De Wijnspiegel Nummer 94
Angst en moeilijkheden in de Oostenrijkse wijnbouw. Het kostte Oostenrijk 30 jaar om opnieuw geloofwaardigheid op te bouwen na het ‘antivries’-wijnschandaal en nu de wereld hun weer in de armen sluit, blijkt dit een wereld te zijn waarin foodpairing de ‘buzz’ is. Daar sta je dan met een bevolking die opgroeide met knöddel. Oud brood, granen, melk, gerookt vlees, vlokken van alhier en kruidige toevoegingen van ginder, ieder heeft zijn favoriete recept om tot een in water (soms bouillon) gekookte massa te komen. Met schrik wacht je op je bord omdat deze Europese tegenhanger van fufu (balletjes van bakbanaan of maniok) elke Oostenrijkse wijnparel met een Mike Tyson uppercut in de vernieling tikt. Lokale gerechten met lokale wijnen? Vergeet het als je, omwille van de weerbots, geen water drinkende fruitariër wil worden. Een tweede moeilijkheid is de naam van hun belangrijkste druif. De grüner veltliner heeft twee puntjes en de wereld is bang van de umlaut omdat ze de klank verandert van de letter waar ze boven zweeft, maar bijna niemand weet hoe. Een a wordt e, een o een eu en u een oe; massaal heeft men beters te doen dan deze nuances te bestuderen. Ik vroeg Willy Klinger (die 13 jaar verantwoordelijk
11
was voor het beheer van de Oostenrijkse wijnmarketing (ÖWM) of er hoop is. Als de Fransen iets als Bienvenue Bâtard Montrachet internationale weerklank kunnen doen krijgen moeten er toch mogelijkheden zijn? Hij antwoordde met het verhaal over een New Yorkse sommelier die zijn gasten deed kiezen tussen witte, rode of groene wijn. Dat lijkt me wel iets, marketing als een machinegeweer op een melodie van Mozart; gelijklopend met de impressie die ik krijg bij het drinken van groene wijn. En zonder marketing lijkt in deze op ontploffen staande kapitalistische wereld nog weinig te lukken. De tweede Oostenrijkse parel - de riesling, misschien minder precies maar wel voller gestructureerd dan de Duitse - heeft ook nog niet de internationale status die hij verdient. Riesling is koning, maar marketing is master. Vandaar de haastige creatie van DAC ( Districtus Austriae Controllatus). Uit angst de boot te missen, die oa door de Duitse VDP’ers te water werd gelaten om de consument een kwaliteit classificatie aan te bieden, rollen er een hoop moeilijkheden van de wijnberg.
