingen was het ‘vlees noch vis’!

50 jaar Kawasaki Z1

50 jaar Kawasaki Z1

Het Twentse dorp Markelo staat al sinds jaar en dag bekend om de motorcross. Het circuit ‘de Herikerberg’ is een begrip in binnen en buitenland. Om precies te zijn al 90 jaar lang organiseert de Markelose motorclub, met de geweldige naam, ‘Ons genoegen’ crosswedstrijden voor solo’s en zijspannen. Om deze mijlpaal extra voor het voetlicht te brengen is besloten om een expositie op te zetten, met daarin alle facetten van de Markelose cross. Een grote verzameling programma boekjes, posters, cross motoren en oude flmbeelden vormden een mooi geheel. Passievol en kwalitatief goed opgezet.

Het Beaufort.

In het prachtige gebouw Het Beaufort, midden in het dorp, was ruimte genoeg om een uitgebreide expositie in te richten. In werkelijk alle ruimtes was iets te bewonderen met betrekking tot de cross. Op een mooie volgorde had men de geschiedenis in beeld gebracht, in grote fotolijsten was per jaar een overzicht gemaakt van de gebeurtenissen van dat jaar. Bijzondere gebeurtenissen en natuurlijk de talloze deelnemers en winnaars kwamen hierbij aan bod.

Daarnaast won hij met het landen team in 1984 de Coupe des Nations met collega coureurs John van den Berk, Jan Postema en John Hensen. Op een van de foto ’s stond van der Ven afgebeeld liggend in het zand met een aantal coureurs boven op hem. “Zo kan het ook” zei hij lachend, je moet soms van onder af aan beginnen. Menig keer stond hij ook op het podium en dat vergoed een hoop.

Suzuki van legende Stefan Everts

Naast de coureurs waren er ook een aantal motoren tentoongesteld, en niet de minsten. In een van de zalen stonden de motoren van Stefan Everts en Alessandro Puzar gebroederlijk naast elkaar. In de wedstrijd ging het destijds hard om hard, nu stonden beide juweeltjes in alle rust naast elkaar. De motor van Puzar bleek geen originele fets te zijn maar dat deed aan het beeld geen millimeter af. In een enigszins verborgen hoekje stond de motor van Frans Sigmans, de Maico van 440 cc heeft als bouwjaar 1976. Beneden in het gebouw stond een Eysink, de wegmotor werd destijds omgebouwd tot crosser en zo begon de rijke geschiedenis van de motorcross ook in Markelo.

Kees van der Ven

In de uitnodiging voor de opening op 5 juni stonden een aantal coryfeeën uit de rijke cross geschiedenis vermeld. Jacob Barth, Erik van Klinken, Dave Strijbos en Kees van der Ven, om er maar een paar te noemen. Kees van der Ven was al vroeg in Markelo aanwezig en nam alle tijd om de expositie te bewonderen en om in gesprek te gaan met iedereen die daar behoefte aan had. Van der Ven, de man uit het Brabantse Bakel, heeft een mega carrière in de motorcross. Hij werd maar liefst 10 keer Nederlands kampioen en won 18 Grand Prix wedstrijden. Daarbij opgetekend dat hij de GP ’s won in 3 verschillende klassen.

wetenswaardigheden

Inschrijvingen

In een vuistdikke ordner die in een van de expositie ruimtes lag kon je de aanvragen tot deelname aan de wedstrijden en ook de bevestigingen vanuit de organisatie bekijken. Geen kopieën maar de originele stukken. Een mooie wandeling door de tijd, werkelijk alle toppers uit de cross wereld komen voorbij. Wereldkampioenen, cross fabrieksteams, managers die hun coureur aanprijzen en proberen om het beste startgeld te verkrijgen. Een van de aanvragen was van een nog piepjonge Lee van Dam, al jaren lang bekend van zijn bedrijf LDP International event marketing. Van Dam had destijds zijn coureur Wiebe Plotz in de etalage, mooi om weer terug te zien.

Ben van Erp

Hoewel ik eerlijk gezegd meer thuis ben in de wegrace wereld heb ik ook een grote bewondering voor de mannen van staal op de cross motor. Dat ik nog de nodige kennis mis merkte ik toen ik op de terug was naar mijn geparkeerde auto. Ik liep op met een oudere man die vroeg of ik het een mooie expositie vond. Toen ik hem vroeg of hij misschien ook betrokken was bij de organisatie zei hij dat hij een “aantal jaren” een motorzaak had gerund in Markelo. Nog nadenkend over wie dit kon zijn reed ik langs een etalage van een motorzaak, Ben van Erp tuning stond op de ramen. Ach natuurlijk, Ben van Erp vierde onlangs het 40 jarig bestaan van zijn motorzaak en was de offciële Husqvarna importeur van Nederland, een begrip in de Internationale crosswereld.

Complimenten

Chapeau en dank aan de organisatie van de expositie en in het bijzonder Herman Bronsvoort en zijn crew voor de ontvangst en de leerzame middag. Johan de Vries

Beurzen en Ritten 2022

Door corona zijn de activiteiten van de club voor het merendeel niet doorgegaan. Het afgelopen jaar hebben we nog de Lek&Graafstroomrit gehad, maar daar was het dan ook mee gezegd. In het huidige jaar 2022 heeft in maart de Oldtimerbeurs in Leek plaats gevonden en 23 maart hadden we onze Algemene Leden Vergadering. De Voorjaars-rit is traditiegetrouw uitgezet door neef Kees Vergeer op 24 april, welke opgevolgd werd door de Brasemerrit op 15 mei. Het grootste spectakel voor de Kawasaki liefhebbers is geweest bij Nol Bikker (zie pagina ) en de Jaap Schulz-rit werd verreden op 12 juni met een bezoek aan het Gilera Museum van de vorig jaar overleden Jaap.

VOORJAARS-RIT 24 APRIL

De voorjaarsrit ging vanuit Deventer waar de startplek McDonalds was. De startplek was zo gekozen dat clubleden uit het oosterlijke deel van NL hiervoor niet naar het westen hoefden te rijden om aan de rit deel te nemen. Wat schetst mijn verbazing, de 5 (!) leden die er waren kwamen uit het westen. Jammer, want Kees had een prachtige rit uitgezet met een bezoek aan het Amerikaans Motor Museum te Raalte. Ik was met mijn zijspan en de smalle weggetjes hier en daar hadden tot gevolg dat ik er goed aan moest trekken. Op een gegeven moment ging Kees een doodlopende weg in, waar mijn wenkbrouwen van gingen fronsen; hoe gaat dit afopen met mijn 3-wieler... En ja hoor er stond een paal midden op de weg. Maar niet getreurd, alleen mijn zijkoffer eraf en ik kon er net door. Mooie wegen over de Holenmerberg en de Sallandse Heuvelrug, waar we gestopt hebben om ons te laven aan een koele drank. Was zeker nodig, want het was prachtig weer, maar wat aan de warme kant. Er reden ineens een heleboel brandweerwagens langs en later op het nieuws hoorde ik dat er op de Heuvelrug bosbranden waren ontstaan; jammer, gaat weer mooi bos in rook op... Al met al een fjne dag en mijn kilomerterteller stond na afoop thuis op 352 kilometers. Foto’s staan op de site. Wij hebben er van genoten. Bedankt Kees!

