McMaffia
Misdaad zonder grenzen
Deel 1
Tekst: Mike de Leede, m.m.v. Feije Wieringa
Een illegale onderneming met een winst die hoger is dan die van de olie- en wapenindustrie? Een multinational met een jaarlijkse omzet van 320 miljard euro, net zoveel als het bruto jaarinkomen van China? Een misdaadkartel dat draait op bestsellers heroïne, cocaïne en marihuana enerzijds. En afpersing, oplichting, vervalsing, mensensmokkel en wapenhandel anderzijds? Zo’n bedrijf bestaat, aldus drie vermaarde onderzoeksjournalisten. En bloeit als nooit tevoren…
In Wenen, vlak bij de plek waar ooit het reuzenrad stond dat zo’n belangrijke rol speelde in Carol Reed’s Third Man, dé film over topcriminaliteit vlak na de oorlog, bevindt zich de City Club, een prestigieus hotel. Tijdens de paasdagen van 1990 vergaderen hier 20 mannen met uiteenlopende achtergronden, achter gesloten deuren. Ver weg van alle dagjesmensen en recreanten, die onwetend de stad bevolken. De mannen rond de tafel hebben één ding gemeen: het zijn allemaal kopstukken van grote criminele organisaties. Sicilianen, Colombianen, Chinezen, Amerikanen en Russen (onder wie enkele hoge politici) tasten dit paasweekend in het diepste geheim de mogelijkheden af om hun krachten te bundelen. Om zo de toch al bijzonder krachtige criminele allianties nog meer te verstevigen. Opgezet naar blauwdrukken die gemeengoed zijn bij het management van grote multinationals. In feite krijgt de wereld er dat weekend een multinational bij: eentje met vertakkingen in vrijwel alle landen. Een multinational die zich zal onttrekken aan elke controle…
Mondiale misdaad Volgens onderzoeksjournalisten en bestsellerauteurs David Yallop (Groot-Brittannië), Jeffrey Robinson (VS) en BBC-journalist Misha Glenny (schrijver van onder meer McMaffia) is er sinds bovengenoemde vergadering een mondiale onderneming ontstaan die over genoeg cash beschikt om de drie grootste beursgenoteerde bedrijven (Apple,
68
Shell en Wal-Mart) in één keer op te kopen. “En dan houdt het nog voldoende geld over om als toetje de gehele Coca Cola Company te verorberen.” Het is een multinational die elke tien dagen een omzet genereert die de balanswaarde van de 50 grootste wereldbanken overtreft. En dat voornamelijk met de bestsellers drugs (heroïne, cocaïne en marihuana) en wapens. En daarnaast een
invloed,” waarschuwt Yallop. “Neem Suriname. Dat geheel ontwricht raakt als er in Rotterdam 1.800 kilo cocaïne wordt onderschept. Kijk naar landen als Venezuela en Colombia, waar iedereen collectief verslaafd lijkt aan drugsgeld. Waar door drugskartels gesponsorde presidenten de dienst uitmaken. Op dit moment wordt een Derde Wereldoorlog uitgevochten. Tegen een vijand die dodelijker is dan welke grootmacht dan ook. Deze superonderneming heeft er belang bij dat het bestaande verbod op drugs wordt gehandhaafd. Dat houdt de prijzen hoog. De relatief kleine hoeveelheden drugs die in beslag worden genomen, wegen niet op tegen de enorme winsten. Het megakartel is de oorlog tegen drugs glansrijk aan het winnen.”
Colombiaans Amsterdam
aantal lucratieve joint ventures op het gebied van drugdistributie, witwassen, mensensmokkel, computerfraude en moord. Het bestaan van dit ‘kartel van kartels’, waar topmanagers en investeerders de dienst uitmaken, is voor hen na jaren research een onvoldongen feit. “En deze mondiale onderneming krijgt een steeds grotere politieke en economische
Drugsgeld komt steeds meer aan de macht, aldus Yallop: “Kijk naar een land als Colombia. Het schoolvoorbeeld van een narco-staat. Economie, politiek en samenleving zijn volledig geïmpregneerd door drugsgeld. Tegen alle politieke pressie van Amerika in, gaan er in Colombia steeds meer stemmen op om drugshandel te legaliseren. Als cocaïne, heroïne en marihuana legaal worden, kelderen de marktprijzen, dalen de winsten en daarmee de macht der kartels, redeneren lobbyisten van deze 'rationele oplossing'. Als er minder geld op het spel staat, zal ook het geweld op straat afnemen, dat dagelijks aan zo’n 115 Colombianen het leven kost. Vooruitlopend hierop, bepaalde het Hof voor Grondwetzaken dat het bezit van kleine hoeveelheden drugs voor eigen gebruik (20 gram cannabis of één gram cocaïne) niet meer strafbaar is. Waarmee Bogota het Amsterdam van Zuid-Amerika is geworden. Zij het met één groot verschil: hier maakt men geen onderscheid
