BlubBlad 96 by Redactie GSA

NR 96 januari 2022, verenigingsblad Gay Swim Amsterdam

In den beginne . . .

toen GSA het levenslicht zag

Content 4

Our treasurer

'Anyone who doesn't drown is welcome' How our swimming association came into being

Interview: The trainer who always stayed dry

Back when I was young

Interview: Mathilde, our first celebrity

Gloomy, with cold paving stones...

Old members tell ‐ The Oosterpark ‐ 20 years of waterpolo at GSA

Locked up in the tent of the Sloterparkbad

BlubPortret: Leonie Kamps

BlubPortret: Richard Schoonhoven

For old times' sake: What a girl should know

From the editors

he first BlubBlad in our anniversary year is one with history; and I mean that literally. The theme of this edition is “25 years of Gay Swim Amsterdam”. In this issue you will find contributions from different members, all with their own memories of GSA. Danny has written a nice article about the founding of GSA; Romke, our treasurer, has written down his experiences of being on the board of GSA; Columnist Jos takes us back to the turbulent early years of very tight training sessions; and our anniversary committee member, Dia, remembers a cold winter with a good friend. We even have an interview with Mathilde Santing who was once a member of GSA. We also dive into the old box with BlubBladen and pick up a nice story from Yolanda and an interview with the former trainer Cor van Zeventer, who left a considerable impression on many members; recorded by our own Wim (Munsterman). We hope this will provide you with a nice magazine and a lot of reading pleasure. Our next issue is about competitions and tournaments and we’d like to ask for your input. Please share your stories about your own experiences with us so that we can feature them in our next issue.

Simon van Veen

Van de redactie

et eerste BlubBlad in ons jubileumjaar is er een met geschiedenis. En dat bedoel ik letterlijk, het thema van deze editie is: 25 jaar Gay Swim Amsterdam. In dit nummer vind je bijdragen van allerlei leden, en een ieder heeft zo haar of zijn eigen herinneringen aan GSA. Danny heeft een mooi artikel geschreven over de oprichting van GSA. Romke, onze penningmeester, heeft zijn ervaringen in het bestuur en GSA opgeschreven. Columnist Jos neemt ons mee naar de roerige beginjaren van zeer strakke trainingen. Jubileumcommissielid Dia herinnert zich hoe zij in een koude winter opgesloten zat in het bad. We hebben zelfs een interview Mathilde Santing die ooit lid was van GSA. We duiken ook even in de oude doos met BlubBladen en halen daar een mooi verhaal uit van Yolanda. Lees ook het interview met oud trainer Cor van Zeventer, die bij veel leden een behoorlijke indruk heeft achter gelaten. We hopen jullie hiermee een leuk blad en veel leesplezier te bieden. En uiteraard vragen wij ook jullie input voor ons volgend nummer over wedstrijden en toernooien. Alle ervaringen en anekdotes zijn van harte welkom!

Simon van Veen

Inhoud 5

Onze penningmeester

'Iedereen die niet verzuipt is welkom' Hoe onze zwemvereniging is ontstaan Lees hier wat de Gay Games hiermee van doen hadden

Interview: De trainer die altijd droog bleef

Vroeger toen ik jong was

Interview: Mathilde, onze eerste beroemdheid

Somber, met koude stoeptegels...

Oud‐leden vertellen ‐ Het Oosterpark ‐ 20 jaar waterpolo bij GSA

Opgesloten in de tent van het Sloterparkbad

BlubPortret: Leonie Kamps

BlubPortret: Richard Schoonhoven

Uit de oude doos: Wat een meisje weten moet

Our treasurer A walk down memory lane Romke van der Wal

t the end of 2003 when I was thirtyfive, I started in the first swimming lane. It wasn’t a warm welcome, but we are doing better now. Trainer Cor conducted an assessment and determined whether you had sufficient potential to be allowed to swim with the team. Sporting achievements in particular counted most as the swimmers back then took part in many competitions. Fortunately, the focus shifted later to the more social aspects of the team. While attending the 2005 general member meeting, I had the impression that the structure and quality of the annual accounts and budget could benefit from a bit of improvement. I asked a number of questions about that to which I received insufficient answers and the then treasurer told me to do it myself. At the beginning of 2006, the new chairman Rudolf approached me and asked if I wanted to do the job, to which I said yes. At that time, there were still long board meetings and there was no WhatsApp. After seven years, in 2013, I felt I had done it long enough and my coswimmer in the same lane Ronald wanted to take over from me. After two years, the treasurer position became vacant again and, because I missed the board work and the contacts within the club, I again opted for the treasurership.

I am involved in and proud of our LoveSwim

In 2003 GSA, was not only a swim team, but also water polo. At that time we had 120 members (swimmers and polo players). Water polo split off in 2016 into its own Amsterdam Waterproof association and was replaced with outdoor swimming, triathlon training and a diving team with Rudolf at the helm. One of the GSA activities that I am always closely involved in and proud of is LoveSwim, an annual swimming party in the Amstel which saw over 200 participants last time. In addition, we organized a number of successful gay swimming tournaments. Who does not know Sinterklaas? At the Gay Pride of 2008, GSA even sailed with its own Sinterklaas boat that made the front page of Het Parool. A sturdy Piet on the bow with a goodnatured Saint (our own Hans van Spaandonk) on the stern. At that time, Saint Nicholas still visited us with sweets every year. On Christmas Eve of 2017, Sinterklaas arrived by car and found that he could park in front of the Marnixbad, even though Piet strongly advised him not to do so. When Sint wanted to return to the car, it had just been towed away by Parking Management. After a great panic, Piet and Sint went with miter and staff to Parking Management to pick up the car. Fortunately, this gave us a chance to give something back to Sinterklaas by raising € 250 for "Sinterklaas in need". Because of my board position I feel as thought I was able to contribute something to Gay Swim Amsterdam and gay sport in my own time and with the pleasant comeraderie of the other board member. I know the members, make joining the team easier and know what is going on within the club. Next year we will celebrate our twentyfifth anniversary as a club. We are fortunate to have more than a hundred members and are in a financially healthy position, so we’re able to throw a great party and celebrate the team appropriately.

Onze penningmeester Haalt herinneringen op Romke van der Wal

ind 2003, op mijn vijfendertigste, begon ik in de eerste beginnersbaan. Nog geen warme ontvangst: dat doen we nu beter. Trainer Cor beoordeelde of je voldoende potentie had om mee te mogen zwemmen. Vooral sportieve prestaties telden en zwemmers namen nog veel aan wedstrijden deel. Gelukkig verschoof later de aandacht wat meer naar het sociale aspect. Bij de algemene ledenvergadering van 2005 kon naar mijn mening de opzet en kwaliteit van de jaarrekening en begroting een stuk beter. Ik stelde daar een aantal vragen over waar ik onvoldoende antwoord op kreeg. De toenmalige penningmeester zei dat ik het dan maar zelf moest doen. Begin 2006 benaderde de nieuwe voorzitter Rudolf mij, waarop ik ja gezegd heb. In die tijd waren het nog lange bestuursvergaderingen en er was nog geen WhatsApp. Na zeven jaar, in 2013, vond ik dat ik het lang genoeg gedaan had. Mijn baangenoot Ronald wilde het van mij overnemen. Na twee jaar kwam de functie penningmeester opnieuw vacant. Omdat ik het bestuurswerk en de contacten binnen de vereniging toch miste, koos ik opnieuw voor het penningmeesterschap.

Door mijn bestuursfunctie kan ik wat betekenen voor Gay Swim Amsterdam en de homosport. In 2003 had GSA naast het zwemmen een waterpolo afdeling. We telden toen 120 leden (zwemmers en poloërs). Waterpolo splitste zich in 2016 af tot een eigen vereniging Amsterdam Waterproof. Buitenzwemmen en triatlon kwamen er voor terug. Een mooi initiatief vond ik het oprichten van de afdeling schoonspringen door Rudolf. Een van de activiteiten van GSA waar ik altijd nauw betrokken bij ben en trots op ben is LoveSwim, een jaarlijks zwemfeest in de Amstel met de laatste keer ruim 200 deelnemers. Daarnaast organiseerden we een aantal succesvolle gay zwemtoernooien.

Sinterklaas: wie kent hem niet? Op de Gaypride van 2008 voer GSA zelfs mee met een eigen Sinterklaasboot die de voorpagina van Het Parool haalde. Een stevige Piet op de voorplecht met een goedgeluimde Sint (onze eigen Hans van Spaandonk) op de achtersteven. Sint bezocht toen nog jaarlijks de badrand met snoepgoed. Tot sinterklaasavond 2017! Sinterklaas arriveerde met de auto en vond dat hij wel aan de voorzijde van het Marnixbad kon parkeren, ook al raadde Piet hem dit ten zeerste af. Toen Sint terug wilde keren naar de auto was deze net weggesleept door Parkeerbeheer. Grote paniek en Piet en Sint met mijter en staf op weg om de auto op te halen. Gelukkig konden we nu iets teruggeven aan de Sint door een bedrag van € 250 in te zamelen voor de actie "Sinterklaas in nood". Door mijn bestuursfunctie kan ik wat betekenen voor Gay Swim Amsterdam en de homosport. In een prettige samenwerking en op mijn eigen manier en in mijn eigen tijd. Ik ken de leden, leg gemakkelijker contact en weet wat er speelt binnen de vereniging. Volgend jaar vieren we alweer ons vijfentwintigjarig jubileum als vereniging. Gelukkig staat onze vereniging met ruim honderd leden er financieel gezond voor zodat we een mooi feest kunnen geven.

'Anyone who doesn't drown is welcome' How our swimming association came into being Danny van Zuijlen

t was a difficult situation for the two organizers in early 1995: can the very first GSA training on 72 1995 take place if a national disaster actually occurs? A week earlier, the south of the Netherlands was flooded due to the dangerously high water levels of the Maas. From the end of January to the first week of February, the largest evacuation in Dutch history took place. More than 250,000 Dutch people had to leave their homes because of the rising water. Although the water level was higher than in 1993, the country was better prepared, and, s a result, damage to homes and businesses was limited. On February 4th, the order

was given and all the evacuees were allowed to return home. The descending of the water ensured that a major disaster did not occur. A few days later on February 7, 1995, initiator Bob van Schijndel and trainer Henk Verveer were standing at the entrance of the Sloterparkbad. That evening the

In the mid‐1990s, Amsterdam was still the 'Gay Capital of Europe'.

wind chill dropped to 3.2 degrees. Armed with hats, thick scarves, gloves, and rubbing themselves to stay warm, the two men arrived bit earlier to welcome the first swimmers. Bob van Schijndel was no stranger to the gay community in the 80s and 90s. He was an outspoken gay activist and member of the Amsterdam city council on behalf of the PSP. As a councilor he was committed to gays and prostitutes. From 1983 he devoted himself to the Amsterdam Homomonument. In 1994 the Gay Games took place in New York and a Dutch delegation succeeded in bringing this international sporting event to the Netherlands in 1998. In the mid1990s, Amsterdam was still the 'Gay Capital of Europe'. The Netherlands, like the rest of the world, was slowly climbing out of the AIDS pandemic and it was time to associate homosexuality with something positive. There was still a lot of work and educational campaigning to be done asAIDS was the main cause of death of men between the ages of 30 and 45 in Amsterdam in 1995.

'Iedereen die niet verzuipt, is welkom' Hoe onze zwemvereniging is ontstaan Danny van Zuijlen

et was voor de twee organisatoren begin 1995 een lastige situatie: kan de allereerste GSA training op 721995 doorgaan als een nationale ramp zich daadwerkelijk voordoet? Een week eerder heeft het zuiden van Nederland te kampen met veel wateroverlast door een gevaarlijk hoge waterstand van de Maas. Vanaf eind januari tot en met de eerste week van februari wordt de grootste evacuatie uit de Nederlandse geschiedenis op touw gezet. Meer dan 250.000 Nederlanders moeten huis en haard verlaten voor het opkomende water. Hoewel de waterstand hoger is dan in 1993, is het land nu beter voorbereid. Hierdoor blijft de schade aan huizen en bedrijven beperkt en komt op 4 februari toestemming voor de terugkeer van alle evacués. De terugloop van het water zorgt ervoor dat een grote ramp uitblijft.

Midden jaren ’90 is Amsterdam nog the ‘Gay Capital of Europe’.

