SZTUKA
Barbara Porczyńska
Mamalarka Ulewa spadła niespodzianie. Owszem, gdzieś tam w oddali zagrzmiało, ale jeszcze nie tu, w środku Łańcuta, więc przerywanie rozmowy nie wydało się pilne. I nagle leje. – Pranie – jęknęła Barbara i wybiegła z pokoju do ogrodu po rozwieszone na sznurach dziecięce skarpetki i koszulki. Mokre naręcze za całe trofeum. – Regularnie przegrywam z deszczem – uśmiecha się z lekkim poczuciem winy. Ona – odkrycie brytyjskiej King House Art Gallery. Mama malarka. Mamalarka.
Tekst Alina Bosak Fotografie Tadeusz Poźniak
86
VIP B&S CZERWIEC-LIPIEC 2021
D
om stoi w centrum. Niedaleko Miejskiego Domu Kultury. Kiedy odbył się tam niedawno finisaż jej wystawy, Barbara mogła pójść na piechotę. Zresztą, w labiryncie łańcuckich uliczek łatwiej przemieszczać się pieszo niż samochodem. Okolice zamku zawsze pełne turystów, ale w ich zaułku spokój. Na stalowej bramce tabliczka: Porczyńscy. Schodki na wysoki parter. Za drzwiami wąski korytarzyk, na lewo schody na piętro i do pracowni. Na prawo pokój dzienny. Oczy przyciąga zabytkowe pianino. Wokół obrazy i zabawki, dzieła dorosłych i dziecięce skarby. Dom kupili całkiem niedawno i cieszą się ogrodem. Jest w sam raz dla rodziny z trójką dzieci. A jednak w pandemii nawet on wydawał się pułapką. W tym trudnym czasie Barbara namalowała obraz, który poruszył marszandów sztuki w mieście Szekspira. Na informację o konkursie „The 2020 Art Competition”, zorganizowanym przez King House Art Gallery w brytyjskim Stratford-Upon-Avon, trafiła przypadkiem. Tematem był „Rok 2020” – pandemia i związane z nią odczucia. Akurat skończyła pracę, która idealnie pasowała, więc postanowiła wysłać. Bez oczekiwań, że się uda. Na konkurs wpłynęło ponad pięćset obrazów z czterdziestu pięciu krajów. Jurorzy zakwalifikowali do finałowej wystawy dwadzieścia, a nagrodzili jedynie dwie:
