Pies i kot
Pchły – problem „wiecznie żywy”. Jak sobie z nim poradzić? dr n. wet. Joanna Zarzyńska Redaktor naczelna magazynu „ZooBranża”
Wraz z nadejściem jesiennych chłodów latające owady dręczące nas i naszych pupili w ciągu lata przestają być utrapieniem. Nie zapominajmy jednak, że niektóre gatunki insektów są aktywne przez cały rok i mogą nieźle zaleźć za skórę (i to niemalże dosłownie!) niejednemu psu i kotu. Należą do nich m.in. pchły. Wielu opiekunów zwierzaków sądzi, że to dawne i już nieaktualne zagrożenie. Tymczasem nic z tych rzeczy! W XXI w. pchły wciąż mają się świetnie i należy regularnie zabezpieczać przed tymi krwiopijcami domowe czworonogi...
Pchły – co to takiego? Pchły (Siphonaptera) to rząd owadów skupiający (uwaga – tu ciekawostka) owady uskrzydlone, które wtórnie straciły skrzydła. Dorastają w zależności od gatunku do 1–10 mm długości. Charakteryzują się posiadaniem kłująco-ssącego aparatu gębowego, bocznie spłaszczonym ciałem oraz dobrze rozwiniętymi nogami przystosowanymi do wykonywania
58
dalekich skoków. Pod tym względem należą do rekordzistów w świecie zwierząt – pchła jest w stanie pokonać jednym susem dystans przekraczający 50 długości jej ciała (a niektóre gatunki nawet 150 długości)! Odżywiają się krwią – w ciągu doby głodna pchła potrafi wypić nawet 20 razy więcej krwi, niż sama waży! Znanych jest ponad 2500 gatunków pcheł. W naszych warunkach klimatycznych do najpospolitszych i – zarazem – najbardziej niebezpiecznych dla czworonogów (ale i dla człowieka!) należą:
pchła psia (Ctenocephalides canis) – samiec dorasta do 1,5–2,2 mm długości, a samica do 2,8–3 mm. Okazy dorosłe mają czerwonobrunatną barwę. Typowymi żywicielami są psy, lisy i wilki, ale pasożyt ten może również występować na wielu innych ssakach, w tym na kocie i na człowieku! Samica po zapłodnieniu i napiciu się krwi rozpoczyna składanie białawych, elipsoidalnych jaj o długości około 0,5 mm. Jednorazowo składa 3–5 sztuk, ale w ciągu jej