Amsterdamse gemeenteraad. Als raadslid zet hij zich in voor homo's en prostituees. Vanaf 1983 zette hij zich in voor het Amsterdamse Homomonument. In 1994 vinden de Gay Games in New York plaats en het lukt een Nederlandse delegatie om dit internationale sportevenement voor 1998 naar Nederland te halen. Midden jaren ’90 is Amsterdam nog the ‘Gay Capital of Europe’. Het land klimt, net als de rest van de wereld, langzaam uit de aidspandemie en het wordt tijd om homoseksualiteit aan iets positiefs te koppelen. Nog steeds is er veel werk en voorlichting te doen want in 1995 was aids de belangrijkste doodsoorzaak van mannen tussen de 30 en 45 jaar in Amsterdam. In de zomer van 1994 gaat Bob naar New York om daar tijdens de vierde Gay Games vrienden aan te moedigen die meedoen. Hij gaat ook bij de zwemwedstrijden kijken en komt erachter dat daar maar één Nederlander meedoet. Als later bekend wordt dat Amsterdam de Games vier jaar later mag organiseren, realiseert hij zich dat er geen Amsterdams team is!

Zodoende staan enkele dagen later op 7 februari 1995, initiatiefnemer Bob van Schijndel en trainer Henk Verveer bij de ingang van het Sloterparkbad. Die avond is de gevoelstemperatuur gedaald tot 3.2 graden. Gewapend met muts, dikke sjaal en handschoenen staan de twee mannen zichzelf warm te wrijven. Ze zijn wat vroeger om de eerste zwemmers op te wachten. Bob van Schijndel is in de jaren ’80 en ’90 geen onbekende binnen de gaygemeenschap. Hij is een uitgesproken homoactivist en zit namens de PSP in de

Bob van Schijndel

In the summer of 1994, Bob went to New York to encourage friends to participate in the fourth Gay Games. While there, he watched the swimming competitions and found out that only one Dutchman was participating. After the announcement that Amsterdam was set to host the games four years later, he realized that there was no Amsterdam aquatics team! Bob himself had been swimming in the Zuiderbad since the early 1990s. He obtained advice from other LGBTQ+ swimming clubs and entered into discussion with the Sloterparkbad. At that time the pool was old and worn down , but there were plans for new construction. It was decided that The Gay Games swimming competitions would be held there. The pool also agrees to host an weekly hour of gay swimming each week. Because he did not yet have his own club, Bob swam under the club flag of Tijgertje. The Tijgertje foundation for gays and lesbians was founded in the early 1980s and has been organizing sporting activities for the LGBTQ+ population ever since. In 1994 there was even swimming training for HIVpositive men and women to keep in shape. These swimmers didn’t dare to go to a regular club because of fear of prejudice due to the physical manifestations of the illness. Training with Tijgertje was especially beneficial for those who had lost their body fat as the water temperature at the club is heated tp 32 degrees. In the autumn of 1994 Bob placed advertisements in Het Parool to attract attention for an LGBTQ aquatics team. He dared to think big, releasing a recruitment brochure, stating that diving, synchro swimming and water polo will be coming soon. Trainer Henk Verveer responded to that first advertisement. This swimming

Bob dared to think big, releasing a recruitment brochure, stating that diving, synchro swimming and water polo will be coming soon.

trainer of the fire brigade in Haarlem wanted to help Bob. That autumn, there were regular calls in the newspapers Het Parool, Volkskrant and Trouw to come and go ‘gay swimming.’ On that cold February evening it was especially exciting to see whether those who had signed up in the preceding months would actually come. It was, after all, the mid 90s and not yet the era of emails and online registration forms. Bob and Henk had attracted people through the media, but without whatsapp and other ondemand mass communication mechanisms, you never knew who would actually face the cold bike ride to the NieuwWest. Fortunately, there were more swimmers than expected: with over 25 people making the very first training a great success. Then it went fast: people heard about this nice swimming club where everyone is welcome. In May 1995, a water polo branch was indeed set up. The club, which had grown to 49 members over the summer, had quite a few water polo players who required their own training. This was no problem for Henk, who announced a weekly water polo evening where, 'Anyone who can jump into the water without drowning is welcome'.

Een bestuursvergadering bij Rudolf, met Kees, Peter, Koen en Rudolf, Romke

Henk Verveer. Deze zwemtrainer van de brandweer in Haarlem heeft wil Bob wel helpen. Dat najaar verschijnen er regelmatig nog oproepen in de kranten Parool, Volkskrant en Trouw om te komen homo zwemmen.

Roze Wester 5 mei 2006 Zelf zwemt Bob sinds begin jaren ’90 in het Zuiderbad. Hij wint adviezen in bij andere lhbtq+ zwemverenigingen en gaat in gesprek met het Sloterparkbad. Dat is dan nog een oud en afgeleefd bad, maar er zijn plannen voor nieuwbouw. Daar zullen de zwemwedstrijden van de Gay Games gehouden worden.

Bob durft groot te denken, wat blijkt uit de wervingsfolder waarin staat dat er in de toekomst ook schoonspringen, figuurzwemmen en waterpolo mogelijk is. Het zwembad is Bob goed gezind en werkt mee een aan wekelijks uur homozwemmen. Omdat hij nog geen eigen vereniging heeft kan Bob zwemmen onder de verenigingsvlag van Tijgertje. Deze stichting voor homoseksuelen en lesbiennes is begin jaren ‘80 opgericht en organiseert sportieve activiteiten zoals zelfverdediging, volleybal en badminton. In 1994 is er zelfs een zwemtraining voor hivpositieve mannen en vrouwen om in conditie te blijven. Deze zwemmers durven niet naar een gewone club omdat ze zich schamen voor hun gewicht of vlekken op hun huid. Het bijzondere aan de training bij Tijgertje is dat, vooral voor degenen die hun vet kwijt zijn geraakt, de watertemperatuur 32 graden is. In het najaar van 1994 plaatst Bob advertenties in Het Parool. Hij durft groot te denken, wat blijkt uit de wervingsfolder waarin staat dat er in de toekomst ook schoonspringen, figuurzwemmen en waterpolo mogelijk is. Op die eerste advertentie reageert trainer

Op die koude februari avond is vooral spannend of diegene die zich de afgelopen maanden opgegeven hebben wel zullen komen. Midden jaren ’90 is nog niet de tijd van emails en online aanmeldformulieren. Via via hebben Bob en Henk extra mensen opgetrommeld. Maar zonder whatsapp om af te melden weet je nooit wie er daadwerkelijk op de fiets de kou trotseert naar NieuwWest. Het blijken er gelukkig meer dan gedacht: met meer dan 25 mensen wordt deze allereerste training een groot succes. Dan gaat het snel: mensen horen over deze leuke zwemclub waar iedereen welkom is. In mei 1995 wordt inderdaad een waterpolotak opgezet. De club, in de zomer uitgegroeid naar 49 leden, kent nogal wat waterpoloërs en deze vragen hun eigen training. Geen probleem voor Henk die ook een waterpoloavond aankondigt: ‘Iedereen die het water kan inspringen zonder te verzuipen, is welkom’. In juli 1995 verschijnt er een nieuwe advertentie in de krant waarin de club om een extra trainer vraagt. Het is de tijd dat Nederlandse militairen in de moslimenclave rond Srebrenica ingezet zijn. Het jaar daarop groeit de club, onder Tijgertje nog steeds, door naar 60 leden en wordt het tijd om een tweede trainingsuur in te stellen. Op de oproep voor een nieuwe trainer reageert Ok van Batenburg. Op het tweede zwemuur tijdens de donderdagavond is deze nieuwe trainer streng. Zwemmers moeten vijftien minuten voor aanvang aanwezig zijn, een warmingup doen en op tijd het zwemwater in. Geen tijd mag verloren gaan. ‘Geen gezeik, maar zwemmen’ horen de zwemmers dan. Intussen laait binnen de club discussie op of de zwemclub gericht moet zijn op enkel wedstrijden of ook op recreatief zwemmen. Sommige leden vinden het een soort HEMA voor gay zwemmers en waterpoloërs en wil professionaliseren. Dat zorgt voor een splitsing in de club. Een aantal mannen, die het flitsender aan willen pakken, besluiten zelf een zwemclub op te richten: Havanna nu Upstream. De splitsing maakt voor het succes van de club niet uit: het doel, de Gay Games van 1998 verdwijnt niet uit het zicht en er wordt strijdlustig doorgezwommen. Omdat het grote evenement een officiële wedstrijd betreft,

In July 1995, a new advertisement appeared in the newspaper in which the club asked for an extra trainer. The following year the club was still a part of Tijgertje and grew to 60 members; it was time to set up a second training hour. Ok van Batenburg responded to the call for a new trainer and a second swimming hour was setup on Thursday evenings. Swimmers were required to arrive fifteen minutes before the start, do a warmup and enter the pool on time. No time should was lost and swimmers were greated with calls of, ‘No bullshit, just swim!’ In the meantime, there was a discussion within the club as to whether the swimming club should focus on competitions only or also on recreational swimming. Some members considered it a kind of HEMA for gay swimmers and water polo players and wanted to professionalise. That created a split in the

On January 23, 1997, Gay Swim Amsterdam saw the light of day as an independent assocation.

club. A number of men, who wanted to take a more serious approach, decided to set up their own swimming club: Havanna now Upstream. The split had no impact on the success of the club nor did it change the goal a successful Gay Games in 1998. Because the event is an official competition, only associations/teams with statutes were allowed to be members of the KNZB and notfoundations, such as Tijgertje. That is why it was decided to establish a separate legal identity. On January 23, 1997, Gay Swim Amsterdam saw the light of day as an independent association. Booster of the first hour, Bob, becomes the first chairman and on March 1, 1997, the association became an official member of the KNZB. The fifth edition of the Gay Games took place in Amsterdam from 1 to 8 August 1998, under the motto ‘Friendship through Culture and Sports’. Unfortunately, the construction of the new Sloterparkbad had been delayed and, as a result, the swimming competitions was held in Amersfoort. More than 1 million people watched the opening ceremony in the Amsterdam ArenA. The Parade of Nations was a real goosebumps moment as we celebrated the 14,000 participants from 88 countries; including one true sports hero from Iran. Durex handed out 70,000 condoms and the figures of the GGDsoapoli in the weeks after the event were never made public. What is well known is that GSA won a total of 43 medals.

mogen van de KNZB alleen verenigingen met statuten lid zijn en niet een stichting, zoals Tijgertje. Daarom wordt besloten een eigen juridische identiteit op te richten. Op 23 januari 1997 ziet Gay Swim Amsterdam als zelfstandige vereniging het licht. Aanjager van het eerste uur, Bob, wordt de eerste voorzitter. Op 1 maart 1997 wordt de vereniging officieel lid van de KNZB.

deelnemersdefilé met landenbordjes is de enige deelnemer uit Iran, een heuse sportheld. Er nemen meer dan 14.000 deelnemers uit 88 landen mee, Durex deelt 70.000 condooms uit. De cijfers van de GGDsoapoli in de weken na het evenement zijn nooit bekend gemaakt. Wel zijn deze mooie cijfers bekend: GSA sleept in totaal 43 medailles in de wacht.

Op 23 januari 1997 ziet Gay Swim Amsterdam als zelfstandige vereniging het licht. De vijfde editie van de Gay Games vindt van 1 tot 8 augustus 1998 plaats in Amsterdam, onder het motto Friendship through Culture and Sports. Helaas heeft de bouw van het nieuwe Sloterparkbad vertraging opgelopen. Zodoende moeten de zwemwedstrijden uiteindelijk in Amersfoort gehouden. Naar de opening in de Amsterdam ArenA kijken meer dan 1 miljoen mensen. Kippenvelmoment tijdens het

Vlag naar aanleiding van allereerste GSA training op 7 februari 1995

Interview

The trainer who always stayed dry As the oldest member, in terms of age and one of the oldest in terms of "years of service", I can interview Cor van Zeventer about his years as a trainer at GSA.. Wim Munsterman

or's sporting talents are as a swimming enthusiast , recreational cycling and his work involves a lot of walking.

Cor became involved with swimming because of his daughter, Althea. Guiding her in swimming immediately changed her swimming performance. He started as a coach, later as a timekeeper at competitions, and eventually became a swimming trainer for GSA. Cor has never been seen in a swimsuit nor in the water. During his courses to become a swimming trainer, he naturally had to put the various strokes into practice, but his enthusiasm for swimming has more to do with transferring the technique to someone else; something he has done with enthusiasm for swimmers of all ages.

