Από τη Θεσσαλονίκη με αγάπη...
Εκείνη τη στιγμή Για τρίτη φορά έρχονται στο μυαλό μου μνήμες από τη ζωή στο χωριό μου, τα Άνω Πορρόια του Νομού Σερρών. Μνήμες παιδικές. Έζησα εκεί μέχρι τα ένδεκά μου χρόνια. Η μεγάλη μου διασκέδαση τότε ήταν οι επισκέψεις μου σε γειτονικά σπίτια. Τα σπίτια τότε ήταν όλα ανοιχτά και μπορούσες να μπαίνεις και να βγαίνεις άνετα. Άκουγα ιστορίες και διαρκώς ρωτούσα και ξαναρωτούσα. Ιδιαίτερα αγαπούσα τις γερόντισσες. Καθώς οι περισσότερες ζούσαν ολομόναχες, μάλλον τους άρεσε η συντροφιά μου. Κάποιες φορές προκαλούσα μικροζημιές και τότε έφευγα ντροπιασμένος. Έκανα πολλά θελήματα. Μετέφερα παραγγελίες και μηνύματα και τους ψώνιζα από τον μπακάλη. Συχνά ο πατέρας μου όταν μάθαινε ότι ασχολιόμουν με τέτοια θύμωνε και με μάλωνε. Η γιαγιά μου συνεχώς ντυμένη στα μαύρα και ολιγομίλητη. Παρακολουθούσε τα πάντα και μιλούσε πολύ λίγο. Μια φορά μου μίλησε για το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή της. Ήταν όταν κάποιος της μίλησε για τον Ιησού Χριστό. Για τη θυσία Του στο Σταυρό. Πως πήρε τις αμαρτίες κάθε ανθρώπου πάνω Του. Όποιος με μετάνοια και πίστη τον καλεί στη ζωή του τον σώζει και τον κάνει παιδί του. Από κείνη τη στιγμή γίνεται χριστιανός. Από κείνη τη στιγμή μια όμορφη σχέση του ανθρώπου με το Σωτήρα του Χριστό ξεκινά. Αυτό έκανε κι η γιαγιά μου. Δέχτηκε τον Ιησού Χριστό στη ζωή της και Του εμπιστεύτηκε ολόκληρη την ύπαρξή της. Αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση. Εκείνη τη στιγμή ο Θεός χρησιμοποιώντας τη γιαγιά μου «σκλάβωσε» κάτι πολύ μεγάλο μέσα μου. Από εκείνη τη στιγμή, στα παιδικά μου χρόνια, ο Θεός άρχισε να εργάζεται μέσα μου και να πολιορκεί την καρδιά μου. Στα 17 μου χρόνια, όταν το έδαφος της καρδιάς μου έγινε γόνιμη γη ο Ιησούς Χριστός χτύπησε την πόρτα της ζωής μου. Μου θύμισε την ομολογία της γιαγιάς μου και μέσα από το κήρυγμα που άκουγα από την Αγία Γραφή, εκείνη τη στιγμή άνοιξα την καρδιά μου και δέχτηκα Σωτήρα και Κύριο στη ζωή μου τον Ιησού Χριστό. Και είναι το πιο σημαντικό γεγονός στη Του ΑΝΕΣΤΗ ΠΕΤΑΛΙΔΗ ζωή μου! n 56 | Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
