ԿԼԱՍԻԿ ՀԱՄԱՐ Գրողը տանի
Նանե Զեյնալյան.
Orchestral farm Արձակագիր Նանե Զեյնալյանի պատմվածքը, որտեղ իրական կյանքը համեմատվում է սիմֆոնիկ համերգին։
Քայլերս արագացնում եմ, որ անտեսանելի մնամ ու հասնում ֆիլհարմոնիայի հետնամուտքին։ Անվտանգության աշխատողը դժվար դեմքս մոռացած լինի։ Վախեցած ու ստելով արդարանալու պատրաստ նայում եմ, զարմանալիորեն ոչինչ չի ասում։ Գլուխս հնարավորինս կախ, արագ բարձրանում եմ աստիճանները. եթե չնայեմ անտեսանելի կմնամ։ Միշտ ուշացող համերգներից լավատեսորեն շուտ եմ հասնում ու նոր միայն հասկանում հանդիսատեսի դժգոհությունը։ Տեղավորվում եմ ամենավերևում, թատերահարթակի իմ ու քո տեղում, հենվում կարմիր աստիճաններին ու սպասում։ Սիմֆոնիան սկսված է։ Շագանակագույն ամբողջությունը պարում է հայկական լեռնաշխարհի ուրվագծերով: Ինձ համար երաժշտությունը ուղղորդող արտիստիկ շարժումներն էին, որ փայտիկով պարում էին երաժշտության հետ, հիմա երաժշտությունը հաջողված է, եթե մոռացնում է վերջինիս ներկայությունը։ Պայթած փուչիկի գույնի նման, ափսոսանքով հիշում ես դրա հետ կապած քո երազանքները։ Քանի՞ մետր է հետնաբեմից մինչև բեմ, քանի՞ կյանք կա այդ միջանցքում անտեսանելիորեն խցկված, քանի՞ մարդաչափ է կյանքից բեմ հայտնվելու հնարավորությունը։ Ծանր ջահերը կախված են դահլիճի վրա, ինչպես ես եմ քեզնից կախված՝ ծանրակշիռ, բայց բարակ թելով, որից այնքան ես փորձել փախչել, ձգել-քաշել ես, բարակել դարձել է մազիս հաստության։ Առաստաղը ճաք է տվել ծանրությունից, հոգնել է, չի ուզում պահել այն մի ջահը, աջ անկյունինը։ Բայց որ թողնի իրենում բացեր կմնան, ինքն էլ կփլվի։ Ու այդ պահին ջահի փշրվելու ու դրա ծանրության տակ մեռնող մարդկանց մասին չի, որ մտածում է։ Այլ նրա, որ ջահը գոնե կախված դիրքը կհաղթահարի, կվերականգնվի, կլվան, փոշին կմաքրեն, գուցե սկսի փայլել ու նորից կլուսավորի։ Ինքը կմնա իր խորը ճաքերի միջից բոլորին վերևից նայողը։ Արդեն առանց սովորական դարձած իր ելուստի։ Ես կլինեմ դաստակիդ այն բարակ թելը, որը երբեք չես հանում, այն վառ, բայց դժվար աչքի ընկնող կարմիրը, որ պոկեցիր, երբ թվում էր, թե կորցրել ես ինձ։ Չհանե՛ս ինձ, որ հպվեմ մաշկիդ, չպոկե՛ս, որ կորեմ ու անէանամ փշրված դաստակիդ ու վերնաշապկիդ թևքի արանքում։
***
Հա՛, սեր եմ գրում, ապրում, շնչում, արտաշնչում… մեջն ի՞նչ կա։ Սիրո մեջ ես եմ միայն։ Իմ պես կիսատ, սերս էլ կիսատ, չհասկացված, չընդունված, մետաղական միջուկով՝ կավե կեղևով պատված, որը տարվա ընթացքում մի քանի անգամ փոխում եմ՝ փշրել-թողնելով անցյալի ճանապարհին ու անմիջապես կեղևակալելով, որ մեջիս մետաղի փայլը ծածկեմ։ Որ խնդիրների մեջ կոփված, բայց հոգնած «ես»-ս փոխվի ավելի ապահով ծածկույթով։ Դեռ նոր է, էնտուզիազմը տեղը, մի քանիսն էլ սրանով կհաղթահարեմ, մինչև մաշկս սկսի ծլեփներ տալ, խորը մոզայիկ ճաքեր կառաջանան, մարմնագույնը կվերածվի հողագույնի՝ ցեխագույն ճաքերով, մանր ճյուղավորումներով։ Նույնիսկ առաջացող ու խորացող ճաքերի ձայնը օտար չի թվում. կաղապար է՝ կոտրվում է։ Հրաժարվում եմ բացել աչքերս, բայց հսկայական կամարաձև պատուհանից ներթափանցող առատ լույսը կարծես պատրաստվում է պատռել կոպերս, որ լցվի բիբերիս մեջ։ Ժպտում եմ՝ չհանձնվելով պատուհանաչափ լույսին, փակ աչքերով։ Քեզ հետի ու առանց քեզի արանքում եղած օդն եմ պահում թարթիչներիս միջև։ Բիբերս իրավունք չունեն լայնանալ ոչ քեզ համար։ Այսօրվանից իրականությունս փոխված է։ Չեմ շտապում ոչ մի տեղ, որովհետև շտապել եմ իմ տեղը դատարկ թողնել, համակարգիչս անջատված, օրեր շարունակ գործազուրկ, մինչև «պահանջվում է աշխատող» չափազանց գրավիչ հայտարարությունն ինձ պես հաջողության հասնելու երազանքներով ապրող մեկին կորսա։ Որ գա ու փշրեն երա-
30 31
#3(62) 2020