Cor at the Eurogames in 2007

Cor first heard about GSA from his daughter. She was friends with/ competitor of the daughter of another GSA trainer. Although his schedule was already full with swimming trainings and competitions, he still had time to fill the GSA trainer vacancy. It was an easy decision for him to take on training swimmers since it was something he was passionate about. Many a GSA swimmer started with Cor to work on the quality of their stroke. I learned the freestyle at GSA and it has become my favorite stroke. While Butterfly and Breaststroke have the highest risk of injury (shoulders and knees) and continue to evolve technically, freestyle has lasted the longest.

Interview

De trainer die altijd droog bleef Ik mag als oudste lid, qua leeftijd en één van de oudste qua “dienstjaren” Cor van Zeventer interviewen over zijn jaren als trainer bij GSA. Wim Munsterman

or heeft zijn contacten met het zwemmen te danken aan zijn dochter. Het begeleiden van Althea bij het zwemmen veranderde gelijk haar zwemprestaties. Hij was begonnen als begeleider, later als tijdwaarnemer bij wedstrijden, om uiteindelijk zwemtrainer van GSA te worden. Cor is nooit in zwembroek of in het water gezien. Bij de opleiding tot

Tynke en Cor Outgames in Kopenhagen 2009

zwemtrainer heeft hij natuurlijk de diverse slagen in de praktijk gebracht. Zijn enthousiasme voor het zwemmen heeft meer zijn weerslag in het overbrengen van de techniek aan een ander. Hetgeen hij vol overgave met enthousiasme bij de jeugd deed. Het contact met GSA is middels zijn dochter gemaakt. Zijn dochter was bevriend met/concurrent van de dochter van een trainer van GSA, beide goede buitenzwemsters.Hoewel zijn zwem/train/wedstrijd frequentie hoog was, was er ruimte om in te gaan op de vacature voor trainer bij GSA, met name voor het opleiden van zwemmers, iets waar Cors hart lag. Menig GSA zwemmer is bij Cor begonnen en of is door hem aan de kwaliteit van de slag gewerkt. Ik heb bij GSA de vrijeslag geleerd en het is mijn favoriete slag geworden. Spijt dat ik de vlinderslag niet beheers en dat ik het de meest natuurlijke slag vind wordt, wat het laatste betreft door Cor ontkend. Vlinder en school zijn

Cor's impressions of ‘swimming’ at GSA were positive. Taking age into account, the members' commitment was high and all are motivated to improve and continue learning.

Tournaments There was less need for social contacts among the members themselves. The atmosphere was pleasant and friendly, but swimming was the primary focus. He remembers fondly, the names of several good swimmers and the enthusiastic participation in competitions and tournaments by a core group of 10 15 men/women at various levels. As trainer, he participated in many tournaments including one in Eindhoven in 2007 where GSA took home the trophy. One memory in particular is the Montreal meet where Cor had the burdensome task of guiding a large group and helping many deal with the realities of competition and the unfortunate disappointments that come along with the sport.

Women Cor's farewell, for ever friends

During our conversation, cor reflected on the women membership of GSA. He believes that the bond among the women swimmers is closer and, although they the minority, they are a strong part of GSA.

Farewell When it was time for Cor to leave GSA, he left with fond memories and reflected on the more social/ recreational aspect of the team. While his idea of swimming is that it should be done for sport and not recreation, he recognizes the many roles that swimming as a sport plays and commends the swimmers that stay out of the way of their fellow swimmers and don’t disturb their lane mates. We continue to say a fond goodbye to Cor, who left on a high and, according to his wife, at the right time. Cor continues to follow GSA's events. Society regularly calls on him. In short, he is still an active man. He is always assumed to be younger than his age and so is.

slagen waar de meest kans op blessure (schouder, knie) is. Schoolslag is veel aan de techniek ontwikkeld. Vrije slag is het langst vol te houden. De indrukken van Cor van “het zwemmen” bij GSA waren positief. Rekening houdend met leeftijd was de inzet van de leden goed en gemotiveerd om te leren te verbeteren. Bij de leden zelf was er minder behoefte aan sociale contacten.

Toernooien De sfeer was plezierig, vriendschappelijk, maar zwemmen was essentieel. Namen van diverse goede zwemmers passeren de revue. De deelname aan wedstrijden en toernooien waren minder in vergelijking met “de professionelen”, echter er werd met enthousiasme, inzet in grote groepen: 1015 man/ vrouw op divers niveau, aan menig evenement deelgenomen. Plaatsnamen waar deze toernooien werden gehouden passeren de revue. De trofee voor het ……… team door GSA behaald in Eindhoven, 2007 wordt onder het stof gehaald. Montreal waar Cor een zware taak in het begeleiden van de grote groep wordt gememoreerd. Aan de hand van die herinnering wordt aangehaald, dat onder wedstrijdspanning zwemmen, starten, keren een gehele ervaring is. Teleurstellingen horen ook bij de sport. Aandacht voor het starten, de keerpunten kregen in de trainingen voor een evenement aandacht. De spanning moet een ieder op zijn/haar wijze aangaan.

Vrouwen Naar aanleiding van een opmerking van Cor, “of nu meer vrouwen lid zijn”, wordt stil gestaan bij het vrouwenbestand. Aan de hand van foto’s wordt bevestigd dat de vrouw zeker vertegenwoordigd was (en nu nog is), weliswaar in de minderheid. Gemeend wordt dat de band binnen de vrouwengroep hechter is.

Afscheid gedachten Over het afscheid van Cor van GSA: 'meer ruimte voor recreatie zwemmen” had van Cor anders gemogen. Om de vraag of nu meer ruimte is voor recreatie zwemmen wordt stil gestaan wat dan onder recreatie zwemmen moet worden verstaan? Aan de badrand 'sociaal gebeuren” en daarbij de zwemmer bij keerpunten belemmeren hoort daar zeker niet bij, maar de welwillende zwemmer die het programma om een reden niet volgt maar wel actief zwemt en daarbij de 'volger” niet stoort, dat is oké. Komisch om te zien dat als een baan druk/vol is niet gauw door een zwemmer naar een lagere baan wordt gegaan, waar meer ruimte is en zodoende de verdeling over de banen beter wordt. Bij het sporten spelen meer aspecten een rol. Het afscheid van Cor, op het hoogte punt en volgens zijn vrouw op het juiste moment. Hij was er 3 avonden aan kwijt. Cor blijft het gebeuren van GSA volgen. De maatschappij doet regelmatig nog een beroep op hem, kortom nog een actieve man.De sportieve talenten van Cor liggen passief bij het zwemmen, recreatief fietsen en zijn werk brengt veel loopwerk met zich mee. Hij wordt dan ook jonger geschat.

Wim, Ruud en oudtrainer en oudlid Geert Jan bij afscheid van Cor

Back when I was young The cliché that everything used to be better is not true at all. Jos makes that clear in the story below. Jos Kuijs

f you don't get in the water now, I'll squirt you in (with the fire hose, that is) and you'll swim like a monkey.” No trainer today would threaten with such rude tactics or use such rude language, but GSA has a rough past; now it's all civilized. "Fast lane? Would you hang up the training instructions?”, versus “The water in lazy bums.” Of course, some people appreciated this firm approach, that's just the way it goes one likes more vanilla, while another likes stronger language and threats. I myself did not speak out about it, but I did learn to swim from the type of trainer I just described. Where many new swimmers sometimes don't make it through

the practice because the bottom of the pool is very appealing, I never got through any practice , except with that trainer. Shouting and sometimes yelling, he directed me through the pool. "Now that you've moved up a lane, you don't cut any corners. Otherwise I'll put you back a lane.” Yes life is hard and learning to swim at GSA was too. Very hard. There was no room for tender souls and so we didn't have any (anymore). "You've never competed. I think it's good for you if you sign up.” Those were the days. That is how I ended up in the swimming pools of Nijmegen, Antwerp, Barcelona and Amersfoort. Places I would never have been without

NGZ Nijmegen 2021

Vroeger toen ik jong was Het cliché dat vroeger alles beter was, is helemaal niet waar. Dat laat Jos in onderstaand verhaal duidelijk weten. Jos Kuijs

ls je nu niet het water in gaat dan spuit ik je er in (met de brandslang wel te verstaan).’ ‘Je zwemt als een aap’. Geen enkele trainer van nu zal nog dreigen met zulke grove middelen of grof taal gebruiken. Maar GSA kent een ruig verleden. Nu gaat het er allemaal geciviliseerd aan toe. ‘Snelle baan? Wil jij het briefje even ophangen,’ versus ‘Het water in luiwammesen.’, zoals vroeger. Natuurlijk kende deze ferme aanpak ook liefhebbers, zo gaat dat nu eenmaal. De een houdt meer van vanille de ander neigt eerder naar wat dreiging en stevige taal. Zelf spreek ik me daar niet over uit, wel heb ik van het strenge type trainer dat ik net beschrijf, leren zwemmen. Waar menig nieuwe zwemmer soms de ballotage niet haalt omdat de bodem van het zwembad wel erg trekt, was ik door geen enkele ballotage gekomen, behalve dan bij die trainer. Al roepend en soms tierend dirigeerde hij me door het bad. ‘Nu je een baan bent opgeschoven is het niet de bedoeling dat je aan de kant gaat hangen. Anders zet ik je een baan terug.’ Ja het leven is hard en leren zwemmen bij GSA was dat ook.

Jij hebt nog nooit aan wedstrijden mee gedaan. Ik denk dat het goed voor je is als je je inschrijft Heel hard. Plaats voor tere zielen was er niet en die vielen snel af. ‘Jij hebt nog nooit aan wedstrijden mee gedaan. Ik denk dat het goed voor je is als je je inschrijft.’ Dat waren nog eens tijden. Zo belandde ik in het zwemwater van Nijmegen, Antwerpen, Barcelona en Amersfoort. Plaatsen waar ik zonder GSA nooit zou zijn geweest. Nu kan het gebeuren dat een zwemwedstrijd zomaar is geweest zonder dat ik het in

de gaten had. Oeps dat was Frankfurt. Vroeger ondenkbaar. ‘Waarom ga je niet? Heb je iets anders te doen?’ Soms plakte ik nog wat dichter tegen de kant in de hoop over het hoofd te worden gezien. Een enkele keer met succes, maar meestal niet. Cijfers heb ik niet paraat maar ik heb de indruk dat we vroeger ook minder vrouwen als lid hadden. Bewijzen kan ik het al helmaal niet, maar ik heb de indruk dat vrouwen minder gecharmeerd waren van: ’Het water in luie krengen.’ Zelf heb ik deze legendarische trainer nooit met één teen het water zien beroeren. Er gaan zelfs geruchten dat hij niet kon zwemmen. Maar dat zijn boze tongen, daar wil ik mij ver van houden. Laten we het er op houden dat ik gevoelsmatig het idee heb dat er vroeger minder vrouwen lid waren van GSA. Over het aantal jongere GSAleden, pak ’m beet

You've never competed. I think it's good for you if you sign up.

