WIE ZOEKT, DIE VINDT
(ALLERLEI)
De geschiedenis van de Gruuthusesite is al vaak bestudeerd en daardoor goed gekend. De opgravingen van Raakvlak leverden vondsten op die de bestaande kennis onderbouwen, maar die ook nieuwe inzichten opleveren. — — Door Frederik Roelens Tijdens de restauratiewerkzaamheden in augustus 2018, vonden de archeologen de funderingsresten van de westvleugel van de Berg van Barmhartigheid. In deze vleugel, te zien op een prent in Sanderus’ Flandria Illustrata, was de verkoopzaal ondergebracht. Het gebouw stortte aan het begin van de 20e eeuw in. Nu staat op die plaats het nieuwe onthaalpaviljoen. Een kleinere vondst was die van een knoop met het opschrift ‘ingénieur du cadastre’ rondom een wereldbol en een passer. Waarschijnlijk heeft een Franse landmeter hem verloren, toen hij in 1811-1812 opmetingen deed voor het Plan Napoléon, de eerste kadasterkaart van Brugge.
De vroegste geschiedenis Aan de andere kant van het plein, ongeveer halverwege de trappenpartij en de conciërgewoning, kwam een dun pakket van fijn veldsteengruis en -brokjes aan het licht. Wellicht gaat het om een fragment van een tuinpad of een deel van de historische tuinaanleg. De bodemopbouw die daaronder werd aangetroffen, is heel interessant: hij geeft meer informatie over het landschap vóór de bouw van het Gruuthusepaleis. Het gaat duidelijk om natuurlijke afzettingen in een waterrijk milieu. De aangetroffen lagen wijzen op een omgeving die gedurende lange tijd onder invloed stond van water, vermoedelijk als overstromingszone van de natuurlijke Reiebedding. “In de ontwikkeling van Brugge heeft het water een grote rol gespeeld. Het waterlopennet in de huidige binnenstad is het resultaat van eeuwen menselijk ingrijpen in een natuurlijk gegeven: bestaande beken en riviertjes werden
18
omgelegd, versmald, gerectificeerd of gedempt, terwijl er ook nieuwe waterlopen gegraven werden. Omdat veel van die ingrepen plaatsvonden in een periode waarover bijna geen geschreven bronnen tot ons gekomen zijn, is het vaak moeilijk om een correct zicht op de genese van de Brugse reien te verkrijgen.” Ryckaert en Hillewaert, 2019, Op het raakvlak van twee landschappen, p. 170 e.v.
Tot de oudste vondsten in deze pakketten behoren enkele fragmenten van een bolvormige pot, ook wel een kogelpot genoemd. Deze pot is vervaardigd uit een sterk zandig baksel. Op basis van dit baksel en de typisch naar buiten geplooide, T-vormige rand met sterk uitstaande binnenlip, kan de pot gedateerd worden in de 12e eeuw. Nog uit die periode dateren een tweede randje van een kogelpot en twee scherven in Rijnlands roodbeschilderd aardewerk. Een iets jongere vondst is de zwart geblakerde bodem van een kogelpot, uit de 13e eeuw. Het roet op de buitenzijde wijst erop dat hij dienst deed als kookpot. Deze vondsten lijken erop te wijzen dat deze overstromingszone pas in de loop van de 13e eeuw gedempt en ‘bouwrijp’ is gemaakt. Verdere micromorfologische en chemische analyse van de bodemstalen moet toelaten om meer wetenschappelijk onderbouwde uitspraken te doen over de aard van deze afzettingen. Het overige aardewerk, aangetroffen in de bovenste geroerde grondlagen, dateert uit de Bourgondische periode. Tussen het rood aardewerk zitten enkele fragmenten van bakpannen en kannen. De importen zijn beperkt tot enkele scherven Rijnlands steengoed. Knoop van de kleding van een Franse landmeter, gevonden op de Gruuthusesite. Opgravingen ter hoogte van de trappen op het binnenplein. Foto’s: Raakvlak
W I E Z O E K T, D I E V I N D T ( A L L E R L E I )
