Liz Marshalls zachte strijd voor dierenrechten
“Ik wil de oogkleppen verwijderen” Tekst: Marian Henderson | Foto’s: Jo-Anne McArthur, James Heaslip
Liz Marshall is een Canadese schrijfster, filmproducente en regisseuse. Ze begon met andere maatschappelijke onderwerpen, maar sinds een paar jaar houdt zij zich ook bezig met dierenwelzijn. Ze maakte samen met Nina Beveridge de nu al spraakmakende film The Ghosts in our Machine. Wat heeft ze toe te voegen en waarin wijkt ze af van het bekende werk?
overtuigen dat het tijd was voor een film over de uitbuiting van het dier. Ze werd uitgedaagd om die film te maken en ze deed het. Bovendien werd Liz geïnspireerd door haar overleden hond Troy, van wie ze veel essentiële waarden leerde. Tijdens het werken aan de film werd zij van vegetarisch veganistisch. Ze begreep de enorme impact van het leed dat wij dieren op grote schaal aandoen. Ze wilde haar verhaal vertellen, maar op een zachte manier. Ze zei over zichzelf en haar team: “Wij zijn geen actiegroep.”
Inspirerend en hartverwarmend Marshall vond dat het niet alleen een film over ellende moest zijn. Hij moest niet zo indringend zijn dat mensen niet meer zouden durven kijken, of zich vol weerzin zouden afkeren. Er moest balans zijn, dus ook positieve beelden. Ze wilde de magie laten zien van het wezen van het dier. Een verslag van het leven van een aantal individuele dieren uit de voedselindustrie, de mode, het entertainment en het bio-
Ik wil de kijker verbinden met het individuele dier om te ervaren hoe het is om in een kooi of aquarium te leven. Een jonge vrouw, met zo'n 15 jaar filmervaring, die in Toronto woont met haar vriendin en een stelletje voorheen-zielige katten. Toen ze acht jaar was schreef ze al politiek geëngageerde brieven, waarin ze het leed in de wereld aan de orde stelde. Van jongs af aan wilde ze het goede doen en voelde ze zich aangetrokken tot mensen met een missie. Liz begon met producties over mensenrechten en milieu. Ze trok zich bijvoorbeeld het lot aan van aidsslachtoffers, ze verdiepte zich in de erbarmelijke toestanden in de sweatshops van Mexico en Bangladesh, ze besteedde aandacht aan vrouwenrechten en ze vroeg zich af of water een commercieel product is, zoals Coca Cola, of dat het een mensenrecht is, zoals het
78
recht op schone lucht. Een vrouw die het verschil wil maken. Die niet cynisch achterover leunt om zich te beklagen over de puinhoop in de wereld, waar nu eenmaal toch niks aan is te doen, maar iemand die haar schouders eronder zet om de zaak op een positieve manier te beïnvloeden, zonder echter te preken of sentimenteel te worden. De beelden moeten voor zichzelf spreken.
“Wij zijn geen actiegroep” Zo iemand moest vroeg of laat ook wel betrokken raken bij dierenwelzijn. Zelf was ze al jaren vegetarisch, maar haar partner Lorena Elke, een gemotiveerd dierenactiviste en veganiste, wist haar te
medisch onderzoek. Een inspirerende film moest het worden, die in zekere zin ook hartverwarmend zou zijn. Volgens mensen die hem gezien hebben, is ze daarin geslaagd.
Fotografe in oorlogstijd Wie kon ze beter als hoofdpersoon van haar documentaire nemen dan de fotografe Jo-Anne McArthur, die zo'n tien jaar lang dieren voor haar lens had? Een open vrouw, met een groot hart voor dieren. Zij voelde zich een fotografe in oorlogstijd. De beelden die zij vastlegde, waren soms te gruwelijk voor woorden, ze heeft er zelfs een posttraumatisch stresssyndroom aan overgehouden, maar er waren ook situaties die