GSA. Nowadays it can happen that a swimming competition just happens without my noticing oops that was Frankfurt; in the past unthinkable. “Why do not you go? Got something else to do?” Sometimes I'd cuddle a little closer to the pool edge, hoping to be overlooked. Occasionally successfully, but usually not. I don't have any figures ready, but I have the impression that we used to have fewer women as members. I can't prove it at all, but I have the impression that women were less charmed by: “In the water lazy bitches.'” I myself have never seen this legendary trainer touch the water with one toe. There are even rumors that he could not swim himself. But those are evil tongues, I want to keep myself far from that. Let's just say I have the feeling that fewer women used

to be members of GSA. I don't need my gut feeling about the number of younger GSA members, e.g. under 35. We didn't have one. Sporadically, one occasionally showed up to come and do a test swim. But after the older members had looked at the newcomer in his skimpy swim briefs while taking a shower, it usually remained a test swim. Leaving the rest of the male members yearning for the next trial swimmers. Now there are so many young swimmers that you don't know where to look, so don't look. Oh yeah and while we're on the subject of the past, well I'm talking about it anyway: we also had a water polo section and to top it off a springboard diving section. The initial voluntary marriage with the water polo players turned out to be an increasingly tight bond. As is often the case with marriages. It is true that you practice both sports in the water, but that is where the similarity between a swimmer and a water polo player ends. Water polo is a team sport and swimmers are euphemistically stated, individualists. GSA's parties and gettogethers were attended by either all water polo players or none at all. With swimmers, this was never the case. The reasons this marriage didn’t work were many and the consequences of that marriage are still visible today. The last water polo player on the

GSA PR, staand Kees K., Kees B., Marcel en Wes, voor Hugo en Dorien

NK Gay Eindhoven oktober 2007 beneden de 35, heb ik mijn gevoel niet nodig. We hadden er namelijk geen één. Sporadisch dook er wel eens eentje op om te komen proefzwemmen. Maar nadat de oudere leden de nieuweling tijdens het douchen zo’n beetje uit zijn toch al niet te grote zwemslip had gekeken, bleef het in de regel bij een keertje proefzwemmen. De rest van de mannelijke leden hunkerend achterlatend in afwachting van de volgende proefzwemmers. Nu zijn er zoveel jonge zwemmers dat je niet weet waar je kijken moet, dus kijk je maar niet. Oh ja en nu we het toch over het verleden hebben, nou ja ik heb het er in ieder geval over: we hadden ook nog een waterpolo afdeling en om het volledig te maken een schoonspringedeeltetje. Het aanvankelijke vrijwillige huwelijk met de waterpoloërs bleek steeds meer een knellende band. Zoals dat wel vaker met huwelijken gaat. Weliswaar beoefen je beide sporten in het water, maar daarmee houdt de overeenkomst tussen een zwemmer en een waterpoloër wel op. Waterpolo is een teamsport en zwemmers zijn eufemistisch gesteld, individualisten. Bij de feesten en borrels van GSA kwamen of alle waterpoloërs of er kwam er geen een. Bij zwemmers is dat veel

onduidelijker. Er valt geen peil op te trekken om maar eens een scheidingsgrond te noemen. De gevolgen van dat huwelijk zijn trouwens nog steeds zichtbaar. De laatste waterpoloër in het bestuur was verantwoordelijk voor de zwembroeken. De waterpoloërs bestelden deze zwembroeken zelf niet. Om een door mij vergeten reden, trokken zij iets anders aan. Zwemmers zwemmen nog steeds rond in dit huwelijksproduct.

GSA’ers hadden het vroeger helemaal niet makkelijk. Het was een zwaar leven. Naast het bad waar we op woensdag trainen, staat zo’n voor sommigen aanlokkelijke toren waar je van af kan springen. Een paar leden zonder hoogtevrees, wilden zich aan een duik naar beneden wagen. En zo ontstond een nieuw afdelinkje, tja want groot is het nooit geworden. Het kunnen tellen op één hand is de

board was responsible for the swimming trunks. Not that the water polo players ordered it for themselves. For some reason I forgot, they put on something else. Swimmers still swim around in this wedding product. Next to the pool where we train on Wednesdays, there is such an attractive tower that you can jump from. A few members with no fear of heights wanted to take a dive down and so a new division was born; GSA

GSA members did not have it easy in the past. It was a hard life or at least a hard swimming life.

diving. It never got big I think I’m able to count on one hand the number of divers. It was small but nice until the last diver got back problems., In short, GSA members did not have it easy in the past. It was a hard life or at least a hard swimming life. Thanks to the early members, and I only half count myself I'm not that old yet the club still exists. They helped build up a nice reserve, which we hope we get to use celebrating this jubilee year. They have laid the

foundation for a thriving club that has almost as many members as it use to when the water polo team was a part of us. I can't substantiate it with figures, but I have the feeling that we also have more female members and that a few times I open my eyes in the shower (when they’re actually open) and I see a large group of forty lovers and many fast swimmers. They don't all disappear after their training at GSA. They have also ensured that there is a board that has been functioning for quite a few years now and a lively social committee that’s supported by swimmers and board members. Although it always remains to be seen with those individualistic swimmers; there is no telling what will happen.

Love Swim 2018, uitreiking triatlon medailles afdeling nooit ontstegen. Klein maar fijn totdat de laatste springer het geloof ik aan zijn rug kreeg, dat kan je er blijkbaar ook van krijgen. Kortom GSA’ers hadden het vroeger helemaal niet makkelijk. Het was een zwaar leven of in ieder geval een zwaar zwemleven. Dankzij hen, en ik reken mijzelf daar maar half toe, zo oud ben ik nog niet, bestaat de club nog steeds, hebben ze meegeholpen om een lekkere reserve op te bouwen, die we hopelijk voor een flink

gedeelte te gaan verbrassen in dit jubileumjaar. Ze hebben de basis gelegd voor een bloeiende vereniging die bijna net zoveel leden heeft als vroeger met de waterpoloërs erbij. Cijfermatig onderbouwen kan ik het niet, maar ik heb het gevoel we ook meer vrouwelijke leden hebben en die enkele keer dat ik mijn ogen onder de douche opendoe, zie ik een flinke club veertigminners en veel snelle zwemmers. Die verdwijnen niet meer allemaal nadat ze hun opleiding bij GSA hebben gehad, naar de andere gay zwemclub, zoals vroeger. Zij hebben er ook voor gezorgd dat er een bestuur zit dat nu al een flink aantal jaren wel functioneert. En er is zowaar een levendige activiteitengroepje, dat nog wel wat extra steun van bestuur en leden mag krijgen. Al blijft het met die individualistische zwemmers altijd afwachten. Er blijft geen peil op te trekken.

Outgames Montral 2006, Uwe, Wim, trainer Cor, Joost, Peter, Arthur, Koen

Interview

Mathilde, our first celebrity In the 25 years that Gay Swim Amsterdam has existed, many famous people have swam at the club. Mathilde Santing is one of the best known and one of the first members of the club. Joost Kool

athilde, how did you get to the club?’

I was introduced to it by Dia Huizinga. Dia had just started and she took me along. I participated in tournaments in Paris and Berlin and later, of course, also in the Gay Games in Amsterdam. My father was a very good swimmer and he taught us how to swim. Of course we also had lessons, but in the afternoon we went to the swimming pool with him. He could swim very well.’ ‘I have always really enjoyed Gay Swim. I was also disqualified once; think because of an illegal turning. Once, stood in line for the start of a competition, and automatically started singing, instead of doing swimming warmup exercises. As a singer, this felt completely natural. The anticipation is a similar feeling and it triggered me to think , ‘I'm going to start singing in a minute’, and then 'Oh no, I'm going to swim in a minute'. I stood in that row in my bathing suit. That was comical.’ ‘The Gay Games were really great. In the beginning there was skepticism. Then the newspapers would say 'What is this, are those gays going to swim together?' All those people who came to Amsterdam at the time were all sporty, nice and fun people. That was amazing. And parties of course. During the Games I saw my first water polo match. That was great. Now I'm 63, but when I saw that, wow, I looked at it wideeyed.’

Does the breathing technique of swimming help with singing? ‘I am convinced that swimming helps with singing. If you understand how breath support works and you want to practice it and you don't want to strain your voice, swimming can help you with that. Frank Sinatra, for example, learned to sing so well through the wind instruments in his orchestra. He saw those broad

backs and asked them 'What exactly are you doing?'. Then he went swimming, also under water, to increase his lung capacity. He had such an unbelievably good breathing technique.’ ‘When you sing, you have an ever changing agenda. You are often on stage in the evening and that was difficult to combine with weekly sports. When I found out that I was having a problem with my ears, which was also a problem with singing sometimes, I stopped swimming.’ ‘I caught a cold at the Gay Games. That also bothered me on stage. But I have now started swimming again, in the De Mirandabad. The first few times also together with Dia. The De Mirandabad is a delight.’ ‘I have very good swimming goggles, which are integrated into my swimming cap. That works very well against those ear and nose problems. I also have very good earplugs.’

‘Do you remember anything from the first training session at GSA?’ ‘No, little. But when Dia says that we went to that very first training together, I believe it immediately. I do know that I had a swimsuit with a zipper that always had to be zipped by someone else; Cor (one of the old trainers) often did that for me. I would really like to swim outside, in open water. I like the smell of the fresh outside water. I often went swimming outside with a friend. I also surfed for a while. Then we went to Muiden or Muiderberg. That friend was very good at that, she taught me.' ‘Once last summer I was late at De Mirandabad and the cash register was already closed. I was so looking forward to it so,I rented a car and drove to the Amstel and there I saw a nice jetty. It said 'No Trespassing', but I wanted it so badly... I had a lovely swim in the Amstel.’

Interview

Mathilde, onze eerste beroemdheid In de 25 jaar dat Gay Swim Amsterdam bestaat hebben er heel wat bekende mensen bij de club gezwommen. Eén van de bekendste en één van de eerste leden van de vereniging is Mathilde Santing. Joost Kool

athilde, hoe ben je bij de club terecht gekomen?

'Door Dia Huizinga. Dia was toen net begonnen en die nam mij mee. Ik heb meegedaan aan toernooien in Parijs en Berlijn en later natuurlijk ook aan de Gay Games in Amsterdam. Mijn vader was een hele goede zwemmer, die heeft ons zwemmen geleerd. Natuurlijk hadden we ook les, maar in de pauze ’s middags gingen we met hem naar het zwembad. Hij kon heel mooi zwemmen.' 'Ik heb altijd ontzettend genoten bij Gay Swim. Ik ben ook nog een keer gediskwalificeerd. Ik dacht vanwege een mislukt keerpunt. Als ik dan in de rij stond voor de start bij een wedstrijd, begon ik automatisch in te zingen, in plaats van inzwemoefeningen te doen, omdat dit voor mij als zangeres zo’n automatisme was. Want ik dacht dan, ik ga zo beginnen met zingen, en vervolgens 'Oh nee, ik ga zo zwemmen'. Stond ik in die rij in mijn badpak. Komisch was dat.' 'De Gay Games waren echt geweldig. In het begin was er wel scepsis. Dan stond er in de krant ‘Wat is dit nou, gaan die homo’s met elkaar zwemmen?’ Al die mensen die toen naar Amsterdam kwamen, dat waren allemaal

Euro Games 1997, Mathilde tussen onze leden Monique en Jeannette

sportieve, aardige en leuke mensen. Dat was geweldig. En feesten natuurlijk. Tijdens de Games zag ik mijn eerste waterpolowedstrijd. Geweldig was dat. Nu ben ik 63, maar toen ik dat zag, wauw, ik keek er met grote ogen naar.’’

Helpt de ademtechniek van zwemmen bij zingen? 'Ik ben ervan overtuigd dat het zwemmen helpt bij het zingen. Als je snapt hoe ademsteun werkt en je wilt dat oefenen en je wilt je stem niet belasten, dan kan zwemmen je daar bij helpen.Frank Sinatra bijvoorbeeld, die heeft zo goed leren zingen door de blazers in zijn orkest. Hij zag die brede ruggen en vroeg aan hen ‘Wat doe je nu precies?’. Toen is hij gaan zwemmen, ook onder water, om zijn longinhoud te vergroten. Hij had zo’n ongelofelijk goede ademtechniek.' 'Als je zingt heb je een grillige agenda. Je staat vaak op het podium in de avond en dat was moeilijk te combineren met wekelijks sporten. Toen ik erachter kwam dat ik een probleem kreeg met mijn oren, wat ook een probleem was bij het zingen soms, ben ik gestopt.' 'Bij de Gay Games had ik een neusverkoudheid opgelopen. Ook daar bleef ik last van houden op het podium. Maar ik ben nu toch weer begonnen met zwemmen, in het De Mirandabad. De eerste paar keer ook samen met Dia. Het De Mirandabad is een heerlijkheid.' 'Ik heb een hele goede zwembril, die is geintegreerd in mijn badmuts. Dat werkt heel goed tegen die oor en neusproblemen. Ik heb ook hele goede oordoppen.'

