Hoe neem je afscheid van je huisdier? Door: Marian Henderson
Voor overleden mensen hebben we een uitgebreide uitvaartcultuur, maar wat doen we met onze dode poezen, konijnen of honden? Meer dan de helft van de Nederlanders (56%) heeft één of meer huisdieren. En als die doodgaan, staan ze voor de keus.... Gaan ze in de kliko of de vuilniszak, of krijgen ze een staatsbegrafenis? En wat zijn er verder nog voor mogelijkheden?
Heel lang was het vanzelfsprekend om Zwartje, Witje, Hector of Poekie te begraven in de tuin of in een belendend bosje.
Destructie Niet iedereen heeft zoveel sentimenten. Soms wordt het huisdier gewoon afge-
gebruikt als biobrandstof. Het levert een hoeveelheid groene energie op, die overeenkomt met de energiebehoefte van 40.000 huishoudens. De heer Berendonk van Rendac verzekerde mij dat er geen restanten van dode dieren in de kosmetische of andere industrie terecht komen. De reststoffen worden volledig gebruikt om groene energie op te wekken. Dat je
Soms zie je dat de grootste man, die heel stoer zei; ik doe het alleen voor mijn vrouw, jankend naar buiten komt. Veel meer smaken waren er niet. Tegenwoordig is er meer keus. Daarbij komen gevoel en rituelen kijken. Huisdieren vervullen steeds vaker vaak de rol van een gezinslid. Je hebt ze dagelijks om je heen en je ziet ze dikwijls vaker dan je familieleden. Je hebt een nauwe band met ze. Huisdieren bieden steun in moeilijke tijden, en voor velen nemen ze zelfs de plaats in van een kind. Op de site van Dierencrematorium Oost-Nederland vind je allerlei reacties van mensen die daar hun dier lieten cremeren. Afgezien van het feit dat de dood van een huisdier duidelijk aanzet tot het schrijven van verdrietige Sinterklaasgedichten, wordt wel duidelijk dat het ontslapen dier een geweldig gemis geeft: ‘Poezen laten pootafdrukken achter op je hart.’Of: ‘Ik draag Bora mijn meid elke dag in een hele mooie hanger op mijn borst, dicht bij mijn hart. Rust zacht mijn kind. Dat was jij, mijn kleine meid.’ Een mooi afscheid is belangrijk. Iemand schrijft: ‘Ik heb alle tijd gekregen om afscheid te nemen, te knuffelen, noem maar op. Koffie, zakdoekjes, en vooral veel begrip.’
78
voerd om te worden vermalen. Misschien wel uit onwetendheid of omdat het 't baasje koud laat. Want laat je je huisdier achter bij de dierenarts, dan gaat het mee met een kadaverauto van een destructiebedrijf. Je betaalt de vervoerskosten. De destructie vindt plaats bij Rendac in Son, het enige destructiebedrijf in Nederland. Hier worden dode huisdieren, samen met slachtafval, en dode landbouwhuisdieren verzameld. Ze gaan op een lopende band. Vervolgens worden ze machinaal verhakseld tot steeds kleinere deeltjes.
kan ik deze reseveren?
Daarna wordt het materiaal ingedampt, gedroogd, gepasteuriseerd en gesteriliseerd. Het wordt uiterst voorzichtig behandeld, omdat het allerlei ziektekiemen kan bevatten. Vroeger werd er veevoer van gemaakt, maar dat mag tegenwoordig niet meer. In 2009 verwerkte Rendac 400.000 ton dierlijk materiaal. Dit wordt
vet van dode dieren als lippenstift op je gezicht smeert, is dus een Broodje Aap.
Begraven Veel mensen willen hun huisdier in hun tuin begraven. Dat is toegestaan op eigen grond, mits je het lijkje niet in plastic wikkelt en het minstens 75 centimeter diep ligt. Als de tuin niet je eigendom is, moet je toestemming hebben van de eigenaar. Een nadeel van een thuisbegrafenis is dat je ooit misschien gaat verhuizen. Laat je de resten achter? Het is onprettig voor de nieuwe bewoner om met jouw privédierenkerkhofje te worden geconfronteerd. Voor sommige mensen is het heel vanzelfsprekend om voor begraven te kiezen. Latuhalat, bijvoorbeeld: ”Ik heb mijn hele leven dieren gehouden. Kippen, katten, konijnen en cavia's. Die doe je natuurlijk niet in de container als ze dood zijn. Ik heb mijn dieren altijd zelf begraven. In de tuin van mijn huidige woning heb ik bijvoorbeeld drie poezen liggen. Ik ben er fel tegen gekant dat de dieren machinaal worden verwerkt en ik ben ook tegen verbranden. Begraven geeft mij een goed gevoel. Het is respectvol. Ik heb ze in plastic gewikkeld en daarna in een doek van het Indonesische eiland waar ik vandaan kom.
