| STREFA DZIECKA
WĘDZIDEŁKO JĘZYKA – fakty i mity Można by uznać, że temat tak szeroko opisany w literaturze przedmiotu nie powinien budzić żadnych kontrowersji i wątpliwości. A jednak… Zarówno wśród lekarzy pediatrów, ortodontów, logopedów, położnych i fizjoterapeutów nadal powoduje rozbieżne, skrajne poglądy, często tworząc błędne przekonania i mity. Skąd te wątpliwości?
ANKYLOGLOSJA (Q38.1) CO TO JEST?
To ograniczenia ruchu i funkcji języka z powodu wrodzonej anomalii anatomicznej jaką jest hipertroficzne, czyli krótkie i nieelastyczne wędzidełko języka (fałd błony śluzowej, który łączy dolną powierzchnię języka z dnem jamy ustnej). Skrócone wędzidełko języka można rozpoznać tuż po urodzeniu. Widoczne jest np. podczas płaczu dziecka, kiedy brzegi jego języka unoszą się ku górze a środek języka pozostaje przy podłożu jamy ustnej tworząc tzw. miseczkę lub gdy wzdłuż języka tworzy się bruzda a czubek języka przybiera charakterystyczny wygląd serduszka. Według danych statystycznych krótkie wędzidełko dotyczy 2,1-10,7% populacji (Geddes DT, Acta Pediatrica 2009) i występuje od 1,5 do 3 razy częściej u chłopców niż dziewczynek. Ankyloglosja może być dziedziczna - wywiad rodzinny potwierdza występowanie krótkiego wędzidełka w 21-41% przypadków. Szacuje się również, że około 12,8% trudności z karmieniem może być spowodowane nieprawidłową budową wędzidełka.
26
MGR MONIKA INGLOT NEUROLOGOPEDA ZE SZPITALA SPECJALISTYCZNEGO PRO-FAMILIA.
ANKYLOGLOSJA W PUBLIKACJACH MEDYCZNYCH
W periodykach medycznych najczęściej wskazuje się na nieprawidłowe umiejscowienie przyczepu wędzidełka języka, jak również jego strukturę i długość. Opisano różne kwalifikacje i typy. Pojęcie po raz pierwszy zostało użyte w 1963 roku przez Wallace`a i zdefiniowane jako stan, gdzie koniec języka nie może być wysunięty dalej niż brzeg sieczny dolnych siekaczy właśnie ze względu na zbyt krótkie wędzidełko. Od tego czasu zaproponowano jeszcze wiele metod klasyfikacji, ale żadna z nich nie została powszechnie zaakceptowana. Dokonując dalszego przeglądu piśmiennictwa na uwagę zasługuje Kotlow (1999, 2013), który mierzył długość wolnej części języka od jego końca do przyczepu wędzidełka, uznając 16 mm za normę. Natomiast Ruffol mierzył bezpośrednio długość wędzidełka i normą nazwał wymiar powyżej 2 cm. Marchesan zaproponowała pomiar różnicy maksymalnego rozwarcia jamy ustnej z językiem na jej dnie, z maksymalnym rozwarciem jamy ustnej z językiem umiejscowionym na brodawce podniebiennej. Diagnostyka wg Hazelbaker (1993, 2010) oparła swoje badanie na 5 kryteriach
FOT. POGO IMAGES
Tekst: mgr Monika Inglot, neurologopeda.