Kun je je nog iets herinneren van de eerste training bij GSA? 'Nee, weinig. Maar als Dia zegt dat we samen naar die allereerste training zijn geweest, dan geloof ik dat direct. Ik weet wel dat ik een zwempak had met een ritsje, en dat laatste stukje moest altijd door iemand

‘One of the stories when the club was founded is that you made it a point to make sure that the club should be open to bisexuals as well as gays and lesbians?’ ‘Here too I have to give Dia the credit, I can't remember, but I could have said it. We always pretend that the biggest difference is between homosexuality, bisexuality and heterosexuality, but I think the biggest difference is still between women and men.’ ‘I had already noticed that at the Gay Games. I had performed there at the opening. Afterwards I was talking with friends about how few women participated in the opening act. Then we decided we wanted more women to participate in the closing ceremony; actively, not just in the audience. We spent a day along the sports fields, where women were playing football, swimming, playing hockey, running. Of course we also looked if they were good looking. My girlfriend at the time, Antje, said 'It's not about whether they're pretty, you just like them, Mathilde'. That was a nice time, but what was also striking: A lot of men said yes very easily, but most women refused. In the end we only gathered a handful of women, including Antje's football team.' ‘Men gay, straight or bi, are much more confident. They're more likely to think, ‘Okay, now I'm off my base,’ but they're more confident. Women are more likely to say ‘no’, I think, because they have not been given that confidence from an early age and have the feeling that they must first conquer their own place. I am of the first generation of women who could more or less naturally go to college and then work fulltime. But it was different for all generations before that. You saw that in the women's cafes I went to, with women aged 40/50 at the time. Whether they were bus drivers or professors. Even for women today, that is not yet common. Men are told 'You can do that', while women are not told anything. That's the big difference.' ‘As a woman you always feel unsafe. If a woman goes with a man, she will always wonder if it is safe. Also on the street. As a man, you don't know what that's like, because you've never had to think about it. While if a woman sees a man walking down the street 20 meters away, this can immediately lead to feelings of insecurity. I still remember how I found out. When I was 25/26 I got my first dog, a Bouvier. Suddenly I went into town with that dog and it didn't matter which streets I walked

through. Whether it was night or not, I no longer felt afraid. And then I thought, ‘I never knew I was afraid?’ because I had never noticed that. But that was the case, that fear was there first, unconsciously. And then no more. Women get that from the very first moment, men don’t. ‘There is a nuance, but not a happy one: even as a gay person you are less safe than on the street in the city nowadays. The late nineties, were a lot better, with the Gay Games as the highlight.’ ‘What do you remember from the beginning?’ ‘The tent in the winter, which stood over the Sloterparkbad. So there was no modern bath back then, but a kind of huge balloon. We were also locked up once after a training. Then they forgot about us. We always received instructions from the trainer and the training sessions were also quite tougI especially remember Cor. We also get separate exercises for the legs and for the arms. It was always fun, they were nice guys and dolls. In the early days we were only 15 to 20 members at the most, but it was really fun. Mathilde: 'Maybe we will meet again in the De Mirandabad'. 'But how do I recognize you?', I ask, 'You mainly recognize me by that special swimming cap, with those integrated glasses! I bought it during the Gay Games and I still have it.’ So if you see someone in De Mirandabad with such a unique swimming cap and is singing during the warming up, you know: it's Mathilde Santing!

1997 Eurogames Parijs, Mathilde in the middle behind the flag

anders worden gedaan. Cor (een van de oude trainers, red.) deed dat vaak. Ik zou wel heel graag buiten, in open water, willen zwemmen. Ik hou van de geur van het zoete buitenwater. Ik ging vaak met een vriendin buiten zwemmen. Ik heb ook nog een tijdje gesurft. Dan gingen we naar Muiden of Muiderberg. Die vriendin was daar heel goed in, die heeft het me geleerd.' 'Van de zomer was ik een keer te laat bij het De Mirandabad en toen was de kassa al dicht. Ik had me er zo op verheugd, toen ben ik naar de Amstel gereden en daar zag ik een mooi steigertje. Er stond weliswaar ‘Verboden toegang’ bij, maar ik wilde zo graag. Toen heb ik heerlijk in de Amstel gezwommen.'

Een van de verhalen bij de oprichting van de vereniging is, dat jij je hard hebt gemaakt dat de vereniging behalve voor homo’s en lesbiennes ook welkom moest zijn voor biseksuelen? 'Ook hier moet ik Dia de credits geven, ik kan het me niet herinneren, maar ik zou het gezegd kunnen hebben. Wij doen altijd alsof het grootste verschil zit tussen homo, biseksualiteit en heteroseksualiteit, maar volgens mij zit het grootste verschil nog altijd tussen vrouwen en mannen.’’ 'Dat was me al opgevallen bij de Gay Games. Ik had daar opgetreden bij de opening. Na afloop had ik het er met vriendinnen over dat er zo weinig vrouwen waren die meededen in de openingsact. Toen bedachten we dat we meer vrouwen wilden laten meedoen aan de slotceremonie. Actief, niet als publiek. We zijn een dag langs de sportvelden getrokken, waar vrouwen aan het voetballen, zwemmen, hockeyen, hardlopen waren. Natuurlijk keken we ook wel of ze een beetje knap waren. Mijn vriendin in die tijd, Antje, zei ‘Het gaat je er helemaal niet om of ze knap zijn, je vind ze gewoon leuk, Mathilde’. Dat was een leuke tijd, maar wat ook opviel: Heel veel mannen zeiden heel makkelijk ja, maar de meeste vrouwen weigerden. Uiteindelijk hadden we maar een handvol vrouwen verzameld, waaronder het voetbalteam van Antje.' 'Mannen, homo, hetero of bi, zijn veel zelfverzekerder. Ze denken eerder ‘oké, nu ben ik even van mijn honk af’, maar ze hebben meer zelfvertrouwen. Vrouwen zeggen eerder nee, denk ik, omdat ze niet van jongs af aan dat vertrouwen hebben meegekregen en het gevoel hebben dat ze eerst hun eigen plek moeten veroveren. Ik ben van de eerste generatie vrouwen die min of meer vanzelfsprekend kon gaan studeren en daarna fulltime gaan werken. Maar voor alle generaties daarvoor was dat anders. In de vrouwencafés waar ik

kwam zag je dat ook, bij vrouwen van 40/50 toen. Of ze nu buschauffeur waren of professor. Zelfs voor vrouwen van nu is dat nog niet gebruikelijk. Tegen mannen wordt gezegd ‘Dat kan jij’, terwijl tegen vrouwen niks wordt gezegd. Daar zit het grote verschil.' 'Als vrouw voel je je ook altijd onveiliger. Als een vrouw met een man meegaat, zal zij zich altijd afvragen of dit veilig is. Ook op straat. Als man weet je niet hoe dat is, omdat je er nooit, of nog nooit, bij stil hebt hoeven staan. Terwijl als een vrouw 20 meter verderop een man door de straat ziet lopen, dan kan dit direct leiden tot gevoelens van onveiligheid. Ik weet nog hoe ik daarachter kwam. Op mijn 25/26ste kreeg ik voor het eerst een hond, een bouvier. Ineens ging ik met die hond de stad in en maakte het niet meer uit door welke straten ik liep. Of het nou nacht was of niet, ik voelde me niet bang meer. En toen dacht ik ‘Was ik dat daarvoor dan wel?’, want dat was me nooit opgevallen. Maar dat was dus wel zo, die angst was er eerst, onbewust, dus wel. En toen niet meer. Vrouwen krijgen dat mee, vanaf het allereerste moment. Mannen niet.' 'Wel een nuance, maar niet een blije: Ook als homo ben je onveiliger dan vroeger op straat in de stad. Wat dat betreft was die tijd, eind jaren negentig, een stuk beter, met de Gay Games als hoogtepunt.' Mathilde: ‘Misschien komen we elkaar nog wel eens tegen in het De Mirandabad’. ‘Maar hoe herken ik je dan?’, vraag ik, 'Je herkent me vooral aan die bijzondere badmuts, met die geïntegreerde bril! Die heb ik gekocht tijdens de Gay Games en die heb ik nog steeds.' Dus zie je in het De Mirandabad iemand met zo’n unieke badmuts en die staat te zingen tijdens het opwarmen, dan weet je: het is Mathilde Santing!

Gloomy, with cold paving stones... I regularly think back to my first GSA training, November 1998. Kees Karsten

swam my 40 laps breaststroke during the lunch break for 14 years, unhampered by any knowledge. During my search for a swimming club to become a better swimmer, I (by chance?) came across an advertisement for GSA in Gay&Night magazine. I Our founder and first chairman, Bob van Schijndel, wrote articles for them and was, in return, allowed to place the GSA advertisement. The amazing Gay Games week had just come to an end and I was pleasantly surprised to read the GSA ad. I soon called Bob and he received me on that bleak and chilly Tuesday evening in November. Many thanks to Bob. Conditions in the former Jan van Galenbad were not exactly favourable although I was somewhat used to it. It was an outdoor pool with a covered air dome: inside it was chilly, gloomy, and damp with cold paving stones around the 50 meter pool. The makeshift, small and overcrowded dressing room was also not so comfortable, however, I didn't let that put me off. With my buddy Tom who was also a first time GSA swimmer that evening, we defied the inconveniences and happily completed our first practice under the guidance of trainer Cor. After the training on Tuesday evening, a large number of members both water polo players and swimmers went to Café Sportpark for a some drinks. On Friday evening, GSA swam in the former Sloterparkbad which was built in 1971 and was also a 50 meter pool. One half was used for polo training, and the the shallow end was used for swimming we had to swim the width of the pool in those days. I made another attempt at water polo and was welcomed by the players, but I was not physically fit for that, unfortunately. Even after this training there was a social gathering; looking out over the water on the balustrade (see photo). How different it is now. The new Sloterparkbad from 2001 and the Marnix from 2006 offer so much more comfort. The Jan van Galenbad has been joined by a new 25 meter indoor pool and is now called Mercatorplaza. In those 23 years, of course, much more has changed. But what has always remained is the swimming fun at GSA. Thanks to everyone who keeps our club vital and lively.

Sloterparkbad

Somber, met koude stoeptegels... Met regelmaat denk ik terug aan mijn eerste GSAtraining, november 1998. Kees Karsten

k zwom, niet gehinderd door enige kennis, al 14 jaar in de lunchpauze mijn 40 baantjes schoolslag. Tijdens mijn zoektocht naar een zwemvereniging om een betere zwemmer te worden, trof ik (bij toeval?) in het blad Gay&Night een advertentie van GSA aan. In dit blad schreef onze oprichter en eerste voorzitter Bob van Schijndel artikelen en in ruil daarvoor mocht Bob de GSA advertentie plaatsen. De fantastische week van de Gay Games was net achter de rug en ik was aangenaam verrast toen ik de GSA advertentie las. Bob heb ik spoedig gebeld en hij ontving mij op die gure en kille dinsdagavond in november. Met veel dank aan Bob. De omstandigheden in het voormalig Jan van Galenbad waren niet bepaald gunstig. Ook al was ik wel wat gewend. Het was een buitenbad met een luchthal overkapt: binnen was het kil en somber, vochtige en koude stoeptegels rondom het bad leidden mijn voeten richting het 50 meter bad. De provisorische, kleine en overvolle kleedkamer was ook niet zo comfortabel. Toch liet ik mij blijkbaar hierdoor niet uit het veld slaan. Met mijn maatje Tom, ook die avond voor de eerste keer bij GSA, trotseerden wij de ongemakken en maakten onder leiding van trainer Cor met plezier onze eerste vorderingen. Na de training op dinsdagavond ging een groot aantal leden, zowel zwemmende poloërs als zwemmers, voor een gezellige nazit naar Café Sportpark. Op vrijdagavond zwom GSA in het voormalig Sloterparkbad, gebouwd in 1971. Ook een 50 meter bad. Eén helft was voor de polotraining, in het ondiepe gedeelde zwommen we overdwars. Ik heb nog een poging gedaan te gaan waterpoloën, werd zeer welkom geheten door de spelers, maar was daar fysiek niet geschikt voor, helaas. Ook na deze training was er een nazit. Dat was, uitkijkend over het water, op de balustrade (zie foto). Hoe anders is het nu. Het nieuwe Sloterparkbad uit 2001 en het Marnix uit 2006 bieden zoveel meer comfort. Het Jan van Galenbad heeft gezelschap gekregen van een nieuw 25 meter binnenbad en heet nu Mercatorplaza. In die 23 jaar is er natuurlijk veel meer veranderd. Maar wat altijd gebleven is, is het zwemplezier bij GSA. Met dank aan iedereen die onze vereniging vitaal en levendig houdt.

Jan van Galen bad

Old members tell We also found a few old members who wanted to tell their story. Water polo was part of GSA not so long ago. Read what happened there.

The Oosterpark Will sand bring more happyness then water Marianne Dijkstra and Cindy Stienstra

he played for a club with which she became national champion more than once. I only left ladies 4 when ladies 3 were short of a reserve player. From an impossible angle, her were more accurate than most professional footballers and for reasons unknown, she was always free on the left. I usually struggled a bit on the center forward where my best successes usually consisted of getting a free ball, which a teammate then cashed into a goal. The rainbow world of GSA made it possible for us to go to war together in the same womanhood. I saw her before she saw me. Well camouflaged by my poor water polo talent, I was able to observe her and her playing at length without being too conspicuous myself. Until our trainer, Alex, in all his wisdom decided that our aquatic training regime had to be broken with exercises on the dry part of the world. Training on dry land is like swearing in the holiest place for water polo players, but we gave Alex the benefit of the doubt. After all, we were training for the Gay Games in Amsterdam.