BRASEMER-RIT 15 MEI

Ook voor deze rit heeft Kees Vergeer weer een mooie route gemaakt en dit keer vanuit restaurant bij Leimuiderbrug. Wat leuk om begroet te worden door Chris Groeneweg die met een bevriend echtpaar naar onze motoren kwamen kijken. Eerst met elkaar aan de lange tafel koffe met appelgebak genuttigd. Heerlijk...

Omdat Kees al op 24 april aangaf dat ik maar beter met mijn Honda CB900C kon gaan rijden, omdat de wegen hier nogal smal zijn. En dat was maar goed ook. Ik had anders een probleem gehad met die drukte van allerlei vervoer op de weg (en op het water). Het mooie weer had iedereen naar buiten gekregen om te genieten. En dat deden de 15 rijders ook. De plaatsen Nieuwkoop Ter Aar en mijn geboorteplaats Langeraar zagen we vanaf onze 2-wielers om uiteindelijk in Bodegraven te belanden voor de lunch.

JAAP SCHULZ-RIT 12 JUNI

Helaas werd deze rit met maar 6 mensen verreden, maar wel over prachtige weggetjes naar het Gilera Museum. In het volgend clubblad een impressie hiervan

Het restaureren van een CBX 6-cilinder is geen sinecure en dat heeft Fred aan den lijve ondervonden. In het voorgaande stukje (18 in blad 1-2022) over de CBX ging Fred verder met het monteren van het blok in het frame en van diverse electrische problemen. Nu gaat hij verder met het inhangen van het blok en restaureren van de motorsteunen.

Fred heeft zijn motorfets al klaar, maar wij gaan nog even door.

Tijdens het vastzetten van de kleine linker schetsplaat raakte er nog meer schroefdraad dol, je krijgt de indruk dat de motor vaak is in- en uitgebouwd. Maar met een Helicoil repareer je dat zo.

En dit was dan even een verkorte cursus schroefdraad reparatie.

Wat hebben we nu allemaal vast gezet:

plus de klemband,

Met de accu er in leek het me wel wijs om eerst de ontsteking eens te testen. Dat gaat prima als je een schroevendraaier bij een pick-up spoel houdt.

Figuur 409: de Helicoil was te lang voor de schroefdraadgang en moest ingekort worden, gaat goed met een klein slijpschijfje op een Dremel.

Figuur 410: de boormaat voor de Helicoil is iets afwijkend: 8,4mm.

Figuur 411: dan het gat waar de Helicoil in komt van nieuwe schroefdraad .

Figuur 412 omdat het maar een Figuur 413 de Helicoil er kleine Helicoil is zet ik hem vast in draaien met Locktite.

Figuur 414 nog even het indraai- Figuur 415 de bout gaat lipje afbreken en de reparatie is klaar er weer goed in

Figuur 416 en zo kan het motorblok weer goed vast gezet worden

Test geslaagd, we hebben vonken. Dan moet de ontsteking alleen nog op tijd worden gezet. Daarvoor moet het rechter krukasdeksel er af, zodat het merkteken voor de krukaspositie zichtbaar is. Zorg ervoor dat je de motorolie opvangt als de motor draait. Nu hoefde dat niet want er zat nog geen olie in.

De drainslang van het luchtflterhuis zat origineel op een opvang tankje, maar dat zit er niet meer op. Dus heb ik wat zitten knoeien met slangen om het bewuste slangetje te verlengen zodat hij mooi naar rechts gelegd kan worden bij de klem waar de andere slangen ook uitkomen.

De volgende stap was de motor te vullen met olie en kijken of er niks lekt. Met de olie in het carter lekte er niks, dus heb ik maar eens stevig aan de startknop gehangen, net zo lang totdat het olie druk lampje uit ging. Ik kan je wel vertellen dat zo’n lithium ion accu wel heel erg sterk is. De startermotor werd goed opgejaagd en op het moment dat je verwacht dat het minder wordt bij een normale accu gaat het hier maar door.

Dus heb ik de startmotor fink laten draaien zodat er een goede oliedruk was om goed te kunnen zien of er olie lekkage was onder druk.

Ik heb het dynamisch afstellen van de ontsteking gedaan op de start motor. Dat ging goed, zo’n lithium ion accu is wel heel sterk.

Dan gaan we alles maar in gereedheid brengen om de motor te starten en de carburateurs te synchroniseren. Eerst de speling uit de gaskabels wegnemen.

En dat was er, bij de olieleiding banjobout voor op de cilinderkop, lekker, daar kan je zo fjn bij. Ik moet eerst de bobines uit de weg halen.

Figuur 417 de ontstekingstest.

Figuur 418 mikken op het ‘F’ teken.

Figuur 419 afstellen van de gaskabel.

Figuur 420 de drain slang van het luchtflterhuis moet nog goed gelegd worden.

Figuur 421 de cilinderkop olieleiding banjobout.

Na de bout goed nagetrokken te hebben bleef de boel olie dicht, wel nog even de bobines terug bouwen.

INSTALLATIE VAN DE UITLAAT

Om de uitlaat te installeren kom je eigenlijk handjes te kort, maar met een paar blokjes hout lukt het ook wel.

Eerst

Met beide zijde van de uitlaat gemonteerd, volgt de proef op de som. Zitten ze wel mooi evenwijdig?

Na wat buigen en prutsen zitten ze mooi in lijn. Zo,

beter..

ZES VACUÜM

Zes vacuüm meters, die had ik niet. Ik had al een set van vier, dus dacht ik, ik koop gewoon een set van twee erbij. Zo gezegd zo gedaan.

Maar ik weet niet hoe oud die set was want de slangen in de twee meter set waren helemaal bros, je brak ze zo door midden.

Ik had gelukkig nog wat slang over van de carburateurs en dat paste mooi.

Nog even een beugeltje gemaakt om de opstelling met twee meters aan de opstelling met vier meters te koppelen.

Helaas zit de linker zijde iets hoger dan de rechterzijde. Los halen maar weer en de achterste ophangbeugel iets verbuigen.

Om de motor te kunnen starten had ik zo’n handige kleine benzinetank gekocht die je kan op hangen.

Figuur 422 even de uitlaat monteren.

de uitlaat los opgehangen om hem enigszins uit te lijnen. Ik heb de verbinding van de demper met de bochten ingesmeerd met Gun Gum voor een gasdichte verbinding.

Figuur 423 het blijft imposant, zes uitlaatbochten.

Figuur 424 de uitlaten zitten net niet mooi in lijn.

