Pantomima. Sztuka otwarta Ze Zbigniewem Szymczykiem rozmawia Marta Pulter-Jabłońska
PANTOMIMA
Marta Pulter-Jabłońska: Od blisko trzech lat jest Pan dyrektorem Wrocławskiego Teatru Pantomimy, który od momentu powstania funkcjonował jako teatr autorski. Czy obejmując to stanowisko, nie miał Pan żadnych wątpliwości związanych ze specyfiką i historią tego teatru? Zbigniew Szymczyk: Zdawałem sobie sprawę z tego, że – z całą pewnością – to BYŁ teatr autorski. Biorąc jednak pod uwagę mój zawód, którym param się od ponad trzydziestu lat, myślę, że pantomima to sztuka uniwersalna. Oczywiście, działaniem autorskim są konkretne kwestie, tzn. zorganizowanie i odpowiedni styl pracy. Wiadomo, że w momencie, kiedy ma się do dyspozycji jakąś paletę barw, każdy maluje po prostu tak, jak pozwalają mu zdolności. Zapewne sceptycy mogliby zarzucić mi, że porywam się na robienie tego teatru po tak wielkich twórcach jak Henryk Tomaszewski czy Alek Sobiszewski, ale mnie zależało przede wszystkim na ocaleniu Teatru Pantomimy! Tak, to był teatr autorski, ale co ważne – pozostało po nim wiele osób, które posiadają doświadczenie i bardzo charakterystyczny warsztat ruchowy, niespotykany w Europie i w innych miejscach w Polsce. Nie ma drugiego takiego teatru! Bogactwem zespołu są aktorzy z doświadczeniem, którzy są w stanie współpracować z twórcami, działającymi w różnych dziedzinach artystycznych. M.P.-J.: I dlatego do współpracy przy pierwszym przedstawieniu zaprosił Pan twórców, którzy nie mają na co dzień nic wspólnego z pantomimą, a niektórzy nawet z teatrem? Z.Sz.: Tak, za przykład może posłużyć tu eksperyment, jakim był tryptyk Osąd. Do pracy nad nim zaprosiłem m.in. rzeźbiarza Jerzego Kalinę. Jerzy bardzo się tego obawiał i poprosił mnie o pomoc przy tworzeniu przedstawienia, ale później świetnie sobie radził! Wniosek był taki, że istnieje możliwość współpracy z osobami, któ-
Zbigniew Szymczyk; fot. Bartłomiej Sowa
re nie są na stałe związane z teatrem pantomimy i nie operują językiem teatru ruchu. Ta współpraca stanowiła pierwsze, bardzo ciekawe doświadczenie. Kolejnym było połączenie pantomimy z teatrem plastycznym Leszka Mądzika. Z kolei trzeci eksperyment polegał na konfrontacji ze współczesnym myśleniem o teatrze Pawła Passiniego. Reżyser zajmował się raczej sztukami multimedialnymi i teatrem słowa, a u nas miał do dyspozycji aktorów, którzy nie mówili na scenie. Wszyscy ci twórcy wyjechali od nas bardzo zadowoleni. Były to zdarzenia wzajemnie nas wzbogacające. M.P.-J.: Aktualnie na afiszu widnieje Mikrokosmos w reżyserii Konrada Dworakowskiego, który do tej pory współpracował głównie z teatrami lalkowymi. Z.Sz.: Konrad Dworakowski podjął się wyreżyserowania przedstawienia dla dzieci w stylistyce teatru pantomimy. Wyjeżdżając, twierdził, że takiego doświadczenia nie zdobył w żadnym innym teatrze. Zaproszenie Kon-
29