So the Oosterpark became our training camp once a week; we reluctantly put on sneakers instead of flip flops and defied gravity with dry hair. While Henk looked after our things, we always ran two full laps around the park to warmup. At least the majority of us did, because the best water polo players are never ashore. So she, of all people, stabbed halfway through the bushes with goalkeeper Ellen, only to wait for the leading group with the tree leaves still in her hair almost nonchalantly a little naughtiness makes the most wonderful memories. I unexpectedly had an aptitude for sports on dry land; something I didn’t expect after many years of youth spent a bowl of water. Tidy and energetic, I trotted around next to Alex, leaping and kneeling at his command. It was there in that Oosterpark, on dry land, that she also saw me standing. Many beautiful years together followed, the love disappeared, the friendship remained. Our memory of how it once began, we cherish like gold.

Oudleden vertellen We hebben ook een paar oudleden gevonden die hun verhaal wilden vertellen. Waterpolo was niet zo lang geleden nog een onderdeel van GSA. Lees wat daar allemaal gebeurde.

Het Oosterpark Brengt een park meer geluk dan water? Marianne Dijkstra en Cindy Stienstra

ij speelde voor een club waarmee ze meer dan eens landskampioen werd. Ik mocht dames 4 hooguit verlaten als dames 3 een reservespeler tekort kwam. Haar boogballen vanuit een onmogelijke hoek waren trefzekerder dan die van de meeste profvoetballers. Zij wist altijd vrij op links te komen liggen, ik ploeterde wat midvoor. Mijn best behaalde successen waren doorgaans het verkrijgen van een vrije bal, die een teamgenoot vervolgens verzilverde tot een doelpunt. Maar de regenboogwereld van GSA maakte het mogelijk dat wij samen in hetzelfde vrouwschap ten strijde trokken. Ik zag haar eerder staan dan zij mij. Goed gecamoufleerd door mijn geringe waterpolotalent kon ik haar en haar spel uitgebreid observeren zonder zelf al teveel in het oog te springen. Tot onze trainer, Alex, in al zijn wijsheid besloot dat ons aquatische trainingsregime doorbroken diende te worden met oefeningen op het droge deel van de wereld. Trainen op het droge is voor waterpoloërs als vloeken op de heiligste plek, maar we gaven Alex het voordeel van de twijfel. We trainden tenslotte voor de Gay Games in Amsterdam. Dus werd het Oosterpark eenmaal per week bestempeld tot ons trainingkamp. We trokken met lichte tegenzin sportschoenen aan in plaats van slippers en we trotseerden met droog haar de zwaartekracht. Terwijl Henk op onze spullen paste, holden we om erin te komen altijd eerst twee volle rondes om het park. Tenminste, dat deed de meerderheid van ons, want de beste waterpoloërs staan nooit aan wal. Dus uitgerekend zij stak met

keepster Ellen halverwege geniepig door de bosjes, om de kopgroep vervolgens met de blaadjes nog in de haren quasinonchalant op te wachten. Een beetje ondeugd maakt de prachtigste herinneringen. Voor dat sporten op het droge bleek ik onverwacht wél aanleg te hebben. Wist ik veel, na vele jeugdjaren in zo'n bak met water. Opgeruimd en energiek draafde ik mijn rondjes naast Alex, sprong en knieboog op zijn commando. Het was daar in dat Oosterpark, op het droge, dat zij ook mij eindelijk zag staan. Vele mooie jaren samen volgden, de liefde vervloog, de vriendschap bleef. Onze herinnering aan hoe het ooit begon, koesteren we als goud.

Marianne en Cindy

20 years of water polo at Gay Swim Amsterdam Jeannette Nijboer

n 1995, I heard that you could swim with Tijgertje and play water polo in a gay friendly environment . I had stopped playing water polo ten years earlier because I couldn't combine it with study and work. Now that I was 35, I wanted to throw a ball again. The swimming club was still growing and there were not enough members for water polo yet. This wasn’t a big deal as it gave me the opportunity to build up my conditioning and get back in shape. I did learn that there was a big difference between a water polo stroke (head up, high in the water, short stroke) and a competitive swim stroke (stretch and slide). It took a little while, but my times were back to the level of ten years before. In early 1996, we went to many masters swimming and gay swimming competitions as Gay Swim Amsterdam (Berlin, Paris, Frankfurt).

GayGames Amsterdam In the runup to the Gay Games 1998 in Amsterdam, there were more who wanted to play water polo besides Ellen, Monique and me. Advertisements in magazines led to many new applications from both men and women from across the country. In the end, we went to the Gay Games with 2 women's teams and 1 men's team. Since there weren't that many more women's teams, we mainly played mixed games. The results: * Men: gold Gay Swim Amsterdam (with Alex and Paul), silver English Bay Waterpolo, bronze Washington Wetskins * Mixed: gold Gay Games Water Polo Team (international team including Frieda), silver West Hollywood, bronze English Bay Water Polo * Women: gold Gay Swim Amsterdam 1 and silver GSA 2 After the polo competition ended, a number of us also competed in swimming in Amersfoort. But the sour muscles didn't help our times, lthough Monique didn't seem bothered by that. Some later opted for only water polo.

International After that, we continued to compete in gay water polo tournaments abroad each year. In 2002, at the Gay Games in Sydney, we went with two teams 1 mixed and 1 women's team. In a very exciting match in the women's tournament with the winning goal coming in the last minute we won gold with 2,000 people in the stands!

2004 Dames waterpoloteam

1998 Gay Gam

mes Amsterdam in Sportfondsenbad Oost

20 jaar waterpolo bij Gay Swim Amsterdam Jeannette Nijboer

n 1995 hoorde ik dat je bij Tijgertje kon zwemmen en waterpoloën in homoverband. Ik was tien jaar daarvoor gestopt met waterpolo omdat ik het niet kon rijmen met studie en werk. Nu ik 35 was, wilde ik graag weer een balletje gooien. De zwemclub moest nog groeien in aantal en voor waterpolo was er nog niet voldoende aanbod. Op zich niet erg want dan kon ik vast weer conditie opbouwen. Ik leerde wel dat er een groot verschil was in een waterpoloslag (hoofd op, hoog in het water, korte slag) en een zwemslag (uitstrekken en glijden). Mijn tijden kwamen weer op het niveau van tien jaar ervoor. Als Gay Swim Amsterdam (begin 1996) gingen we met velen naar master zwemwedstrijden en homozwemwedstrijden (Berlijn, Parijs, Frankfurt).

GayGames Amsterdam In de aanloop naar de Gay Games 1998 in Amsterdam waren er meer die waterpolo wilden spelen naast Ellen, Monique en mezelf. Advertenties in bladen leidde tot vele nieuwe aanmeldingen van vrouwen en mannen uit het hele land. We gingen met 2 damesteams en 1 herenteam naar de Gay Games toe. Aangezien er niet zoveel meer damesteams waren, hebben we vooral mix gespeeld. De uitslagen: * Vrouwen: goud Gay Swim Amsterdam 1 en zilver GSA 2 * Mannen: goud Gay Swim Amsterdam (met Alex en Paul), zilver English Bay Waterpolo, brons Washington Wetskins * Mixed: goud Gay Games Waterpoloteam (internationaal team met o.a. Frieda), zilver West Hollywood, brons English Bay Waterpolo Een aantal van ons ging daarna ook meezwemmen in Amersfoort. Maar de verzuurde spieren deden geen goed aan onze tijden. Hoewel Monique daar geen last van leek te hebben. Een aantal maakten later de keuze voor alleen waterpolo.

Internationaal Nadien zijn we elk jaar ook naar homowaterpolotoernooien in het buitenland gegaan. In 2002 gingen we naar de Gay Games in Sydney, met twee teams 1 mixed en 1 dames. In een zeer spannende wedstrijd in het vrouwentoernooi (de winnende goal viel in de laatste minuut) wonnen we, met op de tribune 2000 mensen, goud! In 2004 zijn we met twee teams naar Miami in Florida geweest. En in

In 2004, we went to Miami in Florida with two teams and in 2006 the Outgames were In Montreal (women's tournament and men/mix) where we also competed with two teams. Every year there were tournaments in Paris, London, Manchester, Brussels and Antwerp. The number of water polo teams in Europe grew every year. A team also started in Copenhagen in the runup to the Outgames Copenhagen in 2009. And in Barcelona 2008 (Eurogames) we all saw each other again. Internationally, the ties with the many water polo players, especially from Australia and Canada, remained strong. Sometimes they were also guest players in our teams. In 2010 we were also there during the Gay Games in Cologne.

KNZB competition In the 20032004 season, the GSA men's team started participating in the KNZB competition. We had referees (Paul) and learned from Paul how to register and supervise the match at the jury table. The water polo magazine Man Meer responded to GSA's participation with, ‘as long as they aren't sissies’. Anyway, our men knew their business. Ellen and I played polo with various women's teams, so that we could participate in the competition (a women's team in the Bijlmer, Nereus in Zaandam, the Dolfijn) and we participated in the straight summer tournaments in Schoonebeek and van 't Y. In recent years, a (largely straight) women's team came to train with us. They played in the alternative water polo league. Since we no longer had a dedicated team for the KNZB competition (a match every week in a swimming pool somewhere in the region), we started playing the alternative mix tournament with two teams (six times a year on a Sunday afternoon with three short matches).

1998 Gay Games Amsterdam

Way of life The expression water polo is ‘a way of life’ applies to me in the 35 years that I have played polo. From the feeling of being a team and going for it both in the training sessions and the tournaments, but alsopartying together, going out: sharing joys and sorrows. Through all the years and all that we’ve experienced, the sorrow is real as a number of us are no longer among us: Alex (2008); Ria, Marten (2018), Ellen (2019) and Stefan (2021).

Waterproof The numbers went down with the water polo players. We got older, got into relationships and played less and less in tournaments. In order to attract more young people, it was decided to say goodbye to GSA and to continue independently. Waterproof was born in 2016. This choice turned out well, the new club grew from 35 members to 60 members. More and more young people in their twenties and thirties registered as well as a number of expats. Two teams again took part in the Gay Games in Paris in 2018. In the 20202021 season, the new generation of Waterproof started in the KNZB competition.

2000 Parijs, Alex coacht

2006 waren de Outgames In Montreal (vrouwentoernooi en mannen/ mix) waar we ook met twee teams meededen. Per jaar waren er toernooien in Parijs, Londen, Manchester, Brussel en Antwerpen. Het aantal waterpoloteams in Europa groeide elk jaar. In aanloop naar de Out Games in Kopenhagen in 2009 startte ook daar een team. En in Barcelona 2008 (Eurogames) zagen we elkaar allemaal weer. Internationaal bleef de band met de vele waterpoloërs, vooral uit Australië en Canada, sterk. Soms waren zij ook gastspelers in onze teams. In 2010 waren we er ook bij tijdens de Gay Games in Keulen.

KNZB competitie In het seizoen 20032004 begon het mannenteam van GSA aan de KNZBcompetitie mee te doen. We hadden scheidsrechters (Paul) en leerden van Paul hoe we aan de jurytafel de wedstrijd moesten registreren en begeleiden. In het waterpoloblad Man Meer werd gereageerd op de deelname van GSA: ‘Als het maar geen mietjes zijn’. Enfin onze mannen wisten van wanten. Ellen en ik gingen bij verschillende damesteams poloën om ook competitie te kunnen spelen (een damesteam in de Bijlmer, Nereus in Zaandam, de Dolfijn). En we deden mee met de hetero zomertoernooien in Schoonebeek en van ’t Y. De laatste jaren kwam er een (grotendeels hetero) damesteam bij ons trainen. Zij speelden in de alternatieve waterpolocompetitie. Daar we voor de KNZB competitie geen dedicated team meer bijeen kregen (elke week in een zwembad ergens in de regio een wedstrijd) zijn we in het alternatieve mixtoernooi met twee teams gaan spelen (zes keer per jaar een zondagmiddag met drie korte wedstrijden).

