REIZEN
COLUMN ANKE WESTERLAKEN
ROY EN ZIJN LUCHTVERBRUIK
Het begon allemaal een jaar of vijf terug. Ik werkte destijds in de reclame en na al die lange dagen op kantoor wilde ik wat nieuws. Het was tijd om het roer om te gooien en dat deed ik dan ook drastisch. Ik pakte m’n tas en sprong op een vliegtuig om te gaan duiken. Tegenwoordig noem ik mezelf gekscherend professioneel vakantieganger, en nee: ik lig niet de hele dag op mijn kont, al kan ik daar wel enorm van genieten. Wat ik wel doe? Tja, wat anders dan duiken, duiken en nog eens duiken, als gids op safariboten.
J
e kent ze vast wel, die luxe drijvende hotels die je naar verre duikstekken brengen voor prachtige duikavonturen. Op deze manier bezoek ik nogal wat landen, van Egypte tot Indonesië en van de Malediven tot de Bahama’s; als het maar enigszins warm is en het duiken fantastisch, dan ben ik wel te porren voor een reisje. Zo vertrok ik op een dag vanuit Hamata op weg naar het diepe zuiden van Egypte. Aan boord hadden we een Britse BSACduikclub en de sfeer zat er vanaf het begin lekker in. Op de eerste dag deden we wat check dives, even de uitrusting controleren, buddyparen maken, procedures doorlopen en vooral relaxen en genieten. Het is tenslotte vakantie voor onze Britse gasten. Op die eerste dag had ik een man van een jaar of 35 in mijn groep, laat ik hem Roy noemen, en hij was voor het eerst op duikvakantie. Roy was erg enthousiast over het duiken, de boot, het eten en ook in het gebruik van zijn lucht. Hij trok hij een tank leeg als een bezetene: 15 liter in 20 minuten! Zoals je begrijpt was Roy daar niet erg blij mee en dit werd dan ook snel onderwerp van gesprek. Na onze twee duikjes in de buurt van Hamata werd het tijd om het anker te lichten en de motoren te starten, om naar het diepe zuiden van de Rode Zee af te zakken. Het duiken op dag twee was fantastisch. De riffen in het diepe zuiden staan bekend om hun prachtige hardkoraaltuinen. We zagen van alles, van verschillende haaiensoorten tot schildpadden en dolfijnen. We doken in het blauw, rond pilaren, langs diepe drop-offs en in grotten. De sfeer in de groep werd alleen maar beter. De duikongemakken van de eerste dag verdwenen voor de meesten als sneeuw voor de zon, maar er was een uitzondering: Roy. Zijn luchtverbruik bleef enorm hoog en zijn ongenoegen niet minder. Gelukkig was hij in gezelschap van clubleden, die allemaal fantastische tips hadden over hoe Roy zijn luchtverbruik kon verbeteren. Maar wat hij ook probeerde, zijn probleem werd niet minder groot, zijn frustratie wel.
92
DUIKEN.NL
9/2022
Toen de hele club na het diner zat te genieten op het zonnedek, werd Roy’s probleem onderwerp van een groepsgesprek. Ik zat achteraf met een kopje thee en hoorde alle wijze adviezen wat afzijdig aan. Roy kreeg allerlei tips over skip breathing, minder diep ademhalen en allerlei andere zaken om zijn techniek te verbeteren. Nu stond ik niet zo te springen om aan dit gesprek deel te nemen, aangezien veel van mijn gasten instructeur waren en ik me niet wilde mengen in de dynamiek van een duikclub, maar deze dans zou ik niet ontspringen. Op een gegeven moment vroeg een van de jonge instructeurs, met Roy naast zich, mij om mijn mening en dan vooral wat ik van alle tips vond. Oeps, dat gesprek wilde ik niet voeren, ik was het namelijk helemaal niet eens met de gegeven adviezen. Oké, oké ... ik weet wel wat. “Kijk Roy, ik kan een lang gesprek voeren over hoe je dit zou kunnen oplossen, maar het lijkt mij veel beter idee dat ik het je gewoon laat zien.” Roy keek mij met grote ogen aan en volgens de clubleden was het onmogelijk om Roy langer dan 30 minuten met een 15 liter tank te laten duiken. Dat was natuurlijk onzin en dus besloot ik om er nog een schepje bovenop te doen. “Hé Roy, wat dacht je ervan dat we in plaats van 15 liter een 12 liter tank gebruiken?” Nou, dat deed de nodige instructeurs lachen. Volgens hen was het onmogelijk en ze vroegen me dan ook direct hoe ik dat dacht te gaan doen. “Heel eenvoudig” zei ik, “het enige wat hij moet doen is mijn instructies volgen.” Natuurlijk lieten mijn gasten me er niet makkelijk vanaf komen en wilden ze alles precies weten. Uiteindelijk beloofde ik eerst Roy mee te nemen op een duik van minimaal een uur, om daarna alles uit te leggen. En daar ging iedereen mee akkoord, al wilden ze allemaal wel eens zien wat voor trucjes ik uit mijn mouw kon schudden. Ze probeerden me uit de tent te lokken, maar ik hield mijn kaken stevig op elkaar en lichtte geen enkel tipje van de sluier op, want als ik het zou laten zien, dan zouden ze me geloven. Inclusief Roy. Je
