Fanny Ardant
© TANIAVOLOBUEVA / SHUTTERSTOCK.COM
KIND VAN DE JAREN ZESTIG
“D
e jaren zestig, zeventig en tachtig waren decennia zonder taboes, maar plotseling komen de taboes weer terug.” Aldus actrice Fanny Ardant een paar jaar geleden. De opmerking tekent de in 1949 geboren Ardant, die met haar ouders en haar vier broers en zussen opgroeide in Monaco. Daar had haar vader, een kolonel en vriend van prins Rainier van Monaco, een goedbetaalde baan. Dochter Fanny vatte als tiener op een nonnenschool een levenslange liefde voor de literatuur op – op haar vijftiende las ze Proust – en in die tijd ontvlamde in haar ook het verlangen naar vrijheid.
58 LEVEN IN FRANKRIJK
Aangeraakt door de geest van de jaren zestig stond ze als zeventienjarige voor het eerst op de planken. Haar ouders zagen er niets in en stuurden hun dochter naar een elite-universiteit in Aix-en-Provence. Dit doofde het acteervuur niet. Na een dramaopleiding maakte de 25-jarige Ardant haar professionele toneeldebuut. Een paar jaar later trok ze met een rol in een tv-drama de aandacht van regisseur François Truffaut. Met zijn ‘La femme d’à côté’, waarin Ardant een getrouwde vrouw speelt die bij toeval haar jeugdliefde en zijn vrouw als nieuwe buren krijgt – een goed recept voor broeierige verhoudingen – brak ze internationaal door. Ardant kreeg een liefdesrelatie met Truffaut en kreeg met hem een dochter, haar tweede kind na een dochter uit een eerdere relatie. Toen Truffaut een jaar na de geboorte van hun kind op 52-jarige leeftijd overleed, stortte Ardant zich op haar werk en dat is ze blijven doen. Ze kreeg nieuwe relaties met mannen, maar trouwde niet. Op haar veertigste kreeg ze haar derde kind, eveneens een dochter. Ardant werkt niet alleen met Franse regisseurs maar met filmmakers uit allerlei landen. In Frankrijk heeft de 71-jarige Ardant een iconische status. Vreemd genoeg heeft die zich niet vertaald in een Franse prijzenregen. Pas dit jaar won Ardant voor de tweede keer in haar carrière een César (het Franse Gouden Kalf). Ze kreeg hem voor haar bijrol in het inventieve ‘La belle époque’, waarin ze de vitale vrouw speelt van een uitgebluste cartoontekenaar. Vintage Ardant, die nooit ingedommelde personages speelt, maar altijd krachtige vrouwen die zich niet de les laten lezen. Zoals ook in het recente ‘DNA’, waarin Ardant de dochter speelt van een hoogbejaarde Algerijnse immigrant in Frankrijk, in wiens familie na zijn dood conflicten en ruzies escaleren. De compromisloze Ardant is de jaren zestig altijd trouw gebleven. “Mijn behoefte aan vrijheid is pathologisch.”
