Column
Buitensluiten en brainstormen Toen ik als boerendochter met een beugelbekkie naar de middelbare school in Hoogezand ging, voelde ik me buitengesloten. Iedereen had zoveel meer wereldwijsheid dan ik. Toen ik aan mijn eerste baan begon, wérd ik buitengesloten. Ik kreeg 15% leeftijdskorting op mijn loon omdat ik niet tot de standaard groep schoolverlaters ouder dan 23 jaar behoorde. Ik was toen 21, bijna 22 en deed hetzelfde werk. Toen ik de overstap maakte naar een bank, moest de regiodirecteur akkoord geven op de aanstelling van een vrouw als zakelijk accountmanager. Want iedereen in die rol was man en was dit wel verstandig? Ik voelde me nergens zo maar welkom, om wie ik was en wat ik kon. Ik moest me eerst dubbel bewijzen. Pas toen ik salsa ging dansen in een groep met een grote mate van diversiteit in persoonlijkheden, veranderde dat gevoel. Op de dansvloer was het verschil tussen mannen en vrouwen heel natuurlijk: ik kon vrouw zijn, hoefde dat niet te verstoppen. Aan de bar voerden we levendige gesprekken, zonder acht te slaan op het verschil. Ik voelde me eindelijk ergens thuis. Maar in mijn zakelijk leven heeft dat dus best wel even geduurd. En soms ga ik daardoor nóg kansen uit de weg. Daar sta ik overigens niet alleen in. Er is een groep mensen die zich niet welkom voelt in onze Nederlandse multiculturele samenleving. Volgens hen is het slecht gesteld in Nederland en discrimineren we veelal onbewust. Ik baalde aanvankelijk van die kwalificatie. Ik werd er zelfs boos om. Ik, die zich juist thuis voelt in een groep Groningers, Cubanen, Antillianen, Fransen en Friezen! Zou mijn thuisgevoel gebaseerd zijn op schone schijn? Ik ben me van geen kwaad bewust. Maar daar zit dus de crux. De neurowetenschap stelt dat slechts 3% van onze beslissingen bewust worden genomen. Maar hoe verander je dan iets voor mij en anderen die zich soms buitengesloten voelen? Voor degene die wel anders willen, maar niet weten hoe? Om die discussie te voeden, hierbij alvast een proefballonnetje. Volgens wetenschappelijk onderzoek is ons brein onder invloed van taal. Het artikel van Japke-d (columnist NRC, red.) “De 12 dingen die je beter niet tegen een vrouw kunt zeggen” inspireerde me om creatief na te denken over ons taalgebruik. En hoe we dit breder aan kunnen vliegen om diversiteit in het algemeen te helpen. Misschien kunnen we met een divers gezelschap een app ontwikkelen waarmee je vandaag dus van Dwingelandje naar Doorzetter swiped. Morgen vragen we niet meer “Hoe gaat het met je Bedrijfje’ maar ‘Hoe gaat het als zelfstandige?’ En overmorgen? Dan is jouw woord aan de beurt. ‘Wie gaat dit betalen?’ hoor ik je denken. Ik zie een groot marktaandeel weggelegd voor de bedrijven die diversiteit een oprecht warm hart toedragen en praktisch aan de slag willen. Zij laten deze app verplicht installeren op elk bedrijfsmobieltje, inclusief standaard wekelijkse pushnotificaties. Zo kunnen we dus ten minste 52 woorden en zinnen in een jaar dissen, die de beeldvorming negatief beïnvloeden. En na twee jaar schrijven we de Dikke van Dale aan met een verzoek om de betekenis van 104 woorden te wijzigen Moet je eens kijken hoe snel het dan zou kunnen gaan. Samen! Sandra Arkesteijn is zelfstandig marketingprofessional. www.linkedin.com/in/arkesteijn L E E S O F M A G A Z I N E O O K O N L I N E V I A W W W . O F. N L E N V O L G O N S V I A
,
EN
.
25
OF 2021-05