Figuur 425 en nu zitten ze mooi evenwijdig.

dat smoelt

METERS

Figuur 426 brose vacuüm leidingen.

Figuur 427 en zo heb je er zes.

Gelukkig bleek die zo lek als een mandje bij de messing koppeling die de plastic tank verbindt met het aan / uit kraantje.

Dat lekken werd minder na verloop van tijd, vast droge vlotternaalden.

Starten maar, een beetje choke er op en hij doet het joepie!

Gelukkig kunnen er nog meer dingen benzine lekken, wat dacht u van de carburateurs zelf? De fes liep zo leeg in het teiltje.

Nu bewezen is dat de motor het doet leek het mij verstandig om te kijken of er voldoende olie in de kop komt, ik heb de CBX zo’n vijf minuten laten lopen, dat leek mij voldoende om te zien of er overal olie komt.

Alle bakjes in de cilinderkop zaten vol met olie geen problemen hie. Om het kleppendeksel te lichten moeten wel de twee schetsplaten en de valbeugels los, dat dan weer wel. Wordt vervolgd!

Figuur 428 de test tank.

Figuur 429 een o-ring doet soms wonderen. Met een o-ring in de koppeling hield ik het droog.

Figuur 430 de test opstelling.

Figuur 431 een teiltje vol benzine.

Figuur 432 hij doet het joepie!

Figuur 433 overal olie.

KAWASAKI TANKLOGO’S

DOOR DE JAREN HEEN

door Lyle Penner/lpenner6@msn.com

December 2021

Ikverveelde me of werd hoogstwaarschijnlijk afgeleid door de eye-candy om me heen terwijl ik vandaag een lekke band aan mijn tuintractor repareerde. Dus een paar tankfoto’s gemaakt van enkele Kawasaki’s in mijn winkel. Sorry voor de vele reflecties. Dus hier is een virtuele “tank dinsdag” van Kawasaki’s door de jaren heen!

Het begon met de Meguro, de grootste motor in Japan destijds. De W-serie in de 60er jaren zou de naam Kawasaki zou krijgen.

En toen ging men over op alleen het woord KAWASAKI

1969 - geen lelijke badges meer nodig

1981 het cruiser-tijdperk!

Sorry voor alle reflecties, zwart is bijna onmogelijk om onder licht te fotograferen.

1972 -

1971 - gewijzigde kleurstelling

1965

1973

1966

1976 - gemene groene machines

- Het eerste logo-badge

- Het tweede logo-badge

- lange tanken zijn in

De komst van de Z1

Lange tijd zou dit logo op de diverse tanks blijven met een aantal modificaties en aanpassingen voor bepaalde types, zoals de Vulcan en de nieuwe W-serie.

2021 - Een kompleet ‘nieuw’ historisch logo

Ritten, beurzen en races

Lek & Graafstroomrit

Hierbij nodig ik jullie van harte uit voor een mooie toertocht door de Alblasserwaard. Deze toertocht gaat plaats vinden op zondag 11 september 2022. We starten als van oudst bij Café Sluis, Sluis 19 te Groot-Ammers. We vertrekken om 12.00 uur en de route gaat weer over prachtige weggetjes door de polder, welke amper op de kaart vermeld zijn. Jan Verheij en het bestuur van de KJMV zullen het heel leuk vinden als we op een jaren 60 japanner meerijden, ze worden echt zeldzaam. Maar kijk toch eens achter in je schuur of daar nog een rokende tweetakt of tikkende viertakt van de jaren 70 of begin 80 staat te wachten die je met de onderdelen welke je gescoord heb op de diverse beurzen weer aan de praat gekregen hebt. De welkomstkoffe en de beroemde cake van Café Sluis zijn, is deze keer voor rekening van de KJMV. De tocht zal ca. 80 km zijn. Zorg dat u voldoende brandstof aan boord hebt, want dat is hier op zondag vrij moeilijk te verkrijgen.

KJMV-Clubdag zondag 13 november 2022

Hotel ‘Rijper Eilanden’ in De Rijp

Informatie en aanmelding:

J.K. Verheij tel 06 55904012 of jkverheij@hotmail.com

Met vriendelijk groet, Jan Verheij

Classic Race Demonstratie Luttenbergring Zaterdag 17 september 2022

Nationaal Veteraan Treffen

Zaterdag 24 september 2022 wordt gelukkig weer in Woerden het alom bekende Nationaal Veteraan Treffen georganiseerd. Veteraan slaat nu niet direct op de personen die het evenement bezoeken, maar op de klassieke motoren. Het is een prachtig gebeuren waarde meest uiteenlopende klassieke motoren te bewonderen zijn en... kom je met een Japanse motor ouder dan 25 jaar mag je gratis op het show terrein staan.

De KJMV staat er weer samen met de Honda First Turbo Club elk met een kraam met een aantal motoren. Er mogen er meer komen...

Wie meldt zich? Maar kom wel op tijd want u mag na 09.30 uur niet meer het terrein op rijden!

Met úw aanwezigheid kunnen we er weer een mooie dag van maken!

Graag doorgeven aan Frits Smink: f.smink@planet.nl of Peter van der Zon: voorzitter@kjmv.nl. Voor meer info: Info: www.nationaalveteraantreffen.com

Nieuws pagina

CONTINENTAL CIRCUS-2 Nog 10 seconden te gaan... Duw- en koppelingsstarts, foto’s en verhalen van begin jaren zeventig.

Eind 2013 publiceerden het Nederlandse fotografenduo Jan en Hetty Burgers en motorjournalist Frank Weeink het boek ‘CONTINENTAL CIRCUS – The Races and the Places, the People and the Faces’. Het boek was een hit en duizenden motorracefans over de hele wereld kregen hun exemplaar. Het duurde even voordat Jan en Hetty Burgers besloten o m weer een boek te schrijven over deze historisch belangrijke periode van het motorracen.

In ‘CONTINENTAL CIRCUS-2 nog 10 seconden te gaan’ volgen ze het hart en beschrijven ze de stakingen van de renners, hun strijd tegen de armco-barrières, de lange weg naar de top van Barry Sheene, een van de beste renners ter wereld Amerikaan Cal Rayborn, de korte carrière van Steve Baker en meer over Jarno Saarinen. Zijspannen verdienen ook hun plaats in de schijnwerpers, aangezien de jaren zeventig de overgang markeren van BMW viertaktmotoren naar tweetaktmotoren zoals König en Yamaha. En vooral meer dan tachtig pagina’s van de duw- en koppelingsstarts van deze tijd.

Meer dan 400 foto’s werden geselecteerd uit 12.000 scans voor dit boek, veel daarvan over het leven in de paddock ‘CONTINENTAAL CIRCUS-2 nog 10 seconden te gaan’ gaat over het gevaarlijkste tijdperk van de sport. Het boek is dan ook opgedragen aan die renners die ons te vroeg verlieten.

