14 - GEORGIE O’KEEFFE
tische kunstenaars, mannelijke kunstcritici en zelfs haar echtgenoot Albert Stieglitz. Stieglitz bracht haar bloemenschilderijen in seksuele termen op de markt, inclusief citaten van mannen die beïnvloed waren door Stieglitz’ standpunten. Zij zagen dit werk als de vrouwelijke seksuele anatomie en hierdoor kwam het onder de aandacht. Hoewel O’Keeffe een feministische kunstenaar is, verwierp ze deze interpretatie, omdat het haar werk beperkte. Kunstenares Judy Chicago (1939) gaf O’Keeffe een prominente plaats in haar The Dinner Party (1979). Zij gaf O’Keeffe erkenning voor wat veel prominente feministische kunstenaars beschouwden als baanbrekende introductie van sensuele en feministische beelden in haar kunstwerken, omdat Chicago het zag als empowerment van vrouwen. Het is opmerkelijk dat het werk van O’Keeffe gevierd wordt door feministen als ‘female empowerment’ terwijl dit voorkomt uit de betekenis die O’Keeffe’s man aan de bloemenschilderijen heeft gegeven en bovendien altijd werd ontkent door O’Keeffe zelf. Wat O’Keeffe met de schilderijen wou laten zien, is precies wat ze schilderde. O’Keeffe vierde de schoonheid van bloemen met haar close-upbeelden. De vorm en de kleuren van de bloem zijn het onderwerp van het schilderij. d
Hier afgebeeld: O’Keeffe, duidelijk klaar met het gezwets van haar echtgenoot
Het revolutionaire Lenteoffer door de Ballets Russes Het gesamtkunstwerk dat leidde tot allesbehalve gesamtheit.
Julia Kloppenborg - “Niet het lenteoffer, maar de slachting van het trommelvlies”. De kranten stonden vol na de roerige avond van 13 mei in 1913. Parijs haar deftigste publiek slaakte het uit in het Théâtre des Champs-Élysées toen de Ballets Russes begon met “Le sacre du Printemps”, ook wel het Lenteoffer. Voorgaande voorstellingen van de Ballets Russes werden goed ontvangen, maar de wilde bewegingen op ritmische, complexe muziek, gedanst in losse tunieken, zorgden voor enorme ophef. Op de avond zelf brak er zelfs geruzie en een enorm gevecht uit; men werd het niet eens met elkaar. Was dit een revolutionair kunstwerk, of mocht dit écht geen ballet genoemd worden en was dit louter een uiting van een kunstenaars delirium? Pas na het uitdelen van arrestaties door de opgetrommelde politie kon het ballet voortgezet worden, maar geruisloos ging dit niet.
V
ergis je niet; we hebben het hier over het begin van de twintigste eeuw in Frankrijk. Er hing een enorm roerige sfeer, waarbinnen afkeer van de bourgeoisie opkwam. Decadent Parijs reageerde op twee manieren; veel mensen hielden zich streng aan de traditionele, propere houding die de bourgeoisie eigen was, anderen zagen juist af van deze houding. Het was volgens hen tijd voor wat nieuw; voor de echte mens! In het cultureel milieu uitte zich dit in controversiële werken, waaronder Le sacre du Printemps. Het werk kunnen we scharen onder een zeer belangrijke EINDELOOS JAARGANG 24, NR. 6
kunststroming welke opkwam in die tijd; het primitivisme. Het primitivisme kunnen we contextualiseren binnen een enorm snel veranderend Europa van het begin van de twintigste eeuw; waar techniek en modernisering optrad, de sociale klassen langzaam verworpen werden en de kunstwereld zich losmaakte van het academische en traditionele. Een tijd waarin men op zoek was naar vrijheid. Tegelijkertijd keken sommigen met verbijstering naar de vervreemding die veroorzaakt werd door de modernisering. Sommige kunstenaars namen de vervreemding zo serieus dat ze deze
