Gymno
Nostalgie Door alle sociale media denk ik dat je een gegeneraliseerd beeld krijgt van de massa. Bij Congo vind ik het juist leuk dat iedereen zijn eigen ding doet en een beetje bijzonder is, want dat ben ik zelf ook.” Wat zou je willen meegeven aan alle Congolezen? “Ik had nooit verwacht dat een studievereniging zo leuk kon zijn. In mijn familie hebben veel mensen bij het corps gezeten en ze vroegen of ik dat ook ging doen, maar ik zei dat ik wel bij mijn studievereniging zou gaan. Dat bleek veel leuker dan verwacht met veel actieve leden en activiteiten. Er zit niet één type mens bij de vereniging, zoals bij geneeskunde, waar toch wel heel veel blonde meisjes zitten die kinderarts willen worden. Bij Congo is iedereen gek, iedereen anders, dat vind ik heel erg leuk.” Mainah Folkers
“And meanwhile time goes about its immemorial work of making everyone look and feel like shit.” In de linkerhoek van zijn bureau gooide hij zijn gedachten. Deze was hij al vergeten. Hij zag stapels formulieren, onvoltooide taken, ruzies met zijn vrouw, het snot hangend uit de neus van zijn dochters en zijn vrienden die hetzelfde zagen. Maar bovenal zag hij de tijd. Met een snelheid gelijk aan het licht ging het aan hem voorbij. Vanuit zijn perspectief was alles om hem heen samengedrukt, sterk en compact. Hij stond stil, was uitgerekt en als een drogende druif. Al bijna een rozijn. De spiegel bezocht hij om zich te herinneren wie hij was. “Ik bevind me in een verschrikkelijke fase. Dat van het bewustzijn.” Hij was 53. Rond zijn twintigste sprak zijn hoofd: “Dit is wie ik ben. Hoe zien anderen mij en is de gedachte die ik heb gelijk aan dat van hun? Wat denken ze over mij?” Keuring en afwijzing vormden zijn leidraad. Nu is hij 53 en in feite dacht nooit iemand aan hem of wat hij deed, want iedereen vroeg zich af wat anderen zouden denken als ze een kiwi met schil zouden opeten, iets te hard renden over straat of die jongen iets te erg lieten blijken dat ze hem leuk vonden. Hij was 53 en hetzelfde neurale patroon dat zich dertig jaar eerder afspeelde, herhaalde zich. Hij herinnerde zich: “Waar ben ik over dertig jaar?” “Ik ben hier en de zwaartekracht trekt aan mijn lijf als een kleuter dat zijn mama wilt omhelzen. Het trekt steeds harder en mijn borsten lijken zich al te verenigen met het centrum van de aarde.” Zijn hippocampus vuurde gretig. Zijn vader: “Het leven draait om keuzes. Drink wijn. Voel je vanavond goed, morgen slecht. Eet een studieboek. Voel je vanavond slecht, morgen goed. Leef hard, voel je later slecht. Leef zacht, en slaap in de avond van het leven als een roosje, dwarrelend in de wind.” Moeder: “Lieve schat, doe wat je gelukkig maakt.” Astro t.v.: “Harry…Ik zie dat je teveel nadenkt. Je denkt na over vroeger, maar vroeger is eigenlijk net als vandaag. Je kunt het je alleen niet herinneren.” Arnar Breevoort
Gymnorhina 19