Way of life

2018 Waterproof

De uitdrukking waterpolo is ‘a way of life’ geldt voor mij wel in de 35 jaar dat ik heb gepolood. Het teamgevoel in de trainingen en de toernooien, samen er voor gaan. Maar ook daar buiten met elkaar feesten, uitgaan: lief en leed delen. Het leed is dat we in al die jaren dat we zoveel met elkaar hebben beleefd een aantal van ons is overleden: Alex (2008); Ria, Marten (2018), Ellen (2019) en Stefan (2021).

Waterproof De rek raakte er een beetje uit bij de waterpoloërs. We werden ouder, kregen relaties en deden steeds minder mee met toernooien. Om weer nieuw elan te krijgen en meer jongeren te kunnen trekken werd besloten om afscheid te nemen van GSA en zelfstandig door te gaan. In 2016 werd Waterproof geboren. De gok viel goed uit, van 35 leden groeide de vereniging uit naar 60 leden. Steeds meer jonge twintigers en dertigers en ook expats meldden zich aan. Bij de Gay Games in Parijs in 2018 deden weer twee teams mee. In het seizoen 20202021 startte de nieuwe lichting van Waterproof in de KNZB competitie.

Locked up in the tent of the Sloterparkbad It was a cold winter. I had just started swimming. Due to personal circumstances I was advised to do a sport. I didn't like sports but I believed in the person who recommended it to me. ‘Isn't there a sport you used to enjoy? ’ she asked me and I remembered swimming over a Brabant fen for a summer. Back and forth, over and over. Dia Huizinga

attempted to participate in a swim training in the Marnixbad, but I couldn't. So I started swimming on my own with the breaststroke; lap by lap. I didn't let it bother me that fast swimmers passed me, with my mind full of contempt,swimming only breastroke, I swam. But in order to participate in the Gay Games, which might come to Amsterdam, I had to train, swim better and learn more. I didn't like the ‘tryhour’ with the adults of De Dolfijn at all; especially jumping in the water with ‘cozy’ couples I didn't see that as my new hobby.

‘So you want to get medals at the Gay Games?’

The rescue came when, on a wet and cold January day, I read a 3in1 ad that read, ‘Gay or lesbian? Do you want to swim and join the Gay Games? Tijgertje starts gay swimming. Please contact Bob van Schijndel', and I responded. We were expected on a Tuesday evening at 7.30 in the old Sloterparkbad.Together with my friend Mathilde we drove to the pool where Bob was waiting for us. There was a trainer whose name I have forgotten to my shame as well as Jeanette, Monique and Evelyne. There were a few men, but they are all no longer members, so their names won’t mean anything to you. All in all we were about eight people.

The trainer started his training with, ‘So you want to get medals at the Gay Games?’. We all nodded yes and it started. There were no lanelines in the water and, because the trainer was actually a water polo trainer and also trained the Haarlem fire brigade, we were given strange exercises such as kicking leg by leg and swimming butterfly without instructions. I thought I was dying. After the training we barely made it up the stairs, but it was fun and I knew: I have found my sport and this will be my new hobby. It was the winter of 1995.

Opgesloten in de tent van het Sloterparkbad Het was een koude winter. Ik was net begonnen met zwemmen. Door persoonlijke omstandigheden was me aangeraden een sport te gaan doen. Ik hield niet van sport maar ik geloofde de persoon die het me aanraadde. ‘Is er geen sport die je vroeger leuk vond?' vroeg ze me en ik herinnerde me hoe ik een zomerlang een Brabants ven overzwom. Heen en weer, steeds maar weer. Dia Huizinga

k deed mee met slagtraining in het Marnixbad, maar ik kon het niet. Zo begon ik met de borstcrawl. Baantje voor baantje. Dat snelle zwemmers me, in mijn gedachten vol minachting, voorbij gingen liet ik me niet deren, in de borstcrawlbaan zwom ik borstcrawl. Maar om mee te doen aan de Gay Games, die misschien naar Amsterdam zouden komen, moest ik gaan trainen, beter zwemmen en meer leren. Een uitprobeeruur bij de volwassenen van De Dolfijn beviel me helemaal niet. Ik moest daar vooral met gezellige echtparen in het water springen en dat zag ik niet als mijn nieuwe hobby.

‘Dus jullie willen medailles halen op de Gay Games?’ Dia en Mathilde Santing De redding kwam toen ik op een natte en koude januaridag een 3in1 advertentie las waarin stond: ‘Homo of lesbisch? Wil je zwemmen en meedoen met de Gay Games? Tijgertje begint met homozwemmen. Neem contact op met Bob van Schijndel’, en ik reageerde. We werden op een dinsdagavond om half acht in het oude Sloterparkbad verwacht. Samen met mijn vriendin Mathilde reden we naar het bad waar Bob ons op stond te wachten. Er was een trainer wiens naam ik tot mijn schande vergeten ben en verder herinner ik me Jeannette, Monique en Evelyne. Er waren een paar mannen maar die zijn allemaal geen lid meer dus dat zegt jullie niks. Al met al waren we met een mens of acht.

‘Dus jullie willen medailles halen op de Gay Games?’ begon de trainer zijn training. Wij knikten allemaal van Ja en het ging van start. Lijnen lagen niet in het water. Omdat de trainer eigenlijk een waterpolotrainer was en ook de Haarlemse brandweer trainde, kregen we vreemde oefeningen zoals been voor been trappen en vlinderslag zwemmen zonder aanwijzingen. Ik dacht dat ik doodging. Na de training kwamen we amper de trap nog op maar toch was het leuk en wist ik: Ik heb mijn sport gevonden en dit wordt mijn nieuwe hobby. Het was de winter van 1995.

More and more people came swimming and afterwards we all went to the cafeteria. The proprietor was extremely hospitable and every time he put a large bowl of croquettes and cheese soufflés on the table that were received with cheers by us hungry swimmers. We sat at a long table and drank beer and soda. That summer the indoor pool at Sloterparkbad closed. A new pool was built and it was planned to be ready for the Gay Games. We moved to the 50 meter outdoor pool with a large tent set up around it. It was unheated with gigantic changing rooms where we ladies used all

The door was locked. We banged on the door, yelling first, screaming later but no one responded, no one heard us.

the hooks for our garments, each garment got a separate hook or two. Our bras two or three. One evening Mathilde and I lingered, chatting and dressed very slowly. Finally dressed we walked to the exit. The door was locked. We banged on the door, yelling first, screaming later but no one responded, no one heard us. Locked up in the tent of the Sloterparkbad. Were we supposed to spend the cold night on one of those wooden benches? Under wet towels? Mobile phones weren’t a thing yet.

‘Don't you know that an alarm goes off when the emergency exit is used? And was this an emergency?’ We nodded no to his first question and yes to his second question. ‘We were locked in,’ we said guiltily, ‘that's an emergency. We can't stay here in this cold night, can we? We are so glad we got out. Thank you so much.’ We shook the hands of the men, and quickly took off.

Then try the emergency exit? It was on the other side of the tent. We pushed the lever down and a cold wind blew in our face. We were outside, but we couldn't reclose the door. No matter how hard we pushed. After a while, we gave up and giggling we walked along the tiled path to the exit. Two security men ran towards us, one ran on and the other stopped us. He asked us where we came from and what we were doing there. We had to go back and found his colleague standing at the now closed emergency exit. “So ladies,” he said, “you used the emergency exit? We stupidly nodded yes.

Dia Punk

Er kwamen steeds meer mensen meezwemmen. Na afloop gingen we met ons allen naar de kantine. De uitbater was een allochtone man (of mag je dat niet zeggen? Hij was in ieder geval enorm gastvrij) en hij zette elke keer een grote schaal met kroketten en kaassoufflés op tafel die door ons, hongerige zwemmers met gejuich ontvangen werden. Wij zaten aan een lange tafel en dronken bier en fris. Die zomer ging het bad dicht. Er werd een nieuw bad

De deur was op slot. We bonkten op de deur, riepen eerst, schreeuwden later maar niemand reageerde, niemand hoorde ons.

gebouwd en de bedoeling was dat het klaar zou zijn voor de Gay Games. Wij verhuisden naar het 50 meter buitenbad waar een grote tent om heen was opgezet. Het was onverwarmd met gigantische kleedkamers waar wij dames alle haakjes gebruikten voor onze kledingstukken, elk kledingstuk kreeg een apart haakje of twee. Onze bh’s twee of drie. Op een avond treuzelden Mathilde en ik, al kletsend kleedden we ons heel langzaam aan. Eindelijk aangekleed liepen we naar de uitgang. De deur was op slot. We bonkten op de deur, riepen eerst, schreeuwden later maar niemand reageerde, niemand hoorde ons. Opgesloten in de tent van het Sloterparkbad. Moesten we de koude nacht doorbrengen op een van die houten banken? Onder natte handdoeken? Mobiele telefoons waren van de toekomst en de toekomst kenden we nog niet.

Dan maar de nooduitgang proberen? Die was aan de andere kant van de tent. We drukten de hendel naar beneden en een koude wind waaide ons in het gezicht. We stonden buiten. Maar toen kregen we de deur niet meer dicht. Hoe hard we ook duwden. Na een tijd gaven we het op en giechelend liepen we over het tegelpad naar de uitgang. Twee beveiligingsmannen kwamen ons rennend tegemoet, een rende door en de ander hield ons staande. Waar wij vandaan kwamen en wat we daar deden. We moesten mee terug. Zijn collega stond bij de inmiddels gesloten nooduitgang. Zo dames, zei hij, de nooduitgang. Wij knikten dom ja. ‘Weten jullie niet dat er een alarm afgaat als de nooduitgang gebruikt wordt? En was dit een noodgeval?’ Op zijn eerste vraag knikten we nee en op zijn tweede vraag ja. ‘We waren opgesloten,’ zeiden we schuldbewust, ‘dat is wel een noodgeval. We kunnen hier toch niet een koude hele nacht blijven? We zijn zo blij dat we eruit zijn. Ontzettend bedankt.’ We schudden de handen van de mannen en gingen er razendsnel vandoor.

A German sailor is docked at GSA Leonie Kamps (35) lives in an apartment in Slotervaart, 15 minutes by bike from the 'beautiful' Sloterparkbad. She has joined a swimming club for the first time since September, after swimming for herself for a long time. Leonie has completely immersed herself in GSA: she already went on a training weekend and to the Open Dutch Gay Swimming Championships in Nijmegen. And she's volunteering for the GSA jubilee.

What is your favorite trip? Five years ago I left my job and subsequently signed on as a sailor on the brown fleet (old sailing cargo ships with brown sails) in Harlingen. I sailed as a mate for two months on a 2 mast sailing clipper. We sailed on the IJsselmeer and the Wadden Sea. I then discovered the Wadden Islands and am now a big fan of Terschelling. It was a very beautiful and sometimes quite challenging experience. It can be quite exciting to pilot such a large and heavy ship. When and where were you happiest? Moments of intense happiness for me are when I can be with my friends. I love to bring a large group together, to have a good time together, to connect and to celebrate life. The last time I had this experience was when I threw a garden party for Pride that was very nice and successful. I get a lot of energy from events like this and can live off that energy for weeks. Due to the pandemic, these parties are unfortunately no longer possible; that’s something I sometimes have a hard time with. What is your current state of mind? I am very much looking forward to Christmas. I am German and grew up with a lot of attention on Christmas and the Advent period. At home we had a homemade advent calendar in which my mother put a small present for me and my brother every day. I like the lighting, the coziness and the music. I love being at the Christmas market with a hot Glühwein when “Last Christmas” comes out of the speakers for the 100th time. The Christmas season gives me a familiar and safe feeling that I dive back into every year. Where would you like to live? My dream is to one day sail a sailing yacht in the Pacific. I would like to visit the Solomon Islands and Vanuatu and get a feel for what it was like for the sailors who passed them on the great discovery voyages of years past. It seems crazy to me, but would be a dream, to have a house on the beach on one of these islands with the boat at a jetty in front of the door. I once saw a couple at Floortje's at the end of the world who lived like this. I found that very inspiring. For those who want to watch the episode: https://www.bnnvara.nl/floortje/videos/4370

