Tekst Erik Welten
Foto Evelien Gerrits
Gastvrouwen op Magnolia Contact maken zonder oordelen en vooroordelen
Het komt niet vaak voor dat je als interviewer een vraag stelt en er vervolgens een levendig gesprek ontstaat met en tussen de geïnterviewden. In dit geval interviewde ik twee gastvrouwen van Magnolia en begeleider Alex Vugs. Wat een natuurtalenten zijn de gastvrouwen
De functie van gastvrouw is twee jaar geleden op Magnolia 1 en 2 geïntroduceerd. Elke dag van 16.00 tot 21.00 uur is een van de gastvrouwen aanwezig in de tussenruimte. Er zijn voor twee afdelingen vier gastvrouwen die als een zelfsturend team fungeren. De gastvrouwen zijn in dienst van Hago Zorg. Op elke afdeling van Magnolia wonen zeventien tot twintig cliënten en daar staan in de avond twee verpleegkundigen/verzorgenden. Er is voor hen weinig tijd om buiten de zorgtaken aandacht aan de bewoners te geven. Dit gemis wordt nu opgevangen door de gastvrouw. Willeke: “We zorgen voor geborgenheid en veiligheid in de tussenruimte. We maken een praatje met de bewoners die gebruikmaken van de ruimte en nodigen actief anderen uit.” Monique: “Door een beetje extra aandacht te geven, maken we de mensen blij. We voeren normale gesprekken, zoals dat overal gebeurt. En als iemand niet wil praten in de huiskamer dan mag dat ook.”
18
REINIER LENTE/ZOMER 2022
Monique van Weert en Willeke Kooiman als het gaat om sociaal contact. Je voelt je meteen op je gemak en dat zorgt weer voor een levendig gesprek. Laat dat nou heel mooie eigenschappen zijn om een goede gastvrouw op Magnolia te zijn.
Geduld en inlevingsvermogen Alex: “Sinds de gastvrouwen er zijn, is er een stuk minder spanning op de units. De veiligheid ontstaat door de aanwezigheid van de gastvrouw, de bewoners voelen zich gezien en gehoord. Je ziet op de unit een ontwikkeling in de afgelopen twee jaar. Bewoners trokken zich eerst nog veel terug op de eigen kamer, maar doordat Willeke en Monique consequent mensen bleven uitnodigen en voor veiligheid zorgden, maakten steeds
meer mensen gebruik van de tussenruimte. Het is knap wat zij gepresteerd hebben. Dat vergt geduld en inlevingsvermogen. Niemand wist twee jaar geleden wat nu precies de bedoeling was van de functie en Monique en Willeke hebben met vallen en opstaan er een mooie invulling aan gegeven.” Monique: “In het begin zaten we vaak in de tussenruimte en wachtten we af wie er naar ons toe kwam. Gaandeweg zijn er steeds meer mensen naar de tussenruimte gekomen. Soms gaan we ook even met iemand wandelen.” Alex: “Een goed voorbeeld is een cliënt die aan niets deelnam. Hij kwam nooit in de tussenruimte. De gastvrouwen bleven hem uitnodigen en langzaamaan kregen zij meer gedaan. Hij doet nu af en toe mee aan een spelletje, dat is heel mooi om te zien. Het is soms moeilijk voor mensen met autisme of schizofrenie om mensen te vertrouwen en aan activiteiten deel te nemen. Het zegt veel over het geduld en de deskundigheid van de gastvrouwen dat het hen gelukt is.”