ISBN 978 94 92108 42 5 218 pagina’s, 400 zwart-wit/kleurenfoto’s, hardcover, Engels. €39,50 - Bestellingen van over de hele wereld zijn welkom. Item Weight: 1.87 pounds

Afmeting: 8.5 x 0.62 x 11 inches

Info: http://www.uitgeverijhermans.nl/continental-circus-2-2/

Deel 13 - Na een goede nachtrust word ik wakker en kijk door het raam naar buiten en zie in de verte de sneeuwgetopte bergen van de Hindu Kush. Het is prachtig weer vandaag. Naast mij ligt opengeslagen het gisteren bij het toeristenbureau gekochte An Historical Guide to Afghanistan van de Amerikaanse Nancy Hatch Dupree dat vorig jaar

(1971) is uitgebracht. Tot in de kleine uurtjes heb ik erin gelezen. De kamers van het drie etages tellende hotel Abaseen zijn aan de achterzijde via een buitengang te bereiken. Mijn kamer ligt op de bovenste etage en vanaf de gang kijk ik uit op een binnenplaats waar mijn motor geparkeerd staat en op woningen, gelegen in de ’Oude stad’, die tegen de helling aanliggen van de berg Kohe Sher Darwaza. Die maakt deel uit van een kleine bergketen die Kabul doorsnijdt en waarvan de toppen ruim 200 meter als reus-

achtige molshopen uit de omliggende hoogvlakte (1800 m) oprijzen. Hoger op de helling zie ik de oude stadsmuur. In het restaurant op de eerste etage – op de begane grond zijn winkels –geniet ik van een warm ontbijt samen met Erhard, de Duitser die mij gisteren de weg wees naar het toeristenbureau.

Van Japan naar Nederland op

Hij raadt mij aan een bezoek te brengen aan ‘Chicken Street’ aan de andere kant van de rivier. Buiten zie ik het drukke verkeer op de Maiwand, een lange brede straat, voorbijgaan.

Na het ontbijt loop ik naar het centrum voor een bezoek aan de Iraakse ambassade voor een visum. Of ik die echt nodig zal hebben, zal pas na aankomst in Tehran blijken. Ook breng ik een bezoek aan het postkantoor voor enkele aerogrammes en aan het toeristenbureau om wat ansichtkaarten te kopen. Onderweg steek ik de Kabul rivier over en wissel bij een bank US dollars in tegen afghanis: 82 afghanis voor elke dollar. Verrast zie ik dat ook de D-mark een populaire munt is. Nadat mijn paspoort is verrijkt met een Iraaks visum (wel met een waarschuwing) en inmiddels met de aerogrammes en de ansichtkaarten op zak loop ik richting Share Naw, de wijk waarin Chicken Street ligt. De afstanden zijn gelukkig kort. Plotseling hoor ik een vrouwenstem mijn naam roepen. Hè, wie kent mij hier, zo vraag ik mij verbaasd af. Ik kijk om mij heen en zie aan de overkant van de straat drie vrouwen staan, een ervan zwaait met haar arm. Nog een keer wordt mijn naam geroepen en dan herken ik hen. Het zijn de drie Australische dames Mary, Aby en Janet die met hun Landrover-LWB net als ik vanuit Penang de Rajula hebben genomen naar Madras. Ik steek de straat over en de begroeting is hartelijk. In korte tijd vliegen ervaringen over en weer. En wie ontmoet je nog meer onderweg? Niet alleen reizigers die ik eergisteren in het Afghaanse consulaat in

de Honda CB350E

Reisverhaal. In KJMV-KONTAKT nummer 3-2021 ben ik geëindigd met mijn verhaal over mijn terugreis vanuit Japan met mijn Honda CB350. door Hans Wijmer

Peshawar hebt ontmoet, maar ook de Fransen die met hun Renault R4 eveneens met de Rajula reisden en Kirsten, die blonde Amerikaanse, waarmee ik begin maart in gesprek kwam tijdens de middernachtelijke wandeling naar Bugis Street in Singapore. Zij vertelt dat ze een auto heeft gekocht in Kathmandu en hiermee verder reist. Allemaal zaten zij in die grote groep reizigers die op 7 en 8 mei na lang wachten uiteindelijk de grens bij Wagah kon oversteken. Het is een heerlijk weerzien met elkaar en het gevoel om als solitaire reiziger te zijn opgenomen in die grote familie van wereldreizigers vervult mij met vreugde.

Afghanistan is een arm land. Zonder fnanciële steun van de Wereldbank en concrete hulp van de Food and Agricultural Organisation (FAO) alsmede van rijke westerse donorlanden kan Afghanistan zich nauwelijks bedruipen. Veel goederen komen het land binnen als humanitaire hulp aan de bevolking. Bovendien ontvangt Afghanistan veel ontwikkelingshulp voor het verbeteren van de infrastructuur: de aanleg van wegen door de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie en de bouw van waterkrachtcentrales met steun van WestDuitsland en stuwdammen voor irrigatie van landbouwgebieden.

Gisteren op weg naar Kabul passeerde ik voor Jalalabad een groot irrigatieproject dat, zo blijkt uit het boek van Nancy Dupree, gefnancierd is door de SovjetUnie. Waar het land grotendeels nog traditioneel is ingericht, heeft de hoofdstad Kabul zich behoorlijk kunnen ontworstelen aan het traditionele cultuurpatroon. Je kan echt wel zien dat de ’moderne tijd’ zich toegang heeft verschaft. Kabul is met zo’n 500.000 inwoners een ware oase in dit woeste en grotendeels onbewoonde Afghaanse landschap, een echte pleisterplaats voor een grote groep hippies en andere reizigers.

tel Abaseen zijn

Aangekomen in de wijk wijk Share Naw is het net of je een andere wereld binnentreedt. Er zijn nogal wat winkels in en in de omgeving van Chicken Street met artikelen die de zwervende reiziger doet herinneren aan zijn thuisland. Aan een kant niet zo vreemd want veel goederen die het land binnenkomen bedoeld als humanitaire hulp aan de bevolking, worden uiteindelijk dankzij corruptie commercieel verhandeld in diverse winkeltjes, bazars en markten. Daarnaast tonen ze de bezoeker een zeer gevarieerd aanbod: antiek en snuisterijen, kleding – met name de in het Westen zo populaire Afghaanse jas – en leren artikelen, tapijten, kruidenierswaren en vruchten.

de grootste, producent van deze middelen. De kakofonie van het aanprijzen van goederen en van westerse muziek die uit luidsprekers galmt, in het bijzonder psychedelische rock maar ook rhythm & blues, kwelt de trommelvliezen. De wijk is vergeven van al dan niet obscure hotel(letje)s. Sigi’s is zo’n typische plek voor ‘uitgefreakte’ personen, doch het hotel is goed georganiseerd en het voedsel schijnt eersteklas te zijn. In de straat van Sigi’s is een fraaie zelfbedieningszaak waar men tevens goed (lees: betrouwbaar) ijs verkoopt en diverse westerse tijdschriften zoals Stern, Bunte, Time, Newsweek, Paris Match en Engelstalige pockets. De wijk leeft!

