Lidewij
Lidewij van Wilgen (1966) is wijnmaker in de Languedoc op haar domein Terre des Dames. Ze heeft drie dochters en een Franse man. Meer over Lidewij en haar domein: terredesdames.com
Op vakantie chez moi De mooiste wandelroute die we ooit gelopen hebben is zonder twijfel de GR20 op Corsica, de meest mythische Grande Randonnée van Frankrijk. Deze zomer, toen er even lucht was tussen de verschillende lockdowns, hebben we lange tochten gemaakt in de Dolomieten. Nu hadden we weer een vakantie voor ons: we zouden gaan lopen in het noorden van Tenerife, in een groot natuurgebied. Ik had een huisje gevonden aan een afgelegen strand, de tickets waren al geboekt. Maar natuurlijk heb ik alles weer moeten afzeggen. Door de nieuwe lockdown zouden we niet verder dan tien kilometer van huis mogen. En al om zeven uur weer binnen moeten zijn. Opeens had ik dus de kaart van mijn eigen regio op mijn computerscherm. Ik had er nog nooit op deze manier naar gekeken. Hoe zou het zijn om met de fiets naar de kust te gaan? Ik printte een kaart uit en besloot te beginnen bij ‘de negen sluizen’ van het Canal du Midi. ALLE toeristen gaan naar de negen sluizen, maar als bewoner heb je er niets te zoeken. Nu pas ontdekte ik dat de stenen brug over de Orb, die ik al duizend keer heb gezien, in werkelijkheid een aquaduct is. De zon glinsterde op de hobbelige keitjes die er al sinds 1681 liggen. Vandaar reden we over een smal weggetje tussen de wijngaarden in de richting van de zee. Geen idee dat het zo dicht bij de hoofdweg zo rustig zou zijn. Van de kustplaats Vendres wist ik vooral dat er een agressief rugbyteam bij hoorde, maar nu we er met de fiets doorheen gingen, ontdekte ik pas het enorme binnenmeer dat de plaats scheidt van de zee. Zo dicht bij huis – maar niet op de gebruikelijke snelle route naar het strand – dus nooit eerder gezien. De volgende dag namen we de zandweg
achter het huis. Waar de wijngaarden ophouden, groeien groene eiken en ruikt het naar tijm en rozemarijn; het lange pad klimt omhoog en doorkruist een bos met pijnbomen. Uiteindelijk kom je uit bij de weg die naar het domein leidt. Dit is ons ‘grote rondje’ – een klassieker die ik waarschijnlijk al honderd keer heb gelopen en het eerste wat de meisjes willen doen als ze uit Parijs komen. Nu bedacht ik opeens dat er eigenlijk een heel stuk bos was waar we nog nooit geweest waren. We sloegen voor het eerst rechtsaf, kwamen door nieuwe velden, ontdekten een verlaten huis en een vallei die we nooit eerder hadden gezien. Dit weekend kozen we het achterland. Een halfuur rijden, iets te veel, maar wie kom je tegen in een natuurgebied of een wijngaard? Ik had een kamer geserveerd bij een restaurant waar we ’s zomers graag naartoe gaan. Twee hippe broers, een oud, mooi verbouwd gebouw bij een afgelegen dorpje. Natuurlijk is het leuker om ’s zomers in de tuin te eten, maar dan zou ik nooit hun mooie ruime hotelkamers hebben ontdekt. De grootste verrassing kwam de volgende dag, toen we vandaaruit de wandeling maakten: duizelingwekkend hoge rotswanden, watervallen, spectaculaire vergezichten… Ik bleef maar foto’s maken. Als dit de mooiste etappe van de GR20 zou zijn, had ik het geloofd. Maar dit is waar ik woon.
ILLUSTRATIE MARIEKE VAN DITSHUIZEN
DIT IS ONS ‘GROTE RONDJE’, EEN KLASSIEKER EN HET EERSTE WAT DE MEISJES WILLEN DOEN ALS ZE UIT PARIJS KOMEN LEVEN IN FRANKRIJK 95
