WYCHOWANIE HARCERSKIE Wprowadzenie Grudzień 1981, Stan Wojenny był mocnym wstrząsem dla świata a we mnie wtedy coś wydoroślało. Zakładając mundur i dołączając do cichych ale tłumnych zgromadzeń Polaków i ich przyjaciół przy świeczkach i banderach w centrum miasta, zrozumiałam że moje Przyrzeczenie wymaga ode mnie większego udziału w społeczeństwie. Od tego czasu, jestem świadoma że „Służba” towarzyszy mi gdy podejmuję wiele decyzji. Mam ogromne szczęście mieć osoby dookoła mnie, które rozumieją i popierają to co staram się robić dla innych, po prostu dlatego, że to jest potrzebne. W służbie nie ma miejsca na „ja” - całym życiem przyrzekamy dobrowolnie, szczerze dążyć do miłości Boga, Polski, bliźnich i rzetelnie spełniać nasze przeróżne obowiązki. Z początku nie wiedziałam kogo poprosić o gawędę o „Służbie”, bo nie byłam przekonana że jedna osoba potrafiłaby odzwierciedlić przekonania instruktorek naszego kraju-kontynentu. Wtedy przyszło mi na myśl, że przez ponad pół wieku tu w Australii stoi na czele naszej pracy wychowawczej sztafeta instruktorek, o mocnym poczuciu „Służby”, które podjęły się funkcji Komendantki Chorągwi w bardzo odmiennych warunkach od lat 70 tych do obecnych czasów. Niektóre druhny odeszły do Pana Boga ale pozostałe byłe Komendantki Chorągwi Australii są wśród nas. Zwróciłam się do każdej po kolei z pytaniem, jak rozumie „Służbę”. Izabella Buras hm.
95