De zintuigen worden behoorlijk op de proef gesteld. De veelkleurigheid van de uitgestalde waar en de kledij van de permanente en tijdelijke bewoners prikkelt het netvlies. Het reukepitheel wordt gestreeld door de geur van versgebakken brood en gebak, geiten-, kamelen- en schapenhuiden, houtskoolvuurtjes waarop de shish kebab wordt gegrild en de onmiskenbare walm bij het passeren van menig hotel of eettent afkomstig van cannabisderivaten die hier vrijelijk te koop zijn en door menig reiziger enthousiast ‘genuttigd’ worden. Hasj en marihuana wordt nagenoeg openlijk gerookt en de verkoop wordt nauwelijks verhuld. Afghanistan is dan ook een van de grootste, zo niet

’s Middags ga ik me te buiten aan enkele aankopen, want wandelend langs de diverse winkels en uitstallingen zie ik een aantal voorwerpen dat mijn aandacht trekt. Zo laat ik mij verleiden tot de aanschaf van een wit Afghaans hemd met een mooi geborduurd front en een leren geldriem die zo breed is, dat-ie tevens dienst kan doen als niergordel zodat die mij steun geeft bij het motorrijden en voorkomt dat ik een beetje in elkaar zak. Het zijn wel extra uitgaven, maar ik beschouw het maar als bruikbare souvenirs en dat het wel het bedrag waard is. Als ik een winkel passeer waar ze onder andere muziekcassettes verkopen, hoor ik plots keihard de intro van Eight miles high van The Byrds uit een luidspreker knallen, terwijl wat verderop ik met moeite Purple Haze van The Jimmy Hendrix Experience en Shapes of Things van The Yardbirds van elkaar kan onderscheiden. Al wandelend ontmoet ik de Amerikaan met zijn Honda CB500 waar Gellius mij in Peshawar over vertelde. We raken aan de praat en maken een vrijblijvende afspraak om samen verder te reizen.

Zoals afgesproken ontmoet ik Gellius bij het Khyber en met een aantal van zijn medereizigers uit de bus gebruik ik daar de avondmaaltijd. Tijdens de maaltijd raak ik in gesprek met mijn

buurman Dieter, een van de vele Duitsers in Kabul, over het aanbod van westerse waar. Hij zegt: “Gisteren zag ik in een kruidenierswinkel dat uit een grote zak met het opschrift ‘Gift from WestGermany’ meel werd verkocht aan klanten.” Voor eventuele vervolgaankopen heeft hij nog een aantal tips in petto: “Eerst goed oriënteren voordat je wat koopt, noteer de prijzen en modellen en spendeer daar de hele dag aan.” En hij geeft een voorbeeld om de prijs van een Afghaans hemd te bepalen. Tijdens het natafelen hoor ik een discussie aan over Iran en de Shah naar aanleiding van de vorig jaar in oktober gehouden festiviteiten. Een Amerikaan verkondigt op luide toon zijn ongenoegen over het exorbitant hoge bedrag dat de staat Iran heeft gespendeerd voor, wat hij noemt, het privé-feestje van de Shah, om het 2500-jarig bestaan van het Perzische Rijk te vieren in de woestijn bij de ruïnes van Persepolis, de ceremoniële hoofdstad van het oude Perzische rijk. “Pure geldverspilling, terwijl een groot deel van de bevolking nog in armoede leeft.”, briest hij op verontwaardigde toon. Andere tafelgenoten praten over de wegcondities in Afghanistan. Algemeen is men van mening dat ‘om de zuid’ de beste weg is om te reizen. ‘Om de noord’ via Mazar-i-Sharif geeft veel oponthoud, met name het traject tussen Herat en Mazar-i-Sharif. Je moet hier tenminste drie à vier dagen voor uittellen en dan het liefst in een voertuig met vierwielaandrijving. Het bevestigt wat Pasquale mij in Lahore heeft verteld en ook de informatie uit een toeristenbrochure over Afghanistan.

’s Middags ga ik me te buiten aan en-

buurman Dieter, een van de vele Duit-

Maar de door de Russen aangelegde weg naar Mazar-I-Sharif vanaf Kabul via de Salongtunnel (hoogste in de wereld op 3500 m) is goed. Over de route dwars door Afghanistan wordt niet gerept. Bovendien krijg ik te horen dat het geasfalteerde traject Kabul-Kandahar is aangelegd door of met hulp van de Verenigde Staten met onderweg enkele tolposten. Iemand waarschuwt dat je die niet voorbij moet rijden, want je ontvangen tolbewijs moet je bij de volgende tol laten zien, dan wel afgeven. Het traject Kandahar-Herat daarentegen bestaat uit een weg van betonplaten waarvan de voegen met bitumen zijn opgevuld. Tevens wordt er enthousiast gesproken over Bamiyan met de in de rotswand uitgehouwen boeddhabeelden, de meest westelijke aanwezigheid van deze godsdienst. De volgende dag bezoek ik de winkel waar ik het overhemd heb gekocht, want daar zag ik ook een mooi paarsachtig-blauw overhemd met een contrasterend geborduurd front. Met de kennis opgedaan van Dieter ga ik een poging doen dit aan te schaffen. Lopend langs de oever van de Kabul rivier die maar een smal gedeelte van de bedding benut, zie ik een tiental mannen die gehurkt hun gezicht en handen wassen en de mond spoelen.

een handjevol reizigers kon ervan profteren. Op 29 april is een Rode Kruiskonvooi de grens gepasseerd wat veel ophef onder de wachtenden veroorzaakte. Het gevolg was dat een week later de grens openging om de groep wachtende reizigers, inmiddels aangegroeid tot ongeveer 250 personen, door te laten, waarna de grens meteen weer werd gesloten.

Van de Pakistaanse regering kregen zij maximaal 72 uur de tijd om door Pakistan te reizen. “Die hele situatie bij Wagah was ‘a fucking crazy business’”, zegt Janet. De wereld is klein, zeker in Kabul, want ik tref zowaar Jo aan die ik voor het laatst nog zag bij de ontscheping van de Rajula in Madras. Over een paar dagen gaat hij naar Kandahar en zegt te overnachten in het Peace Hotel. Ik laat mij nog verleiden tot extra inkopen, dat wil zeggen ik laat mij een leren vest aanmeten voor 300 afghanis dat over twee dagen klaar is, aldus de (k)leermaker. Niet echt verstandig, want daarmee loopt mijn reisschema weer achterstand op. Bovendien, gelet op het aanbod van westerse waar, in dit geval Nederlandse, ik zie onder andere Fruittella en Blue Band in blik, koop ik impulsief pijptabak tegen een schappelijke prijs van omgerekend Hf

1,10: Amphora van Douwe Egberts en Clan van Theodorus Niemeyer – als een voorbode van een spoedige thuiskomst? – en tevens een paar doosjes lucifers.

