Χριστός θυσιάστηκε επάνω στο σταυρό του Γολγοθά για να μπορέσουμε εμείς να επιστρέψουμε στον Θεό, την πηγή της άφθονης και παντοτινής χαράς και ικανοποίησης. Αρκεί να δεχτούμε τη θυσία που έκανε για μας. Αρκεί να αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας να βρούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής αλλού και να θελήσουμε να επιστρέψουμε στον Θεό. Εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που έκαναν μέσα από τους αιώνες αυτό το βήμα. Αναγνώρισαν την αποτυχία τους να βρουν τη χαρά και την ικανοποίηση που επιζητεί η ανθρώπινη ψυχή σε αντικείμενα και καταστάσεις αυτού του κόσμου και έστρεψαν το βλέμμα τους στον Θεό. Άνθρωποι που από εκείνη τη στιγμή και μετά ομολογούσαν και διαλαλούσαν ότι η μόνη πηγή χαράς και ικανοποίησης είναι ο ίδιος ο Θεός. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και εκατομμύρια άλλοι σύγχρονοι άνθρωποι από όλες τις χώρες του κόσμου έχουν βιώσει την ίδια θαυμαστή πείρα και τη διακηρύττουν καθημερινά. Μια πραγματικότητα που τη διαπίστωσε και ο Δαβίδ για αυτό και έψαλλε: «Εφανέρωσες εις εμέ την οδόν της ζωής. Χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπό σου, τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου» (Ψαλμός ις’ 11). Χορτασμός ευφροσύνης και για μένα και για σένα και για κάθε έναν άνθρωπο που θα επιστρέψει με μετάνοια στον Θεό και θα τον δεχτεί στη ζωή του. Το ερώτημα όμως είναι: Γιατί υπάρχουν εκκλησιαστικά περιβάλλοντα όπου δεν επικρατεί η χαρά; Επίσης γιατί παρατηρείται το ίδιο και σε μερικούς χριστιανούς; Αυτό θα δούμε στα επόμενα τεύχη... n 38 | Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΟΥΛΑΪΔΗΣ 1924-2020 Στην προχωρημένη ηλικία των 96 ετών, φορτωμένος με πλούσια πνευματική καρποφορία, έφυγε για να είναι στην παρουσία του Κυρίου Του ο ακούραστος μαχητής του Κυρίου της ιστορικής Κόνιτσας, Γρηγόρης Μουλαΐδης. Η πρώτη γνωριμία μαζί του πηγαίνει πίσω, γύρω στα τέλη του 1950, όταν ήρθε στην Κατερίνη και φοίτησε στο Βιβλικό Ίδρυμα, που ίδρυσε ο ποιμένας Άργος Ζωδιάτης σε στενή συνεργασία με την «Αμερικανική Αποστολή για τους Έλληνες» (σήμερα AMG), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Σπύρος Ζωδιάτης. Από την αρχή ακόμη ξεχώρισε για την αγάπη και τον αυθόρμητο ενθουσιασμό του για τον Κύριο. Παρά τους περιορισμούς, λόγω των περιστάσεων, στην εκπαιδευτική διαδικασία διάβαζε με ζήλο και καταρτίστηκε καλά στις διδασκαλίες της Βίβλου, που τον βοήθησαν στην κατοπινή διακονία του. Η ζωή του ήταν γεμάτη με πρωτοφανείς περιπέτειες. Το 1946, ενώ υπηρετούσε στον στρατό, ιδιαίτερα στη διάρκεια του εμφύλιου, τρεις φορές γλίτωσε από νάρκες, από σφαίρες και οβίδες. Ο γιος του, ο Θεόφιλος, σε σύντομο βιογραφικό του πατέρα του, αναφερόμενος στη μεταστροφή του στον Χριστό, γράφει: «Κάποια μέρα, βοηθώντας μαζί με άλλους ένα κάρο να ξεκολλήσει από τη λάσπη στον Λαγκαδά, γνωρίζεται με τον δεκαεπτάχρονο Θεόφιλο Τσαγκαλίδη, ο οποίος, έπειτα από σύντομη συζήτηση περί θανάτου και αιωνίας ζωής, τον οδήγησε και τον σύστησε στον πατέρα του Χριστόφορο και στην οικογένειά του.