Een Duitse matroos is aangemeerd bij GSA Leonie Kamps (35) woont in een

appartement in Slotervaart, 15 minuten fietsen van het 'prachtige' Sloterparkbad. Zij is voor het eerst lid van een zwemclub, sinds september, na lang voor zichzelf gezwommen te hebben. Leonie heeft zich helemaal in GSA gestort: ze ging al mee op trainingsweekend en naar de Open Nederlandse Gay Zwemkampioenschappen in Nijmegen. En ze is vrijwilligster voor het GSA jubileum. Wat is je favoriete reis? Vijf jaar geleden heb ik mijn baan opgezegd en als matroos aangemonsterd op de bruine vloot (oude zeilende vrachtschepen met bruine zeilen) in Harlingen. Ik ben twee manden lang als maat meegevaren op een tweemast zeilklipper. We zeilden op het IJsselmeer en de Waddenzee. Ik heb toen de Waddeneilanden ontdekt en ben nu grote fan van Terschelling. Het was een super mooie en soms ook uitdagende ervaring. Het kan namelijk best spannend zijn om zo'n groot en zwaar schip te besturen. Wanneer en waar was je het gelukkigst? Momenten van intens geluk zijn voor mij samen zijn met vrienden. Ik hou ervan om een grote groep bij elkaar te brengen, om samen een leuke tijd te hebben, te verbinden en het leven te vieren. De laatste keer heb ik met Pride een tuinfeest gegeven dat ontzettend leuk en geslaagd was. Ik haal hier veel energie uit en kan weken op zo'n event teren. Door de pandemie kunnen deze feesten helaas niet meer vaak. Ik heb het hierdoor soms best wel zwaar. Ik kijk er naar uit om nog meer leden van de club beter te leren kennen! Wat is je huidige gemoedstoestand? Ik kijk heel erg uit naar kerst. Ik ben Duits en opgegroeid met veel aandacht voor kerst en de adventsperiode vooraf. Thuis hadden we een zelfgemaakte adventskalender waar mijn moeder voor mij en mijn broertje elke dag een klein cadeautje in deed. Ik hou van de verlichting, de knusheid en de muziek. Ik vind het heerlijk om met een hete glühwein op de kerstmarkt te staan terwijl voor de 100ste keer Last Christmas uit de speakers komt. De kerstperiode geeft me een vertrouwd en geborgen gevoel waar ik elk jaar helemaal in duik. Waar zou je willen wonen? Ik heb de droom om ooit met een zeiljacht in de Pacific te zeilen. Ik zou graag de Salomon eilanden en Vanuatu willen bezoeken. Ik zou me dan voelen als de matrozen die tijdens een van de grote ontdekkingsreizen met hun grote schepen langs deze nieuwe plek kwamen. Het lijkt me te gek om op een van deze eilanden een huis aan het strand te hebben. Met mijn boot aan een steiger voor de deur. Ik zag ooit bij Floortje in 'Naar het einde van de wereld' een stel dat zo leefde. Dat vond ik heel inspirerend. Voor wie de aflevering wil bekijken https://www.bnnvara.nl/floortje/videos/4370

Richard Schoonhoven What is perfect happiness to you? The (often) unexpected moments when you realize how happy and content you can be: moments together with friends, a warm summer day, gratitude from others and so on. When and where were you happiest? In 2019 I produced a second soldout concert series of Journey through Black Gospel after a year of hard work, all the puzzle pieces came together and I was able to enjoy sharing the stage together with many others. What is your favorite trip? As a tour producer, I went to multicolored South Africa for a month and a half in 2019: from the luxury restaurants in Cape Town to the slums in Soweto, the safari in Pilanesberg to the Cape of Good Hope, it was a trip I’ll never forget You may change one thing about yourself. What would that be? To be a morning person as well as being a night person. Where would you like to live? I’m not so eager to leave Amsterdam, but I wouldgrab a summer place to spend the winter with both hands! Which people do you admire? People who bring out the best in others. What is your most typical characteristic? Enthusiastic, ambitious and caring.

Richard Schoonhoven

Wat is voor jou volmaakt geluk? De (vaak) onverwachte momenten waarop je beseft hoe gelukkig en tevreden je mag zijn. De momenten samen met vrienden, een warme zomerdag, dankbaarheid van anderen. Wanneer en waar was je het gelukkigst? In 2019 produceerde ik een tweede uitverkochte concertreeks van Journey through Black Gospel. De realisatie dat, na een jaar hard werken, alle puzzelstukken samenvielen en ik samen met veel anderen op het podium kon genieten. Wat is je favoriete reis? Als tourproducent ging ik in 2019 anderhalve maand naar het veelkleurige ZuidAfrika: van de luxe restaurants in Kaapstad tot de sloppenwijken in Soweto, van safari in Pilanesberg tot Kaap de Goede Hoop. Je mag één ding aan jezelf veranderen. Wat zou dat zijn? Om naast een avondmens óók een ochtendmens te zijn. Waar zou je willen wonen? Amsterdam zal ik niet zo snel achter mij laten, maar een zomerse plek om te overwinteren grijp ik met beide handen aan! Welke mensen bewonder je? Mensen die het beste in anderen naar boven halen. Wat is je meest typerende eigenschap? Enthousiast, ambitieus en zorgzaam.

For old times' sake Sometimes old stories are fun to retell, so we pulled something from an old March 2001 BlubBlad belonging to a swimmer we now know well as our expert and sometimes 'strict' trainer.

What a girl should know A novice competitive swimmer can forget a lot. Yolanda Mante

or a swimmer that is new to competition, a masters tournament is actually very hard work. You have to stock up on bathing suits, because it is not good to stroll along the pool in the same piece of Lycra the whole time. In addition, you should not forget a whole laundry list of equipment , especially if you are as blind as I am. I now own six pair of goggles, one of which is with prescription. When I heard from Thijs (former chairman) that prescription glasses existed, I rushed straight to the store. With such a small adjustment, it makes swimming much more enjoyable by being able to see more than vague spots in the water and to recognize people from more than five centimeters away. The only drawback is that with a little dive, these goggles immediately hang at half past six, so they are unsuitable for a competition. But, that's what I have the other five pair for; which may or may not be stuffed under my cap (sorry; swimming cap). My latest acquisition is Cor's Swedish torture model, but it is still in the bottom of the cupboard as a kit. Good, to the point Heerenveen February 17, 2001, with seven men and two women (Kees, Gerrit, Alexander, Ferdy, Tom, Uwe, Peter, AnneMarie and Yolanda). This Frisian Heitlan sounds infinitely far away , but in a tight hour and fifteen minutes, we were there. Everyone was determined to score some PR's again and I had a bit of an advantage since I was just starting out. Although new distances are of course not without dangers. It is incredable what you have to remember to do, just by swimming 50 meters back and forth Inevitably, there will be obstacles and lessons that are

learned throughout the day. For example, AnneMarie stopped her race for a few minutes because she showed her bare toes above the water at the start of the backstroke without realizing it. After some insinuatingly looks from the head referee, it turned out okay and she was able to continue. And ... do you keep your arms above water enough? And what the hell does the code ‘VC’ mean in our butterfly relay? Not to mention the start/dive: jump through that imaginary hoop, keep your hands together, don't let your legs fold over, and keep your buttocks tight that’s a lot to keep in your head while also remembering which stroke you are supposed to do. . Oh well, you'll get used to it eventually and it becomes automatic. As far as PR's are concerned, I believe only Tom swam one on the butterfly and of course Alexander, Gerrit, Annemarie and I as this was our first time. But, to be honest, I was not completely there in Heerenveen, because of a migraine attack earlier in the day. As an aside, you should also stay away from Sylvia's delicious chocolate eggs during Friday evening training. Sigh… what a girl shouldn't know!

Uit de oude doos Soms zijn oude verhalen leuk om nog een keer te vertellen, dus we hebben iets opgedoken uit een oud BlubBlad uit maart 2001 van een zwemster die we nu goed kennen als onze deskundige en soms 'strenge' trainer.

Wat een meisje weten moet Een beginnende wedstrijdzwemmer kan veel vergeten. Yolanda Mante

oor een beginnende wedstrijdzwemmer is zo’n masterstoernooi eigenlijk heel hard werken. Je moet voldoende badpakken inslaan, want ik heb begrepen dat het geen pas geeft om de hele tijd in het zelfde stukje lycra langs het bad te flaneren. Daarnaast moet je een hele waslijst aan hulpstukken niet vergeten, vooral als je zo blind bent als ik. lk heb inmiddels zes zwembrilletjes in mijn bezit, waarvan een op sterkte. Toen ik van Thijs (oudvoorzitter) vernam dat brilletjes op sterkte bestonden, ben ik direct maar dan ook direct naar de winkel gesjeesd Het is opeens heel aangenaam om meer dan vage vlekken in het water te zien, en om mensen van meer dan vijf centimeter afstand te herkennen. Enige nadeel: bij een beetje duik hangt deze bril meteen op halfzeven, dus isie ongeschikt voor een wedstrijd. Maar goed daar heb ik die andere vijf weer voor, die al dan niet onder mijn dopje (sorry; badmuts) gepropt worden. Mijn laatste aanwinst is het Zweedse martelmodel van Cor, maar dat ligt nog als bouwpakket onder in de kast.

Goed, ter zake. Heerenveen 17 februari 2001, met zeven man en twee vrouw sterk (Kees, Gerrit, Alexander, Ferdy, Tom, Uwe, Peter, AnneMarie en Yolanda). Het klinkt oneindig ver weg dit Fryske Heitelân, maar in een strakke vijf kwartier waren we ter plaatse. Iedereen was natuurlijk vast van plan om weer wat pr’s te scoren Als je net begint, zoals ik, lukt dat natuurlijk al snel. Hoewel nieuwe afstanden zijn natuurlijk niet zonder gevaren. Wat je allemaal moet onthouden om gewoon 50 meter heen en weer te zwemmen… Zo hield AnneMarie haar serie wel een paar minuten op omdat ze niets vermoedend haar blote tenen boven het water toonde bij de start van de rugslag. Na wat doordringende blikken van de hoofdscheidsrechter is dat wel weer goed gekomen. En … houd je je armen wel genoeg boven water? En wat betekent in hemelsnaam de code VC bij onze vlinderslagestafette? Om van de duik maar niet te spreken: door dat denkbeeldige hoepeltje springen en dan ook nog je handen bij elkaar houden, je benen niet laten omklappen, en je billen spannen. En vooral niet vergeten voor welke slag je ook al weer in het water gesprongen was. Ach, het zal wel wennen allemaal op den duur. Wat de pr's betreft, heeft geloof ik alleen Tom er een gezwommen op de vlinder en natuurlijk Alexander, Gerrit, Annemarie en ik op onze ‘eerste' afstanden. Maar helemaal erbij was ik niet daar in Heerenveen, vanwege een migraineaanval eerder op de dag. Maar ja, dan moet je na de vrijdagavondtraining ook van de overheerlijke chocoladeeitjes van Sylvia afblijven. Zucht … wat een meisje al niet weten moet!

Colofoon Jaargang 22, nr 96, januari 2022 Clubblad van de zwemvereniging Gay Swim Amsterdam Opgericht 23 januari 1997

Bestuur

Etienne Coerwinkel, voorzitter Romke van der Wal, penningmeester Kees Bakker, secretaris Marianne IJnsen, triatlon/open water Ruud Endenburg, WTC Koen Vasse, PR & Communicatie www.gayswimamsterdam.nl

Jubileum Commissie

Dia Huizinga Kees Karsten Koen Vasse Peter Veer jubileum@gayswimamsterdam.nl

Redactie BlubBlad

Simon van Veen Kees Karsten redactieblubblad@outlook.com Ontwerp Logo: Simon van Veen & Stacey Graas Vormgeving: Simon van Veen Eindredactie teksten: Sybilla Claus Redigeren Engelse teksten: Jason Bricker Illustraties: Tynke van Schaik, Phillip Hopman (oud lid) Aan dit nummer werkten mee: Romke van der Wal, Danny van Zuijlen, Wim Munsterman, Jos Kuijs, Joost Kool, Kees Karsten, Marianne Dijkstra en Cindy Stienstra, Jeannette Nijboer, Dia Huizinga, Leonie Kamps, Richard Schoonhoven, Yolanda Mante. * Sommige beelden komen van Freepik.com * Het BlubBlad is gemaakt met het programma Scribus versie 1.5.7

BlubBlad 96

Articles inside

Uit de oude doos Wat een meisje weten moet

BlubPortret: Richard Schoonhoven

BlubPortret: Leonie Kamps

Opgesloten in de tent van het Sloterparkbad

Somber, met koude stoeptegels

Interview: De trainer die altijd droog bleef

Oud‐leden vertellen ‐ Het Oosterpark

Vroeger toen ik jong was

Onze penningmeester

Interview: Mathilde, onze eerste beroemdheid

'Iedereen die niet verzuipt is welkom' Hoe onze zwemvereniging is ontstaan

jaar waterpolo bij GSA