Verrassend blijken het de bekende Zweedse lucifers te zijn die in Nederland bekend staan als Zwaluw lucifers. Ik ben weliswaar geen echte roker, maar ik heb wel een aantal jaren pijp gerookt. Nu nog een pijp op de kop tikken, maar die verkoopt de winkel niet.

Even later komen zijn reisgenoten Gerhard en Stefan aangelopen en na een kort overleg besluit ik met hen mee te gaan voor een uitstapje van twee dagen. Een aangename tijdpassering voor het wachten tot het vest klaar is. Terug in het hotel vraag ik de manager of hij mij kan helpen met de aanschaf van een (westerse) pijp. Hij neemt mij mee naar een van de bazars in de buurt. Dat valt tegen in deze omgeving, want na zijn vraag aan diverse winkeliers, komen deze steevast met een chillum aandragen, zo’n typische hasjpijp. Maar uiteindelijk heeft hij succes en toont mij een (westerse) pijp met een kleine kop. Ik ben meer dan tevreden. Ik heb een pijp! Roken maar! Kabul is een meesterlijke stad waar je bijkans failliet kan gaan door allerlei zaken, goedkoop wel te verstaan, aan te schaffen, gewoon een waar koopparadijs. ’s Avonds in het hotel nog tot laat gebabbeld over voetbal en sport met mijn nieuwe reisgenoten naar Bamiyan. Al met al heb ik nog U$ 41 over plus nog wat Afghaans geld natuurlijk. Het is inmiddels al 12 uur als we op weg gaan naar Bamiyan. De benzinetank en de jerrycan tot de rand gevuld met brandstof voor 6 afghani per liter (circa Hf 0,25).

Bij de winkel aangekomen ding ik af op de vraagprijs. Helaas, de verkoper is niet te vermurwen om de prijs te verlagen tot mijn uiterste bod van 300 afghanis (ongeveer Hf 12,50). Ik loop terstond de winkel uit met een stille hoop dat hij mij nog terugroept om alsnog de deal te bezegelen. Jammer genoeg blijft het stil en ik vertrek dus met lege handen. Bij de supermarkt tegenover Sigi’s ontmoet ik nogmaals de drie Australische dames. We raken aan de praat en ze vertellen uitgebreid over de grensoversteek van een paar dagen geleden. Van hen hoor ik dat op 4-5 april de grens tussen India en Pakistan eventjes is opengegaan, slechts

“En waar dan wel”, vraag ik, maar daar weet de winkelier geen antwoord op te geven. Dat wordt nog een op te lossen knelpunt. Even later ontmoet ik Erhard die vertelt dat hij met twee landgenoten in een 2CV morgen naar Bamiyan en het verderop gelegen Bandar-i-Mir gaat. Met wat ik gisteren al had gehoord is mijn belangstelling gewekt.

Mijn week-end bagage kan ik bij Gerhard in de 2CV zetten. Ik rij achter hen aan. Over de AH 76 zetten we koers naar het noorden en rijden over een goede asfaltweg op de hoogvlakte met bergen op ruime afstand rondom. Na 64 km passeren we Charikar tot ineens een eenvoudige wegwijzer de richting aangeeft naar Bamiyan. Na 73 km verlaten we de AH 76 die in de verte verdwijnt in de bergen en slaan links af de AH 77 op, een ongeplaveide weg met steenslag, soms wel goed, soms erg slecht, meestal toch wel redelijk berijdbaar voor een tweewieler. We rijden in een brede vallei waar ook de Ghorband rivier stroomt. Waar het maar enigszins mogelijk is, zijn akkers langs de oever aangelegd.

Bij de winkel aangekomen ding ik af

Regelmatig is de weg overstroomd door smeltwater vanuit de bergen. De bevolking die we onderweg naar Bamiyan tegenkomen is bijzonder aardig en vriendelijk. Men is zeer nauwkeurig met katapult en de slinger, bewonderenswaardig gewoon. Maar na ruim anderhalf uur rijden stoppen we voor een wild stromende beek waar een Renault R4 na de oversteek met zijn achterwielen tot over de as in het water klem zit tegen de oeverrand. De vier reizigers, twee mannen en twee vrouwen zijn zichtbaar blij dat er hulp is aangekomen. Met de 2CV als ‘trekeend’ en met de extra mankracht slagen we erin de auto op de oever te krijgen. Inmiddels hebben zich tijdens de duw- en trekworsteling donkere wolken samengepakt wat weldra ontaardt in een korte maar hevige stortbui. Als toegift krijgen we een fkse hagelbui te verduren met hagelstenen zo groot als … Het klettert hevig op het dak van de 2CV waarin we met z’n vieren schuilen. Als we even later zien hoe een tegemoetkomende Russische jeep zich door het kolkende water worstelt en uiteindelijk de oversteek maakt, slaat niet alleen bij mij, maar zo te zien ook bij Gerhard, Stefan en Erhard, de twijfel toe om de oversteek te maken.

Reden: vriendelijke, behulpzame mensen, maar dan wel per kameel en met begeleiding. Tegen het eind van de middag ben ik weer terug in Kabul. Flink teleurgesteld dat het niet gelukt is het doel van vandaag te bereiken, koop ik bij het toeristenbureau als schrale troost ter compensatie voor de tegenslag een paar ansichtkaarten van Bamiyan als herinnering. Wordt vervolgd

Na kort beraad besluiten we niet verder te gaan maar om te keren. Toch nog veel lokale busjes die door de rivier reden. Bij de T-kruising met de AH 76 nemen we afscheid van elkaar want de Duitsers hebben inmiddels besloten verder te reizen naar Mazar-i-Sharif en slaan dus links af. Ik haal mijn bagage uit de auto en wens hen ‘Hals- und Beinbruch’. Ik keer terug naar Kabul. Het moet mogelijk zijn om geheel Afghanistan te doorkruisen.

KJMV-Activiteitenkalender 2022-2023

Daar het corona-virus nog steeds onder ons is zijn de geplande activiteiten niet zeker. Het is van belang dat u zich tijdig op de hoogte houdt om zeker te weten of iets wel/niet door gaat. Wilt u een rit organiseren, meldt dat ons dan. Aankondigingen en wijzigingen zetten we direct op de website van de KJMV. Zijn er activiteiten die u ook gemeld wilt zien op de website en/of clubblad, geeft u dat dan spoedig door aan onze activiteitencommissie: Wiebe Eenling / Albert Woord / Frits Smink, activiteiten@kjmv.nl - 06 21853400 / 06 23819482 / 06 20399831 of aan de sitebeheerder: Carlo Mascini, webmaster@kjmv.nl. Zij zullen er dan voor zorgen dat uw activiteit wordt geplaatst.

Kijk voor actuele info: www.kjmv.nl - Voor meer beurzen, kijk op: www.oldtimerweb.nl

Graag willen wij ons e-mail bestand opschonen. Daarom vraag ik aan u allen om een blanco e-mail te sturen naar onze penningmeester Wiebe Eenling, die ook de ledenadministratie bijhoudt. U kunt dit het beste doen naar het e-mail adres: penningmeester@kjmv.nl. Zodra u uw e-mail adres wijzigt, graag ook even melden aan Wiebe Eenling.

Klassieke Japanse Motorfetsen Vereniging

De Cordia Twins op

Er zijn veel broers die zijn gaan motorrijden, maar het is uitzonderlijk dat deze tweeling broers allebei een Honda CB750 gingen berijden. Martien, een van de twee, vertelt over hun avonturen, eerst samen met hun oudere broer en later met hun vriendinnen die ook hun eega’s werden.

Helaas is een van de twee onlangs overleden en daarom zie ik (Peter,-redactie) dit verhaal ook als een eerbetoon aan hem. Wel hadden ze eerder hun Honda’s verruild voor de Yamaha V-maxxen. Een moedig besluit? Tja...

Doordat onze oudere broers al in 1963 en 1968 een motorfiets reden, konden mijn tweelingbroer en ik niet wachten tot we 18 jaar waren om ook het rijbewijs ,,A” te halen. Onze oudere broers zijn met Jawa tweetakt motorfietsen begonnen. In 1967 waren de lichte Japanse motorfietsen populair. Toen kochten mijn tweelingbroer Bart én een van mijn oudere broers een Yamaha 2 cilinder tweetakt 100 cc. Mooie motor om mee te beginnen. Dus ik ook een natuurlijk.

Daarna hebben we alles ingeruild voor zwaardere motorfietsen. Een 250 cc was toen de trend, hoewel erg licht voor 2 personen. Dus moest er wat zwaarders komen, voor mijn oudere broers een 500 cc en ik kocht het toen nieuwe model Yamaha XS 650 in 1971. Mijn tweelingbroer kreeg een Honda CB750F voor een jaar in 1970. Voor die tijd een vreselijk kanon. Het verschil zit in richtingaanwijzers. Deze Honda werd gestolen tijdens de TTwedstrijden in Assen. Mijn broer moest toen met zijn vriendin de trein naar huis nemen. Volgende dag een nieuwe Honda opgehaald.

En samen reden we door Frankrijk naar Barcelona. Ik heb daar ook een keer op gereden, was gelijk verkocht en in 1972 heb ik ook maar zo’n Honda CB 750 Four aangeschaft. Met kerst 1971 kreeg ik verkering met mijn huidige vrouw. Mijn schoonvader vroeg wat ik met de vakantie ging doen. Wij hadden plannen om met mijn broers motorvakanties te gaan doen. Naar Frankrijk, of als het daar slecht weer zou zijn door te rijden naar Spanje. Mijn schoonvader vond dat een mooi plan. Zodoende mocht mijn vriendin ook mee. Tent en slaapzakken mee en gaan. Zo hebben we dat eigenlijk elk jaar wel gedaan. Mijn tweelingbroer en ik (en de vriendinnen) maakten in 1972 een spontane, ongeplande, navigatieloze rit naar Spanje op onze gloednieuwe Honda’s. Met alleen een papieren kaart, via het westen van Frankrijk, ruim 1500 km. Zak met geld, en gaan. Dan kom je onderweg een leuke camping aan zee tegen. Sommige tolwegen waren er nog niet. Er waren meer motorrijders op de camping, de meesten uit Duitsland.

Ook in 1972 bezocht ik met mijn tweelingbroer én de dames Amsterdam op onze Honda CB’s. Hier op de Dam bij het monument. Met bloemenkrans.

Bart, jongen, ik zal je nooit vergeten.

Tekst: Martien Cordia

1973. Ging met de dames naar de bloemententoonstelling Onze CB 750 versierd met een bloemenkrans. —

hun Honda CB750

In 1973 zijn we met mijn broers naar Venetië, San Marino en Rimini in Italië gereden. Volgens mij een van onze leukste ritten. Wij reden nog met een wegenkaart op de tanktas om de weg te vinden. Vaak moesten we binnendoor rijden door kleine dorpjes omdat de snelweg daar nog niet klaar was.

Achteraf is dat juist heel leuk, want over de snelweg en de tolwegen is dat eigenlijk saai. Elke 200 km tanken. Je moest toen ook nog bij de grens je geld wisselen. Want bankpasjes waren er nog niet.

In 1976 zijn we naar Oostenrijk en Zwitserland geweest met vrienden. Die hadden vlak voor die rit hun Honda Goldwing ingeruild voor een gare BMW die er op de grens al mee kapte. Gelukkig hadden we afgesproken dat ieder zijn eigen ritjes bepaalde. Anders hadden we 2 weken op de camping moeten zitten omdat die BMW nog niet gemaakt was. Er moesten monteurs uit Nederland voor naar Locarno in Zwitserland komen.

Mijn tweelingbroer Bart en ik op de Vmax voor een toerrit Noord Holland. Uitgerust met Cromwell pothelm en Climax bril. Triest nieuws. Helaas is Bart 24-11-2021 overleden. Op de foto Bart

bloemententoonstelling “Keukenhof” in Lisse Holland. — bij Keukenhof Gardens, Lisse - Nederland.

Ik nam altijd een Spiegelreflex camera mee. Meestal zwart-wit foto’s want dat was nog te betalen in die tijd. Zwart-wit kostte 10 cent om af te drukken. Kleur kostte toen fl 1.10 per afdrukje.

vergeten. Je was mij zo dierbaar...

Foto’s: Martien Cordia en anderen

1973. Ergens tussen Zwitserland en Italië moesten mijn tweelingbroer en een schoonzus een sigarettenpeuk roken. 2 Honda's CB 750 en Yamaha TX 750. Mijn oudere broer nam de foto.

op de gele Yamaha.

Bart op de V-max bij een meeting in Putte, België (2004).

VAN 'STRAAT-RACER' TOT 'REPLICA' DEEL 6

In deel 5 hebben we de ‘grote’ zaken beschreven zoals het motorblok aanpassen en werden de polyester onderdelen opgepakt en gereed gemaakt voor de spuiterij. Maar er ging wat mis... Er wordt goed gekeken naar de Gregg Hansford H2R replica. In dit deel (6) gaan we verder met deze fets.

In het vorige clubblad hebben we het spuitwerk van de tank, zitje en spatbord gedaan. Zodoende was nu de kuip aan de beurt. Witte cijfervlakken schuren, tapen en spuiten maar…

tape.

De witte vlakken waren ook afgezet met het te brede tape. Voorzichtig eraf halen, helaas ging er witte verf mee… Ook hier de witte vlakken schuren. Die worden geel met een witte gespoten rand eromheen. De 2e en 3e foto tonen de eerste poging om het gele vlak over de oude witte ondergrond te spuiten. Mooie rondingen is een uitdaging! Het witte vlak daaronder is voor de TAA-sponsor tekst.

In die tijd was het gebruikelijk om alles wat aluminium is met Belgom Alu te polijsten. Zo waren de voorvorkpoten ook gedaan. Bij het zien van de H2R viel het me op dat die gewoon ’dof’ behoren te zijn. Voorvorkpoten weer eruit en die met een schuurborstel 240 bewerkt voor dat resultaat. Natuurlijk werden de aluminium velgen wel met Belgom Alu gepoetst. De voorvorkkroonplaat leek erg veel op het originele straatmodel met twee extra gaten erin, zodat ik een al bewerkte plaat kon gebruiken om zo een gelijkende te maken. Kaal schuren en ook de borstel 240 gebruiken. In die extra gaten worden de stuurklemmen in trillingsdempende rubbers bevestigd. Dus afvlakken zodat de bovenkant gelijk is aan de balhoofdplaat zelf. Op de racer viel ook op dat het voorspatbord was bevestigd met zwarte rubber ringen. Bij navraag bleek de bevestiging in rubber met alu afstandbus te zijn. Tevens de onderzijde van de spatbord-zijkanten afgezaagd, ook weer gelijk aan het origineel.

Lijkt het al wat...?

Alle bouten, moeren, assen en wat klein materiaal ging naar Galvano te Wieringerwerf om te verzinken. Ook verchroomde bouten werden verzinkt. Op een racer zit geen chroom!

Nog even werk...

Op de voorwielas aan de linkerzijde zit standaard de kilometer teller aandrijving. Aan Hans de vraag of hij hier van aluminium een vervanging voor kon draaien. Dat is hem gelukt, natuurlijk! Daarbij gelijk alle stalen afstandsbussen van beide wielen ook in aluminium laten draaien. Nu we toch bezig zijn… Het middengedeelte van beide wielassen, het gedeelte tussen de wiellagers, werd ook afgedraaid voor een paar gram minder. Het idee hè! (bij zijn driecilinder straat-special had hij dat ook gedaan). Hans heeft ook twee nieuwe aluminium doppen gedraaid voor aan de uiteinden van de clip-ons. De remschijven waren indertijd iets afgedraaid (0,5mm) en zijn (her) bruikbaar. (Gebr. Tichelaar A’dam)

Volgende punt was de koppelingshandel vervangen. Hiervoor was een H2 handel (met mogelijkheid om een spiegel te kunnen monteren) gebruikt. Op de H2R wordt gebruik gemaakt van de koppelingshandel van een ’69-’71 500H1. Die zijn zeldzaam… Ik had er nog een, alleen het gedeelte waar het handel in scharniert was afgebroken. Nieuw aluminium laten oplassen, gat boren en die is weer bruikbaar. Met grijze kabel die ook indertijd (op de 500H1 ‘69-‘70) werd gebruikt.

De gecombineerde gas-/chokehandel was van een straatfets. Ook die werd vervangen. Er hoort een snel gashandel op! Ben van der Lingen doneerde die uit zijn magazijn! Even schuren, poetsen, nieuwe inbusboutjes en gas-/chokekabel passend gemaakt.

De chokehevel. Dat was de handel die standaard op de A1 Samurai en A7 Avenger twee cilinders werd gemonteerd. Die had ik -toevallig- nog in een bananendoos met kabels liggen. Schuren, poetsen en van een ingekorte grijze kabel voorzien. Beide klaar voor gebruik.

Carburateurs (34mm) gewoon voor de zekerheid ultrasoon laten reinigen. Indertijd had ik al nieuwe naalden, houders en div maten sproeiers gekocht (verkrijgbaar bij Guus ten Tije).

Het motorblok (zonder cilinders) heb ik ongemoeid gelaten na de laatste keer dat ik gereden had. Ik zal natuurlijk de versnellingsbak van nieuwe olie voorzien! Zodoende het blok in het frame geplaatst.

Kuip frame steunen bevestigd, om de kuip te plaatsen. De kuip zat aan de linkerkant ‘strak’ tegen het ontstekingsdeksel aan. Na meten bleek er 16 mm ruimte te zijn tussen krukasbout en binnenzijde van het ontstekingsdeksel, zodat we het ontstekingsdeksel dat op het carter zit, 10mm hebben afgedraaid. Deze aluminium delen later ook bewerkt met borstel 240 om hetzelfde effect te krijgen als bij de voorvork.

De H2R maakt niet alleen gebruik van mengsmering maar ook van een oliepomp die in twee vaste standen tweetakt olie naar de lagers pompt. Zodoende weer oliepomp, olietankje (van standaard H2 kettingsmering) en olieleidingen gemonteerd. Ik zal dus het originele plaatje verwijderen dat bij straatfetsen bediend wordt door gashandel/kabel. Dit plaatje zal ik zelf namaken en laten geel verzinken.

De CDI boxen van de Kröber ontsteking werden op een aluminium plaat geplaatst. De boxen in nieuwe rubbers bevestigd, die waren vergaan. Uiteindelijk bij Theo Louwes 6 nieuwe kunnen scoren.

Guido Eckes - Wordt vervolgd

Kawasaki

Kawasaki SAMURAI

Hier hebben we nog hulp gehad van mijn oom Fabian omdat we er niet uit kwamen. De contactpunten openden na 90 graden in plaats van 180 graden. Met de juiste originele documentatie werd dit opgelost. Voor nu is de motor klaar om te gaan rijden.

Ik ben Selina Eckes, eenentwintig jaar en een trotse bezitter van een Kawasaki tweetakt en welke dat is, weten jullie al! Deel 4.

Opbouwen

Het rijwielgedeelte is inmiddels compleet en de elektrische installatie hebben we nagelopen en is werkend.

Tweede overmaat zuigers inclusief veren waren niet te verkrijgen. Wij hebben ervoor gekozen om nos cilinders bij Gido Lodders te kopen. Standaard zuigers en veren waren via Ebay USA te verkrijgen voor een schappelijke prijs. Stralen en monteren maar!

Afstellen van de ontsteking, nadat we eerst de tandwielen van de krukas en koppeling (rechterzijde) in lijn hebben gezet met afstelpunt roterende schijf aan de linkerzijde.

We hebben de motor al gestart en een proefrondje gereden! Hopelijk kan het proefrondje een volwaardig ritje worden wanneer ik mijn rijbewijs heb.

Voor mijn 21e verjaardag hadden mijn ouders mezelf in de voortuin geplaatst. Groetjes Selina - Wordt vervolgd!

We hebben het blok in het frame geplaatst en vastgezet.

Galvano Van Wolferen B.V : Voor al uw Chroom, Nikkel en Zink werk voor uw motor:

Voor meer informatie:

TEL: 0227 600 033

EMAIL: info@galvanovanwolferen.nl

Of ga naar onze website : www.galvanovanwolferen.nl

ADRES: Westrak 230, 1771 SV Wieringerwerf

GALVANO VAN WOLFEREN B.V.